پریشونم....

درگیر فراقم درمونم وصــاله...🙃

برون آید نفس افتان و خیزان از دلِ تنگم چو مجنونی که با زنجیر از زندان برون آید... _طالب_آملی @mojib8

+موقعیت؟ _نشستم چتای دو سال قبلو میخونم! +در چه مورد؟ _حسم وقتی برای اولین بار رفتم کربلا... +حالم چطوره؟ _خراااااب ((((:

همه جاش ی جوری برام خاص بود هیچکدوم حسش شبیه هم نبود

مثلا نجف عین خونه پدری بود برام انگاری ک رفتی خونه بابات بابایی ک هم ازش حساب میبری هم مهربونه هم باهاش رودربایستی داری اونجا همش میگفتم ما از بچگی مادرامون یادمون دادن هر وقت زمین میخوریم بگیم یاعلی و بلند شیم الانم زمین خورده ایم بلندمون کن...

اونجا ک میرفتم حس امنیت داشتم خیلی خیلی حاج قاسم یادم میومد همینطور بی جهت... یهویی دیدم دارم روضه اش رو گوش میکنم و خیره به ضریح مولام..

یا وقتی رفتیم کربلا و بار اول نگاهم به گنبد حضرت عباس افتاد برخلاف خیلیا ک میگن گریه کردیم من لال شده بودم شوکه کامل زبونم ب هیچی اولش نچرخید انگار که ابهتش ادمو محو کنه وقتی ب خودم اومدم دیدم ذکر اللهم عجل لولیک الفرجو میگم... دستمم ک ب ضریحش خورد یا کاشف الکرب... آب روی آتیش بود دیدی از همه جا نا امید میشی انگار فقط ی نور امید هست اون نور امید حضرت عباس بود صحنه های عاشورا برام تداعی میشد و مدام مداحی اب ب خیمه نرسید فدای سرت زمزمه ام شده بود....

حضرت عباس واقعا مثل یه عموی واقعی بود حسش برام ازونا ک هرچیزی بشه ام میتونی روش حساب کنی ازونا که هرچی بگی نه نمیگه... ازونا ک با غریبه اخم میکنه و با خودی نهایت مهربونی رو داره...

نمیدونم میتونم منظورمو بفهمونم یا نه... ولی توصیفش نمیشه کرد خیلی حس فوق العاده ای داشت...