همه جاش ی جوری برام خاص بود هیچکدوم حسش شبیه هم نبود

مثلا نجف عین خونه پدری بود برام انگاری ک رفتی خونه بابات بابایی ک هم ازش حساب میبری هم مهربونه هم باهاش رودربایستی داری اونجا همش میگفتم ما از بچگی مادرامون یادمون دادن هر وقت زمین میخوریم بگیم یاعلی و بلند شیم الانم زمین خورده ایم بلندمون کن...

اونجا ک میرفتم حس امنیت داشتم خیلی خیلی حاج قاسم یادم میومد همینطور بی جهت... یهویی دیدم دارم روضه اش رو گوش میکنم و خیره به ضریح مولام..

یا وقتی رفتیم کربلا و بار اول نگاهم به گنبد حضرت عباس افتاد برخلاف خیلیا ک میگن گریه کردیم من لال شده بودم شوکه کامل زبونم ب هیچی اولش نچرخید انگار که ابهتش ادمو محو کنه وقتی ب خودم اومدم دیدم ذکر اللهم عجل لولیک الفرجو میگم... دستمم ک ب ضریحش خورد یا کاشف الکرب... آب روی آتیش بود دیدی از همه جا نا امید میشی انگار فقط ی نور امید هست اون نور امید حضرت عباس بود صحنه های عاشورا برام تداعی میشد و مدام مداحی اب ب خیمه نرسید فدای سرت زمزمه ام شده بود....

حضرت عباس واقعا مثل یه عموی واقعی بود حسش برام ازونا ک هرچیزی بشه ام میتونی روش حساب کنی ازونا که هرچی بگی نه نمیگه... ازونا ک با غریبه اخم میکنه و با خودی نهایت مهربونی رو داره...

نمیدونم میتونم منظورمو بفهمونم یا نه... ولی توصیفش نمیشه کرد خیلی حس فوق العاده ای داشت...

امام حسین🙃 ی حزن و ابهت عجیبی داشت برام زبونم فقط ب دعا باز میشد وقتی شیش گوشه رو دیدم اصن دنیایی بود حسی ک شبیه هیچکس نبود ن پدر ن مادر ن عمو ن رفیق انگار اون حس فقط خاص حضرت بود و بس

انگار اون پادشاه اس ک همه چی داره همه چی زیر دستشه و اون باید تایید کنه... دقیقا این حسشو داشتم ک باید از حضرت عباس اجازه بگیرم برای دیدن ی سلطان...

دقیقا این روضه...💔 @mojib8

و این مداحی...💔 @mojib8