نگاهی به کتاب «مکیال المکارم»:از مقدمه‌ای که مرحوم سید محمد تقی بر مکیال نوشته، چنین برمی‌آید که از شدت عشق و علاقه‌ای که به حضرت حجت (عج) داشته، شبی آن حضرت را در خواب می‌بیند. امام(ع) تألیف این کتاب را به وی توصیه و تأکید می‌فرماید و حتی نام آن را نیز «مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم» تعیین می‌کند. سید از خواب بیدار میشود، ولی توفیقی برای تألیف آن برایش حاصل نمی‌شود. تا اینکه در سال ١٣٣٠ق عازم سفر حج شد. در این سفر بسیاری از حاجیان گرفتار مرض وبا شدند و از دنیا رفتند. سید محمد تقی با خدای خویش عهد بست اگر از این سفر سالم برگردد، کتابی را درباره حضرت ولی عصر(عج) به رشته تألیف درآورد. چون از سفر برگشت، به عهد خود وفا کرد و کتاب مکیال المکارم را که حاوی موضوعات مهم در شناخت امام زمان و وظایف شیعیان در قبال آن حضرت است، به رشته تحریر درآورد
جلد اول
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ
« يا اَيُّهَا العَزيزُ مَسَّنَا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضَاعَةٍ مُزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الكَيْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَينَا إنَّ اللَّهَ يَجْزِى المُتَصَدِّقِين » ؛
عزيزا؛ ما و خاندانهايمان را سختى و رنج فرا گرفته، و با كالايى ناچيز به درگهت آمده ايم، پس تو پيمانه (مكيال) ما را لبريز كن، و بر ما تصدُّق فرماى كه البته خداوند بخشندگان را پاداش نيك دهد.
سوره يوسف، آيه ۸۸
« وَ اَكْثِرُوا الدُّعآء بِتَعْجِيل الفَرَجِ فَإنَّ ذَلِكَ فَرَجَكُمْ » ؛
و براى تعجيل فَرَج بسيار دعا كنيد كه آن فَرَج شما است.
امام زمان عجل اللَّه تعالى فرجه الشريف
دعا براى تعجيل فَرَج حضرت ولىّ عصر ارواحنا فداه وظيفه اى بزرگ بر عهده تمامى شيعيان و دوستان ائمّه اطهارعليهم السلام است، كه مى بايست اين سنّت پسنديده بين ايشان به صورت گسترده اى رواج يابد، و همگان به اين برنامه مهم دينى توجّه كامل داشته باشند، و يكديگر را به آن وادار سازند، و نجات دنيا و آخرت خود را در
آن ببينند.
بسيار اتّفاق افتاده كه مردم با كمبود باران مواجه شده اند، و بر اثر آن به خشكسالى و قحطى و گرانى دچار گرديده اند، و خساتهاى سنگينى به آنان رسيده است، امّا پس از دعا و نيايش به درگاه خداوند، باران سودمندى برايشان باريده، و رحمت الهى بر مردم فرو ريخته، و طراوت و شادابى همه جا را فرا گرفته است.
در احاديث تأكيد شده كه علّت كمبود باران؛ امور طبيعى و مادّى نيست، بلكه علّت اصلى بعضى از گناهان مردم است، به خصوص گناهانى كه در مقابله با احكام و سنّتهاى الهى، و روى گرداندن از اولياى حق، و به بازى گرفتن امور
معنوى و امدادهاى غيبى، صورت مى گيرد.
خداوند اين كمبودها و فشارها را پيش مى آورد تا مردم از خواب غفلت بيدار شوند، و قدرت كامل دست غيب و قادر متعال را لمس كنند، و با نهايت اشتياق و اخلاص و تواضع به
سوى حجّتهاى الهى روى آورند، و از گناهان خود توبه كنند، و به عجز و درماندگى خويش اقرار نمايند.
جز خداوند كيست كه آب گوارا و شيرين از آسمان فرو ريزد؟ و تشنگان را سيراب و مزارع را سرسبز و خرّم، و زمينهاى خشك را با طراوت و شاداب گرداند، و روح تازه اى در اجزاى گيتى بدمد
از نماز و تضرّع پيامبران و امامان، و مردمان با ايمان در طلب باران، و استجابت دعاى ايشان، در طول تاريخ حكايتهاى خواندنى و شنيدنى فراوانى بر جاى مانده، و نكته هاى بسيار ضبط گرديده است، كه اين مقدّمه مجال اشاره اى به آنها را هم ندارد.
البته عدّه اى هم در چنين مواقعى به يأس و نااميدى دچار مى گردند، و به شكلهاى مختلف - از قبيل خودباختگى و كفر ورزى، و انكار ضروريّات دينى، و تمسخر مردان دينى، و... - واكنشهاى منفى از خود نشان مى دهند.
نظير همين وضع در مورد فقدان هر يك از نعمتهاى بزرگ، در هر جامعه اى پيش مى آيد، و از جمله در جريان غيبتهاى انبيا و اولياعليهم السلام، همواره پديد آمده است، كه بر اثر بعضى از گناهان بزرگ و ناسپاسيهاى مردمان نسبت به نعمتها و آيتهاى خاصّ الهى، خداوند حجّت خويش را از ديدگانش پنهان داشته، و از سعادت و توفيق ديدار پيامبر با امام، عموم افراد جامعه را محروم ساخته است.