سید مهدی میرداماد واحد شهادت امام سجاد ع گـردن شیر کجا غـل و زنجیر کجا نخل توحید کجا سنگ تکفیر کجا شامیان سنگ به ریحانه ی زهرا نزنید خنده بر زخم دل زینب کبری نزنید الامان واویلا الامان واویلا نیزه‌هــا دور زنــان همگــی دور زنـــان یک طرف سر به سنان یک طرف شمر و سنان یا که از تیر حیا، دیده ی خود کور کنید یا ز محمـل، سـر بابای مرا، دور کنید الامان واویلا الامان واویلا نقش گلبوسۀ سنگ مانـده روی بدنم غـل و زنجیــر کنـد گریه بر زخم تنم اجـر و مـزد نبـی و عتـرت پیغمبرتـان آمده سوت و کف و آتش و خاکسترتان الامان واویلا الامان واویلا #یاحسین

در روز چهاردهم محرم الحرام سال 61 هجری در حالی که خاندان و اهل بیت امام حسین (ع) در اسارت به عزاداری مشغول بودند، ابن زیاد در روز چهاردهم محرم به یزید ملعون نامه نوشت و جریانات کربلا را گزارش داد و از وی پرسید که با سرهای بریده و اسرا چه کند؟   به اسرا و خاندان امام حسین (ع) بسیار بد می گذشت مخصوصا اینکه عزادار بوده اند و مشکلات از هر جهت و از جانب عبید الله ابن زیاد به ایشان وارد می آمد.   در طول مدتی كه در كوفه و در میان مردم به عنوان اسیر جنگی حركت می‌كردند سرها بالای نیزه بود و اسرا در كجاوه‌های جا داده شده بودند و آنان كه خیال می‌كردند اسرا از خارجیان هستند و بر خلیفه یزید عاصی شده‌اند، جسارت و اهانت می‌كردند. در خبرها آمده كه ابن زیاد بعد از آنكه یك روز (یا چند روز بنا به روایتی) سرها را در كوچه‌ها و محله‌های كوفه گردانید، آنها را به شام نزد یزید بن معاویه فرستاد[9]  

روز دوازدهم محرم سال ۶۱ هجری همان روزی بوده که کاروان اسیران کربلا که در رأس آن‌ها امام سجاد علیه السلام و حضرت زینب سلام‌الله علیها حضور داشتند، وارد شهر کوفه شد؛ همان شهری که مردمش به ظلم و ناجوانمردی مشهور بودند و زمانی با نامه‌های بسیار و درخواست‌های متعدد امام حسین علیه السلام را به شه خود دعوت کردند اما در بین راه و در صحرای کربلا مقابل آن حضرت صف کشیده و به روی ایشان و یاران غریبشان شمشیر کشیدند. 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴 2.ورود به شهر کوفه: 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴 عمر بن سعد ملعون که امام حسین علیه السلام و یاران آن حضرت را در روز دهم محرم به شهادت رسانده بود، زنان و کودکان را به عنوان اسیر گرفته و از کربلا به سوی کوفه برد. در این میان، امام سجاد علیه السلام که به اذن الهی بیمار شده بودند تا در این جنگ صدمه‌ای به جان مبارک ایشان وارد نشود نیز همراه اسیران بودند. فاصله بین صحرای کربلا و محل شهادت امام حسین علیه السلام تا شهر کوفه حدود ۱۲ فرسخ بود و عمر بن سعد ملعون از شهر تا شب کاروان اسرا را به کوفه رسانده بود. بنابراین وقتی کاروان به کوفه نزدیک شد، زمانی بود که هوا تاریک شده بود و عمر بن سعد ملعون ناچار مجبور شده بود شب را در کنار دروازه‌های کوفه بگذراند تا صبح بتواند وارد شهر شود و اسرای کربلا را به دارالاماره عبیدالله بن زیاد برساند. آن طور که در بعضی منابع نوشته شده، عمر بن سعد ملعون اخبار کربلا را از طریق پیکی به ابن زیاد اطلاع داده بود و به همین علت از صبح روز دوازدهم محرم، شهر کوفه در محاصره و مراقبت شدید نیروهای ابن زیاد بود و جاسوسان او هر نوع حرکت مشکوک را تحت نظرداشتند. در آن مدت هیچ کسی حق حمل سلاح یا خروج مسلحانه از خانه را نداشت. وقتی خورشید روز دوازدهم محرم به شهر کوفه تابید، عمر بن سعد ملعون جلوتر از کاروان و لشکرش، خود را به دارالاماره رساند. بعد از او مأموران، کاروان اسیران کربلا را داخل شهر آوردند. این در حالی بود که شهر کوفه آن روز در محاصره و مراقبت شدید مأموران حکومتی بود. مردمی که هنوز نمی‌دانستند، چه کسانی به عنوان اسیر وارد شهر آن‌ها شده‌اند، وقتی کاروان آن‌ها را می‌دیدند، سؤال می‌کردند: «شما اسیر از کدام سرزمین و قبیله هستید؟» و جواب می‌شنیدند که: «ما اسیرانی از آل محمد صلوات‌الله‌علیه هستیم!» ألـلَّـهُـمَــ عَـجِّـلْ لولیک الفرج 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴

#زمینه #شهادت_امام_سجاد_علیه_السلام #حمیدعلیمی 🏴🏴🏴🏴🏴🏴 عمریه میبارم، از داغ حسین غمی کهنه دارم، از داغ حسین هنوز تو گوشمه نالهٔ رباب تو خیمه ها نبود یه قطره آب گریه میکنم برا غم حسین غرق رنج بلا، ای وای حسین امون از داغ شاه، ای وای حسین امون امون امون از قوم یهود که ظلم کینه ها حق ما نبود هنوز تو گوشمه نالهٔ رباب تو خیمه ها نبود یه قطره آب گریه میکنم برا غم حسین #آجرک‌الله‌یاصاحب‌الزمان ..•🥀• 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴

‍ #شهادت_امام_سجاد_(ع) #نوحه بند اول قلبم از زهر کین شد ای خدا پاره پاره گریه‌ها دارم امشب بهر ماه و ستاره همچو نی در نوایم وارث کربلایم(۲) من غریبم غریبم(۳) بند دوم دیده ام خیمه‌ها را در شراره فتاده روی خاک بیابان دختری سر نهاده من اگر تشنه بودم یاد لعل کبودم(۲) من غریبم غریبم(۳) بند سوم آسمان دو چشمم ابری و پر ستاره پیش چشمم ربودند از حرم گاهواره رنگ مادر پریده خون زچشمم چکیده(۲) من غریبم غریبم(۳) #مرتضی_محمودپور

3.چرخاندن سرهای شهدا و اسیران کربلا در کوفه: 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴 عبیدالله بن زیاد ملعون به مأموران خود دستور داده بود که کاروان اسیران کربلا را به همراه سرهای شهدای عاشورا در بین بازار و کوچه‌های شهر کوفه بچرخانند تا همه شاهد اوج وقاحت او باشند. در آن روز سر مبارک شهدا در بین کاروان تقسیم شده بود. این کار به این علت بود که ترس و وحشت مردم از عبیدالله بن زیاد ملعون و گستاخی او به حداکثر برسد و کسی جرأت ایستادن در برابر او را نداشته باشد. آن روز شهر کوفه شاهد مردمی بود که هر کدام چهره‌ای به خود گرفته بودند. گروهی از مردم گریه می‌کردند و نالان بودند از اینکه چرا سر قدس نوه رسول خدا صلوات‌الله‌علیه و امام زمان خود را بر سر نیزه می‌بینند و گروهی احمقانه و گستاخانه می‌خندیدند و شادی می‌کردند تا شریک شادی دشمنان حضرت سیدالشهدا علیه السلام باشند. در کنار کاروان اسیران کربلا، مأموران و نیروهای لشکر عمر بن سعد ملعون حرکت می‌کردند تا به مردم فخر بفروشند که ما بودیم که مقابل امام حسین علیه السلام ایستاده و آن حضرت را مظلومانه به شهادت رساندیم. ألـلَّـهُـمَــ عَـجِّـلْ لولیک الفرج 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴

‍ ‍ 🍂السلام علیک یا ابا عبداله(ع)√ خواب دیدم رفته بودم کربلا کربلا نه ، نینوای پر بلا رفته بودم بهر دیدار حسین ناگهان آمد به گوشم شور وشین می شنیدم ناله های العطش ازعطش ششماهه ای اندرعطش می شنیدم ناله های مادری ناله های مادر غم پروری می شنیدم ناله های یک غریب خواهری میزد صدا امن یوجیب ناله ی ادرک اخا آمد به گوش ساقی می خوارگان رفتی زهوش از کنار نهر علقم یک صدا ناله میزد کای برادر جان بیا خواب دیدم عصر عاشورا شده پیر مردی آن میان تنها شده روبه هرسومی کند جسم است وخون جسم گلگون جوانان لاله گون اشک در چشمان پر خونش نشست ناله ای ازدل کشید بغضش شکست گفت یارب کن قبول این هدیه ها گر چه ناقابل قبولشان نما بر سلیمان ران مور آورده ام هدیه ای بهر تنور آورده ام ناگهان بر خواستم از خواب ناز سوی حق برداشتم دست نیاز گفتم ای پروردگار عالمین این دلم پر میزند بهر حسین تا نمردم کربلایی کن مرا راهی ملک خدایی من مرا من (غلام) ونوکرت هستم حسین گر بخوانی نوکرم تا ابد هستم حسین ★★

4.دفن شهدای کربلا توسط گروهی از قبیله بنی اسد: 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴 در بعضی از روایت‌ها این طور نوشته که بدن‌های مطهر امام حسین علیه السلام و یاران آن حضرت که در صحرای کربلا رها شده بود، در روز دوازدهم یا شب سیزدهم محرم توسط گروهی از قبیله بنی اسد به خاک سپرده شد. در عین حال برخی از روایت‌ها بر این تأکید دارند که وقتی آن گروه بنی اسد به کربلا رسیدند، قبرهای آماده‌ای را مشاهده کردند و دانستند که باید شهدا را در همان محل دفن کنند. درمجموع روایت‌هایی که اشاره دفن شهدای کربلا دارند، عموماً بر این مطلب اتفاق‌نظر دارند که اولین گروهی که بعد از شهادت امام حسین علیه السلام و یاران آن حضرت، وارد کربلا شدند گروهی از زنان بنی اسد بودند. این زنان که همراه همسران و خانواده خود در نزدیکی کربلا ساکن بودند، برای آوردن آب از رود فرات به سمت کربلا حرکت کردند که با بدن‌های بدون سر امام حسین علیه السلام و یاران آن حضرت در صحرای کربلا مواجه شدند و فوراً با شیون و ناله به قبیله برگشته و ماجرا را به مردان خود خبر دادند. ألـلَّـهُـمَــ عَـجِّـلْ لولیک الفرج 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴