زنان و دختران آران و بیدگل،اکثرقریب به اتفّاق چادری و از حیاوحجاب آبرومندی برخوردار هستند.بهمراه برخورداری ازچادر،اغلب،عفیف هم هستند. من امیدوارم اگر روزی ،روزگاری حکومتی لاییک در این مملکت برقرار شد،زنان چادری ما مرد و مردانه پوشش عفیفانه ، یعنی همین چادر را برای خود حفظ کنند و به آیندگان بسپارند . چادر برای زنان و دختران بزرگ سال حجاب خیلی خوبی است. وقار و حشمت و زیبایی زن با چادر و روسری مشکی هزار برابر می شود. و دیدارش،در دل مرد ایجاد حُرمت می کند.در زیر چادر ، روپوش یا مانتو بلند و فراخ تیره بهمراه شلوار تیره ،کفش وجوراب مشکی لازمه ی حضور زن در جامعه است. @montzeran

تکامل حجاب ظاهری زن در همین مجموعه ایی است که نام بردم. سر سوزنی ازاین کمتر باشد ، مورد قبول من یکی نیست. و ناگفته نماند که جنس پارچه ایی که زن برای خود انتخاب می کند،باید مرغوب و سّکه باشد. در این صورت شکوه و شان خانمانگی زن نمایان تراست .

اگردردنیا چیزی معنوی وجود داشته باشد،به نظر من قسمت عمده ی این معنویّت برخاسته از وجود زنان است .زن ،پدیده ایی بسیار دوست داشتنی است. و اگر با چادر و روسری و راه رفتنی متین در کوچه و خیابان راه بیافتد ، مرد با دیدنش احساس امنیّت می کند . زن از جنس نماز است . به شرطی که محجوب باشد.

جامعه ی شهری حضور اجتماعی زن را در تمام عرصه ها و تداخل او را با مردان غریبه ، حضوری الزامی ساخته است. به همین دلیل زن باید محجّبه باشد. کوچه و خیابان حسابش با شالیزارهای شمال فرق می کند. اداره و بانک ،حسابش با بافت روستا و گندم زار و خیش و درو و خرمن ،تفاوت دارد. بیمارستان شرایط خود را دارد. داخل هواپیما نیز . مهد کودک هم . امّا در کوچه وخیابان، زن بزرگی و عظمت روح خود را فقط با چادر ایرانی ، مرتّب ، کفش نسبتا پاشنه کوتاه ،و لباس هایی که با چادرش همخونی داشته باشند ، می تواند حفظ کند. کیف بازاری زن هم حتما باید در زیر چادرش پنهان بماند.

« زن » گفته اند . « کولی » که نگفته اند .

من زنی را به نام « صاحب مَلی » به یاد ندارم. امّا در خاطرم هست هرزن بد لباس و بد ریختی را که می خواستند مورد ملامت و نکوهش قرار بدهند ،او را به صاحب ملی تشبیه می کردند. خیلی از لباس ها و قیافه هایی که امروز دختران ایرانی برای خود تهّیه می کنند و با آن در ملاء عام ظاهر می شوند ، از بی ریختی روح و روان آنها حکایت می کند. من کاری به گناه بودن این کارها ندارم. ولی زن باید ارزش خودش را بداند. فُکّل و موی رها و لباس رنگارنگ و جویدن آدامس و شلختگی در راه رفتن ، برای مرد هم چیز پسندیده ایی نیست ، چه برسد برای زن.

زن یک یار است . یک همراه و همسر است. یک مادر است . یک مربّی مهربان و صبور است. یک کدبانو  است . یک خانم است. اینها استعدادهای فطری و خدادادی زن است که اگر کشف کند و به کار بیاندازد ، نیازی به تبرّج و خودنمایی های انحرافی ندارد. واژه انحراف خدای ناکرده اسباب سوءتفاهم نشود . انحراف در همه جا نشانه ی طغیان و عصیان و گناه نیست. ولی خارج شدن از مسیر طبیعی زندگی ، هدف زندگی را گم می کند.

زندگی در جامعه ی شهری پیچیدگی هایی را دارد که برای عبور از آن باید هوشیار بود. زن باید بتواند اعتماد به نفس خود را در انظار عمومی حفظ کند. تن سپردن به دیو سیرتی مرد و ارضاء نگاه حیوانی او ، زن را تا حدّ یک دستمال چرکین تنزّل می دهد.

زن اگر درحد معقول پوشیده باشد، می تواتد طراوت و محبّت زنانگی خود را به شکل خدا پسندانه ایی به جامعه منتقل کند . خداوند جاذبیّت جنسی و نگاه جادویی و روح آهو وشی را که به زن عنایت کرده است ، برای این است که زندگی را برای مرد با آرامش  و تعادل همراه سازد ، نه برای برپایی جهنّم.

زن با مهربانی و نجابت خود ، با رفتار و گفتار حساب شده ی خود و با تعمیم نگاه انسانی خود ، می تواند امیال ویرانگر مرد را در کوچه و خیابان مهار کند و روحی خدا یی در ارتیاطات اجتماعی بدمد. زن حق ندارد در کوچه و خیابان ،خود را بجنباند . زن نباید دستش را از چادر بیرون بیاورد و به همراه قدم هایش به جلو و عقب براند. این کار خستگی مضاعفی را به او تحمیل می کند و از نفس می اندازدش . آرام . آرام .آرام .