این چقدر منه .

توسل به صدیقه‌ی طاهره :)

خیلی وقت بود منتظرِ این فرصت بودم که حرف های در گلو بغض شده ام را بزنم ، و او نگاهم کند و چیزی را بگوید که میخواهم . اما . . اما چیزی نگفت :) و حرف هایی را که به سختی ، با سردیِ دستانم و دردی که در قفسه سینه ام پیچیده بود به زبان آوردم ، شد آخرین حرف ها . منِ بی او به وقوع پیوست : )

-

وقت‌ رفتن‌ کاش‌ در چشمم‌ نمی‌غلتید‌ اشک آخرین‌ تصویرِ او در چشم‌هایم‌ تاربود ..

-

-

‌ «رَمَضَ» ریشه‌یِ رمضان است .. معنایش می‌شود سوختن ! برای ما اما معنایش می‌شود ؛ سوختن در داغِ غم و سوزِ فراق .. آن‌قَدر که ۳۶۵ شبِ سال‌را چشم بزنیم به انتظار شب‌اولِ سوختن ، و درست میانِ همان چندخطی که دلخوشیِ زمزمه‌ش . اشك نشانده پایِ چشم‌هایمان اسم تو را دم بگیریم و های‌های بباریم ! ما همین شبِ اوّلی گفتیم ، همین شبِ اوّلی و آن شبِ اوّلی که هیچ‌کس نیست تا هم‌صدای ما شود ، [ تو صدایمان بزن و بغل‌مان کن :) ] ‌ تو مرا سوختی و من همه‌ی دنیا را ؛ آری ! از گریه‌کنان هم هنری می‌آید ..

- بله آقایِ ابتهاج ؛ واقعا چه‌ها‌ که‌ بر‌ سرِ‌ ما‌ رفت‌ و کس نزَد‌ آهی .

-

ان‌شاالله بعدا بگیم همه‌چی از ماهِ رمضون

۱۴۰۲ - 

۱

۴۰۳

شروع شد:)