eitaa logo
منتظران گناه نمیکنند
2.4هزار دنبال‌کننده
17.8هزار عکس
5.5هزار ویدیو
358 فایل
بسم الله الرحمان الرحیم خادم کانال منتظران گناه نمیکنند👇 @appear وروزو کردن تبلیغات درکانال تاسیس کانال : ۱۳۹۷٫۱٫۱۱ پایان کانال : ظهور آقا امام زمان عج ان شاء الله نشر از مطالب کانال آزاد ✔️
مشاهده در ایتا
دانلود
عرض کردیم: عدل خدا، عین فضلش است، ولی به خاطر گناهانمان، از فضلش مسئلت می‌کنیم؛ به خاطر همین تغییر می‌دهند، لطف می‌کنند، محبّت می‌کنند و از فضلشان، ما را به عدلشان می‌رسانند.
شاید یک سؤال پیش بیاید و آن، این است: پس این دعا چیست که می‌گوییم: «عاملنا بفضلک ولا تعاملنا بعدلک یا کریم»؟ اتّفاقاً «عامِلنا بِفَضِلِک» همین است که خدا! می‌دانم من ظلم کردم، می‌دانم اعمال زشتم به کسی ضرر نزده إلاّ به خودم، من از تو فضل می‌خواهم، نه آن عدلی که من در گناه هستم و نمی‌توانم به آن عدل برسم. چون با ذنب ممکن نیست به عدل برسم، امّا با فضل ممکن است.
لذا عدل توأم با ذنب میسور نیست. برای همین اوّل «عاملنا بفضلک» است؛ یعنی اگر به فضلت عمل کنی و رفتارت، با من طبق فضلت باشد؛ طبیعی است آن موقع می‌توانم عدل را درک کنم، امّا عدل به تنهایی برای من کشنده است، چون من در ذنب هستم و عدل تو به تعبیری در یک ولتاژ بالایی است که اگر این ولتاژ بالا کنترل نشود، از طریق راهبان‌هایی که دارد، صددرصد یکباره من را از بین می‌برد.
لذا آن تقسیم باعث می‌شود من آرام آرام بفهمم. چون کسی که در ذنب عظیم و گناه است، صددرصد عدل پروردگار عالم را درک نمی‌کند و برای همین است که عرض کردیم بیان می‌فرمایند: عدل همین است که خدا را متّهم نکنی؛ یعنی بدان این‌ها از طریق خودت است و آن اعمال که انجام دادی، باعث شده است.
*عدل؛ عامل قوام عالم لذا نکته‌ای را باید عرض کنیم و آن اینکه پروردگار عالم برای این که انسان‌ها معنای عدل را بفهمند و قوام و شعب عدل را متوجّه بشوند، آن را به خود انسان‌ها ورود داد؛ یعنی در خود انسان‌ها ملموس و محسوسش کرد. وجود مقدّس امیرالمؤمنین، اسدالله الغالب، علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) فرمودند: «العَدلُ أساسٌ بِه قِوامُ العالَمِ» عدل و عدالت، اساس و شالوده‌ای است که عالم بر آن استوار است. یعنی قوام عالم به واسطه عدل است. یا در جایی دیگر فرمودند: «العَدلُ أقوى أساسٍ» عدل و عدالت، محکم‌ترین بنیاد و اساس است، حال برای هر کاری می خواهد، باشد. پس عدل، خوب است. عدل، بد نیست، بلکه اساس و قوام همه مطالب بر عدل است و عدل، شالوده‌ای است که اصلاً عالم به واسطه آن قوام دارد، «العَدلُ أساسٌ بِه قِوامُ العالَمِ».
*عدل؛ ترازوی خدای سبحان عدل آن‌ قدر خوب است که کسی نمی‌تواند بگوید: من با عدل مخالفت می‌کنم؛ یعنی از طریق فضل الهی، با عدل دیگر کاری ندارم. لذا باز امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: «إِنَ الْعَدْلَ مِیزَانُ اللَّهِ سُبْحَانَهُ الَّذِی وَضَعَهُ فِی الْخَلْقِ فَلَا تُخَالِفْهُ فِی مِیزَانِهِ وَ لَا تُعَارِضْهُ فِی سُلْطَانِه» عدالت ترازوی پروردگار عالم است. میزان، «ما یوزن به الاشیاء» است؛ یعنی آن چیزی است که به واسطه او، هر شیئی وزن می‌شود. لذا شما دیدید برای زعفران هم ترازوی مخصوص است و کمتر از آن، در طلا فروشی‌ها هم میزان و ترازوی مخصوصی وجود دارد است، همان‌طور که برای کامیون هم میزان و ترازوی مخصوصی است که آن را روی باسکول می‌برند. پس همه اشیاء در عالم وزن می‌شوند، اعمال من و شما هم در عالم وزن می‌شود.
حالا این عدل پروردگار عالم، ترازوی خدای سبحان است؛ یعنی پروردگار عالم به واسطه آن، به هیچ کسی، هیچ اجحافی، ولو به سر سوزنی نخواهد کرد. «إِنَ الْعَدْلَ مِیزَانُ اللَّهِ سُبْحَانَهُ الَّذِی وَضَعَهُ فِی الْخَلْقِ» پس عدل، میزان و ترازوی خداست که خدا آن را در میان خلق قرار داد. اصلاً برای چه خداوند این ترازو و عدل را قرار داد؟
«وَنَصَبَهُ لِإِقَامَةِ الْحَق» آن را نصب کرده که اقامه حقّ باشد. یعنی به وسیله آن، دیگر حقّ، مشخّص است و به تعبیر عامیانه، کسی نمی‌تواند بگوید: حقّ من را خوردند، یا حقّ‌خوری شد. لذا پروردگار عالم این را برای برپا داشتن حقّ، قرار داده است. یعنی اصلاً خود همین عدل، حقّ و باطل و اندازه آن را نشان می‌دهد.
«فَلَا تُخَالِفْهُ فِی مِیزَانِهِ» مخالفت با میزان و ترازوی خدا نکن. ترازوی خدا، عدلش است، لذا با ترازوی خدا؛ یعنی عدل مخالفت نکن. پس معلوم می‌شود هیچ کسی نمی‌تواند با عدل پروردگار عالم مخالفت کند. عدل، میزان و ترازو است. عدل، قوام عالم است، «العَدلُ أساسٌ بِه قِوامُ العالَمِ». پس اصلاً نمی‌شود با آن مخالفت کرد، اگر با آن مخالفت کنی، با خودت مخالفت کردی و خودت گرفتار می‌شوی. «وَلَا تُعَارِضْهُ فِی سُلْطَانِه» با قدرتش مخالفت نورز و معارضه نکن. لذا اصلاً عدل، قدرت پروردگار عالم است.
*ظلم و کنار نیامدن با عدل خدا حالا چه می‌خواهیم عرض کنیم؟ این روایت را برای چه خواندیم؟ این روایت چه ارتباطی با بحث ما دارد که در جلسه گذشته نکاتش را عرض کردیم؟ پروردگار عالم فرمود: «وَسْئَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ»، نفرمود: «وَسْئَلُوا اللَّهَ مِنْ عَدلِهِ». عدل که خیلی خوب است. عدل که میزان و شالوده جهان است و این جهان بر آن استوار شده و اصلاً نمی‌شود با عدل مخالفت کرد؛ پس چرا نفرمود: «وَسْئَلُوا اللَّهَ مِنْ عَدلِهِ»؟
جواب، همان است که عرض کردیم؛ یعنی پروردگار عالم می‌فرماید: 1. شما به واسطه فضل خدا، به این عدل می‌رسید. 2. شما نتوانستید با عدل کنار بیایید؛ چون عدل، میزان و ترازو بود و هیچ چیزی را نمی‌تواند این طرف و آن طرف کند. لذا بشر با عدل خدا نمی‌تواند کنار بیاید. برای اینکه بشر متأسّفانه گرفتار است و نفس امّاره به او اجازه نمی‌دهد. پس معلوم می‌شود ظلم‌هایی که چه به خودش می‌کند، «ظلمت نفسی» و چه به دیگران، او را از کنار آمدن با عدل خدا دور می‌کند. البته اوّل از همه یک نکته‌ای عرض کنم که بسیار مهم است: هر کس به شخصی ظلم کند، بداند اوّل به خودش ظلم می‌کند. اگر من نعوذبالله و نستجیربالله به شما ظلم کنم، پیش خودم فکر می‌کنم که دارم به شما ظلم می‌کنم، درحالی که اصلاً متوجّه نیستم دارم به خودم ظلم می‌کنم. یک مثال بزنم، در مثال مناقشه نیست، می‌گویند: آن کسی که عصبانی می‌شود و داد و بیداد می‌کند، اوّل خودش را نارحت می‌کند و بعد از آن، شاید طرف مقابل ناراحت بشود. چون وقتی دارد داد و فریاد می‌زند، این رگ‌های عصب تحریک می‌شود و خیلی از مواقع نعوذبالله، نستجیربالله سکته می‌کند. پس آنکه فریاد می‌زند و عصبانی می‌شود، اوّل دارد خودش را اذیّت می‌کند ولی آنکه آرام است، اتّفاقاً بهتر هم می‌تواند تصمیم بگیرد، امّا آنکه آرام نیست، اوّل به خودش ظلم می‌کند.
خصوصیّت عدل این است که وقتی انسان میزان دارد، می‌داند چه کار می‌کند، امّا ما نمی‌دانیم داریم به خودمان ظلم می‌کنیم. آن کسی هم که دارد به دیگران ظلم می‌کند، اوّل از همه به خودش ظلم می‌کند و بعد به دیگران.