همه انسانها تا آخرین لحظه مرگ دو تا دشمن قوی کاری دارند که لحظه ای از انسان دست بردار نبوده و تلاش می کنند او را گمراه کنند; یکی نفس اماره است دومی ابلیس لعین این دو همیشه دست به دست هم میدن و انسان را وارد گناهان مختلف می کنند و انسان همیشه با این دو در میدان جهاد اکبر در جهاد و جنگ می باشد.

اگر انسان اهل مراقبه باشد اهل محاسبه باشد خواهد فهمید که گاهی داره سقوط می کنه داره توفیقات خود را از دست میده نفس اماره و ابلیس لعین مخفیانه ریز ریز وسوسه می کنند و ما هم کوتاهی کرده گرفتار گناهان میشیم و کم کم انها تقویت شده و تبدیل به گناهان بزرگ می‌شود.

از آثار این گرفتاری وحشتناک از دست دادن لذت عبادات از دست دادن تدریجی توفیقات و شیرین شدن لذت گناه، فراموشی یاد خدا ،رو اوردن به شهوات و دهها خاصیت دیگر می شود. سوال اینجاست که الان با این توصیف که گرفتار می شویم چیکار کنیم چه خاکی به سرمان بریزیم؟

خداوند جواب این سوال و مشکل ما را در سوره مبارکه زمر ایه شریفه ۵۳ فرموده است: *قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ* بگو اى بندگانم كه زياده بر خويشتن ستم روا داشته ‏ايد، از رحمت الهى نوميد مباشيد، چرا كه خداوند همه گناهان را مى‏ بخشد، كه او آمرزگار مهربان است‏.

خداوند دستور بسیار مهمی را بر ما فرموده و ان ناامید نشدن از رحمت خداست بلاخره ما رزمنده میدان جهاد اکبر هستیم. چنانچه زمین خوردیم دربرابر دشمن تنها امید ما خداست . هم بیاییم زمین بخوریم و هم از خدای خود که تنها نجات دهنده در عالم است ناامید بشیم بدبخت و خسر الدنیا و الاخره خواهیم شد

پس ولوا دهها بار در میدان جهاد اکبر زمین خوردیم از کید نفس اماره و ابلیس لعین این ایه بسیار امیدوار کننده را بخوانیم توبه کنیم سریع برگردیم به سوی خدا و از هر زمین خوردن عبرت بگیریم و به تدریج خطا هامون را اصلاح کنیم نه این که روز به روز بدتر بشیم که این ظلم بزرگی است که بخودمان خواهیم کرد

بنشینیم خوب فکر کنیم که معلوم نیست که مرگ بیاد سراغمان و ما را از دنیا منقطع کند انوقت انچه هستیم منتقل به برزخ خواهیم شد و دیگر هیچ کاری نتوان کرد انجا. پس مرتب اعمال و رفتار خودمان را بررسی کنیم نیک و بد انها را مطالعه کنیم در کنار امید به رحمت و بخشش خدا و توبه به درگاه خدای مهربان به اصلاح اخلاق و صفات رذیله خود بپردازیم تا ان شا الله راههای نفوذ نفس اماره و ابلیس لعین را به دلمان کوتاه کنیم.

در این ایه شریفه دقت کنیم خداوند کسانی که با گناه به خودشان ظلم کردند را *یاعبادی* خطاب می کند. یعنی ببین خدا چقدر محبت دارد به بندگان که بندگی انها را هم به خودش نسبت میدهد. به بندگان من بگو... ولی ماها چون حجاب گناه و وسوسه ابلیس ملعون در باطن ما تاثیر گذاشته لذا در حالات بد یا به خدا سو ظن داریم و یا نامید می شویم و حالتی هست که کلا بیخیال می شویم و فراموش می کنیم

در حالی که خدای مهربان می داند ما ابزار گناه داریم و گناه خواهیم کرد و همیشه منتظر ماست که ببخشه و محبت کنه. اگر بدانیم چه قدر خدا مشتاقه که اولا برگردیم بسوی خودش ثانیا دیگه از گناه فاصله بگیریم و دور بشیم چرا که گناه قلب را نابود و خرابه می کند.

چرا بعضی ها بکلی خدا را فراموش می کنند؟ چون محل تجلی خدا که قلب است را انقدر با گناه خراب می کنند الوده و رجس و نجس میشود دیگر ان قلب بجای این که محل تجلیات خدا باشد،محل تاخت و تاز شیاطین که دشمن قسم خورده ماست میشود و صاحب چنین قلبی رفته رفته مشغول گناه و دنیا میشود و دیگر بخدا رو نمی کند;

در حالی که خدا منتظر است و ندا می دهد یا عبادی ای بندگان من که با گناه بخودتان ظلم کردید از رحمت من ناامید نشوید پس سالک باید این حقیقت را بفهمد که راه برگشت به سوی خدا همیشه باز است و خدای مهربان منتظر اوست

و اگر شیاطین دور بشن و حجابها کنار رود و بفهمد این انتظار و محبت خدا برای بخشش او چه قدر زیاد بوده شاید جان بجان آفرین تسلیم کند و عاشق چنین خدای مهربانی شود. پس سالک باید همیشه در توبه و برگشت به سوی خدای مهربان باشد و در کنار آن از گناه دور شود تا به تدریج این محبت خدا را درک کند. همین درک که خدا در همه حال دوست دارد بسوی او برگردیم