#حدیث یک قطره اشک ◾️حسین بن علی علیه السلام فرمود: ▪️مَنْ دَمَعَتَا عَيْنَاهُ فِينَا دَمْعَةً، أَوْ قَطَرَتْ عَيْنَاهُ فِينَا قَطْرَةً، أَثْوَاهُ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ الْجَنَّةَ ▪️چشمان هر کس که در مصیبتهای ما قطره ای اشک بریزد، خداوند او را در بهشت جای می دهد. 📚ابن حنبل، احمد بن محمد، فضائل الصحابة، ج2، ص675، ح1154

🔖نکات‌ناب #علامه‌حسن‌زاده آملی : بزرگانى كه سيرهاى علمى كرده‏اند و در تجريد و تصفيه نفس واديها پيموده‏اند، فرموده‏اند كه : ⬅️روح انسانى، چون همّ خود را واحد گرداند 🔵و با اطمينان خاطر و عدم اضطراب با هر اسمى از اسماى شريف عين حيات و صرف كمال و فعل مطلق انس بگيرد و حشر پيدا كند، 🔷سلطان آن اسم در وى تجلى كند و اثر آن اسم در وى ظاهر گردد و به اقتضاى آن اسم عمل كند و اين زمينى رنگ آسمانى گيرد و اين جهانى به خوى آن جهانى درآيد و در عالم طبيعت كار آن جهانى نمايد و دست تصرف به كائنات دراز كند و در كشف و كرامت به روى خود باز كند و كم‏كم به جايى رسد كه هر گاه اراده كند از اين نشئه اعراض كند و بدان نشئه پرواز كند. ✨از آن جمله فرموده‏اند كه مداومت بر «يا حىّ يا قيّوم» براى صفاى نفس و تجرّد روح تأثير غريبى دارد، ولى‏ با حضور قلب و اطمينان خاطر باشد نه به صرف لقلقه لسان و آن هم با دو صد پريشانى. تجربه ضرر ندارد. 📗دروس #معرفت‌نفس، ص: ۳۸۶ ·—————··𑁍··—————·

🔴مرا کلامی هم‌وزن این همه غفلت تو نیست ✍پیرمردی در حجره خود در بازار نشسته بود که عارفی از کنار حجره او گذر کرد. 🔸پیرمرد سریع به بیرون حجره رفت و او را گفت: ای عارف! شرف حضور در حجره ما بر من ببخش و مرا نصیحتی کن. 🔹عارف اجابت نمود و در حجره داخل شد. 🔸پیرزنی برای گرفتن شکر به حجره او آمد و سکه کم‌ارزشی داشت که اندازه سکه خود از پیرمرد شکر خواست. 🔹پیرمرد گفت: مرا ببخش، سنگ معادل سکه تو ندارم تا شکر بر تو وزن کنم. 🔸پیرزن ناامید و شرمنده رفت. پیرمرد عارف را شربتی مهیا کرده تا برای موعظه او بر منبر رود. 🔹عارف گفت: ای پیرمرد! امروز دیدم در گذر این همه عمر، از این همه مرگ و نیستی و رهاکردن ثروت دنیا بر وراث، تو هیچ پند و عبرتی نگرفته‌ای. پس اگر من هم تو را پندی دهم، بی‌گمان آن را هم نخواهی گرفت. 🔸تو را سنگی معادل سنگ آن پیرزن نبود که شکر بر او وزن کنی و مرا کلامی هم‌وزن این همه غفلت تو نیست که تو را کمترین پندی وزن کنم و بفروشم. 🔹تو اگر دنبال آن بودی که مدیون او نشوی، به‌جای دست خالی رد کردن او، شکر بیشتر می‌دادی و از خویشتن می‌بخشیدی.