#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﻭﺍﺝ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ:
ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺩﺭ ﺟﻬﻞ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻓﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﯼ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺷﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺩﻟﺎﻳﻞ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺁﻥ، ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺩﻥ ﺯﻭﺭﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺯﺭﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻣﻊ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ.
ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺑﺨﺶ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ، ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺿﺪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﻠﺎﺵ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﺩﻋﻮﺕ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻳﺎﺑﺪ.
ﻋﺎﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻣﻞ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺁﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻮﻟﯽ ﺩﻳﻦ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ، ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ، ﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﺪﻳﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻮﻟﻴﺎﻥ ﺩﻳﻦ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ، ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺛﺮ ﮐﻨﺪ؟
ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻥ ﺟﻬﻞ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﻭ ﺣﻘﺎﻳﻘﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﺆﻳﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﻣﺮﺩﻡ «ﺟﻬﻞ» ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺍﺻﻞ ﻓﻄﺮﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺧﺪﺍﭘﺮﺳﺘﯽ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﺩﺭ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﺮﻧﺶ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻣﻮﺭﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﺩﻳﻨﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ؛ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺖ ﻳﺎ ﻣﺎﻩ ﻳﺎ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺭﺩﯼ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺮﺳﺘﺸﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﻭ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻫﻢ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻄﺮﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ، ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛
ﻣﺜﻠﺎ،
ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ،
ﺑﺖﻫﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﻨﺪ ﻭ...
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﯼ ﺧﺮﺍﻓﯽ، ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻣﺎ ﻧﻌﺒﺪﻫﻢ ﺍﻟﺎ ﻟﻴﻘﺮﺑﻮﻧﺎ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺯﻟﻔﯽ؛
ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ، ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﮐﻨﻨﺪ.
ﻳﺎ ﻣﺜﻠﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺧﺪﺍﻳﯽﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻪ «ﺗﺜﻠﻴﺚ» ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺧﺬ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ - ﻧﻌﻮﺫﺑﺎﻟﻠﻪ - ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﭘﺪﺭﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥﻫﺎ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺕ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺟﻬﻞ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﺮﺍﻓﯽ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﺬﺍﻫﺐ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻣﯽﺷﺪﻩ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﺎﻟﻖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛
ﻣﺜﻠﺎ،
ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻮﻟﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺩﻫﻨﺪ
ﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﻦ!
ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮐﻤﺎﺑﻴﺶ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﻬﺎﻟﺖﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.
ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻬﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺳﺎﺯﻧﺪ،
ﺗﺤﺮﻳﻔﺎﺕ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ
ﻭ ﺍﺧﺘﻠﺎﻓﺎﺕ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺑﻌﺜﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﻭ ﺗﺤﺮﻳﻔﺎﺗﯽ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻟﻴﺒﻴﻦ ﻟﻬﻢ ﺍﻟﺬﯼ ﻳﺨﺘﻠﻔﻮﻥ ﻓﻴﻪ.
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻠﺎﻡ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﻢ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﯽﮔﺮﺩﻧﺪ.
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ «ﺗﺎﺑﻮ»ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺟﻬﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺟﻬﻞ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﮐﻦ ﻧﺸﺪﻩ، ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻟﺖﻫﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻋﻠﯽ ﺭﻏﻢ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺯﺩﻭﺩﻥ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻟﺖﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻩ، ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻡ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﻭﺍﺝ ﺟﻬﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﻮﺩﻩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺪﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻳﻦ، ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺎﮎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ: ﺩﭼﺎﺭ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺳﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯼ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎﯼ ﻟﺎﺗﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻴﺶﻫﺎ ﺻﺮﻳﺤﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ: «ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﺎ ﺍﺳﻘﻒﻫﺎ ﻭ ﮐﺸﻴﺶﻫﺎ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. » ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: «ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. »
ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ، ﺩﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺁﻥ، ﺍﺭﺗﺰﺍﻕ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ، ﺩﻳﻦ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺷﻮﺩ ﺳﻌﯽ ﺩﺭ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺁﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﻧﺸﺪﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ، ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭﻳﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﮐﻨﻴﻢ.
ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﮐﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﮐﻤﺎﺑﻴﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﻗﺒﻠﺎ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ، ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻠﺎﻝ ﺷﻤﺮﺩﻥ! ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﮐﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺟﺪﻳﺪﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﮑﻨﻴﻢ، ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻦ!
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۳)
از آیت الله مصباح یزدی
دین ابزاری و تغییراتی که کشیشان به مقتضای سلیقه مردم در دین داده اند
ﻣﺜﻠﺎ، ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻃﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﭖ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﭘﺎﮎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﺩﺍﺩ، ﺻﺮﻳﺤﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺳﺖ، ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﻏﺬﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﻳﮏ ﺭﻭﺯ «ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ» ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ (ﻳﻌﻨﯽ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﮑﻨﻨﺪ) ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ، ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ، ﻳﮑﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺩﻳﻨﯽ ﻟﻐﻮ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﯼ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ. «ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺳﺒﺖ»، ﮐﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺻﻴﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻨﺒﻪ ﻧﻬﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻫﻢ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ، ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺣﻮﺿﭽﻪﻫﺎﻳﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺷﻨﺒﻪ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻴﺪ ﻧﻤﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﺣﻮﺿﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻣﺎﻫﯽﻫﺎ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻳﮑﺸﻨﺒﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ!
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺬﺍﺏ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺑﻮﺯﻳﻨﻪ ﻣﺴﺦ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ:
ﻓﻘﻠﻨﺎ ﻟﻬﻢ ﮐﻮﻧﻮﺍ ﻗﺮﺩﺓ ﺧﺎﺳﺌﻴﻦ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺷﺪﻩ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﯽ ﺩﻳﻦﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﯽﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﮔﻮﻳﯽ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺷﺮﻋﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ ﻋﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺸﺎﻥ ﺍﺛﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﺜﻠﺎ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﻑ، ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﻟﻔﻈﯽ، ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: «ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ، ﺗﺼﺪﻗﺖ، ﻧﻮﮐﺮﻡ،... »، ﺍﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﮐﻤﯽ ﻣﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﻓﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺷﺮﻉ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺷﺮﻋﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ.
ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺩﻳﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺩﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﻋﻤﻞ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ، ﺣﺮﻓﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺛﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﺑﻴﻨﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻭﺻﻴﺖ ﺧﻮﺩ، ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺼﺐ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﭘﻴﺮﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺭﺍﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﻭﺭﺯﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ:
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺴﺘﻴﻢ
ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ؛
ﻫﻢ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ،
ﻫﻢ ﺍﺭﺯﺵﻫﺎﯼ ﺍﺧﻠﺎقی
ﻭ ﻫﻢ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻋﻤﻠﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ،
ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺎ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﻧﮑﻨﻴﻢ.
ﻫﻢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﮑﻨﻴﻢ
ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ،
ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﺟﻬﻞ ﻭ ﮐﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ.
ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﺯ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﯼ ﻳﺰﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟
ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ:
«ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺴﺆﻭﻝ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﺸﺪﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻳﺰﺩ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ؛ ﺍﮔﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭﺕ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ، ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﺕ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮﺩﯼ، ﻳﻬﻮﺩﯼﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. »
ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺿﻤﻦ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ، ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺮﺧﯽ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﺟﻬﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ، ﻗﺪﻳﻤﺎ ﻋﻤﺮ ﺍﻟﺠﻬﻞ؛
ﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺟﻨﺪﺏ، ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺑﻴﻨﺎﻥ ﺟﻬﻞ ﺁﺑﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻗﻮﯼ ﺍﺳﺎﺳﻪ؛ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ،
ﭼﺮﺍ؟
ﻭ ﺫﻟﮏ ﻟﺎﺗﺨﺎﺫﻫﻢ ﺩﻳﻦ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻌﺒﺎ؛
ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﻓﺮﻕ «ﻟﻌﺐ» ﺑﺎ ﮐﺎﺭ ﺟﺪﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺟﺪﯼ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﻘﺎﻳﻘﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺎﺗﯽ ﺳﺮﻭﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻣﺜﻠﺎ، ﻏﺬﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ، ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻏﺬﺍﻳﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ، ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﺩ؛
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻟﻌﺐ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺟﺪﯼ ﻭ ﺗﻌﺎﺭﻓﺎﺕ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﺪ: «ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ، ﺗﺼﺪﻗﺖ ﻭ... ».
ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺎﺱ، ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ:
ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺟﺪﯼ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺁﻥ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﺍﺳﺖ،
ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺟﺪﯼ ﻭ ﻟﻌﺐ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﺩ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽﻫﺎ ﻳﺎ ﺗﻌﺎﺭﻓﺎﺕ ﻣﻌﻤﻮﻝ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽﺁﻭﺭﻧﺪ، ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﻣﺮﺩﻡ (ﻣﺜﻠﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ) ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ ﻭ ﺗﻌﺎﺭﻓﺎﺕ ﻣﻌﻤﻮﻝ، ﻏﻴﺮ ﺟﺪﯼ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ:
ﺣﺘﯽ ﻟﻘﺪ ﮐﺎﻥ ﺍﻟﻤﺘﻘﺮﺏ ﻣﻨﻬﻢ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻌﻠﻤﻪ ﻳﺮﻳﺪ ﺳﻮﺍﻩ؛
ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻋﻠﻤﺸﺎﻥ (ﻋﻠﻮﻡ ﺩﻳﻨﯽ، ﻧﻪ ﻋﻠﻮﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻓﻴﺰﻳﮏ ﻭ ﺷﻴﻤﯽ) ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻘﺮﺏ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ، ﻏﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺼﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻭﻟﺌﮏ ﻫﻢ ﺍﻟﻈﺎﻟﻤﻮﻥ؛
ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ (ﺑﺮ ﺑﺸﺮﻳﺖ) ﻇﻠﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ (ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ).
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺛﻤﺮﺍﺕ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﺷﺎﺭﻩ
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻟﻮ ﺍﻥ ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﻮﺍ ﻟﺼﺎﻓﺤﺘﻬﻢ ﺍﻟﻤﻠﺎﺋﮑﺔ ﻭ ﻟﺎ ﻇﻠﻬﻢ ﺍﻟﻐﻤﺎﻡ ﻭ ﻟﺎ ﺷﺮﻗﻮﺍ ﻧﻬﺎﺭﺍ ﻭ ﻟﺄﮐﻠﻮﺍ ﻣﻦ ﻓﻮﻗﻬﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺤﺖ ﺍﺭﺟﻠﻬﻢ ﻭ ﻟﻤﺎ ﺳﺄﻟﻮﺍ ﺍﻟﻠﻪ ﺷﻴﺌﺎ ﺍﻟﺎ ﺍﻋﻄﺎﻫﻢ.
ﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺟﻨﺪﺏ، ﺍﮔﺮ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ (ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺩﻳﻨﯽ ﺷﺎﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ، ﭘﺎﯼ ﺑﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻭﯼ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﺸﻮﻧﺪ) ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺼﺎﻓﺤﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ (ﺩﺭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺁﻓﺘﺎﺏ) ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ (ﺣﺘﯽ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭﺩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻮﺍ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ) ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎﯼ ﺳﺮ ﻭ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ (ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺭﻳﺰﺩ) ﻭ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺳﻌﺎﺩﺕ، ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻃﺎﻟﺐ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻠﺎﺻﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻠﺎﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ «ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺳﻌﺎﺩﺕ» ﺍﺳﺖ.
ﻫﻤﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻧﺸﻮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺬﺕﻫﺎﯼ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﻧﺪ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺗﻠﺎﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﺑﻨﺪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺳﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺟﻤﺎﻟﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻟﺬﺕﻫﺎﯼ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺩﻝ ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻮﺟﻬﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ.
ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ، «ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﭙﺎﻳﺪ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻳﺪ. » ﺩﺭﻣﯽ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻴﺴﺖ.
@nazz_ir