📚نشانه های شیعه در کلام امام حسن عسکری علیه السلام از زبان استاد عالی 🏴 سالروز شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام بر حضرت ولیعصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه و همه شیعیان تسلیت باد

داستان شنیدنی از شب اول قبرِ عالم بزرگ حوزه نجف پای منبر استاد عالی انتشار حداکثری

توصیه امام زمان برای تعجیل در ظهور ♨️ کوچک‌ترین کاری که می‌توان برای #امام_زمان انجام داد! 💢 بهترین و ارزشمندترین دعاها! 🔰 برشی از سخنرانی #حجت_الاسلام_راجی به مناسبت سالروز آغاز امامت حضرت بقیه‌الله عجل‌الله فرجه 💠

‍ مولودی بسیار زیبا امام زمان عج ‍ 👏👏👏👏 تقدیم شما یاران امام زمان عج  بسیار زیبا  ارزش دانلود داره  گوش کنید. 💞#آرامش‌الهی💞 اللهم عجل لولیک الفرج 🤲💚🤲 🌸🌹🌸🌹🌸🌹 @Mmmm313m 🌸🌹🌸🌹🌸🌹

#داستان_جذاب ✅ ‍ ‍ ماجرای نقش دو شیر در حال بلعیدن یک مرد در بالای ایوان نقاره‌خانه در صحن انقلاب (صحن عتیق) حرم رضوی 🔸در این صحنه مردی با ریش و سیبیلی بلند، سری تراشیده و لباس سفید بر زمین افتاده و دو شیر بر او مسلط شده‌اند. یک شیر سر او را در دهان دارد و شیر دیگر کمر و پهلوی مرد را می‌درد. چشمان و دهان مرد از وحشت باز مانده است. 🔸اما ماجرای این شیرها: بعد از جریان اقامه نماز باران در مرو توسط حضرت رضا علیه السلام و بارانی که بلافاصله باریده شد آن هم در فصل تابستان محبوبیت امام در بین مردم چندین برابر شد و مامون تلاش کرد در مجلسی این ابهت امام را بشکند 🔸نقل شده است که فردی به نام حمید بن مهران در مجلسی که مأمون عمدا ترتیب داده بود، امام را به بی ادبی به سحر و عوام فریبی متهم کرد و طلب معجزه زنده کردن شیرهای روی پرده و خوردنش را کرد. 🔸امام بلافاصله به نقش شیرهای روی پرده‌ای اشاره کردند که پشت سر مأمون قرار داشت و فرمودند: این ملعون را ببلعید. بی‌درنگ، تصاویر به صورت دو شیر زنده ظاهر شدند (خلق شدند) و او را بلعیدند، به طوری کوچکترین اثری از او هم باقی نماند و دوباره با اشاره امام، به جای خود برگشتند. 🔸مأمون که از این صحنه به شدت ترسیده بود، گفت: الحمد لله که خداوند ما را از شر حمید بن مهران نجات داد! سپس گفت: یابن رسول الله؛ خلافت متعلق به جد شما رسول الله است و بعد از او شما سزاوار آن هستید. اگر می‌خواهید، من اکنون خلافت را به شما واگذار کنم. امام فرمود: من اگر خلافت را می خواستم، به تو مهلت نمی‌دادم. ولی خداوند به من امر فرموده که تو را به حال خود رها کنم. عیون الاخبار الرضا(ع) شیخ صدوق ج ۲، ص ۱۶۷