ما ابتدا مردنمان را انکار می‌کنیم . و پس از آن ، دل می‌بندیم ولی باور کردنِ مرگ ، داسی‌ست برای باور کردن علف‌های هرزه‌ی دلبستگی .

ما می‌میریم ؛ امّا مرگ ، نیستی نیست . باور کنیم که نیست نمی‌شویم ! ما تا ابد هستم .

انس با ابدیت بلاهایی را که ما در دنیا نامشان را زجر می‌گذرایم به کاممان شیرین میکند ، مثل عسل . آن وقت است که تحمّل خروار خروار سختی برایتان آسان می‌شود زیرا هرچه طولانی باشد چشم برهم زدنی بیشتر نیست .

[ کتابِ‌بانواجازه ؛ سبک‌زندگیِ‌ خانوم‌حضرت‌زهرا درسِ‌پنجم ؛ مامی‌میریم ]

جایِ "دستاش" پاکتِ بهمنه تو دستام .

((((((((((((((((((( :

-

شمایی که محبتتان تا عمق وجودمان نفوذ کرده دقیقا از همان لحظه‌های نابِ کودکی‌هایمان که میدویدیم در حیاط‌حرمتان و آن ترمز‌های حرفه‌ای ک روی سنگ‌ها میگرفتیم تا ب زائرها برخورد نکنیم ، سرسره بازی میکردیم روی سنگ‌های حرم ، قایم میشدیم زیرِ چادر مادر ، به بهانه‌های مختلف دقیقه به دقیقه از اسماعیل‌طلای صحنتان آب میخوردیم ، ما شیرین ترین قسمت های زندگیمان را در صحن‌های حرمتان گذراندیم آقا . . تا همین حالا که منتظریم کمی سرمان خلوت شود و کارهای دنیا یقه‌مان را ول کند تا بیاییم و بچسبیم به مشهدت و یک دلِ سیر صفا کنیم (: تو فرق داری . . و این به وضوح مشخص است ؛ شما انگار عضوی از خانواده‌ی ما ایرانی‌ها هستی طوری که ورد زبانمان است ، بابارضا گفتن ؛ وجودتان شبیه تکیه‌گاهی محکم و امن است تکیه‌گاهی که خیال‌مان را راحت میکند از نامردی‌ها و بدبیاری‌های دنیا . شاید دلخور باشم اما درصدی از محبتم نسبت به شما کم نشده و نمیشود . . یقین دارم که فرشتهِ من پیش شما حالش خوب است :) باشد که نگاهِ پر مهرتان روانه‌ی حال و روزِ زندگیمان شود از همینجا ، از همسایگیِ خواهرتان تبریک ما را پذیرا باشید ؛ - برایِ آقایِ‌امام‌رضا تولدتان مبارکمان سایه‌ی‌سر : )

-

حتی اگر کل جهان را هم بگردی آخرش می‌آیی ُ دورِ رضا میگردی ( :