✿‍✵✨🍃🌸<❈﷽❈>🌸🍃✨✵✿‍ 🍃🍂داستــــان‌هـــای                    پنـــــدآمــــــوز🍃🍂 ┄┅═✼✿‍✵✿‍✵✿‍✼═┅┄ 🔹درخت کاج کوچکی در یک جنگل بی‌نهایت زیبا زندگی می‌کرد پرنده‌ها روی شاخه‌هاش می‌نشستن سنجاب‌ها روی شاخه‌هاش بازی می‌کردن اما اون به هیچ کدوم از اینا توجه نداشت و فقط می‌خواست رشد کنه و بزرگ بشه دائم نگران این بود که بزرگ بشه و مثل درخت‌های کاج بزرگی که قطعشون می‌کردن قطع بشه و بره به جای جادویی و ناشناخته‌ای که اونها می‌رن و خوشبختی رو اونجا پیدا کنه 🔸تا اینکه یه روز چوب‌برها اومدن و قطعش کردن، اما چنان به درد و رنج افتاد که با خودش گفت: چقدر من خوشبخت بودم چقدر روزگاری که با پرنده‌ها و سنجاب‌ها بودم خوش بود کاش قدر همون روزگار رو می‌دونستم اما اون دوران دیگه هرگز برنمی‌گرده 🔹چوب‌برها به عنوان درخت کاج کریسمس فروختنش، بچه‌ها تزئینش کردن و دورش رقصیدن و بازی کردن اما درخت با خودش فکر می‌کرد: امشب که خوب نتونستم لذت ببرم ولی فردا شب از این همه مراسم قشنگ لذت می‌برم، اما فردا شبی به کار نبود 🔸درخت رو صبح روز بعد به انباری انداختن درخت اینقدر غصه خورد که با خودش گفت: دیشب چقدر من خوشبخت بودم کاش قدرش رو می‌دونستم اما اون دوران دیگه هرگز برنمی‌گرده 🔹توی انبار موش‌ها دورش جمع شدن و درخت کاج برای موش‌ها قصه‌ش رو تعریف می‌کرد 🔸موش‌ها با شادی و هیجان به قصه زندگیش گوش می‌دادن اما درخت غصه می‌خورد تا اینکه یه روز اومدن از انبار بردنش تکه تکه‌ش کردن تا هیزمش کنن اون وقت فکر کرد: چقدر روزگاری که با موش‌ها بودم خوشبخت بودم چقدر همه با علاقه بهم گوش می‌دادن کاش قدر اون روزگار رو می‌دونستم اما اون دوران دیگه هرگز برنمی‌گرده 🔹این ماجرای آدمیه که همیشه آرزوهاش زمان و مکانی دیگه ست و نمی‌تونه زیبائی‌های زمان خودش رو ببینه و هیچی راضیش نمیکنه

🎥خط قرمز خدا!!!! 👤استاد قرائتی 🌹 🍃🍂 ‌‌‌‌

✿‍✵✨🍃🌸<❈﷽❈>🌸🍃✨✵✿‍ 🍃🍂داستــــان‌هـــای                    پنـــــدآمــــــوز🍃🍂 🔹در یک روز سرد زمستانی مدیر مدرسه بچه‌ها را به صف کرد و گفت: بچه‌ها آیا مؤافقید یک مسابقه برگزار کنیم؟ 🔸تمام بچه‌ها با خوشحالی قبول کردند پس از انتخاب چند شرکت کننده مدیر از آنها خواست که آن طرف حیاط مدرسه در یک ردیف بایستند و با صدای سوت او به سمت دیگر حیاط بیایند 🔹و هر کس بتواند ردپای مستقیم و صافی از خود بجای گذارد برنده مسابقه است 🔸در پایان مسابقه آقای مدیر از یکی از بچه‌هایی که ردپای کجی از خود بجای گذاشته بود پرسید: تو چه کردی؟ 🔹دانش آموز در جواب گفت: با وجودی که در تمام طول راه من دقیقاً جلوی پایم را نگاه کرده بودم ولی بجای یک خط راست از ردپا روی برف خطوط کج و معوجی به وجود آمده است! 🔸تنها یکی از دانش آموزان بود که توانسته بود ردپایش را بصورت یک خط راست درآورد 🔹مدیر مدرسه او را صدا کرد و پس از تشویق از او پرسید: تو چطور توانستی ردپایی صاف در برف‌ها به وجود آوری؟ 🔸آن دانش آموز گفت: آقا اینکه کاری ندارد من جلوی پایم را نگاه نکردم! مدیر پرسید: پس کجا را نگاه کردی؟ 🔹دانش آموز گفت: من آن تخته سنگ بزرگی را که آن طرف حیاط است نگاه کردم و به طرف آن حرکت کردم و هیچ توجهی به جلوی پایم نداشتم و تنها هدفم رسیدن به آن تخته سنگ بود 🔸اگر در زندگی خودمان ایده و هدفی نداشته باشیم و تمام توجهمان را دقیقاً به مشکلات امروز و فردا و فرداهای بعد معطوف کنیم سرانجام به هدفمان نخواهیم رسید 🔹ولی اگر بجای آنکه توجهمان را به مشکلات روزانه متوجه کنیم به هدفمان متمرکز سازیم قطعاً به هدفمان خواهیم رسید.