نامه ۳۸

مِنْ عَبْدِاللهِ عَلِیّ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ، إِلَى الْقَوْمِ الَّذِینَ غَضِبُوا للهِِ حِینَ عُصِیَ فِی أَرْضِهِ، وَذُهِبَ بِحَقِّهِ، فَضَرَبَ الْجَوْرُ سُرَادِقَهُ عَلَى الْبَرِّ وَالْفَاجِرِ، وَالْمُقِیمِ الظَّاعِنِ، فَلاَ مَعْرُوفٌ یُسْتَرَاحُ إِلَیْهِ، وَلاَ مُنْکَرٌ یُتَنَاهَى عَنْهُ.

اين نامه از بنده خدا على امير مؤمنان به سوى مردمى است که براى خدا خشمگين شدند در آن هنگام که در زمينش عصيان شده و حق او از بين رفته بود، در آن هنگام که جور و ستم خيمه خود را بر سر نيکوکار و بدکار و حاضر و مسافر زده بود، زمانى که نه معروف و نيکى وجود داشت که انسان در کنارش احساس آرامش کند و نه از منکر و زشتى ها اجتناب مى شد (تا مشمول لطف خدا گردد).

شرح از نامه هاى امام(علیه السلام) است به اهل مصر در آن هنگام که مالک اشتر را براى زمامدارى آنها برگزید(۱) شرح و تفسیر مصریان فداکار امام(علیه السلام) در آغاز نامه ـ چنان که اشاره شد ـ توصیف بلیغى از مردم مصر مى کند و مى فرماید: «این نامه از بنده خدا على امیر  مؤمنان به سوى مردمى است که براى خدا خشمگین شدند در آن هنگام که در زمینش عصیان شده و حق او از بین رفته بود، در آن هنگام که جور و ستم خیمه خود را بر سر نیکوکار و بدکار و حاضر و مسافر زده بود، زمانى که نه معروف و نیکى وجود داشت که انسان در کنارش احساس آرامش کند و نه از منکر و زشتى ها اجتناب مى شد (تا مشمول لطف خدا گردد)»; (مِنْ عَبْدِاللهِ عَلِیّ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ، إِلَى الْقَوْمِ الَّذِینَ غَضِبُوا للهِِ حِینَ عُصِیَ فِی أَرْضِهِ، وَذُهِبَ بِحَقِّهِ، فَضَرَبَ الْجَوْرُ سُرَادِقَهُ(۲) عَلَى الْبَرِّ وَالْفَاجِرِ، وَالْمُقِیمِ وَالظَّاعِنِ(۳)، فَلاَ مَعْرُوفٌ یُسْتَرَاحُ إِلَیْهِ، وَلاَ مُنْکَرٌ یُتَنَاهَى عَنْهُ). در اینکه این تعبیرات اشاره به چه زمانى است قاطبه شارحان نهج البلاغه آن را اشاره به زمانى مى دانند که عبدالله بن ابى سرح جنایت کار معروف، از سوى عثمان به فرماندارى مصر برگزیده شده بود. او هم با جمعى از ظالمان و اوباش به ظلم و ستم بر مردم مصر پرداخت و نسبت به قوانین اسلامى کاملا بى اعتنا بود; نه امر به معروف را عملا به رسمیت مى شناخت نه گامى در راه نهى از منکر برمى داشت. فراموش نکنیم که عبدالله بن ابى سرح همان کسى است که در آغاز جزء کاتبان وحى بود; ولى به علت خیانتش پیغمبر(صلى الله علیه وآله) بر او غضب کرد و آیه اى از قرآن در مذمت او نازل شد. او به مرتدان و مشرکان پیوست و بر ضد اسلام توطئه کرد و به هنگام فتح مکّه یکى از افراد معدودى بود که پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) فرمان قتل آنها را صادر نمود و چون عبدالله برادر رضاعى عثمان بود، عثمان او را نزد خود پنهان ساخت. سپس او را نزد پیغمبر(صلى الله علیه وآله) آورد و براى او امان خواست. پیغمبر(صلى الله علیه وآله)از او روى برگرداند. عثمان سه بار این کار را تکرار کرد. پیامبر(صلى الله علیه وآله)سرانجام پذیرفت و به او امان داد. هنگامى که عثمان با عبدالله از نزد پیغمبر(صلى الله علیه وآله)بیرون رفت پیغمبر(صلى الله علیه وآله)به اطرافیان خود فرمود: من بار اوّل و دوم که سکوت کردم براى این بود که یکى از شما برخیزد و گردن این خائن را بزند. مردى از انصار عرض کرد: چه خوب بود اشاره اى به من مى کردید اى رسول خدا. پیغمبر(صلى الله علیه وآله)فرمود: شایسته انبیا نیست که نگاه هاى پنهانى کنند.(۴) به هر حال مردم مصر بر ضد این مرد جنایت کار شوریدند; ولى او محکم در جاى خود نشسته بود. به همین دلیل جمعیّت دو هزار نفرى از مصر حرکت کردند به این قصد که فرمان عزل او را از عثمان بخواهند ولى عثمان نه تنها حاضر نشد که او را معزول دارد; بلکه نامه اى نوشت و با غلام خود براى عبدالله فرستاد به این مضمون که به او توصیه کرده بود بعضى از سران معترضان را در برابر چشم مردم به دار آویزد و بعضى را شدیدا مجازات کند تا عبرت همگان گردد. معترضانِ مصرى نامه را از غلام کشف کردند و فریادشان بلند شد و گفتند باید به مدینه برگردیم و تا عزل عثمان از خلافت دست بر نداریم. در این هنگام گروه هاى دیگرى از کوفه و بصره به مدینه آمدند آنها نیز شکایت هاى مشابهى داشتند. اضافه بر اینها بسیارى از مهاجران و انصار معتقد بودند که عثمان با کارهایى که انجام داده لایق خلافت مسلمین نیست و باید از خلافت کناره گیرى کند; ولى عثمان همچنان مقاومت مى کرد. این مقاومت خشم شورشیان را برانگیخت; خانه او را محاصره کردند و سرانجام به دست ابو حرب غافقىِ مصرى و به اعتقاد بعضى به دست افراد دیگرى به قتل رسید.(۵) این در حالى بود که على(علیه السلام) فرزندان خود امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) را به در خانه عثمان فرستاده بود که مانع ورود مردم به داخل خانه شوند، زیرا امام(علیه السلام) موافق با قتل عثمان نبود، هرچند لازم مى دانست که عثمان از خلافت کناره گیرى کند. ولى آنچه مربوط به نامه مورد بحث است این است که از تعریف و تمجیدى که على(علیه السلام) در این نامه از مردم مصر کرده است بعضى این چنین استنباط کرده اند  که امام(علیه السلام) موافق قتل عثمان بود. ابن ابى الحدید در اینجا مى گوید: تفسیر این خطبه براى من مشکل است چون اهل مصر بودند که عثمان را کشتند. هنگامى که امیر  مؤمنان شهادت مى دهد که آنان «غَضِبُوا للهِِ حِینَ عُصِىَ فى الأرِضه; براى خدا خشم گرفتند در آن زمانى که در زمین عصیان او شد» چنین چیزى شهادت قاطعى است بر عصیان عثمان و ارتکاب منکر از ناحیه او و تأیید عمل کرد مصریان که بر ضد او شوریدند.

🌷 سلام بر آنهایی که از نفس افتادند تا ما از نفس نیافتیم، قامت راست کردند تا ما قامت خم نکنیم، به خاک افتادند تا ما به خاک نیافتیم ... سلام بر آنهایی که رفتند تا بمانند و نماندند تا بمیرند... ✅  کلاس نهج البلاغه و زندگی 🆔https://eitaa.com/nahjolbalaghehvazendegi

🎥 شیوه صحیح مواجهه با بی‌حجابی، رقص در انظار عمومی و یا سرو مشروب در رستوران‌ها ✅ @Rajanews

⭕️ مقصود از «مصیبت در دین» که در برخی دعاها آمده، چیست؟ 🙏 نظیر: «لَا تَجْعَلْ مُصیبَتَنا فِی دِینِنا؛ خدایا مصیبت ما را در دینمان قرار مده» 🌼 آیت‌الله بهجت (ره) : ✔️ همین مصیبتی که به آن مبتلا هستیم، یعنی فقدان امام(عج). چه مصیبتی از این بزرگ‌تر؟! خدا می‌داند که به‌واسطۀ آن، چه محرومیت‌ها داریم؟! 📚در محضر بهجت، ج٢، ص٢١٧ ✅  کلاس نهج البلاغه و زندگی 🆔https://eitaa.com/nahjolbalaghehvazendegi

بازیگران ایرانی به عنوان طلبکاران عالم و آدم که دل‌شان برای تمام مردم ایران می‌تپد، #مالیات نمی‌دهند؛ واقعاً جالب نیست؟! چرا محبوبیت عمومی در ایران در تعارض است با منافع ملی ؟! #سلبریتی_خائن #سلبریتی_بیسواد 💬 محمدعلی الفت‌پور 🔴به کمپین #بیداری_ملت بپیوندید👇 http://eitaa.com/joinchat/963837952Cb758f6bd13