شصتم: اتفاق واجتماع بر نصرت آن حضرت (علیه السلام) زیرا که در اجتماع کردن تأثیری هست که در انفراد نیست. هر چند که نصرت کردن وظیفه همه افراد است، خداوند فرمود: واعتصموا بحبل الله جمیعاً ولا تفرقوا(۶۰۷)؛ وهمگی به ریسمان خداوند چنگ زنید وپراکنده نشوید. چون امام (علیه السلام) در تمام زمان ها رشته محکم خداوند در میان بندگانش می باشد ودست یازیدن به او جز با پیروی ونصرت او حاصل نمی گردد، وامیر المؤمنین (علیه السلام) در یکی از خطبه هایش فرموده: ای مردم! اگر شما از نصرت حق از پای نمی نشستید، واز کنار زدن باطل سستی نمی کردید، کسی که مثل شما نیست بر شما طمع نمی نمود، وآنان که بر شما نیرو یافتند قوت نمی گرفتند، ولی شما همچون گم گشتگی بنی اسرائیل راه را گم کردید، وبه جانم سوگند که بعد از من گم گشتگی تان چند برابر خواهد شد، از جهت این که حق را پشت سر افکندید... و در توقیع رفیعی که از سوی ناحیه مقدس به شیخ مفید (رحمه الله) صادر گشت آمده است: واگر شیعیان ما -که خداوند آنان را در اطاعتش یاری می دهد- در وفای پیمانی که از ایشان گرفته شده یک دل ومصمم باشند، نعمت لقای ما از آنان به تأخیر نمی افتد، وسعادت دیدار ما برای آنان با معرفت کامل وراستین نسبت به ما تعجیل می گردد...(۶۰۸) شصت ویکم: متفق شدن بر توبه واقعی وبازگرداندن حقوق به صاحبان آن ها پیش تر گذشت که از جمله اسباب طولانی شدن غیبت امام -که بر او وپدرانش درود وسلام باد- گناهان ومعصیت هایی است که از بندگان می بیند، چنان که در همان توقیعی که به آن اشاره شد پس از عبارت یاد شده فوق از آن حضرت علیه الصلاة والسلام آمده: پس تنها چیزی که ما را از آنان پوشیده می دارد همانا چیزهای ناخوشایندی است که از ایشان به ما می رسد واز آنان نمی پسندیم واز آنان انتظار نمی رود، والله المستعان وهو حسبنا ونعم الوکیل(۶۰۹)

شصت ودوم وشصت وسوم: پیوسته به یاد آن حضرت بودن وبه ادابش عمل کردن بیان مطلب این که، به دلالت اخبار قطعی بسیار که امامان (علیهم السلام) روایت گردیده تردیدی در این نیست که امام (علیه السلام) ناظر وشاهد بر ما است، وبر حالات وحرکات وسکنات ما اطلاع دارد، پس تو در هر حال وهر کجا هستی برابر دیدگانش قرار دادی که او است دیده بینای خداوند وگوش شنوای او، چون این را دانستی ویقین داشتی که تو در پیش چشم وجلوی رویش قرار داری، حتماً آن جناب را در جلوی چشمت قرار دهی، وبا دیده دل به او نظر نمایی، بلکه هرگاه آن حضرت جلوی چشمت باشد لازمه اش این است که تو در پیش چشمش بوده باشی، وبستگی به این ندارد که تو آن را قرار دهی. واین مطلب روشن است، وبر کسی که دیده دلش کور نباشد مخفی نیست، (چشم سر (کافران ومخالفان) گرچه کور نیست لیکن چشم باطن ودیده آنها کور است.) و چنانچه دانستی که آن حضرت (علیه السلام) پیش چشمت قرار دارد، البته همتت در جهت رعایت آداب آن جناب، ومراسم ادب وانجام وظایفی که نسبت به آن حضرت داری به حسب مراتب معرفتت مصروف خواهد شد، هر چند که با چشم سر آن بزرگوار را نبینی. به مثال اینکه، اگر شخص نابینایی در مجلس زمامداری حضور یابد، ودر پیشگاهش قرار گیرد، البته تمام آدابی که شایسته است در محضر زمامدار رعایت گردد را انجام می دهد، همچنانکه بینایانی که به او نظر می کنند ودر پیشگاهش ایستاده اند انجام می دهند، با این که آن نابینا او را نمی بیند ونمی تواند بر او نظر کند، واین نیست مگر از جهت این که می داند در پیش روی زمامدار قرار دارد، وزمامدار جلوی چشم او است هر چند که با چشم سر او را نمی بیند، وحال مؤمن در زمان غیبت امام (علیه السلام) چنین است، زیرا که مؤمن از جهت ایمان ویقینش به طور قطع می داند که در تمام احوال در پیش چشم امامش قرار دارد، پس امامش را جلوی چشم خود قرار می دهد هر چند که او را به چشم سر نمی بیند، پس هم خود را در رعایت آداب ومراقبت ومواظبت وظایف خود نسبت به آن جناب مصروف می دارد. وتمام این امور در سخنان امیرمؤمنان علی (علیه السلام) بیان گردیده، در حدیثی که رئیس المحدثین شیخ صدوق (رحمه الله) در کتاب کمال الدین به سند خود از مسعدة بن صدقه از حضرت ابی عبد الله امام صادق (علیه السلام) از پدرانش از امیر المؤمنین (علیه السلام) آورده که آن حضرت بر فراز منبر در شهر کوفه فرمود: خدایا! همانا به ناچار زمین تو را حجتی از سوی تو بر خلقت باید، که آنان را به دین تو هدایت کند، وعلم تو را به ایشان بیاموزد، تا حجت تو باطل نشود، وپیروان ایشان گمراه نگردند پس از آن که هدایتشان کرده ای. (آن حجت) یا آشکار است که اطاعت نشود، یا مخفی ودر انتظار باشد، اگر شخص او از مردم در حال صلح ومتارکه با مخالفین (هدایت شدنشان) غایب ماند، به درستی که علم وآداب او در دل های مؤمنین ثبت است که آنان به آن ها عمل می کنند.(۶۱۰) می گویم: این حدیث مشهور است ودر کافی(۶۱۱) وغیبت نعمانی با تفاوت اندکی از آن حضرت (علیه السلام) روایت گردیده، ودر این کلام مبارک گونه هایی از علم ومعرفت وتوجه وتذکر هست، پس بر تو باد که در آن کاملاً دقت کنی تا مقصود برایت واضح شود ان شاء الله تعالی. تذکر وراهنمایی: بدان که مؤمنین در یاد کردن مولایشان (علیه السلام) به مقتضای تفاوت درجات ایمان ومراتب معرفت ویقینشان، درجات متفاوت ومراتب محتلفی دارند، بعضی از آن ها حالشان در یاد کردن مولایشان چنان است که شاعر گفته:

الله یعلم انی لست اذکرکم * * * فکیف اذکرکم اذ لست انساکم خدا داند که من شما را (با زبان) یاد نکنم، زیرا که چگونه شما را یاد کنم در حالی که هیچ گاه فراموشتان نمی نمایم. یا چنان است که گفته شده: اما والذی لو شاء لم یخلق النوی * * * لئن غبت عن عینی فما غبت عن قلبی سوگند به آن که اگر می خواست هسته (وجود) را نمی آفرید که اگر چه از دیده ام غایب مانده ای از دلم غایب نیستی. چنین کسی از مولایشان غافل نیست واز آنچه سزاوار است از آداب آن حضرت (علیه السلام) در همه اوقات واحوالش فراموش نمی کند، پس گوارا باد بر این افراد، باز هم گوارا باد بر اینان آنچه از حکمت دریافت کرده اند، واز علم وعمل ومعرفت روزی یافته اند، از خدای تعالی خواستارم بر من منت گذارد وبه وجود وکرمش عنایت فرماید که مرا از آنان قرار دهد، که من چنانم که شاعر گفته: احب الصالحین ولست منهم * * * لعل الله یرزقنی صلاحاً نیکان را دوست می دارم با این که از ایشان نیستم، باشد که خداوند صلاح ونیکی به من روزی فرماید. ولی گوشه ای از آنچه شایسته تذکر است یاد می کنم، که تذکری برای خودم وبرای مؤمنین دیگر بوده باشد، به حسب آنچه به برکت مولایمان -صلوات الله علیه- فهمیده ام. بدان که می بایست یقین بداری که تو از چشم وگوش مولایت (علیه السلام) دور نیستی، او جای تو را می داند واز احوال تو آگاه است، پس اگر از کسانی باشی که بر رعایت آدابی که سزاوار رعایت شدن نسبت به آن جناب است مواظبت دارند، بدین وسیله کمال محبت وعنایت آن بزرگوار را به سوی خود جلب کرده ای. واگر از اهل غفلت واعراض از آن سرور باشی، جای تأسف است.

خدای (عزَّ وجلَّ) فرموده: ومن اعرض عن ذکری فان له معیشة ضنکاً ونحشره یوم القیامة اعمی قال رب لم حشرتنی اعمی وقد کنت بصیراً قال کذلک اتتک آیاتنا فنسیتها وکذلک الیوم تنسی(۶۱۲)؛ وهر کس از ذکر من اعراض کند همانا برای او معیشت تنگی خواهد بود وروز قیامت او را نابینا محشور خواهیم ساخت، (در آن حال) گوید: پروردگارا چرا نابینایم محشور فرمودی در حالی که من (در دنیا) بینا بودم، (خداوند) فرماید: این چنین آیات ما بر تو رسید پس تو آن ها را فراموش وغفلت کردی وهمین طور امروز تو فراموش می شوی. کدام سختی وتنگی از تاریکی عفلت ونادانی بدتر است، وکدام حسرت از کوری روز قیامت بزرگ تر! وکدامین بیم ووحشت از آن پشیمانی زشت تر وکوبنده تر، چه مصیبت بزرگ ودردناکی پس شتاب کن شتاب برای خلاصی خودت وآزاد سازی گردنت، واین حاصل نمی گردد مگر با یاد مولایت تا در دنیا وآخرت دستت را بگیرد، که خدای تبارک وتعالی شأنه می فرماید: یوم ندعو کل اناس بامامهم(۶۱۳)؛ روزی که هر مردمی با با امامشان می خوانیم. چون صبح کنی پس بدان که این زندگی که خداوند به تو داده به برکت آن حضرت (علیه السلام) است، پس او را سپاس بگزار وخدای تعالی را بر نعمتی که به تو عنایت فرموده شکر کن، ومواظب خودت باش که مبادا این نعمت را در غیر رضای او صرف نمایی، که مایه تیره روزی وبار سنگینی تو خواهد شد، پس چنانچه در معرض گناهی قرارگیری به یادآور که مولایت در این حالت زشت وگونه بد تو را می بیند، پس به پاس احترام او آن گناه را واگذار، واگر کار خوبی پیش آید به انجام آن سبقت کن وبدانکه آن نعمتی است الهی، که خدای تعالی آن را به برکت مولایت بر تو بخشیده است، وخدای را بر آن سپاس بگزار وآن را به مولی وصاحب زمانت هدیه کن، وبا زبان حال ومقال عرضه بدار: یا ایها العزیز مسنا واهلنا الضر وجئنا ببضاعة مزجاة فأوف لنا الکیل وتصدق علینا ان الله یجزی المتصدقین(۶۱۴)؛ عزیزا بر ما واهل ما سختی رسیده وبا متاعی اندک به درگاهت پناه آورده ایم پس پیمانه ما را پر کن وبر ما تصدق فرمای که خداوند صدقه دهندگان را پاداش دهد. ودر تمام احوال خاضع وخاشع باش، همچون غلام سر به فرمان حقیری که در خدمت اربابش ایستاده باشد، ودر هر بامداد وشامگاه بر آن جناب سلام کن، سلام غلامی که مشتاق دیدار اوست، واز فراقش در سوز وگداز است؛ سلام مخلصی که اشک هایش بر گونه هایش سرازیر باشد، وباور دارد که در خدمت مولایش ایستاده است. وچون هنگام نماز خواندنت فرا رسد، حال مولایت را در موقع ایستادنش در پیشگاه خدای -جل جلاله- متذکر شو، وبا حضور قلب، وخشوع جسم، وچشم پوشی از ما سوی الله تعالی، به آن بزرگوار تأسی بجوی وبدان که توفیق یافتنت به این امر جز به برکت مولایت نیست، واین عبادت جز به موالات وپیروی ومعرفت آن حضرت، از تو پذیرفته نمی شود، وهر قدر که پیروی ومعرفت سر به فرمان بودنت نسبت به او فزونی یابد؛ خدای تعالی منزلت وپاداش وکرامت وافتخار تو را خواهد افزود. وچون از نماز فراغت یافتی آن حضرت (علیه السلام) را به سوی خدای (عزَّ وجلَّ) وسیله وشفیع قرار ده که آن را از تو قبول فرماید، وپیش از هر دعایی به دعا کردن برای او آغاز کن، به جهت بزرگی حق وبسیاری احسان او بر تو، وهرگاه حاجتی برایت پیش آید یا عارضه سختی به تو روی آورد آن را بر حضرتش معروض بدار وبه درگاهش زاری کن تا به درگاه خدای -تعالی- در برطرفت کردن آن از تو، شفاعت نماید، که او است وسیله به سوی خدای (عزَّ وجلَّ) وباب اللهی که از آن درآیند، وخداوند -عز شأنه فرموده: وأتوا البیوت من ابوابها(۶۱۵)؛ وخانه ها را از درهایشان وارد شوید...و اخبار بسیار گواه بر این معنی است. و در یکی از سال های گذشته امر مهمی برایم پیش آمد که دلم را مشغول وفکر وحواسم را به خود جلب کرده بود، پس در یکی از شب ها جد مادرم (علیه السلام) -که از سادات نیکوکار بود- را در خواب دیدم، او را در باغی از بهترین باغ ها که در زمان حیاتش آرزوی آن را داشت مشاهده نمودم، در بهترین حال وزیباترین وضعیت، بر او سلام کردم به من جواب داد وسخنانی بین ما انجام شد، از جمله این که : من به او گفتم: از خدای (عزَّ وجلَّ) بخواه که فلان امر مهم را کفایت کند، وهم وناراحتی آن را از من دور سازد. به فارسی به من گفت: دعای ما بالاتر از دعای امام زمان (علیه السلام) نیست، پس هرگاه پیش آمدی کند آن را بر حضرتش عرضه می کنیم، اگر اجازه فرماید وامضا کند برای اصلاح آن دعا می کنیم وگرنه؛ نه...بنابراین معلوم شد که آن حضرت در تمام امور پناهگاه ومرجع است، پس وظیفه تو آن است که به او رجوع کنی وبه درگاه او دادرسی وشفاعت خواهی بری، او را نزد خدای (عزَّ وجلَّ) شفیع ببر تا برایت دعا کند، وتو را در نظر داشته باشد، زیرا که از وظایف ومراحم امام (علیه السلام) در هر زمان به مقتضای اخباری که وارد شده؛ دعا کردن برای مؤمنین است، همچنان که از جمله وظایف مؤمنین در هر زمان: دعا کردن برای امامشان می باشد، چنان

که در این کتاب این مطلب را با دلایل عقلی ونقلی بیان داشتیم، وچنانچه غفلت یا فراموشی از یاد آن حضرت (علیه السلام) در بعضی از اوقاب برایت عارض گشت -چنان که غالب احوال بیشتر اهل این زمان است- پس بدان که این حالت از نزدیک شدن شیطان است، پس به درگاه خداوند روی آورده وزاری کن تا نیرنگ شیطان را از تو باز گرداند، واز خدای تعالی طلب مغفرت بنمای وبه سوی او توبه نصوح کن تا این بدی را بر تو ببخشاید، وبه یاد مولایت در هر حال توفیق دهد، که او -جل ثناؤه- هر چه را بخواهد تحقق می بخشد. وبر تو باد که در آنچه برایت یاد آوردیم وپس از این نیز می آوریم از وظایف وآداب ارتباط با مولایت دقت ومطالعه کنی. از خدای تعالی توفیق علم وعمل را برای شما وخودم خواستارم، واین که ما را از خطا ولغزش محفوظ بدارد که او (به بندگان) نزدیک واجابت کننده دعا است. 🤲🌸☀️شصت وچهارم: دعا به درگاه برای جلوگیری از نسیان یاد آن حضرت (علیه السلام)💫✨💫✨💫✨💫✨ ✍ قسمت 5⃣7⃣ 🔰جلددوم #مکیال المکارم

شصت وچهارم: دعا به درگاه برای جلوگیری از نسیان یاد آن حضرت (علیه السلام) این که از درگاه خداوند (عزَّ وجلَّ) بخواهی که تو را از فراموش کردن یاد آن حضرت (علیه السلام) محفوظ بدارد، ودلیل بر این -اضافه بر آنچه پیش تر بیان داشتیم که خدای (عزَّ وجلَّ) بر تو نسبت به آن حضرت وظایف وآدابی قرار داده که جز با مداومت کردن بر یاد او از تو تحقق نمی پذیرد- عبارتی است که از خود آن جناب (علیه السلام) از طریق شیخ عمری (رحمه الله) در کتاب کمال الدین به سند صحیح عالی روایت آمده که: وذکر آن حضرت را از یادمان مبر...(۶۱۶). پس در این عبارت تدبر کن که چگونه از دعاهای مهم قرار داده شده، وشیعیان دستور یافته اند در آن مکالمات شریف چنین سخن بگویند، از این نکته غفلت منمای، ودر تمامی اوقات به ویژه مواقع استجابت دعا به درگاه خدای تعالی تضرع وزاری کن که به فراموشی یاد آن جناب (علیه السلام) دچار نشوی. ودعا را تا به هنگام مبتلا شدن به آن تأخیر مینداز، که در روایات رسیده از امامان (علیهم السلام) در آداب دعا کردن آمده که: لازم است مؤمن پیش از آن که بلا نازل شود به دعا کردن مبادرت ورزد. واز خدای (عزَّ وجلَّ) مسئلت کن که تو را از گناهانی که مایه دچار شدن به فراموشی یاد امام تو می شود، مصون ومحفوظ بدارد، که این امر شدیدترین وبزرگ ترین نقمت ها ومحنت ها است، ودر بعضی از دعاهایی که از امامان (علیهم السلام) روایت گردیده است چنین آمده: اللهم اغفرلی الذنوب التی تنزل النقم؛ خدایا بر من بیامرز گناهانی را که مایه نزول نقمت هستند. وبدون تردید فراموش کردن یاد امام وغفلت نمودن از آن جناب (علیه السلام) نقمت وبلای بزرگی است که نقمت های دنیا وآخرت بر آن مترتب می گردد.(۶۱۷) شصت وپنجم: اینکه بدنت نسبت به آن جناب (عجل الله فرجه) خاشع باشد و دلیل بر این است آنچه سید اجل علی بن طاووس در کتاب جمال الاسبوع به سند خود از محمد بن سنان از امام صادق (علیه السلام) در دعای روز جمعه روایت آورده، وما آن را در کتاب ابواب الجنات فی آداب الجمعات یاد کرده ایم: اللهم انی اتقرب الیک بقلب خاضع والی ببد خاشع والی الائمة الراشدین بفؤاد متواضع(۶۱۸)؛ خدایا من به درگاه تو تقرب می جویم با دلی خاضع وبه سوی ولیت با بدنی فروتن، وبه امامان هدایت کننده با قلبی متواضع... که دلالت دارد بر حصول تقرب به خدای (عزَّ وجلَّ) با خشوع وفروتنی بدن برای ولی او (علیه السلام). ومنظور از ولی در اینجا به قرینه یاد کردن امامان (علیهم السلام)، وبه قرینه این که این تعبیر در چندین دعا وحدیث از مولایمان حضرت حجت (علیه السلام) روایت آمده، همان امام زمان (علیه السلام) است. اگر بگویید: احتمال دارد منظور از ولی امام هر زمان یا مؤمن کامل باشد؟ گوییم: هر چند که این احتمال بعید است، ولی بر این دو تقدیر نیز مقصود ثابت است، زیرا که مؤمن کامل حقیقی منحصر در آن بزرگوار است، چنان که پوشیده نیست. ومنظور از خشوع بدن چنان که از تأمل کردن در کتب لغت وموارد استعمال استفاده می شود وکسی که جستجو نموده ودر آیات واخبار دقت کند با آن مأنوس می گردد؛ آن است که اعضای بدنت را در جهت خدمت کردن به مولایت وبر پاکردن امر او به کار ببندی، در حالی که مستمندی وکوچکی خود را اقرار نمایی، که عظمت وبزرگی آن حضرت را بر خودت بشناسی، وتذلل نسبت به آن جناب ووجوب حق واطاعتش را بر خودت در اعماق جانت ببینی، چنان که حال غلام نسبت به اربابش هست. زیرا که غلامی که معنی بندگی وآقایی را درک کند، می داند که از لوازم بندگیش، به کار بردن اعضای بدنش در خدمت واطاعت مولایش می باشد، واو در آن حال تصور نمی کند که بر مولایش منت یا احسانی دارد، بلکه می داند که اگر در خدمت یا اطاعت اوامر او سستی نماید مقصر خواهد بود، واگر بر او گردنکشی یا تکبر کند، نزد خردمندان مذموم ومطرود خواهد شد، وهرگاه حال غلامی که کسی از مردم با درهمی چند او را خریده چنین باشد، وبرای کسی که بر او ولایت یافته این مقدار حق ومولویت باشد، پس حال مولایی که خدای تعالی برای او ولایت تامه قرار داده چه خواهد بود؟ واین معنی را در کتاب عزیز خود چنین فرموده است: النبی اولی بالمؤمنین من انفسهم(۶۱۹)؛ پیغمبر نسبت به مردم از خودشان سزاوارتر وولایتش محکم تر است. واین مقام را بعد از پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلم) برای امام (علیه السلام) مقرر فرموده است. وهر کس اهل تحقیق وتدبر در اخبار فضل وعظمت امامان (علیهم السلام) باشد در هیچ کدام از مطالبی که آوردیم تردید نخواهد کرد، واگر ما آن اخبار را بیاوریم کتاب طولانی می شود، ودر آنچه یاد کردیم برای خردمندان مایه عبرت وبسنده است چون:

هر کس که ز شهر آشنایی است * * * داند که متاع ما کجایی است شصت وششم: مقدم داشتن خواسته آن حضرت بر خواسته خود به این که در هر امری که بر تو وارد می شود ومی خواهی در آن اقدام کنی، بیندیشی که آیا موافق رضای آن حضرت (علیه السلام) است یا مخالف آن؟ پس چنانچه موافق رضای آن جناب بود آن را انجام دهی وبر آن اقدام نمایی، نه به خاطر هوای نفس خودت، بلکه به جهت موافق داشتن آن با رضای او (علیه السلام) واگر مخالف رضای او بود آن را واگذاری وبا هوای نفست مخالفت کنی، برای این که رضای آن حضرت -سلام الله علیه- را به دست آوری، که اگر چنین بودی نزد آن بزرگوار محبوب خواهی بود وذکر خیرت بر زبان او وزبان پدران بزگوارش -سلام الله علیهم اجمعین- جریان می یابد. و شاهد بر آنچه گفتیم روایتی است که فاضل محدث نوری (رحمه الله) در کتاب نفس الرحمن به نقل از کتاب امالی شیخ طوسی (رحمه الله) به سند خود از منصور بزرج(۶۲۰) آورده که گفت: به حضرت ابی عبد الله امام صادق (علیه السلام) عرضه داشتم: ای سرور من، چه بسیار از شما یاد سلمان فارسی را می شنوم؟ فرمود: مگو سلمان فارسی، بلکه بگو: سلمان محمدی (صلی الله علیه وآله وسلم) آیا می دانی چرا بسیار از او یاد می کنم؟ عرض کردم: نه، فرمود: برای سه صفت: یکی: مقدم داشتن خواسته امیر مؤمنان (علیه السلام) بر خواسته خودش. ودوم: دوست داشتن فقرا، وبرگزیدگان آنها بر اهل ثروت ومکنت. وسوم: دوست داشتن علم وعلما، همانا سلمان بنده صالح درستکار مسلمانی بود، واز مشرکین نبوده است.(۶۲۱) می گویم: در این صفات وآنچه از آثار نیک بر آن ها مترتب می شود تأمل کن، واز جمله آن آثار این که امامان (علیهم السلام) صاحب این صفات را دوست می دارند ومدح کنند وبستایند، وبه این حدیث شریف عمل کن تا به سعادت دنیا وآخرت نایل شوی. خداوند، من وشما برادران مؤمن را توفیق دهد که او (به بندگانش) نزدیک واجابت کننده دعا است. شصت وهفتم: احترام کردن نزدیکان ومنسوبین به آن حضرت (علیه السلام) خواه قرابت وخویشاوندی ووابستگی آنان جسمانی باشد وخواه روحانی، مانند: سادات علوی، وعلمای دینی وبرادران ایمانی، زیرا که احترام وتجلیل ایشان در حقیقت احترام وتوقیر آن جناب -سلام الله علیه- است، واین چیزی است که از نحوه معاشرت وآداب خردمندان مشاهده می کنیم که شیوه آنان چنین است که فرزندان وبرادران ونزدیکان اشخاص بزرگ را به خاطر تعظیم وبزرگداشت آن اشخاص بزرگ احترام وتجلیل می کنند، وتفاوت مراتب احترام وتوقیر ایشان از جهت تفاوت منسوبین می باشد، وچنین می دانند که احترام وتعظیم شان در حقیقت به آن اشخاص بزرگ بر می گردد، وترک کردن احترام وتوقیر ایشان را سبک شمردن شأن وشخصیت آن اشخاص می دانند، واین چیزی است که هیچ عاقلی در آن تردید نمی کند. وامامان ما (علیهم السلام) در تعدادی از احادیثی که از ایشان روایت شده بر این معنی دلالت فرموده اند که بعضی از آن ها را در امور سی ویکم وسی وهفتم وچهل وهشتم وغیر این ها آورده ایم، اضافه بر آنچه در امر شصت وهشتم خواهی شنید، که نیز به فحوی یا منطبق بر این مطلب دلالت دارد، پس بر تو باد که به آنها مراجعه نمایی ودر آن ها دقت کنی، وبر احترام منسوبین آن حضرت (علیه السلام) از سادات وعلما ومؤمنین مواظبت ومداومت داشته باشی، وبه حسب شئون ومراتب ایشان در علم وتقوی وپرهیزکاری وآنچه مایه نزدیک شدن ومحبوبیت یافتن نزد آن بزرگوار است، آن ها تجلیل وتوقیر کنی، تا به تقرب ومحبوب شدن نزد آن حضرت (علیه السلام) نایل شوی وسعادت یابی. 🌷💐🌷💐🌷💐🌷💐 💫🌸💫قسمت7⃣6⃣ ✅جلددوم #مکیال المکارم

💐📚💐ثانیه های مهدوی🌺🌺🍃🍃 🖋📋مطالب ناب جهت بصیرت افزایی 👤🎙جناب حجت الاسلام شجاعی 🔹💠🔹🔹💠🔹 #منتظران_ظهور https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c

چقـ❓ـدر غمِ اهل خونه تون رو میخوری؟ چقــ❓ـدر برای مشکلاتشون به تکاپو میفتی؟ 👈بــرای امام زمان چطــور؟ بعد از هزار سال نداشتنــش، چقــدر براش نگرانــی https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c

🌹🕋امام مهدی عجل الله فرجه 📗📘📒ازدیدگاه ایات وروایات 🎞📽جناب حجت الاسلام تبلیغی https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c

🖋🔆🕋🔆📗📗📗شرح چهل حدیث ازحضرت مهدی ♥️عجل الله تعالی فرجه ✍👤🔰نویسنده جناب دکترعلی اصغررضوانی

با زبان وقلب با ما موافق اند وآثار ما را متابعت وبه اعمال ما عمل می کنند. (۶۹) حدیث سی ونهم: حکم وقف: «وَأَمّا ما سَأَلْتَ عَنْهُ مِنْ أَمْرِ الْوَقْفِ عَلی ناحِیتِنا وَما یجْعَلُ لَنا ثُمَّ یحْتاجُ إِلَیهِ صاحِبُهُ، فَکلُّ ما لَمْ یسَلَّمْ فَصاحِبُهُ فیهِ بِالْخِیارِ، وَکلُّ ما سُلِّمَ فَلا خِیارَ فیهِ لِصاحِبِهِ، إِحْتاجَ إِلَیهِ صاحِبُهُ أَوْ لَمْ یحْتَجْ» (۷۰) از ما درباره ی این که فردی چیزی را برای ما وقف کرده، ولی خودش به آن محتاج شده است، پرسیده ای. حکم چنین فردی، این است که در آن چه برای ما وقف کرده، ولی تسلیم ما نکرده، مختار است ومی تواند وقف را به هم بزند؛ ولی آن چه را، به خاطر تسلیم، وقفش مسلّم شده است، دیگر نمی تواند برگرداند، خواه به آن احتیاج داشته یا نداشته باشد. شرح این عبارت، قسمتی از توقیعی است که امام زمان (علیه السلام) در جواب سؤال های ابوالحسین محمّد بن جعفر اسدی مرقوم داشته اند. حکم وقف با معاملات دیگر تفاوت دارد. اگر کسی چیزی را بفروشد وپولش را از مشتری بگیرد، ولی پشیمان شود واز معامله صرف نظر کند، می تواند پول را پس دهد ومعامله را به هم بزند؛ امّا وقف این گونه نیست. وقتی چیزی وقف شد، اگر واقف، آن را به موقوف علیه (کسانی که آن چیز برای آنان وقف شده) تسلیم نکرده باشد، می تواند وقف را بر هم بزند وبه دارایی های خودش بازگرداند؛ ولی اگر مال موقوف را در اختیار موقوف علیه قرار داد، آن وقف حتمیت پیدا می کند وواقف نمی تواند به هیچ عنوان آن را به اموال خود بازگرداند. در این حکم، فرق نمی کند که موقوف علیه چه کسی باشد، امام معصوم باشد یا فرد عادی؛ نیز تفاوتی ندارد که مال موقوف چه مقدار باشد، کم یا زیاد. حدیث چهلم: حسن عاقبت: «وَالْعاقِبَةُ بِجَمیلِ صُنْعِ اللهِ سُبْحانَهُ تَکونُ حَمیدَةً لَهُمْ مَا اجْتَنَبُوا الْمَنْهِی عَنْهُ مِنَ الذُّنُوبِ»(۷۱). با ساخت نیکوی خداوند، فرجام کار، مادامی که شیعیان از گناهان دوری گزینند، پسندیده ونیکو خواهد بود. شرح این حدیث، بخشی از نامه ای است که امام زمان (علیه السلام) برای شیخ مفید (رحمه الله) مرقوم داشته اند. حضرت (علیه السلام) به نکته ای مهم اشاره کرده اند که اگر شیعیان ما، عاقبت به خیری را می خواهند، سببش لطف وتوجّه خاصّ خداوند است؛ پس باید از گناهانی که خداوند متعال از آن ها منع کرده است، اجتناب کنند؛ زیرا هر عملی، اثر مخصوص خود را دارد ونَفْس ما، مطابق کارها، سخنان وحتّی افکاری که داریم، ساخته می شود. آن کس که از انجام دادن گناه باکی ندارد - حال آن گناه کم باشد یا زیاد، کوچک باشد یا بزرگ - بداند که حقیقت خود را تیره وتار کرده، شایستگی ورود به جایگاه نور وپاکی را ندارد. یک گناه، آتشی است که در خرمنی می افتد. انسان سال ها تلاش می کند وثواب ها برای خویش فراهم می آورد، ولی با یک گناه، حاصل عمری را به هدر می دهد؛ از این رو، حضرت، در این حدیث، خطر گناه را گوشزد کرده است. پاورقی: ----------------- (۱) مشارکت این اندیشه در آیین زردشت، کتاب اوستا، آیین هندو، بودا، یهود، مسیحیت ومنابع مسلمین، اعم از شافعی، مالکی، حنبلی، حنفی وسایر مکاتب عرفانی به تواتر ذکر شده است. (۲) الغیبة، شیخ طوسی، ص۲۸۵، ح۲۴۵؛ احتجاج، ج۲، ص۲۷۸؛ بحار الأنوار، ج۵۳، ص۱۷۸، ح۹. (۳) احتجاج، ج۱، ص۹۷؛ بحار الأنوار، ج۲۹، ص۲۴۳، ح۱۱. (۴) تحف العقول، ص۳۸۶؛ بحار الأنوار، ج۷۵، ص۳۰۰، ح۱. (۵) نهج البلاغه، حکمت۲۰۱؛ بحار الأنوار، ج۶۴، ص۱۵۸، ح۱. (۶) کمال الدین، ج۲، ص۴۸۵، ح۱۰؛ الغیبة، شیخ طوسی، ص۲۹۲، ح۲۴۷؛ احتجاج، ج۲، ص۲۸۴؛ إعلام الوری، ج۲، ص۲۷۲؛ کشف الغمة، ج۳، ص۳۴۰؛ الخرائج والجرائح، ج۳، ص۱۱۱۵؛ بحار الأنوار، ج۵۳، ص۱۸۱، ح۱۰. (۷) الغیبة، طوسی، ص۲۸۸، ح۲۴۶؛ احتجاج، ج۲، ص۲۸۰؛ بحار الأنوار، ج۵۳، ص۱۹۴و۱۹۵، ح۲۱. (۸) الغیبة، شیخ طوسی، ص۲۸۶، ح۲۴۵؛ احتجاج، ج۲، ص۲۷۸؛ بحار الأنوار، ج۵۳، ص۱۷۹، ح۹. (۹) دلائل الإمامة، ص۵۲۴، ح۴۹۵؛ مدینة المعاجز، ج۸، ص۱۰۵، ح۲۷۲۰. (۱۰) ر.ک: مرآة العقول، ج۳، ص۱۳۶و۱۳۷. (۱۱) کمال الدین، ج۲، ص۵۱۱، ح۴۲؛ الخرائج والجرائح، ج۳، ص۱۱۱۰، ح۲۶؛ بحار الأنوار، ج۵۳، ص۱۹۱، ح۱۹. (۱۲) سوره ی تکویر، آیه ی ۲۹. (۱۳) الغیبة طوسی، ص۲۴۷، ح۲۱۶؛ الهدایة الکبری، ص۳۵۹؛ کشف الغمة، ج۳، ص۳۰۳؛ الخرائج والجرائح، ج۱، ص۴۵۹؛ دلائل الامامة، ص۵۰۶؛ بحار الأنوار، ج۲۵، ص۳۳۷، ح۱۶. (۱۴) «مقصّره» کسانی