این خروج اجباری آنچنان غریبانه، مظلومانه و جانکاه است که عاشقان حضرتش بعد از گذشت قرن‌ها هنوز هم با عزاداری و زدن بر سر و سینه، یاد آن را گرامی می‌دارند.
اینکه امام حسین(ع) وسط حاجی‌ها از صف حج بیرون آمد و به سمت کربلا رفت، و حاجیان در آن سال خونبار، عافیت‌طلبانه حسین(ع) را تنها گذاشتند، خیلی معانی دربردارد! مردمی که به فرزند پیامبر(ص) تأسی نکردند، اولاً در واقع مقدمات قتل اباعبدالله الحسین(ع) را فراهم آوردند، و ثانیاً مقدمات نابودی خودشان را در عرصه‌های مختلف فراهم کردند.
یاد این روز باید احیا شود؛ غریبی امام حسین(ع) فقط مال روز عاشورا نیست، امام حسین(ع) در یوم‌الترویه غریب شدند. چرا که وقتی حرکت خود را آغاز کردند، فقط تعداد اندکی همراه ایشان آمدند و بقیه مشغول کار خودشان بودند.
روضه‌های ما از یوم‌الترویه شروع می‌شود. امام حسین(ع) اگر آنجا می‌ماند، می‌خواستند ایشان را مخفیانه- به‌صورت ترور- به قتل برسانند
🚩به استقبال روز عرفه
روز عرفه آخرین سنگر برای توبه کنندگان
روز عرفه در میان ایام سال، همانند شبهای قدر در میان شبهای آن است. لذا اگر اولیای الهی یک سال انتظار شبهای قدر را می کشیدند و از ماه رجب تهیه استعداد برای درک شب قدر می‌نمودند، از ابتدای اربعین موسوی نیز همه اهتمامشان برای درک لقای الهی و معرفت به توحید در روز عرفه بود.
در روایات شب قدر نقل شده که همه اهتمام سالک میباید درخواست مغفرت الهی باشد و در عین حال، اگر کسی به هر دلیل در شبهای قدر مشمول مغفرت الهی واقع نشد، امید به روز عرفه داشته باشد.
بنابراین، اگر عدم مغفرت الهی به معنای نابودی و هلاکت ابدی عبد است، روز عرفه آخرین سنگر برای توبه بندگان محسوب می‌شود و به همین دلیل است که مرحوم سید بن طاووس(ره) دعای سوزناکی را برای آخرین لحظات عصر عرفه نقل میکنند؛ به این مضمون که: «بار الها، اگر در این آخرین مرحله از فرصت قبولی توبه، به دلیل شقاوت و افسردگی‌ام از قافله سالکان عقب افتادهام و توفیق مغفرت برایم حاصل نشده، پس مصیبت زده‌ای هستم که از تو مسألت دارم مرا از اجر مصیبت دیدگان محروم نگردانی.»
لذا هر مقدار که عصر عرفه نزدیکتر میشد، اهل معنا ابتهال بیشتری به درگاه الهی میکردند که مبادا نام آنان در طومار مغفورین در روز عرفه ثبت نشود.