چه شگفتی عجیبی! !!! جغد ها🦉 از زمانی که امام حسین علیه السلام شهید شدند صبح ها در خرابه ها می روند و در خرابه ها برای خود روضه می خوانند و گریه می کنند😭 این حدیث را امام صادق علیه السلام فرمودند 🦋 @montazeranmahbob

‍ امام صادق علیه السلام به ابی هارون مکفوف فرمودند: ای ابا هارون آیا شعری در مصیبت امام حسین علیه السّلام برایم می خوانی؟ ابا هارون می گوید: پس برای آن حضرت شعری خواندم و آن جناب گریست. سپس فرمودند: همان طوری که پیش خود شعر و مرثیه می خوانید برایم بخوان یعنی با رقّت و لطافت، ابا هارون می گوید: پس این بیت را برای آن جناب با رقّت و لطافت خواندم: امرر علی جدث الحسین - فقل لاعظمه الزّکیة یعنی: گذر کن بر قبر حضرت حسین بن علی علیهما السّلام، پس به استخوانهای پاک و مطهّرش بگو. ابا هارون می گوید: امام علیه السّلام گریست، سپس فرمود: بیشتر برایم بخوان. پس قصیده دیگر برای حضرتش خواندم. ابا هارون می گوید: امام علیه السّلام گریستند و صدای گریه اهل منزل را از پشت پرده شنیدم. سپس ابا هارون می گوید: وقتی از خواندن فارغ شدم حضرت به من فرمودند: ای ابا هارون کسی که در مرثیه حسین بن علی علیهما السّلام شعری خوانده و خود گریه کرده و ده نفر دیگر را بگریاند بهشت بر ایشان واجب می گردد. و کسی که در مرثیه حسین علیه السّلام شعری خوانده و خود گریه کرده و یک نفر دیگر را بگریاند بهشت برای هر دو واجب می شود. و کسی امام حسین را نزدش یاد کنند و از چشمش به مقدار بال مگس اشک بیاید ثواب و اجر او بر خداست و خداوند برای وی به کمتر از بهشت اجر و ثواب نمی دهد @montazeranmahbob

🎞 #استوری؛ ۳۳ روز تا عید غدیر ایها الناس! پیش از آنکه به فتنه مبتلا شوید از من (امیرالمومنین) بپرسید... 🔹 حدیثی از #امیرالمومنین 📚 فلاََنَا بِطُرُقِ السَّمَاءِ أَعْلَمُ #امام_زمان 📻 #روزشمار @montazeranmahbob

‍ [چند گوهر از کلام امام باقر علیه السلام] شخصی بنام محمدبن مسلم نقل می کند :به سوی مدینه رهسپار شدم در حالیکه دردمند وبیمار بودم، دربین راه بیماری ام سخت شد ونتوانستم به راهم ادامه دهم. به امام باقر علیه السلام خبر بردند که محمد بن مسلم بیمار است، پس آن حضرت توسط غلامی نوشیدنی که با دستمالی پوشانیده شده بود برایم فرستاد، غلام ظرف نوشیدنی را به دستم داد وبه من گفت: آن را بیاشام که آن حضرت علیه السلام به من امر فرمود که بر جای بمانم تاآن را بنوشی. پس آن را گرفتم ناگاه بوی مشک از آن برخاست، نوشیدنی خوش طعم وسرد بود، وچون آن را آشامیدم غلام به من گفت: مولایم به تو می فرماید: هرگاه آشامیدی نزد من بیا. پس ناگهان به فکر فرو رفتم که این غلام چه گفت در حالیکه پیش ازآن نمی توانستم بر پای خود بایستم! وقتی که آن نوشیدنی در درونم جای گرفت انگار که از بند رهائی یافته باشم نشاط پیدا کرده وسرحال شدم، پس خود را به مدینه به درب منزل امام باقر علیه السلام رساندم واجازه ورود خواستم، پس صدای آن حضرت از داخل خانه آمد که به من خطاب داشت وفرمود: بدنت سالم گشت، داخل شو،   آنگاه در حالیکه گریه می کردم داخل شدم، وبرآن حضرت سلام کردم وبر دست وسرش بوسه زدم،  آن حضرت به من فرمود: ای محمد چرا گریه می کنی؟ عرض کردم فدایت شوم بر غربتم ودوری راه وکمی توان جهت ماندن نزد شما ودیدن رویتان گریه می کنم.    امام باقرعلیه السلام فرمودند: اما کمی توان، که خداوند اولیای ما ودوستانمان را اینچنین قرار داده وبلارا برآنان نزدیک ساخته، و اما آنچه از غربت یادآور شدی پس تاسی جسته ای به حضرت اباعبدالله علیه السلام که در سرزمینی دور از ما کنار فرات است، واما دوری راه که یاد کردی البته مومن در این دنیا غریب ودر میان مردم نگونسار است تا از این خانه دنیا به رحمت خداوند بیرون رود، واما آنچه متذکر شدی از دوست داشتن ما وملاقات با ما را واینکه نمی توانی این کار (ملاقات باما) را انجام دهی پس خداوند می داند که در دلت چیست وپاداش تو بر اوست. ( کتاب مکیال المکارم) @montazeranmahbob

‍ [تشرف تکان دهنده شخصی به محضر امام زمان ارواحنافداه](قسمت ۱) شخصی بنام شيخ حسن كاظمينى نقل می کند: سال ۱۲۲۴, در كاظمين , زياد طالب تشرف خدمت حضرت ولى عصر عجل اللّه تعالى فرجه الشريف بودم و به اندازه اى اين عشق و علاقه شديد شد كه از تحصيل باز ماندم و ناچاريك دكان عطارى و سمسارى بازكردم. روزهاى جمعه بعد از غسل جمعه , لباس احرام مى پوشيدم و شمشير حمايل مى كردم و مشغول ذكر مى شدم. (اين شمشير هميشه بالاى دكان ايشان معلق بود) دراين روز خريد و فروش نمى كردم و منتظر ظهور امام زمان عجل اللّه تعالى فرجه الشريف بودم. يكى از جمعه‌ها مشغول به ذكر بودم كه سه نفر سيد جلوى صورتم ظاهر و به در دكان تشريف فرما شدند. دو نفر از آنها كامل مرد بودند و يكى جوانى در حدود بيست وچهار ساله كه در وسط آن دو آقا قرار داشت و فوق العاده صورت مباركشان نورانى بود. بحدى جلب توجه مرا نمودند كه از ذكر باز ماندم و محو جمال ايشان شدم وآرزو مى كردم كه داخل دكان من بيايند. آرام آرام با نهايت وقار آمدند تا به در دكان من رسيدند. سلام كردم. جواب دادند و فرمودند: آقا شيخ حسن گل گاوزبان دارى؟ (و اسم دارويى را بردندكه ته دكان بود و الان اسمش در نظرم نيست. ) فورا عرض كردم: بلى دارم. حال آن كه روز جمعه من خريد و فروش نمى كردم و به كسى هم جواب نمى دادم. فرمودند: بياور. عرض كردم: چشم و به ته دكان براى آوردن آن دارويى كه ايشان فرمودند, رفتم و آن را آوردم. وقتى كه برگشتم , ديدم كسى در دكان نيست , ولى عصايى روى ميز جلوى دكان قرار دارد. آن عصا, عصايى بود كه در دست آن آقاى وسطى ديده بودم. عصا رابوسيدم و عقب دكان گذاشتم و بيرون آمدم و هر چه از اشخاصى كه آن اطراف بودند,سؤال كردم: اين سه نفر سيدى كه در دكان من بودند, كجا رفتند؟ گفتند: ما كسى را نديديم.ديوانه شدم. به دكان برگشتم و خيلى متفكر و مهموم بودم كه بعد از اين همه اشتياق ,به زيارت مولايم شرفياب شدم , ولى ايشان را نشناختم. در اين اثناء مريض مجروحى را ديدم كه او را ميان پنبه گذاشته اند و به حرم مطهر حضرت موسى بن جعفر (ع) مى برند. آنها را برگردانيدم و گفتم: بياييد. من مريض شما را خوب مى کنم مريض را برگردانيدند و به دكان آوردند. او را رو به قبله روى تختى , كه عقب دكان بود و روزها روى آن مى خوابيدم , خواباندم. دو ركعت نماز حاجت خواندم و با اين كه يقين داشتم كه مولاى من حضرت ولى عصر عجل اللّه تعالى فرجه الشريف بوده است كه به دكان من تشريف آورده , خواستم اطمينان خاطر پيدا كنم. در قلبم خطور دادم كه اگرآن آقا امام عصر (علیه السلام) بوده است. اين عصا را بر روى اين مريض مى كشم. وقتى ازروى او رد شد, بلافاصله شفا براى او حاصل و جراحات بدنش به كلى رفع شود, لذاعصا را از سر تا پايش كشيدم.   فى الفور شفا يافت و به كلى جراحات بدن او برطرف شد و زير عصا گوشت تازه روييد. آن مريض از شوق , يك ليره جلوى دكان من گذاشت , ولى من قبول نكردم. او گمان كرد آن وجه كم است كه قبول نمى كنم. از دكان به پايين جست و از شوق بناى رفتن گذاشت. به دنبال او دويدم و گفتم: من پول نمى خواهم و او گمان مى كرد كه مى گويم كم است. تا به او رسيدم و پول را رد كرده و به دكان برگشتم و اشك مى ريختم كه آن حضرت را زيارت كردم و نشناختم. وقتى به دكان برگشتم , ديدم عصا نيست. از كثرت هموم و غمومى كه از نشناختن آن حضرت و نبودن عصا به من رو داد فرياد زدم: اى مردم هر كس مولايم حضرت ولى عصر (ع) را دوست دارد بيايد و تصدق سر آن حضرت هر چه مى خواهد از دكان من ببرد. مردم مى گفتند: باز ديوانه شده اى؟ گفتم: اگر نياييد ببريد, هر چه هست در بازار مى ريزم. فقط بيست و چهار اشرفى را كه قبلا جمع كرده بودم , برداشتم و دكان را رها كردم و به خانه آمدم. عيال و اولاد را جمع كرده و گفتم: من عازم مشهد مقدس هستم. هر كه ازشما ميل دارد, با من بيايد........(کتاب العبقری الحسان-کتاب برکات امام عصر ارواحنافداه) (کانال منتظران محبوب)  @montazeranmahbob

‍ [تشرف تکان دهنده قسمت۲] ....همه همراه من آمدند مگر پسر بزرگم محمد امين كه نيامد. به عتبه بوسى (آستان بوسى) حضرت رضا (علیه السلام) مشرف شدم و قدرى از آن اشرفيهاكه مانده بود, سرمايه كردم و روى سكوى در صحن مقدس به تسبيح و مهر فروشى مشغول شدم. هر سيدى كه مى گذشت و از چهره او خوشم مى آمد, مى نشاندم.  و برايش چاى آوردم. وقتى چاى مى آوردم , در ضمن دامنم را به دامن او گره مى زدم و او را به حضرت رضا (علیه السلام) قسم مى دادم كه آيا شما امام زمان( ارواحنافداه) نيستى؟ خجالت مى كشيد و مى گفت: من خاك قدم ايشان هم نيستم. تا اين كه روزى به حرم مشرف شدم و ديدم كه سيدى به ضريح مقدس چسبيده وبسيار مى گريد. دست به شانه اش زدم و گفتم: آقاجان , براى چه گريه مى كنيد؟ گفت: چطور گريه نكنم و حال آن كه حتى يك درهم براى خرجى در جيبم نيست. گفتم: فعلا اين پنج قران را بگير و اموراتت را اداره كن , بعد برگرد اين جا, چون قصدمعامله اى با تو دارم. سيد اصرار كرد چه معامله اى مى خواهى با من انجام دهى؟ من كه چيزى ندارم؟ گفتم: عقيده من اين است كه هر سيدى يك خانه در بهشت دارد. آيا آن خانه اى كه دربهشت دارى به من مى فروشى؟ گفت: بلى , مى فروشم  ولى من كه خانه اى براى خود در بهشت نمى شناسم , اما چون مى خواهيد بخريد, مى فروشم. ضمنا من چهل و يك اشرفى جمع كرده بودم كه براى اهل بيتم يك خانه بخرم. همين وجه را آوردم و از سيد خانه را براى آخرتم خريدم. سيد رفت و برگشت و كاغذ و دوات و قلم آورد و نوشت كه فروختم در حضورشاهد عادل حضرت رضا (علیه السلام) خانه اى را كه اين شخص عقيده دارد من در بهشت دارم به مبلغ چهل و يك اشرفى كه از پولهاى دنيا است و پول را تحويل گرفتم. به سيد گفتم: بگو بعت (فروختم). گفت: بعت. گفتم: اشتريت (خريدم) , و وجه را تسليم كردم. سيد وجه را گرفت و پى كار خود رفت و من هم ورقه را گرفتم و به خانه صبيه‌ام مراجعت كردم. دخترم گفت: پدرجان چه كردى؟ گفتم:  خانه اى براى شما خريدارى كردم كه آبهاى جارى و درختهاى سبز و خرم داردو همه نوع ميوه جات در آن باغ موجود است. خيال كردند كه چنين خانه اى در دنيا برايشان خريده ام. خيلى مسرور شدند. دخترم گفت: شما كه اين خانه را خريديد, مى بايست ما را ببريد كه اول آن را ببينيم و بدانيم كه همسايه هاى اين خانه چه كسانى گفتم: خواهيد آمد و خواهيد ديد. بعد گفتم: يك طرف اين خانه به خانه حضرت خاتم النبيين (صلی الله علیه واله) و يك طرف به خانه اميرالمؤمنين (علیه السلام) و يك طرف به خانه حضرت امام حسن (علیه السلام) و يك طرف به خانه حضرت سيدالشهداء (علیه السلام) محدود است. اين است حدود چهارگانه اين خانه. آن وقت فهميدند كه من چه كرده ام. گفتند: شيخ چه كرده اى؟ گفتم: خانه اى خريده‌ام كه هرگز خراب نمى شود. از اين قضيه مدتى گذشت...

‍ .روزى با خانواده‌ام نشسته بودم , ديدم كه در روبرويمان آقاى موقرى تشريف آوردند. من سلام كردم. ايشان جواب دادند. بعد مرا به اسم خطاب نمودند و فرمودند: شيخ حسن , مولاى توامام زمان ارواحنافداه) مى فرمايند: چرا اين قدر فرزند پيغمبر را اذيت مى كنى و ايشان راخجالت مى دهى؟ به امام زمان (ارواحنافداه) چه حاجتى دارى و از آن حضرت چه مى خواهى؟ به دامن ايشان چسبيدم و عرض كردم: قربانتان شوم آيا شما خودتان امام زمان (ارواحنافداه) هستيد؟ فرمودند: من امام زمان نيستم بلكه فرستاده ايشان مى باشم. مى خواهم ببينم چه حاجتى دارى؟ و دستم را گرفته و به گوشه صحن مطهر بردند و براى اطمينان قلب من چند علامت و نشانى كه كسى اطلاع نداشت , براى من بيان نمودند. از جمله فرمودند: شيخ حسن تو آن كس نيستى در دجله روى قفه (جاى نسبتا بلند) نشسته بودى. همان وقت كشتى رسيد و آب را حركت داد و غرق شدى. در آن موقع متوسل به چه كسى شدى؟ و كى تو را نجات داد؟ من متمسك به ايشان شدم و عرض كردم: آقاجان شما خودتان هستيد. فرمودند: نه , من نيستم. اينها علامتهايى است كه مولاى تو برای بيان نموده است. بعد فرمودند: تو آن كس نيستى كه در كاظمين دكان عطارى داشتى؟ و قضيه عصا (كه گذشت) را نقل فرمودند و گفتند: آورنده عصا و برنده آن را شناختى؟ ايشان مولاى تو امام عصر (ارواحنافداه) بود. حال چه حاجتى دارى؟ حوائجت را بگو. من عرض كردم: حوائجم بيش از سه  حاجت نيست , اول اين كه مى خواهم بدانم باايمان از دنيا خواهم رفت يا نه؟ دوم اين كه مى خواهم بدانم از ياوران امام عصر (ارواحنافداه) هستم و معامله اى كه با سيدكرده‌ام درست است يا نه؟ سوم اين كه مى خواهم بدانم چه وقت از دنيا مى روم؟ آن آقاى موقر خداحافظى كردند و تشريف بردند و به قدر يك قدم كه برداشتند ازنظرم غايب شدند و ديگر ايشان را نديدم. چند روزى از اين قضيه گذشت. پيوسته منتظر خبر بودم. روزى در موقع عصرمجددا چشمم به جمال ايشان روشن شد دست مرا گرفتند و باز در گوشه صحن مطهر به جاى خلوتى برده و فرمودند: سلام تو را به مولايت ابلاغ كردم ايشان هم به تو سلام رسانده و فرمودند: خاطرت جمع باشد كه با ايمان از دنيا خواهى رفت و ازياوران ما هم هستى و اسم تو در زمره ياوران ما ثبت شده است و معامله اى كه با سيدكرده اى صحيح است. اما هر وقت زمان فوت تو برسد علامتش اين است كه بين هفته در عالم خواب خواهى ديد كه دو ورقه از عالم بالا به سوى تو نازل مى شود در يكى از آنها نوشته شده است: لااله الا اللّه محمدا رسول اللّه و در ورقه ديگر نوشته شده: على ولى اللّه حقا حقا و طلوع فجر جمعه آن هفته به رحمت خدا واصل خواهى شد.

‍ ‍ به مجرد گفتن اين كلمه , يعنى به رحمت خدا واصل خواهى شد از نظرم غایب گشت من هم منتظر وعده شدم. سيد تقى كه ناقل جريان است مى گويد: يك روز ديدم شيخ حسن در نهايت مسرت و خوشحالى از حرم حضرت رضا (علیه السلام) به طرف منزل برمى گشت. سؤال كردم: آقا شيخ حسن! امروز شما را خيلى مسرور مى بينم؟ گفت: من همين يك هفته بيشتر ميهمان شما نيستم هر طور كه مى توانيد مهمان نوازى كنيد. شبهاى اين هفته به كلى خواب نداشت مگر روزها كه خواب قيلوله مى رفت ومضطرب بيدار مى شد پيوسته در حرم مطهر حضرت رضا (علیه السلام) و در منزل مشغول دعا خواندن بود. تا روز پنج شنبه همان هفته كه حنا گرفت و پاكيزه ترين لباسهاى خودرا برداشته و به حمام رفت خود را كاملا شستشو داده و محاسن و دست و پا راخضاب نمود و خيلى دير از حمام بيرون آمد. آن روز و شب را غذا نخورد چون در اين هفته كلا روزه بود. بعد از خارج شدن ازحمام به حرم حضرت رضا (علیه السلام) مشرف شد و نزديك برکات دو ساعت و نيم از شب جمعه گذشته بود كه از حرم بيرون آمد و به طرف منزل روانه گرديد و به من فرمود: تمام اهل بيت و بچه‌ها را جمع كن. همه را حاضر نمودم قدرى با آنها صحبت كرده و مزاح نمود و فرمود: مرا حلال كنيدصحبت من با شما همين است ديگر مرا نخواهيد ديد و اينك با شما خداحافظى مى كنم. بچه‌ها و اهل بيت را مرخص نمود و همگى را به خدا مى سپارم. تمامى بچه‌ها از اتاق بيرون رفتند

‍ بعد به من فرمود: سيد تقى شما امشب مرا تنهانگذاريد ساعتى استراحت كنيد, اما به شرط اين كه زودتر برخيزيد. بنده (سيد تقى) كه خوابم نبرد و ايشان دائما مشغول دعا خواندن بودند.چون خوابم نبرد برخاستم و گفتم: شما چرا استراحت نمى كنيد اين قدر خيالات نداشته باشيد شما كه حالى نداريد, اقلا قدرى استراحت كنيد. به صورت من تبسمى كرد و فرمود: نزديك است كه استراحت كنم و اگر چه من وصيت كرده‌ام باز هم وصيت مى كنم اشهد ان لااله الا اللّه و اشهد ان محمدا رسول اللّه (صلی الله علیه واله) و اشهد ان عليا و اولاده المعصومين حجج اللّه. بدان كه مرگ حق است و سؤال نكيرين حق و ان اللّه يبعث من فى القبور (خداى تعالى هر آن كه را در قبرهاباشد زنده مى كند و بر مى انگيزاند). و عقيده دارم كه معاد حق است و صراط و ميزان حق است. و اما بعد قرض ندارم حتى يك درهم و يك ركعت از نمازهاى واجب من در هيچ حالى قضا نشده و يك روز روزه‌ام را قضا نكرده‌ام و يك درهم ازمظالم بندگان خدا به گردن من نيست و چيزى براى شما باقى نگذاشته‌ام مگر دو ليره كه در جيب جليقه من است آن هم براى غسال و حق دفن من است و براى مختصرمجلس ترحيم كه براى من تشكيل مى دهيد و همه شما را به خدا مى سپارم والسلام. وديگر از حالا به بعد با من صحبت نكنيد و آنچه در كفنم هست با من دفن كنيد وورقه اى را كه از سيد گرفته‌ام در كفن من بگذاريد والسلام على من اتبع الهدى. پس به اذكارى كه داشت مشغول شد و به عادت هر شب نماز شب را خواند بعد ازنماز شب , روى سجاده اى كه داشت نشست و گويا منتظر مرگ بود. يك مرتبه ديدم از جا بلند شد و در نهايت خضوع و خشوع كسى را تعارف كرد وشمردم سيزده مرتبه بلند شد ودردرنهايت ادب تعارف كرد و يك مرتبه ديدم مثل مرغى كه بال بزند خود را به سمت در اتاق پرتاب كرد و از دل نعره زد كه يا مولاى ياصاحب الزمان و صورت خود را چند دقيقه بر عتبه در گذاشت. من بلند شدم و زير بغل او را گرفتم در حالى كه او گريه مى كرد بعد گفتم: شما را چه مى شود اين چه حالى است كه داريد؟ گفت: اسكت. (ساكت باش) و به عربى فرمود: چهارده نور مبارك همگى اين جاتشريف دارند. من با خود گفتم: از بس عاشق چهارده معصوم (علیه السلام) است اين طور به نظرش مى آيدفكر نمى كردم كه اين حال سكرات باشد و آنها تشريف داشته باشند چون حالش خوب بود و هيچ گونه درد و مرضى نداشت و هر چه مى گفت صحيح و حالش هم پريشان نبود. فاصله اى نشد كه ديدم تبسمى نمود و از جا حركت كرد و سه مرتبه گفت: خوش آمديد اى قابض الارواح و آن وقت صورت را اطراف حجره برگردانید درحالتى كه دستهايش را بر سينه گذاشته بود و عرض كرد: السلام عليك يا رسول اللّه اجازه مى فرماييد و بعد عرض كرد: السلام عليك يا اميرالمؤمنين اجازه مى فرماييد و همين طور تمام چهارده نور مطهر را سلام عرض نمود و اجازه طلبيد و عرض كرد: دستم به دامنتان. آن وقت رو به قبله خوابيد و سه مرتبه عرض كرد: يا اللّه به اين چهارده نور مقدس. بعد ملافه را روى صورت خود كشيد و دستها را پهلويش گذاشت. چون ملافه را كنارزدم ديدم از دنيا رفته است. بچه‌ها را براى نماز صبح بيدار كرده و گريه مى كردم كه ازگريه من مطلب را فهميدند. صبح جنازه ايشان را با تشييع كنندگان زيادى برداشته و در غسالخانه قتلگاه غسل داديم و بدنک مطهرش را شب در دارالسعاده حضرت رضا (علیه السلام)دفن كرديم. (کتاب العبقری الحسان-کتاب برکات امام عصر ارواحنافداه) (کانال منتظران محبوب)

• دلۍ‌ گرفتہ و چشمۍ‌ به راھ‌ دارم من :)💙 • #امام_زمان #اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج #استوری

🎞 #استوری؛ ۳۲ روز تا عید غدیر خوشبخت کسی است که امیرالمومنین را دوست دارد و بدبخت کسی است که با او مخالفت کند... 🔹 حدیثی از پیامبرمهربانی 📚 يا عَلِيُّ أَنْتَ هَادِي أُمَّتِي #امام_زمان #روزشمار

═────═⊰⊰🍃⊱⊱═────═ «حضرت مهدی❲عج❳»: فَاِنّا یحیطُ عِلمُنا بِأَنبائِکُم و لایعزُبُ عَنّا شَیءٌ مِن اَخبارکُم. ما از اوضاع شما کاملاً باخبریم و هیچ چیز از احوال شما بر ما پوشیده نیست. (بحار، ج ٥٣، ص ١٧٥) ═────═⊰⊰🍃⊱⊱═────═ «حضرت مهدی❲عج❳»: بی یَدْفَعُ الْبَلاءُ عَنْ اهْلی وَ شیعَتی.([۲]) فرمود: من آخرین وصیّ پیغمبر خدا هستم به وسیله من بلاها و فتنه ها از آشنایان و شیعیانم دفع و برطرف خواهد شد. ═────═⊰⊰🍃⊱⊱═────═ 🌤#امام_زمان «عجل‌الله‌تعالےفرجـہ»