#صحیفه_سجادیه دعای آن حضرت در هنگامی که بیمار می‌شد یا اندوه و حزن و یا بلایی بر او فرود می‌آمد. فَمَا أَدْرِي ، يَا إِلَهِي ، أَيُّ الْحَالَيْنِ أَحَقُّ بِالشُّكْرِ لَكَ ، وَ أَيُّ الْوَقْتَيْنِ أَوْلَى بِالْحَمْدِ لَكَ. ای خدای من! کدام یک از این دو حال، برای سپاس‌گزاری به درگاهت سزاوارتر و کدام یک از این دو وقت، برای سپاس و ثنا به پیشگاهت شایسته‌تر است؟ أَ وَقْتُ الصِّحَّةِ الَّتِي هَنَّأْتَنِي فِيهَا طَيِّبَاتِ رِزْقِكَ ، وَ نَشَّطْتَنِي بِهَا لِابْتِغَاءِ مَرْضَاتِكَ وَ فَضْلِكَ ، وَ قَوَّيْتَنِي مَعَهَا عَلَى مَا وَفَّقْتَنِي لَهُ مِنْ طَاعَتِكَ آیا زمان سلامت که روزی‌های پاکیزه‌ات را در آن برایم گوارا فرمودی و به سبب آن برای به دست آوردن خشنودی و احسانت به من نشاط دادی؛ و مرا همراه آن، بر آنچه که از اطاعتت توفیق دادی، نیرو بخشیدی؟ أَمْ وَقْتُ الْعِلَّةِ الَّتِي مَحَّصْتَنِي بِهَا ، وَ النِّعَمِ الَّتِي أَتْحَفْتَنِي بِهَا ، تَخْفِيفاً لِمَا ثَقُلَ بِهِ عَلَيَّ ظَهْرِي مِنَ الْخَطِيئَاتِ ، وَ تَطْهِيراً لِمَا انْغَمَسْتُ فِيهِ مِنَ السَّيِّئَاتِ ، وَ تَنْبِيهاً لِتَنَاوُلِ التَّوْبَةِ ، وَ تَذْكِيراً لِمحْوِ الْحَوْبَةِ بِقَدِيمِ النِّعْمَةِ. یا هنگام بیماری که مرا به وسیلۀ آن از ناخالصی‌ها خالص ساختی و نعمت‌هایی که به من هدیه دادی، برای سبک کردن گناهانی که پشتم را گران و سنگین کرده و پاک کردن زشتی‌هایی که در آن فرو رفته‌ام و آگاهی دادن برای این که توبه را فراگیرم و به یادآوردن نعمت‌های قدیم، برای محو کردن گناهان بزرگ از پرونده‌ام؟ #دعای۱۵

نگرشی بر واژه ها و ترکیب ها «کَلَّمَ اللهُ»: خدا با او سخن گفته است. «دَرَجَاتٍ»: مراتب و منازل. «بَیِّنَات»: دلائل روشن. جمع بينه به معنى دليل آشكار و معجزه آشكار است. «أَیَّدْنَاهُ»: یاری و توانائیش دادیم. «رُوحِ الْقُدُسِ»: روح پاک. ظاهرا مراد از آن جبرئيل است. (با استفاده از سایت الکتاب ، سایت دانشنامه اسلامی و تفسیر احسن الحدیث)

#استاد_قرائتی سوره 2. بقره آيه 254 آيه يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ أَنْفِقُواْ مِمَّا رَزَقْنَكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِىَ يَوْمٌ لَابَيْعٌ فِيهِ وَلَا خُلَّةٌ وَلَا شَفَعَةٌ وَالْكَفِرُونَ هُمُ الْظَّلِمُونَ‏ ترجمه اى كسانى كه ایمان آورده اید! از آنچه به شما روزى داده ایم انفاق كنید، پیش از آنكه روزى فرا رسد كه نه خرید و فروشى در آن است و نه دوستى و نه شفاعتى، و (بدانید كه) كافران همان ستمگران هستند. (كه هم به خود ستم مى كنند وهم به دیگران.) نکته ها در این آیه خداوند اهرم هایى را براى تشویق مردم به انفاق بكار برده است، الف: آنچه دارى، ما به تو دادیم از خودت نیست. «رزقناكم» ب: مقدارى از آنچه دارى كمك كن، نه همه را. «ممّا» ج: این انفاق براى قیامت تو، از هر دوستى بهتر است. «یأتى یوم...» پيام ها 1- قبل از دستور، مردم را با احترام صدا زنیم. «یا ایهاالذین امنوا» 2- استفاده از فرصت ها در كارهاى خیر، ارزش است. «من قبل ان یأتى یوم» 3- محروم كردن امروز، محروم شدن فرداست. اگر امروز انفاق وبخششى صورت نگیرد، در آن روز هم محبّت و دوستى و وساطتى در بین نخواهد بود. «انفقوا... یوم لابیع فیه...» 4- یاد معاد، عاملى براى تشویق به انفاق است. «انفقوا... یأتى یوم...» 5 - یكى از راههاى ایجاد روحیّه ى سخاوت، توجّه به دستِ خالى بودن انسان در قیامت است. «لا بیع ولا خلة ولا شفاعة» 6- بخل، نشانه ى كفران نعمت وكفر به وعده هاى الهى است. «انفقوا... والكافرون» 7- كفر، نمونه ى بارز ظلم است. «الكافرون هم الظالمون»

تفسیر سوره بقره آیه ۲۵۴ توسط استاد قرائتی

آشنایی با مفردات قرآن 🍒 اِطاقَة 🍒 اِطاقَة: منتهي الطاقة طاق الأمرَ: قدر عليه بمشقة اِطاقَة: نهایت توانایی؛ به کار بستن تمامی قدرت که لازمه آن مصرف همه نيرو باشد. أَيَّامًا مَعْدُودَاتٍ ۚ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ۚ وَ عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ ۖ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ ۚ وَ أَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ ۖ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ / بقره: ١۸۴ روزهایی چند [روزه بگیرید]؛ پس هر که از شما بیمار یا در سفر باشد [به تعداد روزه های فوت شده] از روزهای دیگر [را روزه بگیرد]؛ و بر آنان که روزه گرفتن طاقت فرساست، طعام دادن به یک نیازمند [به جای هر روز] کفاره آن است. و هر که به خواست خودش افزون بر کفاره واجب، بر طعام نیازمند بیفزاید، برایش بهتر است و روزه گرفتن [هر چند دشوار و سخت باشد] اگر [فضیلت و ثوابش را] بدانید برای شما بهتر است.

❌نماز صبح با اذان تلویزیون باطله ‼️» 👆کلیپ روببین ده دقیقه بعد از اذان نماز بخوانید!! #اذان_صبح #تلویزیون #رادیو ▶️روابط عمومی و امور اذان مرکز رسیدگی به امور مساجد منطقه ابوزیدآباد https://eitaa.com/abozidabad_masajed

#نهج_البلاغه مذمت عیب جویی از دیگران يَا عَبْدَ اللَّهِ لَا تَعْجَلْ فِي عَيْبِ أَحَدٍ بِذَنْبِهِ، فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ، وَ لَا تَأْمَنْ عَلَى نَفْسِكَ صَغِيرَ مَعْصِيَةٍ، فَلَعَلَّكَ مُعَذَّبٌ عَلَيْهِ. فَلْيَكْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْكُمْ عَيْبَ غَيْرِهِ لِمَا يَعْلَمُ مِنْ عَيْبِ نَفْسِهِ، وَ لْيَكُنِ الشُّكْرُ شَاغِلًا لَهُ عَلَى مُعَافَاتِهِ مِمَّا ابْتُلِيَ [غَيْرُهُ بِهِ] بِهِ غَيْرُهُ. اى بنده خدا! در عيب جويى هيچ کس نسبت به گناهى که انجام داده است شتاب مکن، شايد او آمرزيده شده باشد، و بر گناه کوچکى که خود انجام داده اى ايمن مباش، شايد به خاطر آن مجازات شوى، بنابراين، هر کدام از شما از عيب ديگرى آگاه شود، به سبب آنچه از عيب خود مى داند، از عيب جويى او خوددارى کند، و اگر کسى از عيب و گناهى پاک است، بايد شکر و سپاس بر اين نعمت، او را از عيب جويى کسى که به آن عيب و گناه مبتلا شده است، باز دارد. #پایان_خطبه۱۴۰

#صحیفه_سجادیه دعای آن حضرت در هنگامی که بیمار می‌شد یا اندوه و حزن و یا بلایی بر او فرود می‌آمد. وَ فِي خِلَالِ ذَلِكَ مَا كَتَبَ لِيَ الْكَاتِبَانِ مِنْ زَكِيِّ الْأَعْمَالِ ، مَا لَا قَلْبٌ فَكَّرَ فِيهِ ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَكَلَّفَتْهُ ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْكَ عَلَيَّ ، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِيعِكَ إِلَيَّ. و در اثنای آن بیماری، از جمله تحفه‌هایی که به من عنایت کردی این است که فرشتگان نویسنده بر عهده من اعمال پاکیزه‌ای نوشتند؛ اعمالی که نه دلی در آن فکر کرده و نه زبانی به آن گویا شده و نه عضوی در انجامش رنج برده؛ بلکه بخششی از جانب تو بر من و احسانی از ساختۀ تو به سوی من بود. #دعای۱۵

#نهج_البلاغه نهی از شنیدن غیبت و مرز حق و باطل (من كلام له (علیه السلام) في النهي عن سِماع الغيبة و في الفرق بين الحق و الباطل:) أَيُّهَا النَّاسُ مَنْ عَرَفَ مِنْ أَخِيهِ وَثِيقَةَ دِينٍ وَ سَدَادَ طَرِيقٍ، فَلَا يَسْمَعَنَّ فِيهِ أَقَاوِيلَ الرِّجَالِ؛ أَمَا إِنَّهُ قَدْ يَرْمِي الرَّامِي وَ تُخْطِئُ السِّهَامُ وَ يُحِيلُ الْكَلَامُ وَ بَاطِلُ ذَلِكَ يَبُورُ، وَ اللَّهُ سَمِيعٌ وَ شَهِيدٌ. أَمَا إِنَّهُ لَيْسَ بَيْنَ الْحَقِّ وَ الْبَاطِلِ إِلَّا أَرْبَعُ أَصَابِعَ. فسُئل (علیه السلام) عن معنى قوله هذا، فجمع أصابِعَه و وضَعَها بَينَ أذُنِه و عَينِه ثم قال: الْبَاطِلُ أَنْ تَقُولَ سَمِعْتُ، وَ الْحَقُّ أَنْ تَقُولَ رَأَيْتُ. اى مردم! هر کس از برادر مسلمانش، استوارى در دين و روش صحيح را مشاهده کند، بايد به سخنانى که اين و آن در نکوهش او مى گويند گوش فرا ندهد (اضافه بر اين) آگاه باشيد، گاه تيرانداز تيرش به خطا مى رود (و حدس و گمانهاى مردم هميشه مطابق واقع نيست) سخن باطل فراوان گفته مى شود، و باطل نابود و بى اثر خواهد شد، خداوند شنوا و شاهد (بر اعمال بندگان) است، بدانيد ميان حق و باطل بيش از چهار انگشت فاصله نيست! کسى از حاضران از تفسير اين سخن سؤال کرد، امام (عليه السلام) انگشتان خودرا جمع کرد و در ميان گوش و چشم خود (در کنار صورت) قرار داد، سپس فرمود: باطل آن است که بگويى: شنيدم، و حق آن است که بگويى ديدم! #خطبه۱۴۱