#صحیفه_سجادیه_جامعه دعای صبح و شب اَللّٰهُمَّ یَدُكَ فَوْقَ کُلِّ یَدٍ، وَعِزَّتُكَ اَعَزُّ مِنْ کُلِّ عِزَّةٍ، وَقُوَّتُكَ اَقْوىٰ مِنْ کُلِّ قُوَّةٍ، وَسُلْطَانُكَ اَجَلُّ وَاَمْنَعُ مِنْ کُلِّ سُلْطٰانٍ، اَدْرَاُ بِكَ فیٖ نُحُورِ اَعْدٰائِی، وَاَسْتَعِینُ بِكَ عَلَیْهِمْ، وَاَعُوذُ بِكَ مِنْ شُـرُورِهِمْ، وَاَلْجَأُ اِلَیْكَ فِیمٰا اَشْفَقْتُ عَلَیْهِ مِنْهُمْ، وَصَلَّی اللّٰهُ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَاَجِرْنِی مِنْهُمْ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ. خداوندا قدرت برتر تویی! عزت تو برتر از هر عزتی و قدرت تو قویتر از هر قدرتی و تسلط و غلبۀ تو برتر و باز دارنده‌ تر از هر سلطه‌ ای است. به وسیلۀ تو دشمنانم را از خود دور می‌ سازم و از تو در مقابل آنان یاری می‌ طلبم و از شر و بدی‌ هایشان به سوی تو پناه می‌ برم و از ترسی که از آنها دارم به سوی تو پناهنده می‌ شوم و درود خداوند بر محمد و آل محمد باد. مرا از آنها پناه ده ای مهربان‌ ترین مهربانان. #دعای۲۲

#نهج_البلاغه #آغاز_خطبه۲۱۳ خداشناسی الْحَمْدُ لِلَّهِ الْعَلِيِّ عَنْ شَبَهِ الْمَخْلُوقِينَ، الْغَالِبِ لِمَقَالِ الْوَاصِفِينَ، الظَّاهِرِ بِعَجَائِبِ تَدْبِيرِهِ لِلنَّاظِرِينَ، وَ الْبَاطِنِ بِجَلَالِ عِزَّتِهِ عَنْ فِكْرِ الْمُتَوَهِّمِينَ، الْعَالِمِ بِلَا اكْتِسَابٍ وَ لَا ازْدِيَادٍ وَ لَا عِلْمٍ مُسْتَفَادٍ، الْمُقَدِّرِ لِجَمِيعِ الْأُمُورِ بِلَا رَوِيَّةٍ وَ لَا ضَمِيرٍ الَّذِي لَا تَغْشَاهُ الظُّلَمُ وَ لَا يَسْتَضِيءُ بِالْأَنْوَارِ، وَ لَا يَرْهَقُهُ لَيْلٌ وَ لَا يَجْرِي عَلَيْهِ نَهَارٌ، لَيْسَ إِدْرَاكُهُ بِالْإِبْصَارِ وَ لَا عِلْمُهُ بِالْإِخْبَارِ. سپاس خداوندى را سزاست كه از شباهت داشتن به پديده ها برتر و از تعريف وصف كنندگان والاتر است. با تدبير شگفتى آورش بر همه بينندگان آشكار، و با بزرگى عزّتش، بر همه فكرهاى انديشمندان پنهان است. داناست، نه آن كه آگاهى او از جايى گرفته شده يا در حال فزونى باشد و يا از كسى فراگيرد، اداره كننده سراسر نظام آفرينش است بى آنكه نيازى به فكر كردن يا انديشه درونى داشته باشد. خدايى كه تاريكى ها او را پنهان نسازد، و از نورها روشنى نگيرد، شب او را نپوشاند، و روز بر او نمى گذرد، نه بينايى او از راه ديدگان، و نه علم او از راه اطلاعات و اخبار است. #خطبه۲۱۳

#صحیفه_سجادیه_جامعه دعای صبح و شب اُعِیذُ نَفْسِی وَدِینِی وَاَهْلِی وَوَلَدِی وَمٰالِی، وَجَمِیعَ مٰا تَلْحَقُهُ عِنَایَتِی وَجَمِیعَ نِعَمِ اللّٰهِ عِنْدِی بِبِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ. بِسْمِ اللّٰهِ الَّذِی خَضَعَتْ لَهُ الرِّقٰابُ، وَبِسْمِ اللّٰهِ الَّذِی خَافَتْهُ الصُّدُورُ، وَبِسْمِ اللّٰهِ الَّذِی وَجِلَتْ مِنْهُ النُّفُوسُ، وَبِسْمِ اللّٰهِ الَّذِی قٰالَ بِهِ: ﴿یٰا نَارُ كُونِی بَرْدًا وَسَلَامًا عَلیٰ إِبْرَاهِيمَ وَأَرَادُوا بِهِ كَيْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَخْسَـرِينَ﴾. خودم را و دین و خانواده و فرزندان و مالم را و هر آنچه را که مورد توجه من است، و همه نعمت‌ های خداوند که نزد من است را در پناه بسم الله الرحمن الرحیم قرار می‌ دهم. به اسم آن خدایی که همه در برابر او خاضع می‌ شوند و به اسم خدایی که دل‌ ها از او می‌ هراسند، و به نام خدایی که جان‌ ها از او بیمناکند، و به نام خداوندی که فرمود: «ای آتش برای ابراهیم سـرد و سلامت باش و خواستند حیله و مکری را دربارۀ او بکار بندند و ما آنان را زیانکارترین افراد قرار دادیم.» #دعای۲۲

#استاد_قرائتی تفسیر نور (محسن قرائتی) سوره نساء آیه ۱۱۱ وَ مَنْ يَكْسِبْ إِثْماً فَإِنَّما يَكْسِبُهُ عَلى‌ نَفْسِهِ وَ كانَ اللَّهُ عَلِيماً حَكِيماً «111» و هر كس گناهى مرتكب شود، پس در حقيقت به زيان خود مرتكب شده و خداوند دانا و حكيم است. نکته ها گناه كه تجاوز از مرز قانون الهى است، صفاى دل و تقواى روح و عدالت را از بين مى‌برد واين بزرگ‌ترين خسارت است. علاوه بر آنكه در نظام هستى و سنّت‌هاى الهى، نتيجه ظلم به مردم، دير يا زود به خود ظالم مى‌رسد. «فَإِنَّما يَكْسِبُهُ عَلى‌ نَفْسِهِ» پیام ها 1- هر گناهى در روح و جان انسان، اثر مستقيم دارد. «يَكْسِبُهُ عَلى‌ نَفْسِهِ» 2- انسان در انجام گناه مجبور نيست و گناه را با اختيار واراده خود انجام مى‌دهد. «يكسب» 3- در بازگرداندن آثار بد گناه به گناهكار هيچ خطائى رخ نمى‌دهد و كارى‌ حكيمانه است. «عَلِيماً حَكِيماً» 4- كار حكيمانه مشروط به آگاهى و علم است. «عَلِيماً حَكِيماً»

تفسیر سوره نساء آیه ۱۱۱ توسط استاد قرائتی

آشنایی با مفردات قرآن 🍒   التماس   🍒 التماس: طَلَب التماس: خواهش؛ درخواست يَوْمَ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَ الْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِينَ آمَنُوا انظُرُونَا نَقتَبِسْ مِن نُّورِكُمْ قِيلَ ارجِعُوا وَرَاءَكُمْ فَالْتَمِسُوا نُوراََ فَضُرِبَ بَينَهُم بِسُورٍ لَّهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِيهِ الرَّحمَةُ وَ ظَاهِرُهُ مِن قِبَلِهِ الْعَذَابُ / حدید: ۱۳ روزی که مردان و زنان منافق به کسانی که ایمان آورده اند، می گویند: ما را مهلت دهید تا [پرتویی] از نور شما بر گیریم. به آنان گویند: به پشت سرتان [دنیا] برگردید و [از آنجا برای خود] نوری بجویید. سپس میان آنان دیواری زده می شود که دارای دری است، درونش [که مؤمنان در آن درآیند] رحمت است و بیرونش که پیش روی منافقان قرار دارد عذاب است.

🍒   هاؤُم   🍒 هاؤُم: خُذوا؛ تعالوا هاؤُم: بگیرید؛ بیایید فَأَمَّا مَن أُوتِیَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَيَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا كِتَابِيَهْ / حاقّه : ۱۹ اما کسی که پرونده اش را در قیامت به دست راستش دهند، [از شدت شادمانی] می گوید: [ای مردم!] پرونده مرا بگیرید و بخوانید. توجه 👇 برای جمع مردان هاؤُم، برای جمع زنان هائُنَّ، برای مفرد مذکر هاءَ (به فتح همزه)، برای مفرد مؤنث هاءِ (به کسر همزه) و براى تثنیه هائُما به کار می رود.

نگرشی بر واژه ها اثم : گناه «عَلَی نَفْسِهِ»: بر ضدّ خود. به زیان خود. به حساب خود. (با استفاده از سایت الکتاب)

#استاد_قرائتی تفسیر نور (محسن قرائتی) سوره نساء آیه ۱۱۲ وَ مَنْ يَكْسِبْ خَطِيئَةً أَوْ إِثْماً ثُمَّ يَرْمِ بِهِ بَرِيئاً فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِيناً «112» و هر كس كه خطا يا گناهى مرتكب شود، سپس آن را به بى‌گناهى نسبت دهد، به يقين بار تهمت و گناه آشكارى را بر دوش گرفته است. نکته ها «خطا» به معناى لغزش است، عمدى يا غير عمدى، ولى «اثم» گناه عمدى است. تهمت، از گناهان بسيار بزرگى است كه موجب ذوب شدن ايمان و محو عدالت و اعتماد در جامعه و سبب عذاب اخروى است. امام صادق عليه السلام فرمود: تهمت به بى‌گناه، از كوههاى عظيم سنگين‌تر است. «1» «بهتان» به دروغى گفته مى‌شود كه انسان از شنيدن آن بهت‌زده مى‌شود. امام صادق عليه السلام فرمود: غيبت آن است كه درباره‌ى برادر دينى خود چيزى را كه خدا بر او پوشانده ابراز كنى، ولى اگر درباره‌ى او چيزى بگويى كه در او نيست، بُهتان است. «2» پیام ها 1- تهمت، پرتاب تير به آبروى مردم است. «يَرْمِ بِهِ» 2- تهمت به بى گناه از هر نژاد و مكتب و در هر سنّ و شرايطى كه باشد، حرام است. «يَرْمِ بِهِ بَرِيئاً» 3- تهمت‌زننده، بارسنگينى از گناه را به دوش مى‌كشد. «فَقَدِ احْتَمَلَ» (تنوين در دو كلمه‌ «بُهْتاناً» و «إِثْماً» نشانه‌ى عظمت گناه است.) «1». سفينة البحار، ماده «بهت»؛ كافى ج 2، باب التهمة. «2». وسائل، ج 13، ص 286.