eitaa logo
حاج آقا مجتبی تهرانی رحمة الله علیه
2.1هزار دنبال‌کننده
194 عکس
1.7هزار ویدیو
3 فایل
دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی (ره) @masabiholhoda_77652134
مشاهده در ایتا
دانلود
﷽ 📍 ادب الهی در تمام شئون زندگی فردی️❗️ 📌من گفتم این موارد در تمام شئون زندگی فردی، اجتماعی انسان دستور الهی داریم. در چگونگی انجام دادن دستور داریم. . مانند نشستن ، بلند شدن ،غذا خوردن، جایی پیدا نمی‌شود که برای آن یک دستور الهی نداشته باشیم که چگونه باشد. یعنی ادب الهی. خوب به حرف‌های من توجّه کنید.ادب الهی را معنا کردیم: در یک هیئت زیبا. هیئت زیبا از دیدگاه الهی چیست؟ همه را گفتیم. حتّی در رابطه دستشویی رفتن دستور داریم.. روایتی از امام صادق نقل شده که کسی از ایشان سؤال کرد: در دستشویی می‌رویم در آنجا گفتن ذکر و اسم خدا اشکال ندارد؟ او خیال می‎کرد که نباید اسم خدا را درآنجا ببرد. چون آنجا محل خسّت و زشتی است، خوب نیست انسان در آنجا نام خدا را ببرد. حضرت در جواب فرمودند: «ذِكْرُ اللَّهِ حَسَنٌ عَلَى كُلِّ حَالٍ». ذکر خدا در هر حال پسندیده است. بیان این مطالب برای این است که در مکتب الهی چگونه انسان باید تربیت شود. بحارالانوار، ج 77، ص175 〰️〰️〰️〰️〰️ 📚 📕 🏷 جلسه سیزدهم @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 معنای « أَعُوذُ» ️❗️ 📌«قل اعوذ برب الناس». «اعوذ» يعني پناه مي‌برم، يك بحث است و آن اين است كه مي‌گويند از اين جملات آيه و از خارج و عينيّت خارج اين به دست مي‌آيد. انسان وقتي كه شَرّي به سمت او بيايد و ناراحتي به سمت او بيايد، درج علت و فطرتش اين است به اينكه پناه مي‌برد به يك قدرت برتر. و از اين آيه هم به دست مي‌آيد. انسان سرشتش اين‌چنين است كه اگر شرّي به سمت او بيايد و ناراحتي به سمت او بيايد، در سرشتش اين است به اينكه پناه ببرد به يك قدرت برتر. اين وجداني ماست، مطلب درست است كه انسان چنين است. بلكه از اين به دست مي‌آيد كه «خُلق الانسان ضعيفا». انسان پناهگاه مي‌خواهد. انسان در اين عالم مادّي كه قرار گرفت هميشه دست‌خوش شرور، ناراحتي‌ها، حوادث. اين انسان پناهگاه مي‌خواهد. اينكه دارد «قل اعوذ» بگو پناه مي‌برم، تويي كه پيغمبر من هستي، تويي كه انسان برتر هستي تو بگو. يعني ديگر بقيه‌شان حسابشان پاك است. يعني تمام اين انسان‌ها اين‌ها زماني كه مورد هجوم حوادث بشوند پناهگاه مي‌خواهند. 〰️〰️〰️〰️〰️ 📚 📕 1 🏷 سوره ناس @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 معنای مفهومی« أَعُوذُ» پناهندگی️❗️ 📌مطلب دوّم، مي‌گويد«أَعُوذُ» بگو چي؟ بگو پناه مي‌برم. نمي‌گويد بگو پناهندگي مي‌خواهم. اين دو تا است، خيلي مفسّرين اشتباه كرده‌اند اينجا. پناه مي‌برم نه پناهندگي مي‌خواهم، پيوند مي‌زنم نه تقاضا مي‌كنم پيوند را. اينها دو تا است. يك وقت هست كه فرض كنيد كه يك انساني حوادثي به سمت او آمده در يك منطقه‌اي، اين مي‌خواهد از تحت حكومتي خارج بشود، برود تحت حكومت ديگري؛ فرض كنيد در بِلاد كُفر است. اين می‌خواهد از آنجا خلاص بشود، برود در بِلاد اسلام. در اينجا تقاضاي پناهندگي كردن غير اين است كه پناه ببرد. تقاضا اوّل است، تقاضا مي‌كند پناهندگي را، اگر قبول شد چكار مي‌كنيد؟ بعد از قبولي تقاضاي پناهندگي، سپس پناه مي‌برد. اوّل به آن حكومت پناه مي‌برد كه ما مي‌خواهيم پناهنده شويم مي‌پذيريد يا نه؟ پذيرش كه آمد حركت مي‌كند مي‌رود. 〰️〰️〰️〰️〰️ 📚 📕 1 🏷 سوره ناس @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 فرق پناهندگی با پناه‌بردن️❗️ 📌دومي پناه بردن است، اوّلي تقاضاي پناهندگي است. در اينجا مفسّرين بعضي از آنها البته اين اشتباه را كرده‌اند، وقتي كه مي‌نويسند: به اينكه پناهندگي از تو مي‌خواهم، «قل اعوذ برب الناس» بگو پناهندگي مي‌خواهم، تقاضاي پناهندگي از تو مي‌كنم. نه، بگو پناه مي‌برم؛ معناي آن چيست؟ معنايش اين است كه آي انسان‌ها من يك فرمان عمومي داده‌ام، كه هركس به من بخواهد پناه ببرد پناهندگي‌اش قبول است. لطافت اين است. تقاضاي پناهندگي نه، پناه ببر، يعني سَبك حكومت منِ خدا اين چنين است. اين حكومت، حكومتي است كه يك اعلان عمومي كرده است اگر كسي بخواهد از زير بار حكومتي، كه حكومت شهوت است، غضب است، هرچه هست وساوس شيطاني است، اين خارج شود و بيايد تحت حكومت من، پذيرش‌اش قبلاً اعلام شده‌است. «قل اعوذ برب الناس» بگو پناه مي‌برم نه پناهندگي مي‌خواهم، بگو پيوند مي‌زنم نه تقاضاي پيوند مي‌كنم، نه. و پيوند هم اين‌چنين است كه خوب قهراً بايد آمادگي داشته باشد آن شاخه قوي و پيكره درخت براي اينكه يك شاخۀ ريزي خودش را به او بچسباند. به طوري كه بتواند هستي خودش را حفظ كند. كه تا به او پناه نبرد، پيوند نزد نمي‌تواند رشد كند، نمي‌توان سَرِ پا بايستد جان، جانِ حياتي داشته باشد، يعني نباتي. 〰️〰️〰️〰️〰️ 📚 📕 1 🏷 سوره ناس @mojtabatehrani_ir
﷽ رُوِیَ عَن عَلِیٍّ اَمیرِ المُؤمِنینَ (ع) قالَ: «لَا تَذْكُرِ اللَّهَ سُبْحَانَهُ سَاهِياً وَ لَا تَنْسَهُ لَاهِياً وَ اذْكُرْهُ ذِكْراً كَامِلًا يُوَافِقُ فِيهِ قَلْبُكَ لِسَانَكَ وَ يُطَابِقُ‌ إِضْمَارُكَ‌ اِعْلَانَک وَ لَنْ تَذْكُرَهُ حَقِيقَةَ الذِّكْرِ حَتَّى تَنْسَى نَفْسَكَ فِي ذِكْرِكَ وَ تَفْقُدَهَا فِي أَمْرِكَ‌» ترجمه: در حالی که در فراموشی و غفلت هستی، ذکر خداوند سبحان را نگو و در آن هنگام که سرگرم به غیر خدا هستی، خدا را در آن حال فراموش مکن و یاد خداوند کن و ذکر او را بگو در حالی که ذکر تو کامل باشد و دل و زبان تو یکی باشد و بیرون و درون تو هماهنگ باشد و تو هیچ گاه و ابداً نمی‌توانی حقیقت ذکر را بگویی، مگر این که خودت را نادیده بگیری و اصلاً خودت را نبینی. شرح: روایت از امیرالمؤمنین (ع)، منقول است، من به ذهنم این است که در گذشته روایتی را از امیر المؤمنین (ع)، نقل کردم، در باب اثر ذکر بر روی قلب. خب، عرض کردم آثاری دارد ذکرالله که من جمله‌اش در رابطه با قلب بود که، حالا چه ذکری به قول ما، بگذارید این را دنبالش کنم. از خود علی (ع)، چگونه ذکری به قول ما؟ تو این روایت دارد : «لَا تَذْكُرِ اللَّهَ سُبْحَانَهُ سَاهِياً» ذکر خدا، نگو در حال فراموشی. مقابل به مثل کرده است. آن موقعی که غافلی، خدا را فراموش کردی، ذکر خدا را نگو. به قول ما چه جوری سر وته‌اش را جمع کنیم؟ «لَا تَذْكُرِ اللَّهَ سُبْحَانَهُ سَاهِياً» از این طرف می‌گوید: «وَ لَا تَنْسَهُ لَاهِياً» از آن طرف هم خدا یادت نرود، فراموشش نکن در حالی که، به اصطلاح ما، سرگرم غیر خدا باشی. «وَ اذْكُرْهُ ذِكْراً كَامِلًا» ذکر خدا بگو؛ اما ذکری کامل باشد. حالا ذکر کامل چیست؟ برایت تعریف می‌کند علی (ع)، چه ذکری «يُوَافِقُ فِيهِ قَلْبُكَ لِسَانَكَ»فهمیدی؟! ذکری این جوری، که دلت با زبانت همسو باشد. فهمیدی؟! به قول ما لقلقه لسان نباشد. «يُوَافِقُ فِيهِ قَلْبُكَ لِسَانَكَ وَ يُطَابِقُ‌ إِضْمَارُكَ‌ إِعْلَانَكَ» هماهنگ باشد درون و بیرون تو. آنجا دارد قلب و زبان، این جا اضمار و اعلان می‌فرماید. آدمی یکسره ذکر می‌گوید؛ اما کارهایی که می‌کند با این ذکر جور در نمی‌آید. فهمیدی؟! درونش خبری نیست معلوم است که تو خالی است، دیگر هان؟! «وَ لَنْ تَذْكُرَهُ حَقِيقَةَ الذِّكْرِ» حالا این جا آثار را می‌خواهم بگویم. آن جا با قلب بود؛ حالا این یک نوع اثر است. «وَ لَنْ تَذْكُرَهُ حَقِيقَةَ الذِّكْرِ» این را بدان محال است به اینکه تو، حقیقت ذکر الهی را بگوی؛ ولی این برای تو پیش نیاید«حَتَّى تَنْسَى نَفْسَكَ فِي ذِكْرِكَ» اگر ذکر حقیقی باشد، کامل باشد، آن موقعی که داری ذکر خدا می‌گویی، خودت را یاد ‌می‌رود، در آن ذکر که داری می‌گویی، دیگر از خودت چیزی یادت نمی‌آید. همه‌اش یاد اوست، خودت را فراموش می‌کنی«وَ لَنْ تَذْكُرَهُ حَقِيقَةَ الذِّكْرِ حَتَّى تَنْسَى نَفْسَكَ فِي ذِكْرِكَ وَ تَفْقُدَهَا فِي أَمْرِكَ‌» شد، نه تنها در ذکرت، در تمام کارهایت، می‌فهمی؟! در تمام کارهایت، این جوری است که دیگر خودت را کاره نمی‌بینی. فقدان، ندیدن است. فهمیدی« فِي أَمْرِكَ» آن وقت این جا دارد، ذکر دیگر ندارد. در کارهایت؛ یعنی با چشم خودت می‌بینی، خدا دارد کارهایت را انجام می‌دهد. دیگر بهتر از این نتوانستم بگویم. می‌بینی که خدا دارد، کارهایت را جلو می‌برد، تو دیگر اصلاً نیستی، فهمیدی؟!. اگر واقعا به یاد خدا این جوری باشی و با زبان جاری کنی. یک دانه یا الله. 〰️〰️〰️〰️〰️ شرح حدیث @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 ادب تنها نیز فایده ندارد️❗️ 📌استادم امام خمینی(ره) جملاتی در این زمینه دارند که در اینجا عین جملات ایشان را می‎خوانم. ایشان در باب هم علم و هم در باب ادب مطرح می کنند. تعبیر ایشان این است «علم تنها فایده ندارد. علم با معنویّات علم است». این تعبیر در رابطه با علم بود که نمی‎خواهم راجع به آن بحث کنم. زیرا مورد بحث ما نیست. جملۀ بعدی ایشان این است. «ادب تنها نیز فایده ندارد». شنیده بودید این ‎را. آقا می‎فرماید: که ادب تنها فایده ندارد. پس برویم نعوذبالله بی‌ادب بشویم. بلکه منظور ایشان این است که ادب همراه با معنویّات؛ ادب است. یعنی ادب باید جنبۀ الهی داشته باشد. معنویّات است که تمام سعادت بشر را بیمه می‎کند. این‎ها همه عین جملات امام خمینی (ره) است. صِرف اینکه اعمال انسان از دیدگاه بشری مورد پسند باشد؛ و یا از نظر دیدگاه بشری نباشد؛ ملاک نیست. نه انجام آن و نه ترک آن، هیچ‌کدام فرقی ندارد؛ بلکه باید اعمال انسان مورد پسند خداوند متعال قرار بگیرد. 〰️〰️〰️〰️〰️ 📚 📕 🏷 جلسه شانزدهم @mojtabatehrani_ir