🔹 دست‌خط روان‌شاد استاد مجتبی مینوی _______________________________ حصول شهرت آدمی‌زاد در جهان منحصر به این نیست که کاری افسانه‌آمیز انجام دهد و از آمل به مرو تیر بیندازد، هزار کار پیش می‌توان گرفت که موجب شهرت تواند شد ولی ای خوشا روز کناره‌گیری و خاموشی و گمنامی. 🍂 مجتبی مینوی دی‌ماه ۱۳۵۴ ______________________________ پ.ن: یادداشتی دل‌گرم‌کننده است. سه واژه‌ی کلیدی دارد: کناره‌گیری، خاموشی، گمنامی؛ آنچه که انسان را زمین‌گیر می‌کند شهوتِ دیده شدن، طمع شهرت است و حقاً خوش آن کس که نام خود از صفحه دل‌ها سترده است، که آن مقام را خود مرتبه‌ای ست. به‌قول حضرت ترجمان‌الغیب: از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است 🌴 @ModamQom

یک‌بار برای همیشه فکر کنیم تکلیف خودمان را با موسیقی روشن کنیم. 🔹 تا حالا فکر کرده‌اید چقدر موسیقی گوش می‌کنیم؟ دقت کنید می‌گویم گوش کردن، نیوشیدن، نه صرفاً شنیدن! نکته همینجاست بیشترِ ما بیشترِ اوقات موسیقی را گوش نمی‌کنیم، فقط می‌شنویم، در واقع حوصله‌اش را نداریم، یعنی فقط گاهی دوست داریم در زمینه‌ی فعالیت‌هایی که می‌کنیم صدایی پخش شود که باشنیدن ضربآهنگی، صرفاً کارهای‌مان ریتمی بگیرد، حکم نمی‌کنم ولی این چیزی نزدیک به همان اصطلاح لهو و لعب است، بعضی هم فقط برای شکستن سکوت‌ها و خالی‌های اوقات‌مان موسیقی پخش می‌کنیم، بله، سکوت گاهی ترسناک است، مثل تنهایی است، سکوت و تنهایی جولان‌گاه افکار و خیالات گوناگون و پریشان است، فرقی ندارد خوب یا بد، زشت یا زیبا، ما انسان‌های امروزی بیشتر از این سکوت و تنهایی بیزار و فراری هستیم، امتحانش هم مجانی است، این‌بار که تنها شدید و در سکوت بودید ببینید چند دقیقه می‌توانید سمت موبایل و لپ‌تاپ نرفته یا به هزار چیز فکر نکنید یا موسیقی‌ای برای پر کردن متن سکوت‌تان پخش نکنید، چیزی زمزمه نکنید، ذهن‌تان را از روزمرگی‌ها خالی کنید، خلاصه خودتان را با چیزی سرگرم نکنید، چند دقیقه، چند روز، چند هفته طول می‌کشد؟ خیلی از ماها اگر در خلوت این‌کار را کنیم با پوچی عظیمی در وجود خودمان روبرو می‌شویم، لاجرم یا ناخودآگاه برای پوشاندن این حفره‌ها و پوچی‌ها به انواع سرگرمی‌ها دست می‌زنیم تا به چیزی مشغول شویم و عمداً فراموش کنیم که از درون تهی هستیم. حتی اگر تماشایش نکنند بعضی‌ها در تنهایی‌ها صدای تلویزیون یا رادیو را بلند می‌کنند تا فضای سرشار از بی‌کسی و بی‌حرفی خانه را پر کنند. هر چه پوچ‌تر، از تنهایی فراری‌تر، از سکوت بی‌زارتر؛ خلاصه که از تهی سرشار، جویبار لحظه‌ها جاری است. خاصه اینجا منظور کاربرد موسیقی است. شجریان می‌گفت موسیقی باید انسان را به فکر وا دارد. ولی بعضی از ما تقریباً همیشه از موسیقی انتظار داریم ما را به رقص وا دارد، متن خالی‌مان را پر کند یا دست‌کم شعرش خیلی راحت حرف دل‌مان را بزند و بس. اتفاقاً در این میان برخی از ما نسبت به موسیقی سنتی که تجلی‌گاه اصالت فرهنگ ایرانی است بی‌حوصله‌تر و بی‌حال‌تر از بقیه سَبْک‌ها ایم؛ اینکه مذاق شنوایی ما جوانان امروز بنا به خوراک فرهنگی‌مان عوض شده و از فرهنگ اصیل وطن خود فاصله گرفته به‌کنار؛ دیگر تابِ طمانینگی و غم زخمه‌های ساز ایرانی را نداریم، یا ما ها که با مفاخر ادبیات بیگانه بودیم و به شنیدن کنیه‌ای و حفظ کردن یکی دو بیت از آن‌ها بسنده کرده‌ایم، حالِ شعرهای عجیب و غریب و نامفهوم متن این موسیقی‌ها را نداریم، و بیگانگی بیشترمان با الفبای مقدماتی و ساده‌ی موسیقی، درک‌مان را از التذاذ موسیقاییِ آثارِ فاخرِ چندصداییِ ارکسترال به صفر رسانده، تا پخش می‌شود می‌گوییم دلگیر است، گویی برای بعضی تنگی نفس برای برخی سردرد و سرگیجه هم در پی دارد، البته اثبات شئ نفی ماعدا نیست، سلیقه در این وادی نقش مهمی دارد، اما می‌توان بررسی کرد که چرا جدیداً تکه نان خشک فلفلی را به یک وعده کامل آب‌گوشت با مخلفات یا یک وعده خورشت قرمه‌سبزی جا افتاده ترجیح می‌دهیم. این کلیشه نیست که می‌گویند موسیقی غذای روح است، موسیقی، شعر، ادبیات یا اساساً هنر خوراک روح است، چون هنر اصیل و فاخر ذاتاً معنویت دارد، همانقدر که مراقبیم چه غذایی بخوریم، هروعده چه قدر غذا بخوریم، چقدر آب بنوشیم، چقدر کم و زیاد شود بیماری‌زاست؛ مراقب تغذیه‌ی روح هستیم؟ روح از بعضی خوراک‌ها زیاد بخورد فربه و تنبل می‌شود، اگر دو چیز که باهم نمی‌سازند را بخورد استفراغ می‌کند یا دل‌درد می‌گیرد، اگر اصلا نخورد از گرسنگی می‌میرد. بوعلی سینا اشاره می‌کرد که موسیقی صدای خداست، اندیشمندان بزرگ می‌گفتند گوش کردن روزی یک موسیقی انسان را رشد می‌دهد، به‌راستی چه اتفاقی افتاده که روزی بیست بیست می‌شنویم یا حتی گوش می‌کنیم اما رشد نمی‌کنیم؟ راستی اصلاً باید به آواها گوش سپرد یا به کلام؟ توقف در یکی و کشتن دیگری هم غفلتی است؛ باخودمان رو راست باشیم: سال‌هاست هیچ موسیقی‌ای گوش نکردیم! . دیگر دم فروبندیم، گفتنی‌ها کم نیست، من و تو کم گفتیم. ن.ش مهر ۱۴۰۱ بزرگواران اگر نظری در این‌باره دارند، برای ما ارسال کنند تا همین‌جا به‌اشتراک بگذاریم. 🌴 @ModamQom

🔹 جامِ جهان‌بین 🔹 خوانش: احمد شاملو آهنگساز: استاد فرهاد فخرالدّینی 🌴 @ModamQom

شیواترین غزل آفرینش؛ شگفت‌انگیز، زلال، شیوا توضیح: روان‌شاد حسین آهی ۲۰ مهرماه بزرگداشت حضرت حافظ (باحوصله گوش کنید و لذّت ببرید) 🌴 @ModamQom

🔰کانون ادبی مدام با همکاری خانه فرهنگ برگزار می‌کند: 💠 شب های شاهنامه 🔺خوانش منظومه حماسی اخلاقی حکیم توس؛ داستان غم انگیز رزم رستم و سهراب ▫️با حضور استاد رهبر،عضو هیئت علمی دانشگاه و باستان شناس 🔸زمان:هر هفته،یکشنبه شب ها؛ساعت ۲۱ 🔹مکان:خوابگاه الغدیر،طبقه همکف،نمازخانه ◽معاونت فرهنگی اجتماعی دانشگاه قم @moavenat_farhangi_qom

ولادت حضرت خیرالبشر (ص) و امام جعفر صادق (ع) 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸 شدم به صحبت شب های ارغوانی خوش چنان که چای شد از رنگ زعفرانی خوش بلای جان منی و خریدمت یک جا رقیب تا شود از این بلای جانی خوش ز خویش رفت ز شوق تکلم دلبر کلیم بس که شد از ذوق «لن ترانی» خوش دمد ز پیرهن تو هزار یوسف مصر اگر گسیل کنی یک دو کاروانی خوش چو پیر شد دو لبش آستان میکده است کسی که بوده به پیمانه در جوانی خوش خوشی کجاست به جز عشق بازی ازلی نگه به صورت احمد فقط به عشق علی اسیر صادقم و مستمند پیغمبر به دست جعفرم و پای بند پیغمبر بریده اند به جسمم قبای غم ها را نوشته اند دلم را نژند پیغمبر ز بند بند وجودم فقط علی خیزد چنان که می رسد از بند بند پیغمبر ز پای جعفر، دستم نمی شود کوتاه قسم به قامت و قدّ بلند پیغمبر شراب فقه ششم را به میل می نوشم برای بوسه ز لب های قند پیغمبر مرا به دشت معاصی کسی شکار نکرد ولی گرفت دلم را کمند پیغمبر ز مرتضی به نبی و ز مصطفی به علی پناه می برم امشب به حکم لم یزلی معنی زنجانی 🌴 @ModamQom

هر که دانست که منزلگه معشوق کجاست مدعی باشد اگر بر سر پیکان نرود سعدی 🌴 @ModamQom

بالابلند سر به‌فلک‌سای دلنواز ای رایت شکوه من، ای کوه سرفراز ای قلّۀ رفیع شهیدان راه عشق ای خاک نورپرورِ با عرش هم‌تراز ای پهنۀ وسیع و کریمت به روی ما آغوش باز و ناز خداوند بی‌نیاز تو زادگاه عشقی و سرچشمۀ هنر پرتو فکنده بر دلت آیینه‌های راز جان مرا که مستی‌اش از هوش برده است سبز و سپید و سرخ تو سجّادۀ نماز گاهی چه‌قدر رنجه و دل‌خون و خسته‌ای از جهل و بی‌مرامی یاران رنگ‌باز گاهی چه‌قدر زخم نشسته به جان تو از خدعه‌های دشمنِ دونِ زبان‌دراز صد دشت بی‌قرار شقایق دمیده است هر جا که دیده است دلت داغ جان‌گداز از بی‌کرانه‌های خزر تا خلیج فارس بادا بریده دست زبونان فتنه‌ساز ای آب خورده ریشه‌ات از برکۀ غدیر ای سرو سربلندِ همیشه در اهتزاز هرچند شب گرفته زمان و زمانه را صبح از کرانه‌های تو خواهد دمید باز #مبین_اردستانی #برای_ایران @shahrestanadab 🌴 @ModamQom

(۱)🔻سلام علیکم (سلام صبحگاهی) روان‌شاد حسن کسائی نوازنده بزرگ نی که معرفی وی در این مقال نمی‌گنجد، در این مجلس از الهامات موسیقایی خود از گفتارهای روزمره صحبت می‌کند، همانطور که شاعر گفتارهای موزون را از دل روزمرگی‌ها بیرون می‌کشد و آنرا خیال‌انگیز می‌کند. موسیقی هم این اشتراک را با ادبیات دارد. زاده‌ی خلاقیت‌ها و اندیشه‌هاست و در بطن ساختارهای فرهنگ ایرانی این‌گونه آفرینش می‌کند. قطعه معروف 《سلام صبحگاهی》 که سال‌ها رادیوی سراسری صبح‌ها آن را پخش می‌کرد از آثار مشهور حسن کسائی است. آهنگ در دستگاه چهارگاه است. 🌴 @ModamQom

(۲)🔻ننه ردیف آوازی گونه‌ی خاص موسیقی ایرانی است، در موسیقی کلاسیک اروپایی آکاپلا یا کانتابیله می‌گویند. با آواز ایرانی نمی‌توان ضرب زد و متر مشخصی ندارد، اما فواصل مشخصی دارد. آواز یا نغمه، برگرفته از فرهنگ فولکلور ایرانی است، چیزی که باعث شد بخش قابل توجهی از گنجینه‌ی ادبیات ایرانی سینه به سینه حفظ شود و به‌دست ما برسد، آوازهای ایرانی تا صدسال پیش هرگز نوشته نشده بودند و فقط در حافظه مردم بود، در روضه‌ها، در تعزیه‌ها، در معرکه‌ها، نقالی‌ها و... رواج داشت تا به امروز و به دست هنرمندان معاصر رسید، اینجا یک نمونه این اقتباس را حسن کسائی می‌گوید. آواز در دستگاه همایون است. 🌴 @ModamQom

ای کبک خوش‌خرام کجا می‌روی بایست غرّه مشو که گربه‌ی زاهد نماز کرد حافظ #سالن_مطالعه #خوابگاه 🌴 @ModamQom

🍁 منم ز یار جدا مانده و درخت از بار شعر: فرخی سیستانی گوینده: فخری نیکزاد موسیقی متن: جواد معروفی 🍂 پ.ن: هنر یعنی آنکه فریادهای شاعرانه یک هنرمند از هزارسال پیش از پشت قرن‌ها به‌دست ما برسد و هنوز تازگی داشته باشد. 🌴 @ModamQom