#آداب_تربیت_فرزند 215 ✅ وقتی کودک قبل از هفت سالگی به خوبی پادشاهی کنه و در سن 7 تا 14 سالگی به خوبی عبد بودن رو تمرین کنه، کاملا آماده میشه برای هفت سال سوم تربیت. در هفت سال سوم تربیت نوجوان باید به عنوان وزیر باشه برای پدر و مادرش. از این سن به بعد خیلی از موارد تربیتی دیگه متفاوت میشه و پدر و مادر باید جور دیگه ای با فرزندشون برخورد کنند. 🔸☢️ هم از لحاظ روحی و هم از لحاظ جسمی تفاوت های زیادی برای نوجوان پیش میاد که پدر و مادر باید این تفاوت ها رو به خوبی بدونن و عکس العمل مناسبش رو داشته باشند. ❇️ نوجوان در این سنین میخواد که دیگه باهاش مثل بچه ها رفتار نشه. هر گونه رفتار چکشی و برخورد سخت موجب بدتر شدن کار میشه. 🔶 دیگه در این سن نباید از امر و نهی استفاده کرد. بلکه پدر و مادر باید بتونن با برخورد خوب و مناسب با فرزندشون رفتار کنند

💠✨ مثل گلدان ✨💠 🌹🌿 گلدان که باشد بالاخره دیر یا زود پای گل هم به میان خواهد آمد. ذکر و یاد خدا شبیه گلدان است و شکر خدا شبیه گل. وقتی انسان اهل ذکر شد در پی آن به شکر هم خواهد رسید یعنی انسان ذاکر ، شاکر هم خواهد بود چون ذکر ، زمینه ی شکر را فراهم می سازد مگر می شود انسان به یاد خداوند بیفتد و نعمت ها در ذهن و خیالش خطور نکند. مگر می شود نعمتهای خدا را در خاطر خطور دهد اما شاکر و سپاسگزار او نباشد. این است که خداوند بنی اسرائیل را ابتدا به ذکر دعوت می کند : « يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُواْ نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ » ای بنی اسرائیل ، نعمتی را که بر شما ارزانی داشتم به یاد آورید. 🌿🌹 📚 از کتاب مثل حبه های قند | محمد رضا رنجبر

این افراد از نظر عارفان، احمق هستند اگر یادتان باشد، در اوصاف اهل دنیا [این عبارت را داشت] که: «وَهُمْ عِنْدَ أَنْفُسِهِمْ‏ عُقَلَاءُ وَعِنْدَ الْعَارِفِينَ حُمَقَاءُ» ( بحار الأنوار، جلد۷۴، ص: ۲۸) اهل دنیا خودشان را خیلی عاقل و چیز فهم حساب می کنند [اما از نظر عارفان، احمق هستند]. حالا یعنی چه که اهل دنیا حماقتشان زیاد است؟! برعکس اهل آخرت که عاقل هستند و حماقتی در آن ها نیست و اگر هم پیدا شود خیلی کم است. حماقت این است که آدم راهی را انتخاب کند، کاری را انجام دهد، که نهایتا به ضررش تمام می شود، ولو خودش متوجه نیست، خیال می کند خیلی خدمت می کند. خب حالا [چرا] اهل دنیا حماقتشان زیاد است؟ مگر این اهل دنیا نیستند که این علوم، اختراعات، اکتشافات و ... را درست کرده اند و در اختیار دیگران گذاشته اند؟! کجای این حماقت است؟! بله اگر رفتار اهل دنیا را [با سنجه پیشرفت دنیایی] بسنجیم، نتیجه اش همین است که حماقتی مشاهده نمی کنیم، اما ظاهرا آن کسی که می گوید اهل دنیا احمق هستند دیدگاه دیگری دارد. همه ما خوشی می خواهیم و این فطری است و هیچ آدمیزادی نیست که خوشی نخواهد؛ فطری انسان است که خوشی می خواهد. در خوشی ها هم می خواهد آن خوشی که گواراتر (با لذت بیشتر) و طولانی تر هست به او به دست بیاورد، به همین خاطر می خواهیم عمر طولانی داشته باشیم. چقدر کسانی هستند که اواخر عمرشان پول زیادی خرج می کنند برای این که شش ماه یا یک سال بر عمرشان افزوده شود. اگر می شد صد سال را تبدیل به هزار سال کنند که [خیلی برایشان ارزشمند بود.] این فطری است. هر کاری برای تامین این نیاز فطری عاقلانه است. اما اهل دنیا می آیند یک خوشی صد ساله را بر خوشی صدها هزار ساله(بی نهایت) ترجیح می دهند. چطور اهل دنیا حاضرند از آخرت صرف نظر کنند و خوشی دنیا را بگیرند؟ این حماقت نیست؟ «الَّذِينَ يسْتَحِبُّونَ الْحَياةَ الدُّنْيا عَلَى الآخِرَةِ» (ابراهيم، ۳) ترجیح می دهند زندگی دنیا، [با خودشان می گویند؟ «این دنیا] را خوش باشند حالا آخرت اگر بود بود، نبود نبود، یک طوری می شود بالاخره.» حماقت نیست؟ روی چه منطقی؟ قرآن می فرماید: «بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَياةَ الدُّنْيا * وَالْآخِرَةُ خَيرٌ وَأَبْقَى؛ (شما به سراغ آن فلاح نمی روید) بلکه شما زندگی دنیا را ترجیح می دهید* در حالی که آخرت بهتر و پایدارتر است.»(اعلی، ۱۶-۱۷) هم لذتش بیشتر است هم پایدار تر است. پس چرا آن را انتخاب نمی کنیم؟ حماقت است دیگر!