هدایت شده از
سلام
با لمس آدرسهای زیر عضو این کانالها در تلگرام و ایتا شوید:
تفسیر قرآن:
@alquran_ir
نهج البلاغه:
@nahj_ir
صحیفه سجادیه:
@sahifeh_ir
اخلاق، اوج نیاز
@nyaz_ir
عرفان، اوج ناز
@nazz_ir
خانواده امن در ایتا
@amn_org
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد «ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ»:
ﺩﺭ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻴﻢ:
ﻓﻠﺎ ﺗﺴﻠﺐ ﻣﻨﯽ ﻣﺎ ﺍﻧﺎ ﻓﻴﻪ.
ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺭد!
ﻳﻌﻨﯽ:
ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﮕﻴﺮ.
ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺭﺑﻨﺎ ﻟﺎ ﺗﺰﻍ ﻗﻠﻮﺑﻨﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺫ ﻫﺪﻳﺘﻨﺎ؛
ﺧﺪﺍﻳﺎ، ﺍﻳﻦ ﻫﺪﺍﻳﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﮕﻴﺮ.
ﭼﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﻠﺐ ﻧﺸﻮﺩ؟
ﭼﻪ ﺿﻤﺎﻧﺘﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺘﻤﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺷﺪ.
ﭘﺲ ﺧﻮﻑ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﻑ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﻢ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﻠﺐ ﺷﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﻭ ﻳﺸﻔﻘﻮﻥ ﺃﻥ ﻳﺴﻠﺒﻮﺍ ﻣﺎ ﺃﻋﻄﻮﺍ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺪﯼ؛
ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ «ﺍﻫﺪﻧﺎ ﺍﻟﺼﺮﺍﻁ ﺍﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ» ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﻢ، ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﺮﺩﻩ، ﺍﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻪ؟
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﻢ.
ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﻨﺪ.
ﺍﮔﺮ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﺪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ.
ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ،
ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﻫﺪ.
ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﻳﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﻭ ﺟﻮﺭ ﺗﺮﺱ ﺩﺍﺭﻧﺪ:
ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻟﻬﯽ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﻭﺟﻞ ﻭ ﺧﺸﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ،
ﻭ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺍﻓﺘﻨﺪ، ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺁﻧﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻳﺎﺕ ﺗﮑﻮﻳﻨﯽ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻔﻮﺫ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺎﻓﺬ ﺍﺳﺖ،
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﺁﻳﺎﺕ ﺗﺸﺮﻳﻌﯽ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ.
ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﯼ ﻭﺍﻓﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ، ﻗﺪﻳﻤﺎ ﻋﻤﺮ ﺍﻟﺠﻬﻞ ﻭ ﻗﻮﯼ ﺍﺳﺎﺳﻪ ﻭ ﺫﻟﮏ ﻟﺎﺗﺨﺎﺫﻫﻢ ﺩﻳﻦ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻌﺒﺎ ﺣﺘﯽ ﻟﻘﺪ ﮐﺎﻥ ﺍﻟﻤﺘﻘﺮﺏ ﻣﻨﻬﻢ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻌﻤﻠﻪ ﻳﺮﻳﺪ ﺳﻮﺍﻩ ﺍﻭﻟﺌﮏ ﻫﻢ ﺍﻟﻈﺎﻟﻤﻮﻥ.
ﺟﻬﻞ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺳﻠﺎﻣﯽ:
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﺍﺯ ﺩﻳﺮﺑﺎﺯ، ﺑﻨﻴﺎﻥ ﺟﻬﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﯽ ﻗﻮﯼ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ، ﺑﺎﺯﺍﺭﺵ ﺭﻭﻧﻖ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﭙﺲ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺭﻭﻧﻖ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﯼ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺟﻬﻞ ﻭ ﺗﺤﮑﻴﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﯼ ﺗﻘﺮﺏ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺼﺪ ﻭ ﻧﻴﺘﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻏﻴﺮ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺻﻒ ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﮕﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮑﺎﺗﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻭﻟﺎ، ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: «ﺍﺯ ﺩﻳﺮﺑﺎﺯ ﺍﺳﺎﺱ ﺟﻬﻞ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪﻩ، ﺑﺎﺯﺍﺭﺵ ﺭﻭﻧﻖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺭﻭﺍﺝ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ» ﭼﻴﺴﺖ؟
ﺛﺎﻧﻴﺎ «ﺟﻬﻞ» ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻦ ﻳﮏ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻳﺎ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﻴﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩﻫﺎﯼ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺭﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻫﺮ ﻗﻮﻣﯽ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻭ ﭘﺪﻳﺪﻩﻫﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺟﻬﻠﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﺷﺘﻪ، ﺍﺯ ﻫﻨﺪﺳﻪ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﯽ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﻴﮏ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺘﺨﺼﺼﺎﻧﯽ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻪ «ﺟﻬﻞ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﻭﺍﺝ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ» ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟
ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ «ﺟﻬﻞ» ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ، ﺟﻬﻞ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﻣﺎﺩﯼ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺮﻫﻮﻥ ﻳﺎﺩﮔﻴﺮﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﻣﺎﺩﯼ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺩﺍﻧﺶﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻳﻦ ﺍﺳﺖ؛
ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪﺍ،
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ،
ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺧﺮﺕ،
ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ،
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﯼ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻋﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻠﻢﻫﺎ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎﻫﻞ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺯﻣﻴﻨﻪﻫﺎ ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ ﺩﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻫﺪﻑ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﭼﻴﺴﺖ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻭ ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺟﺎﻫﻞ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻔﻴﻨﻪﻫﺎﯼ ﻓﻀﺎﭘﻴﻤﺎ ﺑﺴﺎﺯﺩ.
«ﺟﻬﻞ» ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﻭﺍﺝ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ:
ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺩﺭ ﺟﻬﻞ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻓﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﯼ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺷﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺩﻟﺎﻳﻞ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺁﻥ، ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺩﻥ ﺯﻭﺭﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺯﺭﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻣﻊ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ.
ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺑﺨﺶ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ، ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺿﺪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﻠﺎﺵ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﺩﻋﻮﺕ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻳﺎﺑﺪ.
ﻋﺎﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻣﻞ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺁﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻮﻟﯽ ﺩﻳﻦ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ، ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ، ﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﺪﻳﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻮﻟﻴﺎﻥ ﺩﻳﻦ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ، ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺛﺮ ﮐﻨﺪ؟
ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻥ ﺟﻬﻞ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﻭ ﺣﻘﺎﻳﻘﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﺆﻳﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﻣﺮﺩﻡ «ﺟﻬﻞ» ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺍﺻﻞ ﻓﻄﺮﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺧﺪﺍﭘﺮﺳﺘﯽ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﺩﺭ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﺮﻧﺶ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻣﻮﺭﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﺩﻳﻨﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ؛ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺖ ﻳﺎ ﻣﺎﻩ ﻳﺎ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺭﺩﯼ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺮﺳﺘﺸﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﻭ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻫﻢ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻄﺮﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ، ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛
ﻣﺜﻠﺎ،
ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ،
ﺑﺖﻫﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﻨﺪ ﻭ...
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﯼ ﺧﺮﺍﻓﯽ، ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻣﺎ ﻧﻌﺒﺪﻫﻢ ﺍﻟﺎ ﻟﻴﻘﺮﺑﻮﻧﺎ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺯﻟﻔﯽ؛
ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ، ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﮐﻨﻨﺪ.
ﻳﺎ ﻣﺜﻠﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺧﺪﺍﻳﯽﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻪ «ﺗﺜﻠﻴﺚ» ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺧﺬ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ - ﻧﻌﻮﺫﺑﺎﻟﻠﻪ - ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﭘﺪﺭﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥﻫﺎ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺕ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺟﻬﻞ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﺮﺍﻓﯽ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﺬﺍﻫﺐ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻣﯽﺷﺪﻩ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﺎﻟﻖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛
ﻣﺜﻠﺎ،
ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻮﻟﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺩﻫﻨﺪ
ﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﻦ!
ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮐﻤﺎﺑﻴﺶ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﻬﺎﻟﺖﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.
ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻬﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺳﺎﺯﻧﺪ،
ﺗﺤﺮﻳﻔﺎﺕ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ
ﻭ ﺍﺧﺘﻠﺎﻓﺎﺕ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﻳﻨﯽ
ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺑﻌﺜﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﻭ ﺗﺤﺮﻳﻔﺎﺗﯽ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻟﻴﺒﻴﻦ ﻟﻬﻢ ﺍﻟﺬﯼ ﻳﺨﺘﻠﻔﻮﻥ ﻓﻴﻪ.
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻠﺎﻡ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﻢ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﯽﮔﺮﺩﻧﺪ.
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ «ﺗﺎﺑﻮ»ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺟﻬﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﯼ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺟﻬﻞ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﮐﻦ ﻧﺸﺪﻩ، ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻟﺖﻫﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻋﻠﯽ ﺭﻏﻢ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺯﺩﻭﺩﻥ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻟﺖﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻩ، ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻡ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﻭﺍﺝ ﺟﻬﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﻮﺩﻩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺪﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻳﻦ، ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺎﮎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ: ﺩﭼﺎﺭ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺳﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯼ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎﯼ ﻟﺎﺗﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻴﺶﻫﺎ ﺻﺮﻳﺤﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ: «ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﺎ ﺍﺳﻘﻒﻫﺎ ﻭ ﮐﺸﻴﺶﻫﺎ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. » ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: «ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. »
ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ، ﺩﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺁﻥ، ﺍﺭﺗﺰﺍﻕ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ، ﺩﻳﻦ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺷﻮﺩ ﺳﻌﯽ ﺩﺭ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺁﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﻧﺸﺪﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ، ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭﻳﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﮐﻨﻴﻢ.
ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﮐﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﮐﻤﺎﺑﻴﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﻗﺒﻠﺎ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ، ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻠﺎﻝ ﺷﻤﺮﺩﻥ! ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﮐﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺟﺪﻳﺪﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﮑﻨﻴﻢ، ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻦ!
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۳)
از آیت الله مصباح یزدی
دین ابزاری و تغییراتی که کشیشان به مقتضای سلیقه مردم در دین داده اند
ﻣﺜﻠﺎ، ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻃﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﭖ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﭘﺎﮎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﺩﺍﺩ، ﺻﺮﻳﺤﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺳﺖ، ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﻏﺬﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﻳﮏ ﺭﻭﺯ «ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ» ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ (ﻳﻌﻨﯽ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﮑﻨﻨﺪ) ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ، ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ، ﻳﮑﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺩﻳﻨﯽ ﻟﻐﻮ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﯼ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ. «ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺳﺒﺖ»، ﮐﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺻﻴﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻨﺒﻪ ﻧﻬﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻫﻢ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ، ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺣﻮﺿﭽﻪﻫﺎﻳﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺷﻨﺒﻪ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻴﺪ ﻧﻤﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﺣﻮﺿﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻣﺎﻫﯽﻫﺎ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻳﮑﺸﻨﺒﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ!
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺬﺍﺏ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺑﻮﺯﻳﻨﻪ ﻣﺴﺦ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ:
ﻓﻘﻠﻨﺎ ﻟﻬﻢ ﮐﻮﻧﻮﺍ ﻗﺮﺩﺓ ﺧﺎﺳﺌﻴﻦ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺷﺪﻩ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﯽ ﺩﻳﻦﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﯽﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﮔﻮﻳﯽ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺷﺮﻋﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ ﻋﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺸﺎﻥ ﺍﺛﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﺜﻠﺎ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﻑ، ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﻟﻔﻈﯽ، ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: «ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ، ﺗﺼﺪﻗﺖ، ﻧﻮﮐﺮﻡ،... »، ﺍﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﮐﻤﯽ ﻣﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﻓﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺷﺮﻉ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺷﺮﻋﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ.
ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺩﻳﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺩﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﻋﻤﻞ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ، ﺣﺮﻓﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺛﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﺑﻴﻨﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻭﺻﻴﺖ ﺧﻮﺩ، ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺼﺐ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﭘﻴﺮﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺭﺍﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﻭﺭﺯﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ:
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺴﺘﻴﻢ
ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ؛
ﻫﻢ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ،
ﻫﻢ ﺍﺭﺯﺵﻫﺎﯼ ﺍﺧﻠﺎقی
ﻭ ﻫﻢ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻋﻤﻠﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ،
ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺎ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﻧﮑﻨﻴﻢ.
ﻫﻢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﮑﻨﻴﻢ
ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ،
ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﺟﻬﻞ ﻭ ﮐﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ.
ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﺯ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﯼ ﻳﺰﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟
ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ:
«ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺴﺆﻭﻝ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﺸﺪﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻳﺰﺩ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ؛ ﺍﮔﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭﺕ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ، ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﺕ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮﺩﯼ، ﻳﻬﻮﺩﯼﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. »
ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺿﻤﻦ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ، ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺮﺧﯽ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﺟﻬﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ، ﻗﺪﻳﻤﺎ ﻋﻤﺮ ﺍﻟﺠﻬﻞ؛
ﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺟﻨﺪﺏ، ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺑﻴﻨﺎﻥ ﺟﻬﻞ ﺁﺑﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻗﻮﯼ ﺍﺳﺎﺳﻪ؛ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ،
ﭼﺮﺍ؟
ﻭ ﺫﻟﮏ ﻟﺎﺗﺨﺎﺫﻫﻢ ﺩﻳﻦ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻌﺒﺎ؛
ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﻓﺮﻕ «ﻟﻌﺐ» ﺑﺎ ﮐﺎﺭ ﺟﺪﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺟﺪﯼ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﻘﺎﻳﻘﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺎﺗﯽ ﺳﺮﻭﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻣﺜﻠﺎ، ﻏﺬﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ، ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻏﺬﺍﻳﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ، ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﺩ؛
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻟﻌﺐ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺟﺪﯼ ﻭ ﺗﻌﺎﺭﻓﺎﺕ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﺪ: «ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ، ﺗﺼﺪﻗﺖ ﻭ... ».
ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺎﺱ، ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ:
ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺟﺪﯼ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺁﻥ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﺍﺳﺖ،
ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺟﺪﯼ ﻭ ﻟﻌﺐ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﺩ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽﻫﺎ ﻳﺎ ﺗﻌﺎﺭﻓﺎﺕ ﻣﻌﻤﻮﻝ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽﺁﻭﺭﻧﺪ، ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﻣﺮﺩﻡ (ﻣﺜﻠﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ) ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ ﻭ ﺗﻌﺎﺭﻓﺎﺕ ﻣﻌﻤﻮﻝ، ﻏﻴﺮ ﺟﺪﯼ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ:
ﺣﺘﯽ ﻟﻘﺪ ﮐﺎﻥ ﺍﻟﻤﺘﻘﺮﺏ ﻣﻨﻬﻢ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻌﻠﻤﻪ ﻳﺮﻳﺪ ﺳﻮﺍﻩ؛
ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻋﻠﻤﺸﺎﻥ (ﻋﻠﻮﻡ ﺩﻳﻨﯽ، ﻧﻪ ﻋﻠﻮﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻓﻴﺰﻳﮏ ﻭ ﺷﻴﻤﯽ) ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻘﺮﺏ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ، ﻏﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺼﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻭﻟﺌﮏ ﻫﻢ ﺍﻟﻈﺎﻟﻤﻮﻥ؛
ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ (ﺑﺮ ﺑﺸﺮﻳﺖ) ﻇﻠﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ (ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ).
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺛﻤﺮﺍﺕ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﺷﺎﺭﻩ
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻟﻮ ﺍﻥ ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﻮﺍ ﻟﺼﺎﻓﺤﺘﻬﻢ ﺍﻟﻤﻠﺎﺋﮑﺔ ﻭ ﻟﺎ ﻇﻠﻬﻢ ﺍﻟﻐﻤﺎﻡ ﻭ ﻟﺎ ﺷﺮﻗﻮﺍ ﻧﻬﺎﺭﺍ ﻭ ﻟﺄﮐﻠﻮﺍ ﻣﻦ ﻓﻮﻗﻬﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺤﺖ ﺍﺭﺟﻠﻬﻢ ﻭ ﻟﻤﺎ ﺳﺄﻟﻮﺍ ﺍﻟﻠﻪ ﺷﻴﺌﺎ ﺍﻟﺎ ﺍﻋﻄﺎﻫﻢ.
ﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺟﻨﺪﺏ، ﺍﮔﺮ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ (ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺩﻳﻨﯽ ﺷﺎﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ، ﭘﺎﯼ ﺑﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻭﯼ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﺸﻮﻧﺪ) ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺼﺎﻓﺤﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ (ﺩﺭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺁﻓﺘﺎﺏ) ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ (ﺣﺘﯽ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭﺩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻮﺍ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ) ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎﯼ ﺳﺮ ﻭ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ (ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺭﻳﺰﺩ) ﻭ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺳﻌﺎﺩﺕ، ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻃﺎﻟﺐ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻠﺎﺻﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻠﺎﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ «ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺳﻌﺎﺩﺕ» ﺍﺳﺖ.
ﻫﻤﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻧﺸﻮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺬﺕﻫﺎﯼ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﻧﺪ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺗﻠﺎﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﺑﻨﺪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺳﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺟﻤﺎﻟﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻟﺬﺕﻫﺎﯼ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺩﻝ ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻮﺟﻬﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ.
ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ، «ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﭙﺎﻳﺪ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻳﺪ. » ﺩﺭﻣﯽ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻴﺴﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۶)
از آیت الله مصباح یزدی
برخی افراد میفهمند که ظواهر دنیا ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻴﺴﺖ.
ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ:
ﻳﮏ ﺩﺳﺘﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﯽﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻫﺪﻑ ﺍﺻﻠﯽ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﻣﯽﻓﻬﻤﻨﺪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﭼﻴﺴﺖ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ «ﻗﺮﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ» ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻗﺮﺁﻥ:
ﺧﺎﻟﺪﻳﻦ ﻓﻴﻬﺎ ﻣﺎ ﺩﺍﻣﺖ ﺍﻟﺴﻤﺎﻭﺍﺕ ﻭ ﺍﻟﺄﺭﺽ.
ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﯽﺭﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺍﺑﺪﯼ ﻭ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺘﻪ ﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﻗﺖ ﺻﺮﻑ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ. ﺩﭼﺎﺭ ﺷﮏ ﻭ ﺷﺒﻬﻪﻫﺎﯼ ﻭﺍﻫﯽ ﻭ ﻭﺳﻮﺳﻪﻫﺎﯼ ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛ ﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﻣﯽﻓﻬﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺭ ﻗﺮﺏ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺟﻮﺍﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ.
ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻭﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻌﺰﺯ ﻭ ﻣﻘﺮﺏ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ. ﺩﻳﮕﺮﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﻣﺮﺍﺗﺒﯽ ﺩﺍﺭﺩ؛
ﺑﺮﺧﯽ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﻨﺪ
ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻳﺎ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮﺳﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﻧﻮﺑﺖ «ﻋﻤﻞ» ﻣﯽﺭﺳﺪ؛
ﻳﻌﻨﯽ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻣﻄﻠﻮﺑﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﭘﺎﯼ ﻣﺮﺩﯼ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ،
ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻧﺸﻮﻧﺪ
ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﯼ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﻭﻳﮋﻩ ﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ:
اﮔﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻫﺪﻑ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﭼﻴﺰﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﺻﻠﺎﺣﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﻫﺪ؟
ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ؛
ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ، ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﯼ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ، ﺭﺍﻩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﻃﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻴﻮﺿﺎﺕ ﻭ ﺭﺣﻤﺖﻫﺎﯼ ﺍﺑﺪﯼ ﺍﻭ ﻧﺎﻳﻞ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺍﺻﻠﺎ ﻫﺪﻑ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻴﺮﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﻨﻤﻮﺩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﮑﻨﺪ.
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻏﻔﻠﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺭﺍﻩ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺧﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻧﮑﻨﺪ؟
ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻔﻌﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮﺕ، ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﺰﺍﺣﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ:
ﺟﻨﺔ ﻋﺮﺿﻬﺎ ﮐﻌﺮﺽ ﺍﻟﺴﻤﺎﺀ ﻭ ﺍﻟﺄﺭﺽ؛
ﺑﻬﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺴﺘﺮﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺳﻤﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ. ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﺍﯼ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛
ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺜﻠﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﻤﯽ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﻮﻧﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺗﺰﺍﺣﻤﯽ ﻧﻴﺴﺖ. ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﯼ ﺗﻤﺘﻊ ﺑﺮﺩﻧﺪ، ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻧﻪ ﻣﻠﺎﻟﺖ، ﻧﻪ ﺿﻌﻒ، ﻧﻪ ﺩﺭﺩ،... ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﯽ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻩد!
ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺷﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ، ﺣﺘﯽ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﻠﺸﺎﻥ ﻣﯽﺭﺳﺪ.
ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ:
ﻓﻴﻬﺎ ﻣﺎ ﺗﺸﺘﻬﻴﻪ ﺍﻟﺄﻧﻔﺲ ﻭ ﺗﻠﺬ ﺍﻟﺄﻋﻴﻦ.
ﺩﺭ ﺟﺎﻳﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻟﻬﻢ ﻣﺎ ﻳﺸﺎﺅﻥ ﻓﻴﻬﺎ ﻭ ﻟﺪﻳﻨﺎ ﻣﺰﻳﺪ؛
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﯽﺩﻫﻴﻢ، ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻣﯽﺩﻫﻴﻢ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ، ﺧﻴﺮﺍﺕ ﻭ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﮐﻤﺎ ﺑﻴﺶ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﺰﺍﺣﻢ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﻠﺎﻝ ﻭ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺩﻧﯽﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﯽ ﻫﺎ، ﭼﻪ ﺩﺭ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﯽﻫﺎ ﻳﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎ. ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﺵ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﯼ ﻣﻌﮑﻮﺱ ﻣﯽﺩﻫﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ، ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﺮﺧﻮﺭﯼ ﮐﻨﺪ، ﻣﺮﻳﺾ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﺰﺍﺣﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺍﺻﻞ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽﺩﻫﺪ.
ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎﻳﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺗﺰﺍﺣﻤﺎﺕ، ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﺻﻠﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﯼ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﺪ، ﻣﮕﺮ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺗﺰﺍﺣﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ.
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺻﺎﻟﺢ ﺧﺪﺍ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺍﻗﻌﯽ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻠﺎﺣﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﯼ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﯼ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ، ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺧﺪﺍﻳﺎ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻧﺼﻴﺒﻤﺎﻥ ﮐﻦ.
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎ، ﺍﺑﺮﯼ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺷﺐ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ.
ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﺰﺍﺣﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻋﻄﺎ ﮐﻨﺪ؛ ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎﻳﺸﺎﻥ ﮐﻢ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﻳﺸﺎﻥ ﻣﯽﺍﻓﺰﺍﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﺟﺎﺗﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﯽﺑﺮﺩ.
ﭘﺲ ﺑﺎ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﻋﻘﻠﯽ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻧﯽ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﻨﺪ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻡ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ، ﺍﺑﺮﯼ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪﻧﺪ ﺷﻔﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻴﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ، ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ.
ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪ؟
ﺁﻳﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺭﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻋﻤﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ،
ﻳﻬﻮﺩﯼ ﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺼﺮﺍﻧﯽ ﻳﺎ ﺑﻮﺩﺍﻳﯽ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ؟
ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﯼ ﻣﺎ، ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ «ﺍﺳﻠﺎﻡ» ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﯼ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺑﺪﯼ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ «ﺧﺪﺍ» ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ «ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺳﻠﺎﻡ» ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺿﺮﻭﺭﻳﺎﺕ ﻭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ. ﭘﺲ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ، ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮐﻤﺎﺑﻴﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻣﻨﺘﻬﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۵۹)
ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻬﺮﻩ ﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺳﻌﺎﺩﺕ:
ﺍﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﻗﻪﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ، ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻫﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻭﻟﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ؛ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖﻫﺎﯼ ﺟﺎﺑﺮﺍﻧﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻣﺴﺆﻭﻟﻴﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ. ﻃﺒﻌﺎ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻨﺎﻳﺘﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻧﭙﻴﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺩﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻤﺎﻟﺎﺗﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮﺩﻥ، ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻘﺼﻴﺮﯼ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﯼ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺪ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ:
ﺍﻧﺎ ﻟﺎ ﻧﻀﻴﻊ ﺃﺟﺮ ﻣﻦ ﺃﺣﺴﻦ ﻋﻤﻠﺎ.
ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺧﺖ «ﺗﻘﺼﻴﺮ» ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻗﺼﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﭘﺎﺩﺍﺷﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ.
ﺍﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻠﺎﺵ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﮔﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻃﯽ ﻃﺮﻳﻖ، ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ - (ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ) ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﯼ ﻋﻤﻞ، ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﮑﻮﺷﻨﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﻫﺪﻑ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻣﻌﺮﻓﺖ، ﻣﺮﺍﺗﺒﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﺷﻴﻌﻪ ﺷﺪ، ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﺑﻌﺎﺩﺵ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ، ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﺘﺒﻊ ﺍﺯ ﺩﺭﮎ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
@nazz_ir