امشب در مورد دو تا موضوع به صورت کوتاه صحبت خواهم کرد

خیلی ها از اوضاع سوریه و حملات اخیر رژیم صهیونیستی پرسیدن که خدمت همه این عزیزان عرض کنم که سوریه هیچوقت دیگه روی آرامش رو به خودش نخواهد دید تا زمان خروج سفیانی

اتفاقهایی هم که در این مدت اخیر در سوریه افتاده نشون میده که اسرائیل برای سوریه برنامه داره و به دنبال ایجاد خاورمیانه جدیده اسرائیل سودای نیل تا فرات داره و به این راحتی دست از سوریه برنمیداره

سوریه ضربه ای که از عقب نشینی در مقابل تحریرالشام خورد ، اثراتش رو بعدا میبینه و بارها گفتم امان از سوریه سوریه روی خوش نخواهد دید هنوز مونده تا نافرمانی هایی رو در سوریه ببینید که از تعجب انسان شاخ دربیاره

همیشه فکر میکردم که چی میشه که نیروهای ایران از سوریه عقب میشینند ، ولی دیدیم که اتفاق افتاد به دنبال تطبیق نیستم ولی اتفاقات ، به صورت عجیبی داره کنار هم چیده میشه که با روایات ما جور در میاد و باید دید در این سال آینده چه اتفاقهایی در دنیا رخ خواهد داد به نظرم سال ۱۴۰۴ و ۲۰۲۵ ، سال عجیب و پر حادثه ای باشه قراره نظم جهانی بهم بریزه و این منطقه رو دچار تکانه های بزرگی خواهد کرد باید نشست و دید که چی میشه

و اما موضوع دوم در این شرایط داغون اقتصادی سیاسی چطور امید به آینده داشته باشیم

این روزا هر جا میری، همه دارن از گرونی، دلار، تحریم و یه عالمه مشکل حرف می‌زنن. البته حق دارن، سختی‌ها هست، ولی مگه فقط ایناست؟ یه وقتایی آدم باید یه قدم عقب‌تر بره، یه نگاه دیگه بندازه، ببینه تصویر بزرگ‌تر چیه.

ببینید، این کشور مثل یه بوته گل‌محمدیه؛ هرچی بیشتر هرسش می‌کنی، قوی‌تر می‌شه، عطرش بیشتر می‌شه. اصلاً کی گفته ما اولین بارمونه که تو سختی افتادیم؟ این خاک، قحطی دیده، جنگ دیده، تحریم دیده، اما هنوز سرپاست، چون مردمی داره که کم نمیارن.

به یکی گفتم: «داداش، امید داشته باش، درست می‌شه.» طرف می‌گفت: « حاجی تو چطور امیدواری؟ این همه مشکل رو نمی‌بینی؟» گفتم: «اتفاقاً می‌بینم، ولی یه چیز دیگه هم می‌بینم. این مردم، این جوونا، این غیرتا رو هم می‌بینم!»

البته امید دادن با توهم خیلی فرق میکنه بعضیا فکر می‌کنن امید یعنی بشینیم و الکی خودمونو گول بزنیم که همه‌چی گل و بلبله! نه عزیز دل، امید یعنی تو دل آتیش، یه جرقه روشن بمونه. یعنی وقتی همه می‌گن "نمی‌شه"، یکی بگه "پس ببین چطور می‌شه!"

یه روزی می‌گفتن ایران نمی‌تونه ماهواره بفرسته، ولی فرستاد! می‌گفتن دانشمند ایرانی چیزی بارش نیست، ولی نانو، پزشکی، انرژی هسته‌ای و هوافضا رو آوردن تو اوج! می‌گفتن تو تحریم‌ها فلج می‌شیم، ولی دیدیم که با تولید داخلی داریم راه خودمونو می‌ریم! ما آدم کم آوردن نیستیم چون نگاهمون به ظهوره

حالا راه چیه؟ چاره چیه؟ دست روی دست بذاریم یا حرکت کنیم؟