#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □چگونه است که اگر کسی غذایی با مزاجش مطابقت نداشته باشد، نسبت به ان غذا بدبین می شود و در طول عمر آن غذا را نمیخورد، اما انسانی در مقام ذکر بیاید و آن گونه خائف بشود، و در مقام خوف محض و رجای محض این گونه کلماتی، یکپارچه معارف و حقائق از زبان مطهرش صادرشود؟!(۲۹) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □این جاست که میبینید این حال از عهده ی بشر عادی بر نمی آید، حتی از عهده ی عرفای عادی هم خارج است، مگر عارفی که واقعا در مقام کملین قرار گرفته باشند، آن ها، در وقت های حساس از حالات شان، گاه گاهی شاید آن چه از مِثل ائمه فرا گرفته اند را بتوانند، بروز بدهند، اما این دعا و دعای افتتاح و مناجات شعبانیه را از اول تا اخر ملاحظه میفرمایید، مضامین چه قدر بلند و سنگین است.(۳۰) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □شرح هایی هم که بر این دعا ها میشود و حرفهایی که هر یک از شارحین دارند، به اندازه فهم و ادراک شان، یا به اندازه ای که درسش را خوانده اند و توانایی دارند، است. و الا شارح حقیقی هر دعایی، خود آن صاحب دعاست، و صاحب حال می داند که حال چیست؟دیگران از حال او چه خبر دارند؟ این ادعیه، ادعیه کمّلین است. در ((مفاتیح الجنان)) آمده است که فلان ذکر را در یک شب هزار بار بگو، مثلاً سوره مبارکه دخان را در هر شب از شب‌های ماه مبارک رمضان صد بار بخواند سوره دخان به چاپ عثمان طاها، سه صفحه قرآن است، یعنی هر شب صد تا ۳ صفحه، ۳۰۰ صفحه قرآن را بخواند، اگر خیلی سریع بخواند، شاید در طول پنج ساعت بخواند، و اگر بخواهد خیلی آهسته بخواند، که دیگر شاید تا ۶، ۷ ساعت طول بکشد، حالا شخصی این عمل را انجام می دهد، پس از انجام آن سرش هم درد می‌آید، فردایش می‌بیند، دیگر تاب ندارد، خیلی فشار بیاورد، یک ماه رمضان را بتواند پیش برود، اگر بخواهند همین دستور را سال بعد به او بدهند، از دور فرار میکند ،اما به قربان مرحوم آقای کشمیری، می رفت قبرستان وادی السلام، شب اول یک بار سوره مبارکه یاسین را می خواند، شب دوم، دو بار ،شب سوم سه بار، شب چهارم ۴ بار، شب پنجم ۵ بار...تا شب چهلم ۴۰ بار، دوباره از شب چهلم معکوس می کرد، شب چهل و یکم ۳۹بار، شب چهل و دوم ۳۸بار... یا آنکه تا شب صدم پیش می‌رفت و صد بار می خواند، از صدمین شب، سیر معکوس می گرفت ،در صد و یکمین شب، شروع می‌کرد، ۹۹ بار، شب بعد ۹۸ بار تا می‌آمد به اول، هو الاول و الآخر و الظاهر و الباطن، چطور است که خسته نمی شود؟ او دیگر در مقام کمّلین قدم گذارده است. به طوری که در این مسیر قدم میگذارد و حضورش آن چنان قوی شده که با اینکه صاحب عصمت نیست، اما بو میکشد، و همینطور مثل آقای قاضی ها، علامه طباطبایی و مثل این بزرگان کارها میکنند، بعضی ها که توجه ندارند، می گویند: این اذکار در روایات ما وجود ندارد، اوّلاً ضرورت ندارد که در تمام اذکار در روایات مکتوب به صورت ((عن فلان عن فلان))... آمده باشد، جناب عالی که راهت باز است، تا شبی به محضر مقدّس پیامبر یا امامی مشرّف شوی و از او ذکری بخواهی، به تو ذکری می دهد که اگر برای دیکران عنوان کنی، دیکران می بینند در هیچ روایتی نیامده است. مگر بناست تمام اذکار در روایات نقل شود؟ □مگر تمام آنچه که از اهل بیت (علیهم السلام) بیان شده، برای ما نقل شده است؟ شاید ازهزاران کلام امیرالمومنین علی (علیه السلام) که یک گوشه اش به صورت (نهج البلاغه)، به صورت (درر و غرر) نقل شده است، امام امیر المومنین (علیه السلام) بعد از جناب رسول الله تا زمان شهادت شان در طی سالیانی کلمات و عبارات بسیاری داشتند، شما میبینید، مرحوم سید رضی در صدر هر خطبه ای می گوید: (و من کلام لَهُ...) یعنی از کلمات حضرت در بخش خطبه اش، من این چند فراز را که مربوط به ادبیات فصاحت و بلاغت بود، انتخاب کردم. به همین علت است که می بینید حرف های سنگینی نقل می شود که در جایی نیست، بعد در اذهان سافله ای که به همین مسلمانی های دم دستی عادت، مرده اند، انکار پیش می آید. □کسی هم نمی گوید این مسلمانی نیست، بهشت نمی رود، چرا نرود؟ نعوذ بالله خدا که حسود و بخیل هم نیست، اما بهشتی که تو می خواهی، بهشتی نیست که اولیاءالله دنبالش باشند.این بهشت ها مربوط به کسانی است که در همین حد، نماز می خوانند، روزه می گیرند، حج می روند و زکات می دهند، کمی هم خودشان را می پایند، به سوی خدا روی می آورند، حرفی نیست، کسی نمی گوید این ها مسلمان نیستند، مسلمان اند، متدیّن اند، متّقی اند، بهشتی هم هستند، خیلی آدم های خوبی هم هستند، اما این کجا و قدم گرفتن در مقام کمّلین از اولیاءالله کجا؟ آن اندازه در پیشگاه الهی به سجده می افتند، بعد در آخر فقط می گوید: عظمت آقا من را گرفت، نه هیچ طلب دارم، کنه می خواهم و حتی اگر هم بدهند می خواهم چه کنم؟ مبادا که اگر در این دهش ها چیزی دادند، این داده شده ها را بگیرم و در این داده شده ها در غفلت به سر ببرم، او حضور می خواهد؛ (عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون) به تعبیر سید بن طاووس که از کمّلین اولیاءالله است: (آن یُرزَقون)، معارف عالیه ی غیبی است که به آن ها می دهند.(۳۱) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □امام زین العابدین در مقام《عندیّت》و در آغاز دعای ابوحمزه فرموده است. الهی، لا تُودّبنی بعقوبتک ولا تمکر بی فی حیلتک، من این لی ااخیرُیا ربّ و لا یوجد الاّ و من عندک و من اینَ لی النجاولا تستطاعُ الاّبک . لا الذی احسَنَ استغنی عن عونک و رحمتک و لا الذی اساءَ و اجترءَ علیک و لم یُرضِک خَرج عن قدرتک،یا ربّ یا ربّ یاربّ...(۳۲) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □بعد میفرماید: انقدر بگویید تا نفس قطع شود.(۳۳) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □یکی از لطائفی که در ادعیه هست، همین است که شخص وقتی ذکر را میگوید: یک دم بگوید: و تا جایی که نفس بند می آید، پیش برود هر جا که دید دیگر توان ندارد، قطع شود؛ یکی از اسباب انتقال به عالم غیب همین است.(۳۴) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □در حالت احتضار که شخص را به پشت میخوابانند، برای شخص محتضر، قطع نفس در آن لحظه ای است که نفس را به درون می برد و آن گاه که میخواهد برگرداند، دیگر نمیتواند، به تعبیر دیگر؛محتضر در لحظات اخر وقتی نفس را فرو می برد، یعنی در حال قبض از دنیا می رود، نه در حال بسط که نفس به بیرون بر میگردد.(۳۵) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □معمولا اموات در حال قبض می روند، نه در حال بسط، چون نفس که فرو می رود، انسان در قبض می افتاد ان جایی که نفس بیرون می رود، در بسط می افتد، ما الان بس که نفس را می کشیم و در می دهیم، خیلی قبض و بسطش معلوم نیست، اگر چه وقتی نفسش را فرو می برد، می بیند که شش هایش باز می شود، این جا بسط شش اتفاق می افتد، اما در حقیقت وقتی نفس از هوای بیرون به درون می رود منقبض می شود، یعنی در یک محدوده ی خاصی، بسته و محدود می شود، و ان گاه که نفس به بیرون می رود، حالت بسط پیدا می کند. دم چو فرو رفت هاست، هوس چو بیرون رود یعنی از او در همه هر نفسی های و هوست!(۳۶) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □به تعبیر متاله سبزواری، می بینید هر لحظه ای عالم در های و هو نسبت به شخص است.(۳۷) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □پس در حال قبض است که نفس قطع می شود، اگر بسط امد، مجدّداً شخص به نشئه ی طبیعت بر میگردد و اگر نفس منقبض شد و برنگشت، شخص به عالم غیب منتقل می شود، پس یکی از طرق انتقال به عالم غیب این است که نفس قطع می شود.(۳۸) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □از این رو اقا می فرماید: «آن قدر این جمله ی یا « ربّ یا ربّ» را بگوید تا آن که نفس قطع شود.» درست است که در این لحظه، مرگ برا او حاصل نمی شود، امّا چه بسا انتقال برای او حاصل شود. این یکی از لطائفی است که در دعای ابوحمزه ثمالی از حضرت امده است.(۳۹) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □رمز دیگر که حضرت داده اند، این است که اگر کسی در حال جان دادن است، برای این که انتقال به عالم غیب حاصل شود، باید با اسم شریف ربّ محشور شود، «یا ربّ یا ربّ یا ربّ..» یعنی وقتی شخص این ذکر را در حال احتضار می گوید، آن لحظه ای که جانش میخواهد از تنش در برود، همین ربّ را آن قدر بگوید تا که دیگر نفس برنگردد، وقتی می رود با « یاربّ» منقبض می شود و با «یاربّ» محشور می شود.(۴۰) @mohamad_hosein_tabatabaei