#روایت_رویداد_نشان #قسمت_اول سال ۱۴۰۲ دارد تمام می‌شود و هنوز به نوشتن دل نداده‌ام شاید وقت ، شاید بی‌سوادی‌ام و شاید بهانه‌ها و دلایل دیگر علت شده باشد. اما ۲۶ و ۲۷ بهمن امسال #تجربه درک رویداد خوبی در شهر تهران را داشتم که برای هزارمین بار به قلمِ ذهن و دستم #نشان داد که؛ #باید_بنویسی گفتم نشان داد که نگفته باشم دعوتش محدود به حرف و کلام شد گفتم محدود به حرف نشد که تو خود حدیث مفصل بخوانی... نه نه! برگرد و از اول بخوان... محدود به حرف نشد ، یعنی کلام و سخن و سخنرانی هم بود اما سخنی که از دل برمی‌آمد و بر دل‌هایی که قفل نشده بود می‌نشست و تا می‌نشست حس می کردی دارد آهسته در دلت نجوا می‌کند : 《 #باید_بنویسی 》 اما فقط همین حرف ها هم نبود رویداد حضوری تجربه نگاری که نامش ، نشان بود ، بعد از طی کردن سیر مجازی خاصی اتفاق افتاد که دوستان خاتم در #امتدادِ برنامه‌های قبلی تجربه‌نگاری، برای ما مهیا کرده بودند. برای همین بود که ، مدعوین معمولا از قبل با مطالب رویداد آشنایی کلی داشتند. البته نه باندازه‌ی کسی که کتاب دست‌نامه‌ی 《نشان》 را از قبل به دست آورده بود و خوانده بود کتابی که تنظیم سیدحسین حسینی عزیز بود و دوستان جدیدم آقایان جزینی و رجایی چندی قبل از تهران برایم به غنیمت آورده بودند با نکاتی که از کتاب نشان در یادداشت‌هایم ننوشته بودم ، شیرینی نوشتن را در روح و روانم حس می‌کردم انگار کلمات را توی مغزم یزله کنان می‌چرخاند و هی فریاد می‌زد : #باید_بنویسی قرار بود در این رویداد جناب #تجربه_نگاری را از فاصله‌ای نزدیکتر ملاقات کنیم و در عمل و فضایی کارگاهی ، با جهلی که نسبت به #دانش تجربه و روش #مصاحبه داشتیم دست و پنجه ای نرم کنیم و برای ورود به عرصه‌ی ثبت تجربه‌های ناب جبهه حق تمرین و ممارست کنیم تا شاید بتوانیم کاری کنیم کارستان و نور تجربه‌های جبهه حق را به هر کس که خود را پشت دیوار پنهان نکرده ، بتابانیم. دو روزی که از ابتدا می خواست از هر فرصتی استفاده کند تا در گوشم فرو کند که ؛ #باید_بنویسی ادامه دارد.... #یاحقکهباعلیست