اولا: یک کار لغو و بیهوده ای است.

ثالثا: با توجه به این که بچه های کوچک معمولا همراه مادران و بزرگترها در این مجالس هستند و با دقت و کنجکاوی کارها را زیر نظر دارند، رقصیدن بزرگترها و یا شرکت در این گونه جلسات باعث یادگیری کودکان، و انتقال این گناه از نسلی به نسل بعد می گردد.

رابعا: با توجه به دستگاه های جدید و پیشرفته در فیلم برداری از مجالس جشن و تکثیر و پخش آن، چه بسا امکان دارد، رقصیدن زن در این جلسات به بیرون از محیط خانواده برود و به دست انسان های ناباب بیفتد، و از آن سوء استفاده هایی بکنند، و به دنبال آن سبب ریختن آبروی زنان گردد، و یا باعث متلاشی شدن کانون گرم خانوادگی شود. چنانچه بارها در کشور این اتفاقات رخ داده است

درباره فلسفه حرام بودن رقص باید گفت موادی که حکم به حرمت رقص شده ، دلیلش فتوای مراجع است که با استفاده از منابع دینی فتوا به حرمت آن داده اند .

در باره فلسفه حرمت رقص ممکن است مسایلی بسیاری مطرح باشد، ولی یکى از مسلّمات اسلامى این است که احکام شرعى تابع و برگرفته از مصالح و مفاسد واقعى است، یعنى هر امر شرعى به علت مصلحت ضرورى است . هر نهى شرعى ناشى از مفسده‏اى است که باید ترک شود. خدا براى این که بشر را به یک سلسله مصالح واقعى که سعادت او در آن است برساند، امورى را واجب یا مستحب کرده است .

براى این که بشر از مفاسد دور بماند، او را از پاره‏اى کارها منع نموده است. آنچه که برای ما مهم است، تعبد و عمل کردن به وظایف شرعی است ، نه این که دنبال علت و فلسفه احکام باشیم. ما انسان ها با عقل خودمان نمی توانیم مصالح و مفاسدی را که مورد نظر خداوند بوده است ، درک کنیم؛ فقط آن مقدار که خداوند در قرآن و معصومان در روایات برای ما بیان کرده اند، می توانیم بیان کنیم.

کسانی که با این گونه امور هنجار شکن سر و کار دارند، معمولا عمر کوتاه تری دارند. در اثر هیجانات روحی و روانی و وارد شدن فشار بر قلب ، گرفتار سکته های قلبی می گردند.(۱)

این گونه کارها ‌از نظر زیان‌های ‌فردی ‌و اجتماعی‌، باعث ‌گناهان ‌فراوان ‌می‌شود. رقص و مانندآن ‌سهم ‌بزرگی ‌در به ‌وجود آوردن‌ ناپسندی ها و پلیدی‌ها دارد. ‌اجتماع‌ را به ‌فساد و انحراف ‌می‌کشاند. ‌مخصوصاً در محافل‌ مختلط ‌، مهیّج ‌شهوت ‌و هوس ‌است‌. باعث ‌شهوت‌رانی ‌و عشق ‌بازی ‌و اعتیاد به آن ‌می‌شود . جامعه ‌را دچار گناه ‌و لغزش‌های ‌فراوان ‌می‌کند.

انسان را به لهو و لعب و عیّاشی و‌ بی بند و باری سوق می‌دهد . باعث تزلزل اعتقادات مذهبی و لاقیدی می‌شود.

جای تردید نیست که ‌سعادت، ‌یاد خدا است ‌که ‌مایه‌ حیات ‌و اطمینان ‌قلب ‌می‌شود. کارهای‌ غفلت ‌آور در اسلام ‌ناروا قلمداد شده ‌،رقص ‌و مجالس ‌لهو و لعب ‌نقش ‌مؤثری ‌در غفلت ‌از خدا دارد.

‌اسلام‌ چیزی ‌را بدون ‌جهت ‌حرام ‌نمی‌کند. رقص ‌چون ‌از جهات‌ مختلف ‌زیان ‌بخش‌است‌، در اسلام‌ تحریم شده است‌.

پیامبر (ص‌) فرمود: خدا مرا به ‌رسالت ‌بر انگیخته است ‌تا برای ‌مردم‌ جهان ‌رحمت ‌باشم ‌. آنان ‌را به‌ سوی ‌سعادت‌ راهنمایی ‌کنم‌. خدا فرمان ‌داده ‌که کارهای‌ جاهلیّت ‌را براندازم‌. (۲)