🔴 شعار سپاه مهدوی 🌕 امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «شِعَارُهُمْ يَا لَثَارَاتِ اَلْحُسَيْنِ.» شعار یاران حضرت مهدی عجل الله فرجه، «یا لثارات الحسین» -ای خونخواهان حسین علیه السلام- است. 🌕 در یکی از «زیارات جامعه» در قسمت سلام به حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف نیز آمده است: «سلام و درود بر امامی که از دیده ها پنهان است و در شهرها حاضر؛ آن که از دیده ها نهان است و در دلها حاضر؛ باقی مانده اخیار و خوبان؛ و وارث شمشیر ذوالفقار؛ آن بزرگواری که در بیت الله الحرام -که دارای پرده ها است- ظاهر می‌شود و به شعار «یا لثارات الحسین» ندا می‌کند و می‌فرماید: منم مطالبه کننده خون‌های به ناحق ریخته؛ منم شکننده هر ستمگر جفا پیشه.» 📗بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۳۰۷ 📗سرور أهل الإيمان، ج۱، ص۹۶ @montzeran

این پرسش در زمینه‌های گوناگون و مناسبت‌های مختلف بر زبان بسیاری جاری می‌شود و مورد استفتا قرار می‌گیرد؛ جمهور مسلمانان تا به امروز در این مسأله اختلاف داشته‌اند و شیوه‌ی رفتارشان به تبع اختلافشان فرق می‌کند.

حکم شرعی درباره‌ی آوازخوانی (غناء) و موسیقی- 👇👇👇👇

عده‌ای گوش خود را مقا بل هر نوع آواز و موسیقی، باز می‌گذارند وادعا می‌کنند که حلال و مباح است و از مواردی است که خداوند برای بندگانش جایز دانسته است. در مقابل، گروه دیگری هستند که گوش به هیچ نوع آوازی نمی‌دهند و حتّی رادیو و تلویزیون را خاموش می‌کنند و می‌گویند: موسیقی شیپور شیطان و از سخنان لهو و بیهوده است که شخص را از یاد خدا و نماز به ویژه هنگامی که آوازخوان زن باشد، باز می‌دارد. از نظر آنان، به گوش رسیدن صدای زن سبب شرمساری است، چه برسد که زن آواز هم بخواند. استدلال این گروه به چند آیه و حدیث و گفتار علما معطوف شده است. در میان این گروه، عده‌ای هر نوع موسیقی ـ حتّی آغاز پخش اخبار راـ طرد می‌کنند.

در مقابل این دو گروه، گروه سومی نیز هستند که گاهی به سوی تشدید و گاهی به سوی تسامح، تمایل دارند و در انتظار قول فصل و جواب شافی از جانب عالمان اسلامی نشسته‌اند. این موضوع مستقیماً با عواطف انسان و زندگی روزانه‌ی آنان در ارتباط است، به ویژه هنگامی که صدا و سیما با تمام بر نامه‌های آن وارد خانه‌های مردم شده و خواسته و ناخواسته همه مجذوب آواز‌ها و موسیقی‌های آن می‌شوند.

خواندن آواز با موسیقی و بدون موسیقی مسأله‌ای است که عالمان اسلامی از صدر اول اسلام تا کنون در مورد آن اختلاف دارند و در صدور حکم گاهی اتفاق نظر و گاهی اختلاف پیدا می‌کنند.

اتفاق نظر علمای اسلامی بر تحریم هر نوع آوازی است که بر فحاشی و فسوق یا تشویق و تحریک شخص به سوی گناه و معصیت دلالت کند آواز خواندن، سخن است؛ خوبِ آن خوب و قبیح آن قبیح است. هر کلامی که بر حرام دلالت کند، خود کلام هم حرام می‌شود؛ بنابراین اگر کلامی با وزن و موسیقی هم بیان شود، حکم آن فرق نمی‌کند همچنین علمای اسلام بر اباحه‌ی هر نوع آوازی که از موارد فوق خالی باشد اتفاق نظر دارند؛ از آن جمله می‌توان به آواز خواندن فطری اشاره کرد که فاقد ابزار موسیقی و تحریم است، یا خواندن آواز در اوقات سرور و شادی، مانند خواندن آواز در مراسم عروسی، وقت بازگشت مسافر، ایام عید، مراسم ولیمه و ... شرط اینکه زن آوازخوان در حضور مردان بیگانه و نامحرم آواز نخواند، زیرا در این باره نصوص صریح شرعی وارد شده که بعداً به آنها خواهیم پرداخت.

به جز موارد فوق، در مسایل دیگر، عالمان اسلامی اختلاف نظر بسیار دارند. بعضی از آنان آواز خواندن را با موسیقی و بدون موسیقی، جایز می‌دانند؛ حتی گاهی برای آن حکم استحباب هم صادر می‌کنند؛ اما عدّه‌ای دیگر آواز همراه موسیقی را منع می‌کنند و آواز بدون موسیقی را جایز می‌دانند. در مقابل عدّه‌ای نیز آواز را چه همراه موسیقی چه بدون آن جایز نمی‌دانند و حرام تلقی می‌کنند، و آن را تا درجه‌ی گناه کبیره می‌رسانند. به دلیل اهمیت موضوع لازم است به تفصیل آن بپردازیم موارد اختلاف را بحث و بررسی کنیم، تا مسلمانان از روی دلایل شرعی –نه از روی تقلید- به حلال یا حرام بودن آن واقف و از بینش و قدرت تمایز کافی بهره‌مند شوند.

اصول و قاعده برای هر شئ بر مباح بودن آن است علمای اسلام می‌گویند اصل بر اباحه‌ی اشیا است؛ به دلیل قول خداوند متعال که می‌فرماید: (هو الذی خَلَقَ لکم مـَْا فِی الارضَ جَمیعاً)[1] (اوست که هر آن‌چه در زمین است همه را برای شما آفرید)

و هیچ چیزی جز با نص صحیح و صریح قرآن، یا سنت رسول خدا (ص) یا اجماع ثابت و قطعی، حرام نمی‌گردد؛ بنابراین هنگامی که درباره‌ی تحریم شیئی نص یا اجماع نباشد یا نص صریحی باشد، ولی صحیح نباشد؛ یا اینکه نص صحیح باشد ولی صریح نباشد، هیچ کدام از این دلایل موجب تحریم شیء نخواهد شد و در دایره‌ی عفو واسع شریعت باقی می‌ماند. خداوند متعال می‌فرماید: (وَقَدْ فَصَّلَ لَکُم مَّا حَرَّمَ عَلَیکُمْ إِلاَّ مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَیهِ)[2] (آن چه خدا بر شما حرام کرده، مفصّل بیان نمود که از آنها هم به هر چه ناچار شوند باز حلال است.)

پیامبر گرامی (ص) می‌فرماید: «ما اَحَلَّ اللهُ فی کتابِهِ فهو حلالٌ وَ ما حَرَّمَ فَهُوَ حرامٌ وَ ما سَکَتَ عَنْهُ فهو عَفْوٌ عَاقْبلوا من الله عافِیتَهُ فأنَّ اللهَ لم یکن لینسی شیئًا»[3] (آن چه را خداوند متعال در کتابش حلال گردانیده حلال است و آن چه را حرام گردانیده حرام، و آنچه که درباره‌اش حکمی صادر ننموده، مورد عفو و بخشش است؛ بخشش و هدیه خدا را بپذیرید، زیرا خداوند هیچ چیزی را فراموش نمی‌کند.)