و اما موضوع دوم در این شرایط داغون اقتصادی سیاسی چطور امید به آینده داشته باشیم

این روزا هر جا میری، همه دارن از گرونی، دلار، تحریم و یه عالمه مشکل حرف می‌زنن. البته حق دارن، سختی‌ها هست، ولی مگه فقط ایناست؟ یه وقتایی آدم باید یه قدم عقب‌تر بره، یه نگاه دیگه بندازه، ببینه تصویر بزرگ‌تر چیه.

ببینید، این کشور مثل یه بوته گل‌محمدیه؛ هرچی بیشتر هرسش می‌کنی، قوی‌تر می‌شه، عطرش بیشتر می‌شه. اصلاً کی گفته ما اولین بارمونه که تو سختی افتادیم؟ این خاک، قحطی دیده، جنگ دیده، تحریم دیده، اما هنوز سرپاست، چون مردمی داره که کم نمیارن.

به یکی گفتم: «داداش، امید داشته باش، درست می‌شه.» طرف می‌گفت: « حاجی تو چطور امیدواری؟ این همه مشکل رو نمی‌بینی؟» گفتم: «اتفاقاً می‌بینم، ولی یه چیز دیگه هم می‌بینم. این مردم، این جوونا، این غیرتا رو هم می‌بینم!»

البته امید دادن با توهم خیلی فرق میکنه بعضیا فکر می‌کنن امید یعنی بشینیم و الکی خودمونو گول بزنیم که همه‌چی گل و بلبله! نه عزیز دل، امید یعنی تو دل آتیش، یه جرقه روشن بمونه. یعنی وقتی همه می‌گن "نمی‌شه"، یکی بگه "پس ببین چطور می‌شه!"

یه روزی می‌گفتن ایران نمی‌تونه ماهواره بفرسته، ولی فرستاد! می‌گفتن دانشمند ایرانی چیزی بارش نیست، ولی نانو، پزشکی، انرژی هسته‌ای و هوافضا رو آوردن تو اوج! می‌گفتن تو تحریم‌ها فلج می‌شیم، ولی دیدیم که با تولید داخلی داریم راه خودمونو می‌ریم! ما آدم کم آوردن نیستیم چون نگاهمون به ظهوره

حالا راه چیه؟ چاره چیه؟ دست روی دست بذاریم یا حرکت کنیم؟

شاید به این سوال باید با چند سوال دیگه پاسخ داد تا به جواب برسیم حالاسؤال اول اینه: بشینیم فقط غر بزنیم، یا بریم دنبال یه راه؟ آقا، امروز هر کی بخواد، می‌تونه زندگیشو بسازه. مهارت یاد بگیره، یه کار جدید شروع کنه، رفیق به خودت ایمان داشته باش!

آدم میشناسم که یه روز با دوچرخه دنبال کار می‌گشت، امروز تو کار صادراته! چرا؟ چون تسلیم نشد!

سوال دوم اینکه : ایران فردا رو کی می‌سازه؟

پس رفقا، بیاین این آینده رو خودمون بسازیم. با ایمان، تلاش و امید. آینده روشنه، اگه ما روشن فکر کنیم!