🌸داسـتان ڪوتـاه 🌹آمـوزنـده, حتمابخـوانیـد: ✅"شـاگـردی" از "استـادش" دربـاره ی "جلـب رضـایت خـدا" و بهتـرین راه آن پرسیـد... 🌹استاد گفـت: بـه "گورستـان بـرو" و بـه مرده هـا "توهیـن" ڪن! "شـاگرد دستـور اسـتاد را اجـرا کـرد و نـزد او بـرگشـت." 🌹اسـتاد گفـت: جـواب دادنـد؟ شـاگـرد گفـت : نـه استـاد گفـت: پـس بـار دیگـر بـه آنـجا بـرو و آن هـا را "ستایـش" ڪن! شـاگرد "اطاعـت ڪرد" و همـان روز عصـر نـزد اسـتاد بـرگشـت. اسـتاد بـار دیـگر از او پرسـید ڪه آیـا مـرده ها "جـواب دادنـد؟" شـاگرد گفـت : نـه اسـتاد گفـت: "بـرای جـلب رضـایت خـدا، همـین طـور رفتـار ڪن!" نـه بـه ستایـش هـای مـردم "توجـه ڪن" و نـه بـه تحقیـر هـا و تمسـخر هـایـشان! بـدین صـورت اسـت ڪه مـي تـوانـي راه خـودت را در پیـش گیـری

داســتــان مـعـنــوی ✍حضرت آیت الله بروجردی می‌فرمودند: در بروجرد مبتلا به درد چشم سختی بودم هر چه معالجه کردم رفع نشد حتی اطباء از بهبودی چشم من مأیوس شدند 🔸تا آنکه روزی در ایام عاشورا که معمولاً دسته‌جات عزاداری به منزل ما می‌آمدند نشسته بودم اشک می‌ریختم 🔹درد چشم نیز مرا ناراحت کرده بود در همان حال گویا به من الهام شد از آن گِل‌هایی که به سر و صورت اهل عزا مالیده شده بود به چشم خود بکشم 🔸مقداری گِل از شانه و سر یک نفر از عزاداران به طوری که کسی متوجه نشود گرفتم و به چشم خود مالیدم 🔹فوراً در چشم خود احساس تخفیف درد کردم و به این نحو چشم من رو به بهبودی گذاشت تا آنکه به کلی کسالت آن رفع شد 🔸بعداً نیز در چشم خود نور و جلائی دیدم که محتاج به عینک نگشتم 🔹در چشم معظم له تا سن هشتاد سالگی ضعف دیده نمی‌شد و اطباء حاذق چشم اظهار تعجب نموده و می‌گفتند: به حساب عادی ممکن نیست شخصی که مادام العمر از چشم این همه استفاده خواندن و نوشتن برده باشد باز در سن هشتاد و نه سالگی محتاج به عینک نباشد 📚مردان علم در میدان عمل، جلد ۱

🎥دین ما،‌ دین انسانیته 🔹یه هفته می‌خواستم برم تایلند اما بابام پولشو نداد.... ❌بفرست برای آشنای شست و شوی مغزی شده‌ات

           داســتــان مـعـنــوی ✍فرزند علامه جعفری می‌گوید: با توجه به اینکه سال‌ها علامه در نجف تحصیل کرده بود در هیأت عزاداری نجفی‌های مقیم تهران شرکت می‌کرد 🔸این هیات مداح بسیار خوبی داشت به نام هوشنگ ترجمان که استاد دانشگاه نیز بود و از لحاظ هنر شعری تبحر داشت و شعرهایی که در هیأت می‌خواند خودش می‌سرود 🔹علامه جعفری‌ به ایشان خیلی علاقه داشت و در این هیأت با شور و علاقه خاصی حضور می‌یافت و من و برادر بزرگم دکتر غلامرضا جعفری را هم با خودش همراه می‌برد 🔸این هیأت در دهه اول محرم بعد از ساعت ۱۲ نیمه شب شروع می‌شد و ما در این ایام تا نزدیکی‌های اذان صبح به همراه پدر در هیأت بودیم 🔹برادرم دکتر غلامرضا جعفری که در آخرین ساعات عمر علامه جعفری‌ نزد ایشان در بیمارستان بود نقل می‌کند: 🔸چون علامه دچار سکته مغزی شده بود و قدرت تکلّم نداشت در آخرین لحظه‌های عمرشان با ایما و اشاره از من می‌خواستند که چیزی را برایشان بیاورم ولی من هر چه تلاش می‌کردم نمی‌فهمیدم که ایشان چه خواسته‌ای دارند! 🔹یک پارچه سبزی بود که یکی از دوستان علامه چند ماه قبل از کربلا آورده بود و به ضریح مطهر امام حسین‌ علیه‌السلام متبرک شده بود 🔸من متوجه شدم که علامه آن پارچه را می‌خواهند به سرعت از بیمارستان خارج شدم تا آن پارچه را بیاورم، رفت و برگشت حدود یک ساعت طول کشید و من وقتی به بیمارستان رسیدم ایشان تمام کرده بودند و دکترها پارچه سفیدی را به سرش کشیده بودند 🔹از اینکه نتوانسته بودم این خواسته استاد را به موقع اجابت کنم خیلی متأثر شدم پارچه سفید را کنار زدم و پارچه متبرک شده را روی صورت علامه گذاشتم در کمال تعجب مشاهد کردم که ایشان چشمانشان را باز کرده و لبخندی زدند و برای ابد چشمان مبارک را بستند 🌟اَلسَّلامُ عَلَيْک یا اَباعَبداللهِ الْحُسَيْنِ🌟