باید در لابه‌لای زندگی برای این اندوه‌اش ، ک در درون نهفته شده و پادشاهی‌ست ک جانش را به لب رسانده است می‌گفتم ؛ ابرها بر آسمان تکیه دادند ، و درختان بر زمین و اندوه بی‌پایانت بر من ! باید در اوج معلق بودن ک اندوه تو را با تفنگ نشانه گرفته‌ست ، می‌گفتم ؛ خیال و امید ، چاره‌ی این اندوه‌ست ک رها شوی ! باید در گوشه‌ای از جهان زمانی که از ترس به خود مچاله شدی . می‌گفتم ؛ برای این تاریکی شب ، به جای مهتاب ، من نور می‌شوم تا بتابم و دیگر هراس ، بین من و تو پیدا نمی‌شود (: ! باید زمانی ک اندوه‌اش بین گلو مانده و جان می‌گیرد ، می‌گفتم ؛ این اندوه را دانه به دانه از گلویت می‌چینم تا دلت نفس بگیرد . .

اما آشوب درونش را نه کلمات می‌توانست بیان کند و نه فریادها . .

خونریزیِ مغزی کرده :)))))))))) جانِ عزیزاتون دعا کنید :))))))))))))

باشه ولی کرمتو شکر :))))))) من میمیرما :)))))))

لحظه ی جان کندنِ روح از بدن را دیده ای؟ :) بی تو بودن ها برایم دم بـه دم جان کندن است :))

دل‌ از انتظار خونین ، دهن‌ از امید‌ خندان .

پس دل چی میشه ؟ رأفتت کجاست؟ :) من قرصِ دلم رحمتت کجاست :) پس دل چی میشه؟ :)) اشکام چی میشه؟ :)) مولاس تو دلم :))))) مولا چی میشه :)))

-

:)💔