"نکته چهارم: این که امامان (علیهم السلام) هر دو غیبت (صغری وکبری) آن حضرت را خبر داده اند.
در بحار از پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) پس از شمردن ائمه (علیهم السلام) فرمود: سپس امامشان از نظرشان غایب می شود تا وقتی که خدا بخواهد او را در غبیت خواهد برد که یکی از دیگری طولانی تر است. راوی می گوید: آن گاه پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) به سوی ما متوجه شد ودر حالی که صدایش را بلند کرده بود فرمود: هشدار! هنگامی که پنجمین از هفتمین فرزندم ناپدید شود. علی (علیهم السلام) گوید: من پرسیدم: یا رسول الله! هنگام غیبت چه وضعی دارد؟ فرمود: صبر می کند تا خداوند به او اجازه خروج بدهد، سپس از قریه ای که به آن (کرعه) می گویند خروج می کند در حالی که عمامه مرا بر سر وزره مرا در بر وشمشیر ذوالفقار را با خود داشته باشد ومنادی ندا می کند که: این مهدی خلیفه الله است از او پیروی کنید(۳۳۹).
و از حضرت ابو جعفر باقر (علیه السلام) آمده که فرمود: البته صاحب این امر را دو غیبت است(۳۴۰).
و در حدیث دیگری از آن حضرت مروی است که: قائم (علیه السلام) را دو غیبت است که در یکی از آن ها درباره اش گفته می شود: هلاک شده است، ومعلوم نشود که در کدام بیابان رفته است(۳۴۱)."
"و از حضرت امام صادق (علیهم السلام) روایت شده که به حازم بن حبیب فرمود: ای حازم! برای صاحب این امر دو غیبت است که در دومین آن ظاهر می شود، اگر کسی نزد تو آمد وگفت: دست خود را از خاک قبرش تکانیده، او تصدیق مکن (از او نپذیر)(۳۴۲).
و در حدیث دیگر از آن حضرت آمده: برای قائم (علیهم السلام) دو غیبت هست: یکی کوتاه ودیگری طولانی، در نخستین آن ها کسی جایگاهش را نمی داند جز پیروان مخصوص او در دین(۳۴۳)."
"نکته پنجم: این که آن حضرت در زمان غیبت مردم را می بیند وناظر آنان است، ولی آن ها او را نمی بینند، چنان که در بحار از نعمانی به سند خود از سدیر صیرفی آمده که گفت: شنیدم حضرت ابو عبد الله صادق (علیهم السلام) فرمود: در صاحب این امر شباهتی از یوسف است. عرض کردم: گویا شما از غیبت یا حیرتی به ما خبر می دهید؟ فرمود: این افراد ملعون شبیه خوک چرا این سخن را انکار می کنند؟ برادران یوسف افراد عاقل وچیز فهم بودند بر یوسف وارد شدند وبا او سخن گفتند وبا او معامله کردند ورفت وآمد نمودند، واو برادر آنان بود، با وجود این تا خودش را به آنان معرفی نکرد او نشناختند، ووقتی گفت: من یوسف هستم پس او را شناختند. بنابراین امت سرگردان چه انکار می کنند که خداوند (عزّ وجلّ) در وقتی از اوقات بخواهد حجت خودش را به آنان مخفی بدارد. یوسف پادشاهی مصر را داشت وفاصله بین او وپدرش هجده روز راه بود. اگر خداوند می خواست جای او را به پدرش بفهماند، می توانست. پس چه انکار می کند این امت که خداوند با حجت خویش همان کند که با یوسف کرد، واین که پیشوای مظلوم شما که حقش غصب شده صاحب این امر در میان آن ها رفت وآمد کند، ودر بازارهایشان را برود وبر فرش هایشان پا بگذارد، ولی او نشناسند؟ تا هنگامی که خداوند او را اذن دهد که خودش را معرفی کند. چنان که به یوسف اجازه داد، وقتی که برادرانش گفتند: تو یوسفی؟ گفت: من همان یوسفم(۳۴۴)."
و از حضرت امام صادق (علیهم السلام) روایت است که فرمود: مردم امامشان رانخواهند یافت، پس او با آنان به موسم حج حاضر می شود وایشان را می بیند، ولی آن ها او را نمی بینند(۳۴۵).
نکته ششم: این که غیبت آن حضرت (علیهم السلام) با لطف الهی که موجب آشکار کردن امام است منافات ندارد، اما نسبت به مجرمین به خاطر این که خودشان سبب مخفی شدنش هستند - همان طور که در وجه ششم دانستی - واما نسبت به صالحان برای دو وجه:
۱ - این که خداوند متعال آن قدر عقل وفهم به آنان عطا فرموده که غیبت برای ایشان مانند مشاهده ودیدار است. چنان که امام زین العابدین (علیهم السلام) در حدیث ابو خالد کابلی به این معنی تصریح فرموده است. این حدیث ان شاء الله در بخش هشتم خواهد آمد.
و در حدیث محمد بن النعمان از امام صادق (علیهم السلام) آمده که فرمود: والبته خداوند می دانست که اولیائش به تردید نمی افتند واگر می دانست که آن ها به تردید نمی افتند واگر می دانست که آن ها به تردید می افتند حجت خود را از آنان یک چشم بر هم زدنی مخفی نمی داشت(۳۴۶).
این حدیث را قبلا نیز در اخبار آن حضرت راجع به غیبت آوردیم. ودر حدیث مفضل از آن: حضرت آمده که فرمود: سوگند به خدا!امر ما از این آفتاب روشن تر وواضح تر است(۳۴۷).
"- این که دیدار آن حضرت (علیه السلام) برای بعضی از صالحان ممنوع نیست، چنان که فرمایش خود آن جناب در توقیعی که در وجه ششم از علل غیبت آوردیم، این معنی را می رساند. ونیز قضیه علی بن مهزیار که در آن چنین آمده: سپس فرمود: ای ابوالحسن! چه می خواهی؟ گفتم: امامی که از عالم پوشیده ومحجوب است: فرمود: او از شما محجوب وپوشیده نیست، ولی او را بدی اعمالتان پوشانده است(۳۴۸).
و این خبر در کتاب تبصرة الولی وغیر آن ذکر شده که اگر تفصیل آن را مایلی به آن جا مراجعه کن که به فراخی سینه وصلاح حال مفید خواهد بود.
اضافه بر این که بهترین دلیل بر امکان یک شیء وقوع وتحقق آن است ومسلم است جمعی از گذشتگان صالح ما به فیض دیدار آن حضرت - صلوات الله علیه - نایل شده اند، که بیان تفصیل آن قضایا از محدوده بحث ما خارج است که شاید خدای (عزّ وجلّ) به من توفیق دهد که گوشه ای از آن ها را در خاتمه کتاب یادآور شوم واگر بخواهید به حد کافی بر این امر واقف شوید به کتاب های (نجم الثاقب) و(جنة الماوی) - که هر دو از تألیفات عالم ربانی ومشرف به فیض قدسی، حاج میرزا حسین نوری طبرسی (رحمة الله) می باشد - مراجعه کنید."
"و سید اجل مرتضی علم الهدی (رحمة الله) در کتاب (الغیبة) گفته است: اگر گفته شود چه فرق است بین این که امام (علیه السلام) وجود داشته باشد، ولی غایب باشد وکسی به نزد او نرسد وبشری از وی نفعی نبرد، وبین این که اصلا وجود نداشته باشد وبه اصطلاح (معدوم) باشد، وآیا روا نیست که در نیستی بماند تا هنگامی که خدای می داند که رعیت نسبت به او تمکین کنند واز او بپذیرند، چنان که جایز می دانید که او را مستور وغایب گرداند تا وقتی که اطاعت وتمکین مردم را نسبت به او بداند که در آن موقع او را آشکار سازد؟
در جواب گفته می شود: اولا: ما جایز وممکن می دانیم که عده کثیری از اولیا ودوستانش ومعتقدان به امامتش به خدمتش برسند واز فیض وجودش نفع برند وکسانی هم که از دوستان وشیعیان آن جناب به خدمتش نمی رسند، همان نفع را می برند که در تکلیف هست؛ زیرا که آن ها با توجه به این که به وجود آن حضرت یقین دارند واطاعتش را بر خودشان قطعی ولازم می دانند، حتماً در ارتکاب زشتی ها وخلاف ها از او ترس وواهمه دارند، وبیمناک هستند که مبادا آن ها را تادیب وتنیه ومواخذه کند، از این رو زشتی ها را کم تر مرتکب می شوند."
"همچنین عالم عابد زاهد سید علی بن طاووس (رحمة الله) درکتاب کشف المحجه خطاب به فرزندش می گوید: راه به سوی امام تو باز است برای کسی که خداوند - جل شأنه - عنایت آن حضرت را نسبت به او بخواهد واحسان را در حق او کامل فرماید(۳۴۹).
خلاصه اگربخواهم سخنان علمای صالحین را در این باره بیاورم کتاب پر حجم، وخوانندگان خسته ورنجور خواهند شد.
اگر اشکال کنید: هرگاه ثابت نمایید که دیدار آن حضرت ممکن است وواقع هم شده، پس با توقیعی که برای سمری صادر شد - که قبلا آوردیم - چه باید کرد؟ کدام را باید پذیرفت، این که با این ادله امکان لقای آن حضرت ثابت است؟ یا آن توقیع که صیحاً ادعای مشاهده را تکذیب می کند؟
می گویم: علمای ما درباره آن توقیع وجوهی ذکر کرده اند که موجه ترین ودلپذیرین آنها آن است که مجلسی در بحار آورده وپس از نقل آن توقیع گفته: شاید این معنی حمل شود بر این که کسی ادعای نیابت را هم با مشاهده ودیدار داشته باشد، که به صورت سفرا، اخباری را از ناحیه آن حضرت به شیعیان برساند تا با اخباری که قبلا ذکر شد واخباری که بعداً می آید منافات نداشته باشد. والله یعلم(۳۵۰).
🌄۲- غربت آن حضرت (علیه السلام)
بدان که غربت دو معنی دارد:✨🌏✨🌍
🌴🍃🍀🌴قسمت 5⃣4⃣
32.36M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🖋📡💥شناسایی فرقه های ضاله
درایران و🔥🌏🔥🌍🔥🌎جهان
🎞📽آشنایی بابیش از۳۰ فرقه
دیگر درس نمی خوانم!.mp3
4.84M
👈 سوال گروهی ازنوجوانان
💠 ما دیگه نمی خواهیم درس بخوانیم !
چرا ⁉️
چون ظهور نزدیک هست و بعد ظهور هم پیشرفت علمی داریم ، چه نیازی به درس خوندن من هست ‼️
🔰 امام باقر (ع) چه جوابی به اینگونه سوالات داده اند⁉️
🎤 جناب احسان_عبادی
❌❌ یکی از انحرافی ترین و شیطانی ترین فکر ممکن همین تفکر است، جواب را با دقت بشنوید ❌❌
🔰انقلابی باید قوی شود🔰
کتاب صوتی " من ادواردو نیستم"
زندگینامه و خاطرات شهید ادواردو (مهدی) آنیلی
ناشر نشر شهید هادی
تولید و ضبط : گروه فرهنگی هنری یاوران مهدی
با صدای #مهدی_نجفی
#من_ادواردو_نیستم
#ادواردو_آنیلی
#سیره_شهدا
https://eitaa.com/montazeraan_zohorr
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
⚘لینک دعوت به گروه منتظران ظهور
https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c
🌴 #حکایت_وصل_مهدی_عج🌴
⚫️ عنایت حضرت مهدی عج ⚫️
آقا سید عبدالرحیم خادم مسجد جمکران می گوید:
« در سال وبا (سال 1322) بعد از گذشتن مرض، روزی به مسجد جمکران رفتم. دیدم مرد غریبی در آن جا نشسته است. احوال او را پرسیدم.
گفت: من ساکن تهران می باشم و اسمم مشهدی علی اکبر است. در تهران کاسبی و خرید و فروش دخانیات داشتم؛ اما پس از مدتی سرمایه ام تمام شد؛ چون به مردم نسیه داده بودم و وقتی وبا آمد آنها از بین رفتند و دست من خالی شد؛ لذا به قم آمدم. در آن جا اوصاف این مسجد را شنیدم.
من هم آمدم که این جا بمانم، تا شاید حضرت ولی عصر ارواحنا فداه نظری بفرمایند و حاجتم را عنایت کنند.
سید عبدالرحیم می گوید: مشهدی علی اکبر سه ماه در مسجد جمکران ماند و مشغول عبادت شد. ریاضتهای بسیاری کشید، از قبیل: گرسنگی و عبادت و گریه کردن.
روزی به من گفت: قدری کارم اصلاح شده؛ اما هنوز به اتمام نرسیده است. به کربلا می روم. یک روز از شهر به طرف مسجد جمکران می رفتم. در بین راه دیدم، او پیاده به کربلا می رود.
شش ماه سفر او طول کشید. بعد از شش ماه، باز روزی در بین راه، ایشان را که از کربلا برگشته بود، در همان محلی که قبلاً دیده بودم، مشاهده کردم.
با هم تعارف کردیم و سر صحبت باز شد. او گفت: در کربلا برایم این طور معلوم شد که حاجتم در همین مسجد جمکران داده می شود؛ لذا برگشتم.
این بار هم مشهدی علی اکبر دو سه ماه ماند و مشغول ریاضت کشیدن و عبادت بود.
تا آن که پنجم یا ششم ماه مبارک رمضان شد. دیدم می خواهد به تهران برود. او را به منزل بردم و شب را آن جا ماند. در اثنای صحبت گفت: حاجتم برآورده شد.
گفتم: چطور؟
گفت: چون تو خادم مسجدی برایت نقل می کنم و حال آن که برای هیچ کس نقل نکرده ام. من با یکی از اهالی روستای جمکران قرار گذاشته بودم که روزی یک نان جو به من بدهد و وقتی جمع شد پولش را بدهم.
روزی برای گرفتن نان رفتم. گفت: دیگر به تو نان نمی دهم.
من این مسأله را به کسی نگفتم و تا چهار روز چیزی نداشتم که بخورم مگر آن که از علف کنار جوی می خوردم، به طوری که مبتلا به اسهال شدم. این باعث شد که من بی حال شوم و دیگر قدرت برخاستن را نداشتم، مگر برای عبادت که قدری به حال می آمدم.
نصف شبی که وقت عبادتم بود فرا رسید. دیدم سمت کوه « دوبرادران » ( نام دو کوه در اطراف مسجد جمکران ) روشن است و نوری از آن جا ساطع می شود، بحدی که تمام بیابان منور شد.
ناگهان کسی را پشت در اتاقم که یکی از حجرات بیرون مسجد بود دیدم، مثل این که در را می کوبید. سیدی را با جلالت و عظمت پشت در دیدم. به ایشان سلام کردم؛ اما هیبت ایشان مرا گرفت و نتوانستم حرفی بزنم. تا آن که آمده و نزد من نشستند و بنای صحبت کردن را گذاشتند، و فرمودند:
« جده ام فاطمه علیها السلام نزد پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم شفاعت کرده که ایشان حاجتت را برآورند.
جدم نیز به من حواله نموده اند. برو به وطن که کار تو خوب می شود. و پیغمبر صلی الله و علیه و آله و سلم فرموده اند: برخیز برو که اهل و عیالت منتظر می باشند و بر آنها سخت می گذرد. »
من پیش خود خیال کردم که باید این بزرگوار حضرت حجت علیه السلام باشد؛ لذا عرض کردم: سید عبدالرحیم خادم این مسجد نابینا شده است شفا شفایش بدهید.
فرمودند:
« صلاح او همان است که نابینا بماند. بعد فرمودند: بیا برویم و در مسجد نماز بخوانیم. »
برخاستم و با حضرت بیرون آمدیم، تا به جاهی که نزدیک درب مسجد می باشد، رسیدیم. دیدم شخصی از چاه بیرون آمد و حضرت با او صحبتی کردند که من آن را نفهمیدم. بعد از آن به صحن مسجد رفتیم که دیدم، شخصی از مسجد خارج شد. ظرف آبی در دستش بود که آن را به حضرت داد.
ایشان وضو گرفتند و به من هم فرمودند: با این آب وضو بگیر. من از آن آب وضو گرفتم و داخل مسجد شدیم.
عرض کردم: یابن رسول الله چه وقت ظهور می کنید؟
حضرت با تندی فرمودند: تو چه کار به این سؤالها داری؟
عرض کردم: می خواهم از یاوران شما باشم.
فرمودند: هستی؛ اما تو را نمی رسد که از این مطالب سؤال کنی و ناگهان از نظرم غایب شدند؛ اما صدای حضرت را از میان چاهی که پای قدمگاه در صفه ای که در و پنجره چوبی دارد و داخل مسجد است، شنیدم که فرمودند:
برو به وطن که اهل و عیالت منتظر می باشند.
در این جا مشهدی علی اکبر اظهار داشت که عیالم علویه (سید) می باشد. »
#تشرفات