امام علیه‌السلام در پاسخ فرمودند: آن‌ها رسول خدا صلی‌الله علیه و اله و کسی که جانشین او از برگزیدگان خدا باشد.تفسیر نور الثقلین، ج ۵، ص ۴۴۴،

مؤید دیگری هم در دست داریم و آن قسمتی از نامه‌ی امام عصر (عج) به شیخ مفید قدّس سرّه می‌باشد که آن حضرت چنین فرموده‌اند

«من مستودع العهد المأخوذ علی العباد ...»؛ ترجمه: «(این نامه) از محل نگه‌داری و امانتی که از مردم گرفته شده (می‌باشد) پس آنچه در اطراف شما اتفاق می‌افتد (اخبار مهم) و در جوامع شما حادث می‌شود می‌دانیم و چیزی از اخبار و قضایای شما (امور عادی و اخبار زندگی) از ما پنهان نمی‌ماند»

البته وسایل خبرگیری امام (عج) برای ما دقیقاً معلوم نیست، ممکن است فرشتگان و جنّ و بشر را استخدام نموده باشند و ممکن است به آنچه از ویژگی‌های امامت نزدشان هست اکتفا کنند در آن صورت پرده‌ها برای ایشان برداشته می‌شود و پنهانی‌ها به اذن الهی منکشف می‌شود و بر آنچه گذشته و می‌گذرد آگاهی می‌یابند منبع امام مهدی (عج) از ولادت تا ظهور، مؤلف سید محمد کاظم قزوینی، ترجمه دکتر حسین فریدونی،

دلیل ما این است که: همان‌طور که می‌دانیم دایره‌ی مأموریت پیامبر صلی‌الله علیه و اله و ائمه‌ی اطهار علیه‌السلام محدود به مکان و زمان خاصی نیست، خوب آیا ممکن است کسی که چنین مأموریت گسترده‌ای داشته باشد ولی آگاه به تمام زمان‌ها نباشد. پس به حکم عقل لازم است لااقل به بخشی از اسرار غیب آگاهی داشته باشد تفسیر نمونه، ج ۲۵، ص ۱۵۲

از صبح تو در زمزمه بودی...یا...نه؟ غفلت زده مثل همه بودی...یا...نه؟ یک لحظه بیا فکر کن امروز که رفت یادِ پسر فاطمه بودی...یا...نه؟

تو اگر امام زمان را حاضر بدانی و حضورش را باور داشته باشی ادب حضور پیدا می کنی !

ادب حضور یعنی می فهمی که او تو را می بیند دیگر حواست را جمع می کنی

وقتی ادب پیدا کردی عقلت زیادمی شود ! عقلت که زیاد شد عبودیت بیشتری خواهی کرد

عقل آن چیزی است که به وسیله ی آن خداوند عبادت می شود. این گفته ی امام صادق علیه السلام است. كافي جلد ۱ كتاب العقل و الجهل

همان‌طور که گذشت امام (عج) در ابتدای نامه، خود را «محل نگهداری و امانت‌سپاری و پیگیری» معرفی می‌کنند پس امام (عج) خدای متعال وی را محل عهد و پیمان بندگان قرار داده باید وسایل اطلاع را بر آنچه جاری است و آنچه حادث می‌شود، فراهم نماید.

پس نتیجه می‌گیریم که شهود اهل‌بیت علیه‌السلام نسبت به اعمال ما هم از نظر عقل و هم از نظر شرع (آیات و روایات) مورد تأیید است. البته این بحث مجال بیشتری می‌طلبد که ما به همین مقدار بسنده می‌کنیم.