اشتباه کرده آن کسی که خیال کرده انسان می‌تواند از همه چیز آزاد باشد. آزادی از همه چیز مساوی است با مردن، چون آزادی از هدف هم هست، آزادی از مسئولیت هم هست، آزادی از هر تعهدی هست. انسان اگر بخواهد انسان باشد و راه کمالی را طی کند نمی‌تواند هدف نداشته باشد. انسان همین قدر که هدف داشت همان هدف مالک اوست، خدای اوست چون حاکم بر وجود اوست. (خدا‌درزندگی‌انسان، ص۴۱) @motahari_nab

تا انسان شک نکند، به سوی یقین رانده نمی شود. شک برای بشر خوب است اما نه اینکه هدف خوبی و منزل خوبی باشد؛ شک جایگاه خوبی نیست، یقین جایگاه خوبی است. شک برای انسان دالان و معبر خوبی برای رسیدن به ایمان و یقین است. تا انسان از این دالان عبور نکند و از این معبر نگذرد، به آن سر منزل بسیار عالی و لذیذی که یقین نام دارد نمی‌رسد. (پانزده‌گفتار، ص۲۱۰) @motahari_nab

صبر و حوصله است که دوست قدیمی ظفر و موفقیت است. در اثر صبر و حوصله است که نوبت ظفر می‌رسد. اگر صبر و استقامت و حوصله باشد، بی استعدادترین افراد هم ولو در یک زمان طولانی به هدف خواهند رسید، همان طوری که مولی علی(ع)فرمود: آدم باحوصله ظفر را به چنگ خواهد آورد ولو بعد از یک زمان طولانی. (حکمت‌ها‌واندرزها، ج۱، ص۱۸۹) @motahari_nab

همچنان که جهاد با کفار مشروع و جایز است، جهاد با منافقین هم مشروع و جایز است و باید با آنان جهاد کرد. جهاد با منافقین، این دستوری که در اسلام رسید، همان جهادی است که علی(علیه‌السلام) کرد. جنگ جمل جهاد با منافق بود. (آشنایی‌باقرآن، ج۸، ص۱۱۱) @motahari_nab

نازپروردگی به هر نسبت که مواجهه با شداید، مربی و مکمّل و صیقل‌ده و جلابخش و کیمیا اثر است، پرهیز کردن اثر مخالف دارد. لهذا دانشمندان گفته‌اند بزرگترین دشمنی‌هایی که درباره اطفال و کودکان می‌شود همان‌هاست که پدران و مادران نادان به عنوان محبت و از روی کمال علاقه انجام می‌دهند؛ یعنی نوازش‌های بی‌حساب، مانع شدن از برخورد با سختی، نازپرورده کردن آنها. این‌هاست که طفل را بیچاره و ناتوان بار می‌آورد، او را در صحنه زندگی خلع سلاح می‌کند، کاری می‌کند که کوچکترین ناملایمی او را از پا درآورد و کمترین تغییر وضعی سبب نابودی وی گردد؛ او را مثل کسی بار می‌آورند که هرگز در همه عمر به داخل آب نرفته و شناوری نکرده و نیاموخته است، و یک‌مرتبه مواجه شود با دریا و بخواهد در آن شناوری کند. کسی که شناوری هیچ نمی‌داند، اولین باری که به آب بیفتد غرق می‌شود. شناوری هم چیزی نیست که با غیر عمل، با درس و کتاب و گوشه اتاق بتوان یاد گرفت؛ هنراست، فن عملی است، باید رفت میان آب و در همان جا ضمن عمل و تلاش و زیر آب رفتن و بالا آمدن تدریجاً آن را آموخت. (بیست‌گفتار، ص۱۵۰) @motahari_nab

استعمار هرجا که پا می‌گذارد، تکیه روی همان موضوعی می‌کند که قرآن درباره‌اش هشدار داده است؛ یعنی می‌کوشد تا دل‌ها را فاسد کند. دل که فاسد شد، دیگر نه تنها از عقل کاری نمی‌آید، بلکه خود تبدیل به زنجیر بزرگ‌تری بر دست و پای انسان می‌شود. این است که می‌بینیم استعمارگران و استثمارکنندگان انسان از باز کردن مدرسه و دانشگاه بیم ندارند و حتی خود در تأسیس آن اقدام می‌کنند، اما از سوی دیگر با تمام قوا می‌کوشند تا قلب و روح دانشجو و دانش‌‏آموز را فاسد و تباه کنند. آنها از این حقیقت به خوبی آگاهند که قلب و روح مریض و بیمار هیچ کاری نمی‌تواند صورت دهد و به هر پَستی و بهره‌کشی و استثمار تن می‌دهد. (آشنایی‌باقرآن، ج۱، ص۷۳) @motahari_nab

آنجا که دین و ایمان نیست امنیت نیست. به آدم بی‌ایمان در هیچ چیز نمی‌شود اعتماد و اطمینان کرد. آنجا که امنیت و اعتماد و اطمینان نیست زندگی گوارا نیست، دائماً نگرانی است، خوف است، اضطراب و دلهره است؛ آدمی همیشه باید مواظب خود باشد که از ناحیه همان دوستان خود خیانت نبیند. (بیست‌گفتار، ص۱۶۱_۱۶۲) @motahari_nab

محبت اولیاء، خودش یک اصلی است؛ ولی محبت برای چه؟ محبت جاذبه و کشش است، محبت برای حرکت و عمل است. محبت علی برای چه؟ علی انسان کامل است؛ محبت علی برای این است که علی نمونه باشد و ما خودمان را شبیه علی بکنیم، یعنی متشبّه به علی بشویم. اصلا امام و امامت معنایش همین است. امامت یعنی پیشوایی و رهبری، و مأمومیت یعنی دنبال امام و پیشوا و رهبر حرکت کردن؛ غیر این معنایی ندارد. (گریز‌ازایمان‌و‌گریز‌ازعمل، ص۱۶۳) @motahari_nab

یکی از آثار کار، جلوگیری از گناه است. البته نمی‌گویم صددرصد این‌طور است، ولی بسیاری از گناهان منشأش بیکاری است. (تعلیم‌وتربیت‌دراسلام، ص۲۸۱) @motahari_nab

از نظر تعلیمات اسلامی، هر گناه اثری تاریک کننده و کدورت‌آور بر دل آدمی باقی می‌گذارد و در نتیجه میل و رغبت به کارهای نیک و خدایی کاهش می‌گیرد و رغبت به گناهان دیگر افزایش می‌یابد. متقابلًا عبادت و بندگی و در یاد خدا بودن وجدان مذهبی انسان را پرورش می‌دهد، میل و رغبت به کار نیک را افزون می‌کند و از میل و رغبت به شر و فساد و گناه می‌کاهد، یعنی تیرگی‌های ناشی از گناهان را زایل می‌گرداند و میل به خیر و نیکی را جایگزین آن می‌سازد. (سیری‌درنهج‌البلاغه، ص۱۰۳) @motahari_nab

امر به معروف چون تنها گفتن و بیان نیست بلکه اجراست، باید دید از چه طریقی بهتر اجرا می‌شود. شک ندارد که جلو افتادن در عمل و پیشقدمی در عمل بهترین طریق اجراست. باید جلو افتاد و مردم را تشویق کرد. در نهی از منکر هم باید مبارزه با فساد باشد نه با فاسد. مبارزه با فاسد معنایش این است چرا آن شخص مرتکب شده نه این شخص. اگر مسلمانان می‌خواهند امر به معروف بکنند باید مثلًا مؤسسات نشر کتاب به وجود آورند، مدارس مفید به وجود بیاورند، بیمارستان تأسیس کنند، بنگاه حمایت یتیمان و مؤسسه خیریه‏ اطفال فلج به وجود بیاورند، مردم در عمل ببینند که دین در اینجا بیمارشان را و جاهلشان را و یتیمشان را نجات داد. (یادداشت‏‌ها، ج‏۱۰، ص۲۴۷) @motahari_nab

بر ماست که به حقایق دین اسلام آشنا شویم و به آنها عمل کنیم و بدعت‌ها و خرافات را دور بریزیم و ملت خود را مسلمان و با ایمان بار آوریم تا گوى سعادت را در دنیا و آخرت برباییم. (پنج‌مقاله، ص۲۶) @motahari_nab