هدایت شده از
سلام
در کانال «خانواده امن» از امروز بمناسبت سالروز شهادت صدیقه طاهره بحث جدیدی در موضوع «خطبه بلند حضرت زهرا سلام الله علیها» آغاز شده، برای مطالعه این مبحث با ارزش، به آدرس زیر مراجعه فرمائید:
@amn_org
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۰)
ادامه سخن در مورد بخشیده شدن مومن واقعی در مراحل جان کندن، قبر، برزخ، عرصات قیامت، محشر
ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺣﻞ، ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﯼ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ:
ﻣﻮﻗﻊ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ،
ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﻗﺒﺮ،
ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ
ﻭ ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ، ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:
«ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺿﻤﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ، ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﮑﻨﻴﺪ.»
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﺎﺏ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﺘﻤﺎ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﻋﺬﺍﺏ ﺑﮑﺸﺪ. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ، ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺩﺍند! ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ، ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥﻫﺎ ﺳﺎﻝ!!!
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽﺑﺮیم......
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺷﻔﺎﻋﺖ، ﺑﯽ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻓﻠﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺮﺍﺣﻠﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺎﺭﺳﺎﺯ، ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺏﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﭘﺎﮎ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۱)
ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺳﻄﺢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭﺟﺎﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺫﮐﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺩﻗﻴﻖ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻠﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ.
ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﻨﻴﻢ.
ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺰﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﺭﺙ ﺑﺒﺮﻳﻢ، ﺫﺑﻴﺤﻪ ﻣﺎﻥ ﺣﻠﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ
ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﻨﻴﻢ.
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺪ، ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﯼ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺗﺮﻗﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ - ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ - ﺗﻨﺰﻝ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﯼ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻮﻝﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮﻣﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ، ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺄﺛﻴﺮﺵ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۲)
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻧﺎﺯﻝ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﻨﻨﺪ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺁﻳﻪ ﯼ ﺩﻭﻡ ﺳﻮﺭﻩ ﯼ ﺍﻧﻔﺎﻝ ﺍﺳﺖ:
ﺍﻧﻤﺎ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻮﻥ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺍﺫﺍ ﺫﮐﺮ ﺍﻟﻠﻪ ﻭﺟﻠﺖ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ.
ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ، ﺩﻟﺶ ﻣﯽﻟﺮﺯﺩ.
ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺳﺖ ﻟﺨﺘﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺤﺜﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
«ﻗﻠﺐ» ﺩﺭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ ﻗﺮﺁﻥ، ﻫﻢ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺮﮐﺰ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻋﻮﺍﻃﻒ. ﺟﺎﯼ ﻳﻘﻴﻦ، ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﻣﺤﺒﺖ، ﺑﻐﺾ، ﮐﻴﻨﻪ، ﺗﺮﺱ، ﺍﻣﻴﺪ ﻭ... ﻗﻠﺐ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻗﻠﺐ ﭼﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺫﮐﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺤﺚ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﺎﻟﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ، «ﻗﻠﺐ» ﺩﺭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ ﻗﺮﺁﻥ، ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻋﻠﻤﯽ، ﺟﺎﯼ ﻣﻌﺎﺭﻑ، ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻇﺮﻓﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻪ ﻟﺎﺯﻣﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺪﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺍﻭ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻳﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ، ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺳﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﻮﺩ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻟﺶ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﺩﻳﻖ ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ، ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩﺭ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﺸﺎﻥ، ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻟﺸﺎﻥ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﮐﺮﻳﻤﻪ ﯼ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺗﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺧﺸﻴﺖ، ﺧﻮﻑ، ﻭﺟﻞ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺎﺑﻴﺮ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﻭﺍﺣﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﻭ ﺗﻮﺍﺑﻊ ﻳﮏ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۳)
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻳﺎ ﺍﻧﺬﺍﺭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻳﺎ ﻗﺮﺁﻥ، ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻣﻞ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﺸﻴﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ:
ﺍﻧﻤﺎ ﺗﻨﺬﺭ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺨﺸﻮﻥ ﺭﺑﻬﻢ ﺑﺎﻟﻐﻴﺐ؛
ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ، ﻫﺸﺪﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﯽ.
ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻨﺪ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺸﻴﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺧﺸﻴﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻟﺬﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻴﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺛﺮ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺸﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻫﻢ ﻣﻦ ﺧﺸﻴﺔ ﺭﺑﻬﻢ ﻣﺸﻔﻘﻮﻥ،
ﻭ ﻳﺎ:
ﻳﺨﺎﻓﻮﻥ ﺭﺑﻬﻢ.
ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺍﺫﺍ ﺫﮐﺮ ﺍﻟﻠﻪ ﻭﺟﻠﺖ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ.
«ﻭﺟﻞ» ﺣﺎﻟﺖ ﻟﺮﺯﺵ ﻭ ﺗﮑﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۴)
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﭘﺲ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﺛﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ.
ﺳﭙﺲ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﺫﺍ ﺗﻠﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻳﺎﺗﻪ ﺯﺍﺩﺗﻬﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎ؛
ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻦ ﻭ ﺟﺎﻣﺪ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ، ﭘﻮﻳﺎ ﻭ ﻣﺘﺤﺮﮎ ﺍﺳﺖ، ﺭﺷﺪ ﻳﺎﺑﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻫﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﺧﻮﺩﺵ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺍﻭ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ، ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻗﺮﺁﻥ ﭘﻴﺎﻡ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻣﺎ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺷﻮﻳﻢ.
ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽﺩﺍﺭﻳﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﻴﺪ، ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﻣﯽﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺘﺎﻥ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻮﺩ.
ﻗﺮﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ. ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻝ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﮑﻨﺪ؟! ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻠﺎﻣﺖ ﺿﻌﻒ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻗﺮﺁﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﺳﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ:
ﻋﻠﯽ ﺭﺑﻬﻢ ﻳﺘﻮﮐﻠﻮﻥ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺳﺮﺳﻠﺴﻠﻪ ﯼ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﻋﻠﻞ ﺑﻪ ﻳﺪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺫﻥ ﺍﻭ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﺵ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺣﻠﻘﻪﻫﺎﯼ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﯼ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﻣﺴﺒﺒﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ، ﺍﻣﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﺍ، ﮐﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺟﻨﺒﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ. ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﻣﯽﺁﻳﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻨﻴﻢ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﺷﺨﺼﯽ ﺩﺭ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﺪﻫﺪ، ﺳﭙﺲ ﻣﻌﺎﻭﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮﮐﻞ ﺍﺭﺟﺎﻉ ﺩﻫﺪ، ﺑﻌﺪ ﻣﺪﻳﺮ ﮐﻞ ﺑﻪ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻫﺪ، ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭﺯﻳﺮ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﻨﺪ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻭ ﺳﮑﻮﻧﯽ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺍﺫﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺗﻮﮐﻠﺶ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺳﺮ ﺧﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﯼ ﺟﺰﺋﯽ ﻫﺮ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺗﻤﻠﻖ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﺪ.
ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﺧﻔﺾ ﻟﻬﻤﺎ ﺟﻨﺎﺡ ﺍﻟﺬﻝ ﻣﻦ ﺍﻟﺮﺣﻤﺔ،
ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺧﻀﻮﻉ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ، ﻳﺎ ﻣﺜﻠﺎ، ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭﻟﻴﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﺻﺎﻟﺘﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻗﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﻟﺎﻃﺎﻋﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺧﻀﻮﻉ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ - ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻌﻠﻢ ﻳﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ - ﺧﻀﻮﻉ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻀﻮﻉ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺴﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ، ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺧﻮﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻗﺎﻳﻞ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﺍﻭ ﺳﺮ ﻭ ﮐﺎﺭﺵ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﻨﺪ؟
ﻭ ﻋﻠﯽ ﺭﺑﻬﻢ ﻳﺘﻮﮐﻠﻮﻥ؛ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺟﺎﺭ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ، ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﺣﺼﺮ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﮐﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺳﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﻗﻠﺒﯽ ﻭ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
در بحث های قبلی ﺳﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﻗﻠﺒﯽ ﻭ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ بیان شد. اکنون ادامه بحث:
ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﯼ ﺑﻌﺪ، ﺩﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﻋﻤﻠﯽ ﻭ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﺫﮐﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﺍﻗﺎﻣﻪ ﯼ ﻧﻤﺎﺯ
ﻭ ﺍﻧﻔﺎﻕ؛
ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﻘﻴﻤﻮﻥ ﺍﻟﺼﻠﺎﺓ ﻭ ﻣﻤﺎ ﺭﺯﻗﻨﺎﻫﻢ ﻳﻨﻔﻘﻮﻥ.
ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﻭﻟﺌﮏ ﻫﻢ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻮﻥ ﺣﻘﺎ؛
ﺁﻧﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﻘﺎ ﻣﺆﻣﻨﻨﺪ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ،
ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ:
ﺍﺫﺍ ﺫﮐﺮﻭﺍ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻧﻌﻤﺎﺋﻪ ﻭ ﺟﻠﻮﺍ.
«ﻭﺟﻞ» ﻳﻌﻨﯽ: ﻟﺮﺯﺵ ﺩﻝ.
ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد «ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ»:
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﻗﺮﺁﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﮐﺘﺎﺑﺎ ﻣﺘﺸﺎﺑﻬﺎ ﻣﺜﺎﻧﯽ ﺗﻘﺸﻌﺮ ﻣﻨﻪ ﺟﻠﻮﺩ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺨﺸﻮﻥ ﺭﺑﻬﻢ؛
ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ ﻣﻮ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺛﻢ ﺗﻠﻴﻦ ﺟﻠﻮﺩﻫﻢ ﻭ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﺍﻟﯽ ﺫﮐﺮ ﺍﻟﻠﻪ؛
ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﭙﺲ ﺍﻧﺲ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﭘﻮﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﺮﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
«ﻭﺟﻞ» ﻫﻢ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺍﻓﺘﻨﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ؛ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺷﺨﺺ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺩﻓﻌﺘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ. ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﮐﻤﯽ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ.
ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻏﺎﻓﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻏﻔﻠﺖ ﺩﺭﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﯽ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ، ﺗﮑﺎﻧﯽ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﻓﯽ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ «ﻭﺟﻞ» ﻗﻠﺐﻫﺎ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻈﻤﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﻳﺎﺑﻴﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ.
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺭﺍ ﺫﮐﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﻭﻟﺌﮏ ﻫﻢ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻮﻥ ﺣﻘﺎ:
ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
«ﺍﻧﻤﺎ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻮﻥ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺨﺎﻓﻮﻥ ﺍﻟﻠﻪ»؛
ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻑ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺍﯼ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻏﻔﻠﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺧﻮﻑ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ، ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﻘﺎﺏ ﻭ ﺳﻘﻮﻃﻤﺎﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﻢ، ﻭﻟﯽ ﻏﺎﻓﻞ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﺭ ﺑﺪﯼ ﻫﻢ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺟﺎﯼ ﺗﺮﺱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛
ﻣﺜﻠﺎ،
ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺧﺪﺍ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺧﺪﺍ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ، ﺍﻣﺎ ﺁﻳﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ؟
ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮﺩ.
@nazz_ir
هدایت شده از
سلام
با لمس آدرسهای زیر عضو این کانالها در تلگرام و ایتا شوید:
تفسیر قرآن:
@alquran_ir
نهج البلاغه:
@nahj_ir
صحیفه سجادیه:
@sahifeh_ir
اخلاق، اوج نیاز
@nyaz_ir
عرفان، اوج ناز
@nazz_ir
خانواده امن در ایتا
@amn_org
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد «ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ»:
ﺩﺭ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻴﻢ:
ﻓﻠﺎ ﺗﺴﻠﺐ ﻣﻨﯽ ﻣﺎ ﺍﻧﺎ ﻓﻴﻪ.
ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺭد!
ﻳﻌﻨﯽ:
ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﮕﻴﺮ.
ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺭﺑﻨﺎ ﻟﺎ ﺗﺰﻍ ﻗﻠﻮﺑﻨﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺫ ﻫﺪﻳﺘﻨﺎ؛
ﺧﺪﺍﻳﺎ، ﺍﻳﻦ ﻫﺪﺍﻳﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﮕﻴﺮ.
ﭼﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﻠﺐ ﻧﺸﻮﺩ؟
ﭼﻪ ﺿﻤﺎﻧﺘﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺘﻤﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺷﺪ.
ﭘﺲ ﺧﻮﻑ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﻑ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﻢ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﻠﺐ ﺷﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﻭ ﻳﺸﻔﻘﻮﻥ ﺃﻥ ﻳﺴﻠﺒﻮﺍ ﻣﺎ ﺃﻋﻄﻮﺍ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺪﯼ؛
ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ «ﺍﻫﺪﻧﺎ ﺍﻟﺼﺮﺍﻁ ﺍﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ» ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﻢ، ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﺮﺩﻩ، ﺍﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻪ؟
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﻢ.
ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﻨﺪ.
ﺍﮔﺮ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﺪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ.
ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ،
ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﻫﺪ.
ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﻳﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﻭ ﺟﻮﺭ ﺗﺮﺱ ﺩﺍﺭﻧﺪ:
ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻟﻬﯽ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﻭﺟﻞ ﻭ ﺧﺸﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ،
ﻭ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺍﻓﺘﻨﺪ، ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺁﻧﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻳﺎﺕ ﺗﮑﻮﻳﻨﯽ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻔﻮﺫ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺎﻓﺬ ﺍﺳﺖ،
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﺁﻳﺎﺕ ﺗﺸﺮﻳﻌﯽ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ.
ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﯼ ﻭﺍﻓﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ، ﻗﺪﻳﻤﺎ ﻋﻤﺮ ﺍﻟﺠﻬﻞ ﻭ ﻗﻮﯼ ﺍﺳﺎﺳﻪ ﻭ ﺫﻟﮏ ﻟﺎﺗﺨﺎﺫﻫﻢ ﺩﻳﻦ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻌﺒﺎ ﺣﺘﯽ ﻟﻘﺪ ﮐﺎﻥ ﺍﻟﻤﺘﻘﺮﺏ ﻣﻨﻬﻢ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻌﻤﻠﻪ ﻳﺮﻳﺪ ﺳﻮﺍﻩ ﺍﻭﻟﺌﮏ ﻫﻢ ﺍﻟﻈﺎﻟﻤﻮﻥ.
ﺟﻬﻞ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺳﻠﺎﻣﯽ:
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﺍﺯ ﺩﻳﺮﺑﺎﺯ، ﺑﻨﻴﺎﻥ ﺟﻬﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﯽ ﻗﻮﯼ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ، ﺑﺎﺯﺍﺭﺵ ﺭﻭﻧﻖ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﭙﺲ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺭﻭﻧﻖ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﯼ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺟﻬﻞ ﻭ ﺗﺤﮑﻴﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﯼ ﺗﻘﺮﺏ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺼﺪ ﻭ ﻧﻴﺘﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻏﻴﺮ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺻﻒ ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﮕﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮑﺎﺗﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻭﻟﺎ، ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: «ﺍﺯ ﺩﻳﺮﺑﺎﺯ ﺍﺳﺎﺱ ﺟﻬﻞ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪﻩ، ﺑﺎﺯﺍﺭﺵ ﺭﻭﻧﻖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺭﻭﺍﺝ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ» ﭼﻴﺴﺖ؟
ﺛﺎﻧﻴﺎ «ﺟﻬﻞ» ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻦ ﻳﮏ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻳﺎ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﻴﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩﻫﺎﯼ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺭﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻫﺮ ﻗﻮﻣﯽ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻭ ﭘﺪﻳﺪﻩﻫﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺟﻬﻠﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﺷﺘﻪ، ﺍﺯ ﻫﻨﺪﺳﻪ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﯽ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﻴﮏ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺘﺨﺼﺼﺎﻧﯽ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻪ «ﺟﻬﻞ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﻭﺍﺝ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ» ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟
ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ «ﺟﻬﻞ» ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ، ﺟﻬﻞ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﻣﺎﺩﯼ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺮﻫﻮﻥ ﻳﺎﺩﮔﻴﺮﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﻣﺎﺩﯼ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺩﺍﻧﺶﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻳﻦ ﺍﺳﺖ؛
ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪﺍ،
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ،
ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺧﺮﺕ،
ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ،
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﯼ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻋﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻠﻢﻫﺎ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎﻫﻞ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺯﻣﻴﻨﻪﻫﺎ ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ ﺩﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻫﺪﻑ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﭼﻴﺴﺖ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻭ ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺟﺎﻫﻞ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻔﻴﻨﻪﻫﺎﯼ ﻓﻀﺎﭘﻴﻤﺎ ﺑﺴﺎﺯﺩ.
«ﺟﻬﻞ» ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﻭﺍﺝ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ:
ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺩﺭ ﺟﻬﻞ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻓﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﯼ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺷﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺩﻟﺎﻳﻞ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺁﻥ، ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺩﻥ ﺯﻭﺭﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺯﺭﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻣﻊ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ.
ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺑﺨﺶ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ، ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺿﺪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﻠﺎﺵ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﺩﻋﻮﺕ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻳﺎﺑﺪ.
ﻋﺎﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻣﻞ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺁﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻮﻟﯽ ﺩﻳﻦ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ، ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ، ﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﺪﻳﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻮﻟﻴﺎﻥ ﺩﻳﻦ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ، ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺛﺮ ﮐﻨﺪ؟
ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻥ ﺟﻬﻞ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﻭ ﺣﻘﺎﻳﻘﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﺆﻳﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﻣﺮﺩﻡ «ﺟﻬﻞ» ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺍﺻﻞ ﻓﻄﺮﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺧﺪﺍﭘﺮﺳﺘﯽ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﺩﺭ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﺮﻧﺶ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻣﻮﺭﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﺩﻳﻨﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ؛ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺖ ﻳﺎ ﻣﺎﻩ ﻳﺎ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺭﺩﯼ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺮﺳﺘﺸﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﻭ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻫﻢ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻄﺮﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ، ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛
ﻣﺜﻠﺎ،
ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ،
ﺑﺖﻫﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﻨﺪ ﻭ...
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﯼ ﺧﺮﺍﻓﯽ، ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻣﺎ ﻧﻌﺒﺪﻫﻢ ﺍﻟﺎ ﻟﻴﻘﺮﺑﻮﻧﺎ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺯﻟﻔﯽ؛
ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ، ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﮐﻨﻨﺪ.
ﻳﺎ ﻣﺜﻠﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺧﺪﺍﻳﯽﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻪ «ﺗﺜﻠﻴﺚ» ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺧﺬ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ - ﻧﻌﻮﺫﺑﺎﻟﻠﻪ - ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﭘﺪﺭﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥﻫﺎ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺕ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺟﻬﻞ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﺮﺍﻓﯽ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﺬﺍﻫﺐ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻣﯽﺷﺪﻩ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﺎﻟﻖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛
ﻣﺜﻠﺎ،
ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻮﻟﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺩﻫﻨﺪ
ﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﻦ!
ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮐﻤﺎﺑﻴﺶ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﻬﺎﻟﺖﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.
ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻬﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺳﺎﺯﻧﺪ،
ﺗﺤﺮﻳﻔﺎﺕ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ
ﻭ ﺍﺧﺘﻠﺎﻓﺎﺕ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺑﻌﺜﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﻭ ﺗﺤﺮﻳﻔﺎﺗﯽ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻟﻴﺒﻴﻦ ﻟﻬﻢ ﺍﻟﺬﯼ ﻳﺨﺘﻠﻔﻮﻥ ﻓﻴﻪ.
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻠﺎﻡ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﻢ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﯽﮔﺮﺩﻧﺪ.
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ «ﺗﺎﺑﻮ»ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺟﻬﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺟﻬﻞ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﮐﻦ ﻧﺸﺪﻩ، ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻟﺖﻫﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻋﻠﯽ ﺭﻏﻢ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺯﺩﻭﺩﻥ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻟﺖﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻩ، ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻡ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﻭﺍﺝ ﺟﻬﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﻮﺩﻩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺪﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻳﻦ، ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺎﮎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ: ﺩﭼﺎﺭ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺳﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯼ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎﯼ ﻟﺎﺗﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻴﺶﻫﺎ ﺻﺮﻳﺤﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ: «ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﺎ ﺍﺳﻘﻒﻫﺎ ﻭ ﮐﺸﻴﺶﻫﺎ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. » ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: «ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. »
ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ، ﺩﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺁﻥ، ﺍﺭﺗﺰﺍﻕ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ، ﺩﻳﻦ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺷﻮﺩ ﺳﻌﯽ ﺩﺭ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺁﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﻧﺸﺪﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ، ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭﻳﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﮐﻨﻴﻢ.
ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﮐﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﮐﻤﺎﺑﻴﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﻗﺒﻠﺎ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ، ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻠﺎﻝ ﺷﻤﺮﺩﻥ! ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﮐﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺟﺪﻳﺪﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﮑﻨﻴﻢ، ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻦ!
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۳)
از آیت الله مصباح یزدی
دین ابزاری و تغییراتی که کشیشان به مقتضای سلیقه مردم در دین داده اند
ﻣﺜﻠﺎ، ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻃﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﭖ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﭘﺎﮎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﺩﺍﺩ، ﺻﺮﻳﺤﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺳﺖ، ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﻏﺬﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﻳﮏ ﺭﻭﺯ «ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ» ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ (ﻳﻌﻨﯽ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﮑﻨﻨﺪ) ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ، ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ، ﻳﮑﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺩﻳﻨﯽ ﻟﻐﻮ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﯼ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ. «ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺳﺒﺖ»، ﮐﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺻﻴﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻨﺒﻪ ﻧﻬﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻫﻢ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ، ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺣﻮﺿﭽﻪﻫﺎﻳﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺷﻨﺒﻪ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻴﺪ ﻧﻤﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﺣﻮﺿﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻣﺎﻫﯽﻫﺎ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻳﮑﺸﻨﺒﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ!
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺬﺍﺏ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺑﻮﺯﻳﻨﻪ ﻣﺴﺦ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ:
ﻓﻘﻠﻨﺎ ﻟﻬﻢ ﮐﻮﻧﻮﺍ ﻗﺮﺩﺓ ﺧﺎﺳﺌﻴﻦ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺷﺪﻩ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﯽ ﺩﻳﻦﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﯽﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﮔﻮﻳﯽ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺷﺮﻋﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ ﻋﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺸﺎﻥ ﺍﺛﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﺜﻠﺎ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﻑ، ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﻟﻔﻈﯽ، ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: «ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ، ﺗﺼﺪﻗﺖ، ﻧﻮﮐﺮﻡ،... »، ﺍﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﮐﻤﯽ ﻣﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﻓﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺷﺮﻉ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺷﺮﻋﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ.
ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺩﻳﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺩﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﻋﻤﻞ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ، ﺣﺮﻓﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺛﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﺑﻴﻨﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻭﺻﻴﺖ ﺧﻮﺩ، ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺼﺐ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﭘﻴﺮﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺭﺍﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﻭﺭﺯﻧﺪ.
@nazz_ir