باز حاکم درخواست کرد، بالاخره حضرت شعر خواندند که عده ای در حالت غرور شب به صبح کردند در حالی که پنداشتند همه ی عالم به دستشان است در حالیکه صدها نفر از اینها به دست نزدیکانشان کشته شدند و از بین رفتند در تاریخ. آخر شعر حاکم مستی از سرش پرید و گفت: «به من جسارت می کنید؟ بکشیدش.» حضرت فرمود: من که از ناقه ی صالح کمتر نیستم. خدا به او مهلت نخواهد داد که چنین کند. حاکم به دست بچه اش کشته شد. اما بالاخره خلیفه ی بعدی ایشان را به شهادت رساند. امام زمان علیه السلام امنیت ندارند
اما اگر ما از خدا فرج حضرت را بخواهیم برای این که دوران ناامنی حضرت تمام شود و به حد توان خود رفع ناامنی از امام زمان علیه السلام کنیم، بگوییم ما سختی داریم، اما سختی او مهمتر است. خدایا او را از سختی نجات بده. بدیهی است اگر گرفتاری او بر طرف شود، سختی ما هم بر طرف می شود. اگر دوستی، عزیزی، آشنایی در سختی و زندان باشد، آب خوش از گلوی ما پائین میرود؟!
دائم به یاد او هستیم. اگر هیچ کار نتوانیم انجام دهیم دعا می کنیم. ما در مورد حضرت دستور داریم که دعا کنیم. امام رضا علیه السلام جد چهارم امام زمان علیه السلام یک دعا دستور دادند که در نماز ظهر در قنوت خوانده شود، یک فقرهاش این است:
«و اَبدله من بعد خوفه امنا» پس اگر خواستید در حجر اسماعیل بهترین دعا را بخوانید و در زیر قبه ی امام حسین علیه السلام که گفتند دعا مستجاب است، بر فرج حضرت دعا کنید. دست او بر رفع مشکل من و شما خیلی جاها باز است ولی برای مشکل خودش نه. آینده، شغل، هدایت، رشته مناسب بخواهید از امام زمان علیه السلام. با اعمال خوب خود جلب رضایت حضرت کنید. صدقه بدهید. آن وقت او که اینها را ببیند کریمتر از آن است که بگذرد و بر شما دعا نکند.
«شیخ مرتضی انصاری» مرجع بزرگ شیعه بوده در سال ها قبل. سوألی از ایشان شد، ایشان جواب نداند و سجده کردند. طرف دوباره سوأل پرسید، دوباره سجده کردند. دوباره سوأل تکرار شد و سجده کردند. ایشان فرمودند: «من خوشحالم که تمام مشکلات عالم وجود حل شده، فقط همین یک سوأل شما مانده است!» سوألات مربوط به همسر و فرزندان و ازدواج حضرت چه مشکلی از من و شما حل می کند؟ جزء اعتقادات ما هم که نیست، پاسخ قطعی نداریم. ولی من اینجا به چند سؤال پاسخ می دهم:[1]
امام زمان علیه السلام با امکانات روز ظهور می کنند یا با شمشیر قیام می کنند؟ تعبیرات گوناگون شده است. قیام به سیف گفته اند. معنای اول: شمشیر دست می گیرند. معنای دوم: با اسلحه و قوه ی قهریه قیام می کنند. هر دو احتمال در مجموعه روایات قابل تأیید است. اگر آن روز می گفتند هواپیمای جنگی، مگر مردم می فهمیدند؟ حالا اگر هم می فهمیدند، مگر تنها اسلحه موجود هواپیمای جنگی است؟
انواع و اقسام اسلحه داریم، پس اقوی این است که حضرت ظهور می کنند با قوه ی قهریه و زور در مقابل زور مداران و منطق در مقابل منطق پذیران. نکته بعدی حضرت عیسی علیه السلام که ظهور می کنند به دنبال ایشان مسیحییان معتقد می شوند به امام زمان علیه السلام. مشکل در خود مسلمان ها خواهد بود. به خصوص مخالفین اهل البیت علیهم السلام و سردمداران علمی. ( متن سخنرانی نیمه شعبان مشکلات
راه نزدیک برای در خواست از حضرت چیست؟
حضرت مقامی دارند که در دل هم حاجت را بخواهیم عنایت می کنند، اما مشکل ما این است که عجله داریم در گرفتن حاجت و مشکل خود را تنها مشکل عالم وجود می دانیم. خیلی وقتها اینها امتحان ماست. اگر مشکل نداشته باشیم قدر نعمت را نخواهیم فهمید. آن چه عرض کردم اگر بخواهیم حضرت قطعاً عنایت می کند، هدایت است.
خیلی وقتها دلمان می خواهد پاک باشیم و گناه نکنیم ولی می کنیم هر وقت دیدید دارید می لغزید از صاحب الزمان کمک بخواهید. قطعاً کمک میشوید! اینجا، ما معمولاً کمک نمی خواهیم. قرآن که می خوانید خود را در محضر قرآن حس کنید و از ایشان بخواهید قرآن را برایتان روشن کنند.
آیا امام زمان علیه السلام هم مریض می شوند که برایشان دعا کنیم؟ بله؛ در همان دعای امام رضا علیه السلام می خوانیم: « واسلکه من بین یدیه و من خلفه رصدا یحفضونه من کل سوء و ابدله من بعد خوفه امنا »
آیا امام هنگام ظهور از افراد خطا کار می گذرند یا آنها را می کشند؟ امام مظهر رحمت است. خدا توبه می پذیرد و امام زمان علیه السلام مظهر خداست. امام در مقابل مدعیان که توبه نمی کنند می ایستد. بالاترین گناه را هم که مرتکب شوید اگر نا امید از بخشش خدا باشید، خودش گناه است. خدا به مختصر بهانه ای میگذرد. البته اگر بدهکارم باید بدهی ام را بپردازم. روزی 100 بار به نیابت امام زمان علیه السلام استغفار کنید؛ مدتی که این کار را انجام دهید حالتان عوض می شود
یکی از مشکلات امام زمان علیه السلام اضطرارشان است. امام زمان علیه السلام شب و روز، انواع و اقسام مشکلات را برای شیعیان و مردم میبیند و از ناراحتی به اضطرار می افتد. کسی شرفیاب حضور ایشان شده بود و کنار کعبه ایشان را دیده بود. گفته بود که از شدت گریه بر گرفتاری شیعیان گونه های ایشان زخم شده بود.
پنبه دوز مرد صالحی بود همسایه ی ما، من دیده بودمش. یک روز صاحب خانه وسایلش را بیرون میریزد. زیاد هم به محضر حضرت شرفیاب می شده، همینطور که کنار وسایل و در کوچه بود، حضرت را می بیند. حضرت به او سلام می کنند. با تغییر و ناراحتی جواب می دهد. حضرت می پرسند: «چی شده آسید کریم؟» می گوید: «یا صاحب الزمان! شما اهل بیت همه جور سختی کشیدید. اِلا مصیبت اجاره نشینی. بچشید ببینید چه بد دردی است.» حضرت می فرمایند: «درست میشود ان شاء الله.» لحظاتی بعد تاجر معروفی رد می شود و آسید کریم را میبیند. می پرسد: «تو این جا چه می کنی؟»
می رود کلید چند تا خانه آن طرف تر را می آورد و می گوید مال تو. جریان این بود که حضرت شب قبل به خواب این تاجر می روند و می فرمایند: «تاجری از شیعیان ما ورشکسته شده و خانه اش را به قیمت ارزان دارند از دستش می برند، برو به قیمت واقعیاش بخر. بعد شیعه ی حاجتمندی را میبینی خانه را به او بده.» آسید کریم امروز مشکل پیدا کرده. حضرت از شب قبل به فکر حل مشکلش هستند. ( متن