#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۰)
ادامه سخن در مورد بخشیده شدن مومن واقعی در مراحل جان کندن، قبر، برزخ، عرصات قیامت، محشر
ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺣﻞ، ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﯼ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ:
ﻣﻮﻗﻊ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ،
ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﻗﺒﺮ،
ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ
ﻭ ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ، ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:
«ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺿﻤﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ، ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﮑﻨﻴﺪ.»
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﺎﺏ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﺘﻤﺎ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﻋﺬﺍﺏ ﺑﮑﺸﺪ. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ، ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺩﺍند! ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ، ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥﻫﺎ ﺳﺎﻝ!!!
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽﺑﺮیم......
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺷﻔﺎﻋﺖ، ﺑﯽ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻓﻠﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺮﺍﺣﻠﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺎﺭﺳﺎﺯ، ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺏﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﭘﺎﮎ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۱)
ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺳﻄﺢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭﺟﺎﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺫﮐﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺩﻗﻴﻖ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻠﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ.
ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﻨﻴﻢ.
ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺰﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﺭﺙ ﺑﺒﺮﻳﻢ، ﺫﺑﻴﺤﻪ ﻣﺎﻥ ﺣﻠﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ
ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﻨﻴﻢ.
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺪ، ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﯼ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺗﺮﻗﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ - ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ - ﺗﻨﺰﻝ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﯼ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻮﻝﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮﻣﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ، ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺄﺛﻴﺮﺵ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۲)
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻧﺎﺯﻝ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﻨﻨﺪ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺁﻳﻪ ﯼ ﺩﻭﻡ ﺳﻮﺭﻩ ﯼ ﺍﻧﻔﺎﻝ ﺍﺳﺖ:
ﺍﻧﻤﺎ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻮﻥ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺍﺫﺍ ﺫﮐﺮ ﺍﻟﻠﻪ ﻭﺟﻠﺖ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ.
ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ، ﺩﻟﺶ ﻣﯽﻟﺮﺯﺩ.
ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺳﺖ ﻟﺨﺘﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺤﺜﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
«ﻗﻠﺐ» ﺩﺭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ ﻗﺮﺁﻥ، ﻫﻢ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺮﮐﺰ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻋﻮﺍﻃﻒ. ﺟﺎﯼ ﻳﻘﻴﻦ، ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﻣﺤﺒﺖ، ﺑﻐﺾ، ﮐﻴﻨﻪ، ﺗﺮﺱ، ﺍﻣﻴﺪ ﻭ... ﻗﻠﺐ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻗﻠﺐ ﭼﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺫﮐﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺤﺚ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﺎﻟﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ، «ﻗﻠﺐ» ﺩﺭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ ﻗﺮﺁﻥ، ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻋﻠﻤﯽ، ﺟﺎﯼ ﻣﻌﺎﺭﻑ، ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻇﺮﻓﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻪ ﻟﺎﺯﻣﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺪﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺍﻭ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻳﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ، ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺳﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﻮﺩ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻟﺶ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﺩﻳﻖ ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ، ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩﺭ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﺸﺎﻥ، ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻟﺸﺎﻥ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﮐﺮﻳﻤﻪ ﯼ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺗﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺧﺸﻴﺖ، ﺧﻮﻑ، ﻭﺟﻞ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺎﺑﻴﺮ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﻭﺍﺣﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﻭ ﺗﻮﺍﺑﻊ ﻳﮏ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۳)
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻳﺎ ﺍﻧﺬﺍﺭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻳﺎ ﻗﺮﺁﻥ، ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻣﻞ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﺸﻴﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ:
ﺍﻧﻤﺎ ﺗﻨﺬﺭ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺨﺸﻮﻥ ﺭﺑﻬﻢ ﺑﺎﻟﻐﻴﺐ؛
ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ، ﻫﺸﺪﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﯽ.
ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻨﺪ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺸﻴﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺧﺸﻴﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻟﺬﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻴﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺛﺮ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺸﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻫﻢ ﻣﻦ ﺧﺸﻴﺔ ﺭﺑﻬﻢ ﻣﺸﻔﻘﻮﻥ،
ﻭ ﻳﺎ:
ﻳﺨﺎﻓﻮﻥ ﺭﺑﻬﻢ.
ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺍﺫﺍ ﺫﮐﺮ ﺍﻟﻠﻪ ﻭﺟﻠﺖ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ.
«ﻭﺟﻞ» ﺣﺎﻟﺖ ﻟﺮﺯﺵ ﻭ ﺗﮑﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۴)
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﭘﺲ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﺛﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ.
ﺳﭙﺲ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﺫﺍ ﺗﻠﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻳﺎﺗﻪ ﺯﺍﺩﺗﻬﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎ؛
ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻦ ﻭ ﺟﺎﻣﺪ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ، ﭘﻮﻳﺎ ﻭ ﻣﺘﺤﺮﮎ ﺍﺳﺖ، ﺭﺷﺪ ﻳﺎﺑﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻫﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﺧﻮﺩﺵ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺍﻭ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ، ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻗﺮﺁﻥ ﭘﻴﺎﻡ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻣﺎ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺷﻮﻳﻢ.
ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽﺩﺍﺭﻳﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﻴﺪ، ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﻣﯽﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺘﺎﻥ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻮﺩ.
ﻗﺮﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ. ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻝ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﮑﻨﺪ؟! ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻠﺎﻣﺖ ﺿﻌﻒ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻗﺮﺁﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﺳﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ:
ﻋﻠﯽ ﺭﺑﻬﻢ ﻳﺘﻮﮐﻠﻮﻥ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺳﺮﺳﻠﺴﻠﻪ ﯼ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﻋﻠﻞ ﺑﻪ ﻳﺪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺫﻥ ﺍﻭ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﺵ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺣﻠﻘﻪﻫﺎﯼ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﯼ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﻣﺴﺒﺒﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ، ﺍﻣﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﺍ، ﮐﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺟﻨﺒﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ. ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﻣﯽﺁﻳﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻨﻴﻢ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﺷﺨﺼﯽ ﺩﺭ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﺪﻫﺪ، ﺳﭙﺲ ﻣﻌﺎﻭﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮﮐﻞ ﺍﺭﺟﺎﻉ ﺩﻫﺪ، ﺑﻌﺪ ﻣﺪﻳﺮ ﮐﻞ ﺑﻪ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻫﺪ، ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭﺯﻳﺮ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﻨﺪ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻭ ﺳﮑﻮﻧﯽ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺍﺫﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺗﻮﮐﻠﺶ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺳﺮ ﺧﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﯼ ﺟﺰﺋﯽ ﻫﺮ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺗﻤﻠﻖ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﺪ.
ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﺧﻔﺾ ﻟﻬﻤﺎ ﺟﻨﺎﺡ ﺍﻟﺬﻝ ﻣﻦ ﺍﻟﺮﺣﻤﺔ،
ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺧﻀﻮﻉ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ، ﻳﺎ ﻣﺜﻠﺎ، ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭﻟﻴﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﺻﺎﻟﺘﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻗﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﻟﺎﻃﺎﻋﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺧﻀﻮﻉ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ - ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻌﻠﻢ ﻳﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ - ﺧﻀﻮﻉ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻀﻮﻉ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺴﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ، ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺧﻮﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻗﺎﻳﻞ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﺍﻭ ﺳﺮ ﻭ ﮐﺎﺭﺵ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﻨﺪ؟
ﻭ ﻋﻠﯽ ﺭﺑﻬﻢ ﻳﺘﻮﮐﻠﻮﻥ؛ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺟﺎﺭ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ، ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﺣﺼﺮ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﮐﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺳﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﻗﻠﺒﯽ ﻭ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
در بحث های قبلی ﺳﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﻗﻠﺒﯽ ﻭ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ بیان شد. اکنون ادامه بحث:
ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﯼ ﺑﻌﺪ، ﺩﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﻋﻤﻠﯽ ﻭ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﺫﮐﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﺍﻗﺎﻣﻪ ﯼ ﻧﻤﺎﺯ
ﻭ ﺍﻧﻔﺎﻕ؛
ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﻘﻴﻤﻮﻥ ﺍﻟﺼﻠﺎﺓ ﻭ ﻣﻤﺎ ﺭﺯﻗﻨﺎﻫﻢ ﻳﻨﻔﻘﻮﻥ.
ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﻭﻟﺌﮏ ﻫﻢ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻮﻥ ﺣﻘﺎ؛
ﺁﻧﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﻘﺎ ﻣﺆﻣﻨﻨﺪ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ،
ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ:
ﺍﺫﺍ ﺫﮐﺮﻭﺍ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻧﻌﻤﺎﺋﻪ ﻭ ﺟﻠﻮﺍ.
«ﻭﺟﻞ» ﻳﻌﻨﯽ: ﻟﺮﺯﺵ ﺩﻝ.
ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد «ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ»:
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﻗﺮﺁﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﮐﺘﺎﺑﺎ ﻣﺘﺸﺎﺑﻬﺎ ﻣﺜﺎﻧﯽ ﺗﻘﺸﻌﺮ ﻣﻨﻪ ﺟﻠﻮﺩ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺨﺸﻮﻥ ﺭﺑﻬﻢ؛
ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ ﻣﻮ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺛﻢ ﺗﻠﻴﻦ ﺟﻠﻮﺩﻫﻢ ﻭ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﺍﻟﯽ ﺫﮐﺮ ﺍﻟﻠﻪ؛
ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﭙﺲ ﺍﻧﺲ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﭘﻮﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﺮﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
«ﻭﺟﻞ» ﻫﻢ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺍﻓﺘﻨﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ؛ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺷﺨﺺ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺩﻓﻌﺘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ. ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﮐﻤﯽ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ.
ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻏﺎﻓﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻏﻔﻠﺖ ﺩﺭﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﯽ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ، ﺗﮑﺎﻧﯽ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﻓﯽ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ «ﻭﺟﻞ» ﻗﻠﺐﻫﺎ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻈﻤﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﻳﺎﺑﻴﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ.
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺭﺍ ﺫﮐﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﻭﻟﺌﮏ ﻫﻢ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻮﻥ ﺣﻘﺎ:
ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
«ﺍﻧﻤﺎ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻮﻥ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺨﺎﻓﻮﻥ ﺍﻟﻠﻪ»؛
ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻑ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺍﯼ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻏﻔﻠﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺧﻮﻑ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ، ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﻘﺎﺏ ﻭ ﺳﻘﻮﻃﻤﺎﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﻢ، ﻭﻟﯽ ﻏﺎﻓﻞ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﺭ ﺑﺪﯼ ﻫﻢ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺟﺎﯼ ﺗﺮﺱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛
ﻣﺜﻠﺎ،
ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺧﺪﺍ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺧﺪﺍ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ، ﺍﻣﺎ ﺁﻳﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ؟
ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮﺩ.
@nazz_ir
هدایت شده از بیداری بیداری
سلام
با لمس آدرسهای زیر عضو این کانالها در تلگرام و ایتا شوید:
تفسیر قرآن:
@alquran_ir
نهج البلاغه:
@nahj_ir
صحیفه سجادیه:
@sahifeh_ir
اخلاق، اوج نیاز
@nyaz_ir
عرفان، اوج ناز
@nazz_ir
خانواده امن در ایتا
@amn_org