آثار و پیامدهای شرک
۱. محروم شدن از معارف الهی:
یکی از اصول مهم این است که خداوند کسی را ابتدائا گمراه نمی کند و بی جهت لطف خود را از هیچ کس دریغ نمی کند، حتی از مشرک منصف. بنابراین اگر گفته شده خدا بعضی را گمراه می کند، مقصود کیفری است که در اثر لجاجت شرک و عناد، خود را از رحمت و هدایت خاص الهی محروم می کنند.
۲. تفرقه و جنگ:
توحید عامل وحدت و هماهنگی و شرک عامل تفرقه و پراکندگی است. شرک از آن جهت که ناشی از هواپرستی است و هواپرستی همواره تابع شهوت و غضب است، هرگز نمی تواند عامل وحدت و همدلی باشد.[۳۲]
۳. ذلت و خواری:
خداوند در قرآن می فرماید: «هرگز معبود دیگری را با خدا قرار مده که نکوهیده و بی یار و یاور خواهی ماند».[۳۳] از این آیه استفاده می شود که شرک، مایه ضعف و ناتوانی و مذمت و نکوهش است؛ زیرا مشرکان با بت پرستی، عقل خویش را می کشند و به چیزهایی روی می آورند که عقل آن را توبیخ و ملامت می کند. در نتیجه خداوند بشر را به معبودش واگذار می کند و دست حمایت و عنایت را از سر او بر می دارد و در نتیجه خوار و ذلیل گردد.[۳۴]
۴. حبط اعمال:
حبط اعمال به معنی محو آثار است. چرا که شرط قبولی اعمال، اعتقاد به اصل توحید است و بدون آن هیچ عملی پذیرفته نیست. شرک آتش سوزانی است که شجره اعمال آدمی را می سوزاند که تمام محصول زندگی او را به آتش می کشد.[۳۵]
راه درمان شرک
۱. عبرت از گذشتگان:
توجه به سرگذشت مشرکینی که در گذشته بوده اند و عذابی که دچار شده اند و خواهند شد یکی از عواملی است که با توجه به آن انسان به حقیقت شرک پی می برد و توجه به عواقب آن انسان را به سمت خداوند متعال می کشاند. خداوند در قرآن می فرماید: «هر کسی به خدا شرک آورد، قطعا خدا بهشت را بر او حرام ساخته و جایگاهش آتش است و برای ستمکاران یاورانی نیست».[۳۶]
۲. توجه به نعمت ها:
انسان باید به حالات گذشته خویش بنگرد و ببیند که چگونه خداوند عالم او را بوسیله ی نور هستی از ظملت نیستی خارج ساخته و لباس زیبای وجود که ریشه همه موهبت هاست بر قامت او پوشانیده است. هنگامی که در رحم مادر هم بود و دست او از همه جا کوتاه بود، از لطف خداوند بی بهره نبود بلکه هر چه نیاز داشت در اختیارش بود و پس از گام نهادن در فضای این جهان نیز آنچه مایه حیات و بقای او بود، از شیر گرفته تا نوازش ها و محبت های او را برایش فراهم ساخت.[۳۷] خداوند متعال در سوره نحل این نعمت ها را از ابتدای به وجود آمدن انسان تا بهره مندی او از نعمات دیگر از جمله میوه ها و... بیان می کند. و در انتها می فرماید: این ها برای مردمی که تفکر می کنند نشانه ای است.[۳۸]
۳. توجه به ضعف خدایان دیگر:
توجه به این حقیقت که خدایان دیگری که آدمی جایگزین خداوند متعال می کند، هیچ کدام از خصوصیات الوهیت و ربوبیت خداوند را ندارند. حضرت یوسف علیه السلام در زندان به دو رفیق زندانی اش می فرماید: «ای دو رفیق زنداینم، آیا خدایان پراکنده بهترند یا خدای یگانه مقتدر؟».[۳۹]
۴. توجه به پشیمانی در قیامت:
خداوند در قرآن می فرماید: «و چون کسانی که شرک ورزیدند، شریکان خود را ببینند می گویند: پروردگارا، اینها بودند آن شریکانی که ما به جای تو می خواندیم».[۴۰]
منبع :
راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ مفردات الفاظ القرآن، المکتبه المرتضویه لإحیاء الآثار الجعفریه، بی جا، ص۲۶۶، ذیل ماده شرک.
جوادی آملی، عبدالله؛ توحید در قرآن، قم، اسراء، ۱۳۸۳، چاپ اول، ۵۷۱.
سوره توبه، آیه ۳۰-۳۱.
سوره یوسف، آیه۱۰۶.
📆تقویم و مناسبتهای فردا📅
🔺فردا سه شنبه:
🔹 ۷ اردیبهشت ۱۴۰۰ 🔹
🔹 ۱۴ رمضان ۱۴۴۲ 🔹
🔹 ۲۷ آوریل ۲۰۲۱ 🔹
💢 روز ایمنی حمل و نقل
#تقویم
✨سهم امروزمون از یاد مولای غریب
💫💫💫💫💫
📌 ظهور تیرتنگر
🔍 بررسی کتاب‌های مقدس ادیانِ غیر الهی نشان می‌دهد که در این کتاب‌ها به عصری اشاره شده است که در آن پادشاهی عادل بر جهان حکمرانی می‌کند و در حکومت او پاکی و صفای قلب در جامعه برقرار می‌شود.
📖 در کتاب «باسک» چنین آمده است: «دنیا تمام می‌شود و پادشاه عادلی در آخرالزمان پیشوای ملائکه و پریان و آدمیان می‌شود؛ حق و راستی با اوست و آنچه در دریاها، زمین‌ها و کوه‌ها پنهان باشد، همه را به‌دست می‌آورد و از آنچه در آسمان و زمین باشد، خبر می‌دهد و از او بزرگتر، کسی به دنیا نیاید.»*۱
📔 در کتاب مقدس جین‌ها آمده است: «به هنگامی که فساد و تباهی جهان را پُر کند، شخص کاملی که او را "تیرتنگر" (نویددهنده) گویند، ظهور کرده، تباهی را از بین می‌بَرَد و پاکی و صافی را از نو برقرار می‌سازد.»*۲
📚 ۱. محمد امینی گلستانی، سیمای جهان در عصر امام‌زمان، ج ۱، ص ۳۸
۲. اوپانیشار، مقدمه، ص ۳۸
#مهدویت
#در_محضر_معصومین
🔰پیامبرصلی‌الله‌علیه‌و‌آله:
🔴جبرئیل بر من نازل شد و گفت: به علی بگو: در هر ماه سه روز را روزه بگیر که روز اول فضیلت روزه ده هزار سال، روز دوم فضیلت روزه سی هزار سال و روز سوم فضیلت روزه صد هزار سال را دارد. گفتم: آیا این فضیلت ویژه من است یا برای همه مردم؟ پیامبر فرمود: خداوند این را به تو و هرکس که این سه روز را روزه بدارد لطف می‌کند. گفتم آن سه روز کدام است؟ فرمود: ایام البیض؛ یعنی روزهای سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم هر ماه.
📚شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، مؤسسه آل
#حدیث_روز
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
امام حاضر
سخنران : استادعالی
@montzeran
زن با جلوه‌گری خود در جهنم برای شوهرش خانه می‌سازد
دست مريزاد شیطان به از خود گذشتگي مردان بی غیرت
شيطان به از خود گذشتگي مردي كه پول در مي‌آورد، تا هزينه لوازم آرايش و لباس‌هاي آنچناني ناموسش را فراهم کند، و او را مثل عروسکي به چشم‌هاي شهوت پرست بسپارد، دست مريزاد مي‌گويد.
پایگاه خبری انصارحزب الله: سالهاست ديدن زنان بزك كرده و نيمه عريان در كنار شوهران بي‌غيرتشان دركوي و برزن آنچنان عادي شده كه بهت و تعجبي را به بارنمي‌آورد،گرچه در دوران حاكميت جمهوري اسلامي باورآن بسيار دشوار و به سختي امکان پذيراست اما به هرحال اين اتفاق در واقعيت، درحال وقوع است.
به راستي چگونه ممکن است يک مرد نسبت به حفظ مالش اهتمام داشته باشد، اما ناموسش نه در غيبت او بلكه در كنارش و با رضايت كامل او آن‌گونه جولان مي‌دهد كه عكس العمل متقابل اين بي‌غيرتي آشكار، مجموعه اي از هرزگي‌هاي بصري و كلامي و گاه عملي مردان نامحرم در قبال زن آقاي بي‌غيرت و در حضور خود او باشد!
اگر مي‌شد قانوني تصويب کرد که، همراه با جمع‌آوري زنان بدحجاب از سطح جامعه، مردانشان را مي‌گرفتند و در مورد آنها اعمال قانون مي‌کردند، شايد مدت‌ها پيش‌تر اين معضل از سطح جامعه رفع شده بود.
آيا مردي كه اينگونه ناموسش را به خيابان مي‌آورد، و دست در دست و شانه به شانه او در جامعه حرکت مي‌کند، در حالي که چشم‌هاي زيادي، و نه به بزرگواري و مقام و منزلت ناموسش، بلکه شهواني و شيطاني به او خيره شده‌‌اند، شايسته تعزير نيست؟
گرچه احتمالا سطور فوق باعث نمي‌شودكك هم يكي از اين بي‌غيرت‌ها را بگزد اما به هرحال جاي اميدواري هست تا با يادآوري برخي روايات به اين جماعت غافل، تكاني به خود بدهند و دست از بي‌غيرتي بردارند.
امام علي (ع) :خداوند لعنت کند کسي را که غيرت ندارد.(وسايل: ج ۱۴ ص ۱۷۴)
و نيز فرمودند:کسي که غيرت ندارد قلبش واژگون است.(کافي: ج۵ ص ۵۳۶)
امام صادق(ع):بهشت بر ديّوث(کسي که نسبت به زن و دختر و خواهرش و ...بي تفاوت است و غيرت ندارد) حرام است.(کافي: ج ۵ ص ۵۳۷)