در طول يک هزار و نود و چهارسالي که از آغاز غيبت کبراي حضرت بقيةالله، أرواحنا فداه، مي گذرد، هزاران نفر از شيعيان شيفته و منتظران دل سوخته، به قصد ديدار يار، از اقطار و اکناف جهان، به سوي مسجد مقدّس سهله مي شتابند، شب هايي را در آن جا بيتوته مي کنند، با کعبه ي مقصود و قبله ي موعود مناجات مي کنند. به ديدار جان جانان موفّق مي شوند، ولي به دلايلي دم فرو بسته، راز دل را به احدي اظهار نمي کنند.
((کانال بزرگ (( نماز شب ))
تا نگاه می کنیم، بی درنگ وقت رفتن است…
لحظه وداع است … دل نا آرام…… حرفی نیست جز سکوت ..جز تسلیم .. جز هق هق واشک و…
مولا جان …مرا عادت به خداحافظی نیست … به امید دیدار می گویم و پا از حرمت بیرون میگذارم ومیدانم که میشنوی صدای شکستن قلبم را و …اللهم لا تجعله اخر العهد من زیارتی … خدایا این زیارت را اخرین زیارت من با او قرار نده
سلام و رحمت و برکات الهی بر تو باد. با تو وداع می کنم و از تو رعایت و توجه می طلبم و بر تو سلام می دهم.
من رفتم و هوای تو از دل نمی رود.