#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۷۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺑﺎ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﮎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻣﺜﻠﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻳﮏ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ، ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﻭ... ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﺗﺼﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺩﺭ ﺳﻄﺤﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ، ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﯼ ﻋﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ، ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ، ﻓﻘﺮ، ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ... ﺗﺮﺱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺏ، ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻣﻌﺮﻓﺘﺸﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻭﺩ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻪ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺳﻨﺪ.
ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺩﻳﻦ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺍﻣﻴﺪﻫﺎ ﻭ ﺗﺮﺱﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺩﻫﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ، ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ، ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻭ... ﺗﺮﺳﻴﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺱ ﺑﻮﺩ؛
ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻟﻄﻤﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ، ﺭﻭﺡ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﻮﺩ، ﻋﺬﺍﺑﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﮑﻨﺪ.
ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻨﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮﺱﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺗﺮﺱ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﺎﻟﯽ ﺗﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﮑﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽ ﺩﺭﮎ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻴﭻ ﺗﻨﺒﻴﻬﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻭ ﻗﻄﻊ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﻧﻴﺴﺖ.
ادامه این بحث زیبا را در شماره بعد بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺷﻘﯽ ﺫﮐﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:..
ﻭ ﻟﺎ ﻳﮑﻠﻤﻬﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻨﻈﺮ ﺍﻟﻴﻬﻢ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺰﮐﻴﻬﻢ ﻭ ﻟﻬﻢ ﻋﺬﺍﺏ ﺃﻟﻴﻢ؛
یعنی:
ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺳﺨﻦ نمیﮔﻮﻳﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮﺩ، ﻭ ﭘﺎﮐﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻭ ﻋﺬﺍﺑﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﺁﺗﺸﯽ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﺍﻟﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺭﮎ ﻧﮑﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﻋﺬﺍﺑﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ (ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺪﺍ) ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪﻳﻢ، ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺗﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﺮﺩﻥ ﻣﻌﺮﻓﺘﻤﺎﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻭ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻴﻢ.
ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ، ﻋﺎﻣﻞ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ:
ﻣﺎ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﺒﺮﻳﻢ. ﻣﺜﻠﺎ، ﻣﺎ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻧﻴﺰ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﺒﺮﻳﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﻭﺑﺎ، ﺳﺮﻃﺎﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﺪﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻴﺰ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼﻫﺎ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﻳﺎ ﺩﻓﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺮﯼ ﻟﺎﺯﻡ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎ ﻭ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮐﻴﺴﺖ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﺍﺯ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻗﺮﺍﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ، ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﻣﯽﺯﻳﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽﻫﺎﻳﯽ ﻫﺴﺖ.
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﺎﻭﺵﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻪﻫﺎﯼ ﮔﻨﺪﻣﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺳﺮﺷﻨﺎﺱ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺩﻓﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ، ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺪﻡﻫﺎ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﻮند.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺎﺩﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎ ﻭ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎﻳﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎ ﻭ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻧﺸﻮﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺱ ﺍﺻﺎﻟﺘﺎ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﮐﺎﺭ ﺑﺪﯼ ﺑﮑﻨﻨﺪ، ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺑﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻴﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﺵ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﻋﺎﻣﻞ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﺳﻠﺎﻣﯽ، ﺧﻮﻑ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺟﺎﯼ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﻮﺩ، ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ؛
ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺟﻬﻨﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ:
ﻓﻬﺒﻨﯽ... ﺻﺒﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﺬﺍﺑﮏ ﻓﮑﻴﻒ ﺍﺻﺒﺮ ﻋﻠﯽ ﻓﺮﺍﻗﮏ؛
ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﻋﺬﺍﺑﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ، ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﻗﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ؟
ﺣﺪ ﻧﺼﺎﺏ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺍﻣﺮﯼ ﺗﺸﮑﻴﮑﯽ ﻭ ﺫﻭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺣﺪ ﻧﺼﺎﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺧﺎﻟﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﻭﺍﺳﻊ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﯽﺁﻣﺮﺯﺩ، ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﺴﺘﺎﺥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺎﮐﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻳﮏ ﺭﺟﺎﯼ ﮐﺎﺫﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺁﻣﺮﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺑﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽﺑﺮﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﺪﯼ ﺍﺯ ﺭﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺏ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ، ﻭﺍﺟﺐ ﻭ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ(خوف و رجا) ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺍﺯﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﺭﺟﺎ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻑ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻑ ﮐﻢ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﯼ ﺗﺮﮎ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻠﺎﮐﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺧﻮﻑ ﻫﻢ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺭﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻄﺎ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻓﺮﺩ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ، ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺘﺸﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻌﻀﺎ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ، ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺎﺷﺪ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺻﺮﻑ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻠﺎﻟﻴﻪ ﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻮﻓﺸﺎﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻪ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺗﻮﺍﺯﻥ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ:
ﮐﻤﺎﻝ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻭﺟﻮﺩﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﻤﺎﻝ ﻋﺒﻮﺩﻳﺖ ﺍﻗﺘﻀﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻑ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺖ ﻗﻬﺎﺭﻳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺎﺗﯽ ﻗﻬﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺭﺟﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻤﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﻮﻑ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺭﺟﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ. ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﻢ ﺳﻦ ﻭ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩ:
ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺗﻮﺍﺯﻥ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ:
ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺳﻮﺯﺵ ﺍﺷﮏ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ، ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺯﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﺖﻫﺎﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﻗﻴﻖ ﺍﻟﻘﻠﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﮐﺮﻳﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻗﺼﺪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ، ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﻴﺪ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ.
ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺑﮑﺎﺋﻴﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻠﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺭﺟﺎ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻤﺎﻟﻴﻪ، ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺗﺠﻠﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﻞ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻠﺎﻝ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﺠﻠﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﻀﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺟﻬﻨﻢ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻠﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﺎﻟﺎﺕ ﺧﺎﺹ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻧﺒﺴﺎﻁ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻤﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﯽﻧﮕﺮﻧﺪ. ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻭﻟﻴﺎﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻌﻀﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻠﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻤﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻬﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻠﺎﻝ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺍﺳﻠﺎم:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻣﻦ ﺳﺮﻩ ﺃﻥ ﻳﺰﻭﺟﻪ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﺤﻮﺭ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻭ ﻳﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﻟﻨﻮﺭ ﻓﻠﻴﺪﺧﻞ ﻋﻠﯽ ﺁﺧﻴﻪ ﺍﻟﻤﺆﻣﻦ ﺍﻟﺴﺮﻭﺭ.
ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ:
ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﺑﯽ ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻳﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﻓﯽ، ﻭﺍﻓﯽ، ﻭﺳﺎﺋﻞ ﺍﻟﺸﻴﻌﻪ ﻭ... ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ. ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻌﺮﻭﻑ، ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﺆﻣﻦ «ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭ» ﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﮐﻠﻴﻨﯽ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻣﺎ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﺸﯽ ﺀ ﺃﺣﺐ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻦ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺍﻟﺴﺮﻭﺭ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﻤﺆﻣﻦ؛ﻳﻌﻨﯽ:
ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕﻫﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺍﺻﻮﻝ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻴﺰ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
ﺍﻥ ﺍﺣﺐ ﺍﻟﺎﻋﻤﺎﻝ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺍﻟﺴﺮﻭﺭ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ؛
یعنی:
ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ، ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه...... ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ:
ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺷﺎﻥ، ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺎ ﻣﮑﺮﺭ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻋﻦ ﺍﻟﺼﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻗﺎﻝ ﻟﺎ ﻳﺮﯼ ﺍﺣﺪﮐﻢ ﺍﺫﺍ ﺍﺩﺧﻞ ﻋﻠﯽ ﻣﺆﻣﻦ ﺳﺮﻭﺭﺍ ﺍﻧﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺩﺧﻠﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻞ ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻨﺎ ﺑﻞ ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯽ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ؛
ﻳﻌﻨﯽ:
ﺍﮔﺮ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩ، ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻣﻦ ﺳﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎ ﻓﻘﺪ ﺳﺮﻧﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺮﻧﯽ ﻓﻘﺪ ﺳﺮ ﺍﻟﻠﻪ؛
یعنی:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﻣﺮﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ، ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺟﺎﯼ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه...... ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ:
ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺳﺆﺍﻟﺎﺗﯽ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻬﺎﻣﺎﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖﻫﺎ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪﻫﺎﯼ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻟﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻀﺎﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺮﺍﻳﻦ ﻗﻄﻌﯽ، ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻟﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ؟
ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮﯼ ﺑﺎ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺍﺳﻠﺎﻡ، ﻣﮑﺘﺐ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺍﺳﻠﺎﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ. ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﮔﻨﺎﻩ، ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺷﺎﺩ ﺷﻮﺩ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺛﻮﺍﺑﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ، ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻦ [ﺻﻔﺤﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻦ، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻟﻐﻮ ﻭ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه...... ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ:
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻘﯽ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺷﺎﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﻘﻴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﯽﻫﺎ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﺎﺯﯼﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺣﺮﺍﻡ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺟﺰﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎ ﻣﺬﻣﻮﻡ (ﻣﮑﺮﻭﻩ ﻳﺎ ﻣﺸﺘﺒﻪ) ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻳﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺋﺎﺗﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﻭ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺷﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻳﮏ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻨﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﺟﺰ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﻳﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻋﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﮑﻞ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﮑﺮﻭﻩ، ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻭ ﻳﺎ ﻟﻐﻮ، ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ.
ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻟﻐﻮﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻓﯽ ﺣﺪ ﻧﻔﺴﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ:
ﻭ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻫﻢ ﻋﻦ ﺍﻟﻠﻐﻮ ﻣﻌﺮﺿﻮﻥ؛
یعنی:
ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ، ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﺭﯼ ﺷﺮﻋﻴﻪ ﻭ ﺭﺍﻩﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻋﺎ ﻣﺠﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
@nazz_ir
سفارشهای_امام_صادق_عليه_السلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﺳﺆﺍﻝﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻧﻴﺰ، ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﻭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺗﺮ ﻭ ﺟﺰﻭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺻﻮﻟﺎ ﻣﮕﺮ «ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ» ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟
ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭﺿﻊ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ، ﻣﺤﺰﻭﻥ؟
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺣﺰﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺟﻤﻌﯽ ﺷﺨﺺ ﻣﺤﺰﻭﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻥ ﺟﻤﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺣﻤﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩ؟
ﺁﻳﺎ «ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ» ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﮔﺮ «ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ» ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﭘﺲ ﭼﻄﻮﺭ «ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ» ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ؟
ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﺮﺩ.
پاسخ این سوال اساسی را در شماره آینده بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﺍﺻﻞ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻳﮏ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻭﻋﺪﻩ ﯼ ﺍﻋﻄﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ:
ﻭﺟﻮﻩ ﻳﻮﻣﺌﺬ ﻧﺎﻋﻤﺔ؛
یعنی:
ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺧﺮﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻳﻨﻘﻠﺐ ﺍﻟﯽ ﺃﻫﻠﻪ ﻣﺴﺮﻭﺭﺍ؛
یعنی:
ﻣﺆﻣﻦ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ، ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﻴﺎﻟﺶ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺑﯽ ﺷﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮﺷﯽ، ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ. ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ، ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﯽ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻭ... ﻫﻤﮕﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ، ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ:
ﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ ﺍﻟﺬﯼ ﺃﺫﻫﺐ ﻋﻨﺎ ﺍﻟﺤﺰﻥ؛
ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﺰﻥ ﻭ ﻏﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ.
ﭘﺲ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺍﻫﻞ ﺟﻬﻨﻢ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻗﻴﺎﻓﻪﻫﺎﯼ ﺩﺭﻫﻢ ﮐﺸﻴﺪﻩ (ﻋﺒﻮﺳﺎ ﻗﻤﻄﺮﻳﺮﺍ)
ﻭ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﭼﺮﻭﮐﻴﺪﻩ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ
(ﻭﺟﻮﻫﻬﻢ ﻣﺴﻮﺩﺓ)
ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺎﺕ ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺪﺍ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻞ ﺷﻬﺪا ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ، ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻓﺮﺣﻴﻦ ﺑﻤﺎ ﺁﺗﺎﻫﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻭ ﻳﺴﺘﺒﺸﺮﻭﻥ ﺑﺎﻟﺬﻳﻦ ﻟﻢ ﻳﻠﺤﻘﻮﺍ ﺑﻬﻢ؛
یعنی:
ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ، ﻳﮏ ﺍﻣﺮ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺯﺥ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ، ﻗﻄﻌﺎ ﺟﺰﻭ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﺎﻟﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮﺷﯽﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻭ ﺗﮑﻮﻳﻨﯽ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻤﺎ ﺑﻴﺶ ﻏﻢﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﮔﺎﻫﯽ ﻳﮏ ﺷﺎﺩﯼ، ﻏﻢﻫﺎﯼ ﻃﻮﻟﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻳﮏ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﮏ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻮﻗﺖ ﺷﺎﺩ ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﺨﺪﺭ، ﻣﺴﮑﺮﺍﺕ ﻭ... ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺷﺎﺩﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺷﺎﺩﯼ، ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﺍﺑﯽ ﺭﺍ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﺨﺪﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ، ﺷﺎﺩﯼ ﮐﺎﺫﺑﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻋﻤﺮﯼ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﺷﺪﻩ، ﺧﻮﺩ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﻃﺒﻖ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺍﺳﻠﺎﻡ، ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺑﺪﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﮔﺮ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻳﺎ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﻳﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻴﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻁ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ، ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ، ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ. ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﺧﺮﺕ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺷﻮﺩ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻳﺎ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺰﻥﻫﺎﻳﯽ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻫﻢ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﻭ ﻫﻢ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮﺗﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﻣﺜﻠﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺶ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﻓﺮﺣﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﮔﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﺡ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻧﮑﻮﻫﺶ ﺁﻣﻴﺰ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ: ﺍﻧﻪ ﻟﻔﺮﺡ ﻓﺨﻮﺭ؛
یعنی:
ﺍﻭ [ﺍﻧﺴﺎﻥ] ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﺨﺮﻓﺮﻭﺵ ﺍﺳﺖ.
ﻳﺎ: ﻟﺎ ﺗﻔﺮﺡ ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﻳﺤﺐ ﺍﻟﻔﺮﺣﻴﻦ.
ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ، ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺑﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩ. ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﺵ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ:
ﻟﺎ ﺗﻔﺮﺡ ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﻳﺤﺐ ﺍﻟﻔﺮﺣﻴﻦ؛
یعنی:
ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﻧﮑﻦ، ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺩﺭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺗﻌﺒﻴﺮ «ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ» ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺮﻭﺭﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﺡﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ. ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺗﮑﺎﻣﻠﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺎﻓﻞ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﻴﻔﺶ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﺨﺮ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻫﻢ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻭﺿﻌﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ:
ﺍﻧﻪ ﮐﺎﻥ ﻓﯽ ﺃﻫﻠﻪ ﻣﺴﺮﻭﺭﺍ؛
ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺟﻬﻨﻤﻴﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﻣﯽﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺣﺰﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ:
ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺣﺰﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﺪﺍ، ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﻣﺴﺆﻭﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺷﺮﻋﯽ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﺵ ﮐﻨﺪ، ﺣﺰﻧﯽ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؛ ﺣﺰﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺎﻗﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺷﺪﻩ، ﺍﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﺪ، ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺰﻥﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻧﺮﺳﺪ، ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺪﯼ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺷﺮﻋﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﻫﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﮐﻨﺪ، ﺟﻬﺎﺩ ﺑﺮﻭﺩ، ﺑﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﻳﻨﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻴﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ:
ﻧﮑﺘﻪ ﺳﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺵ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ؛
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮐﻮﺩﮎ ﺧﺮﺩﺳﺎﻟﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻴﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺧﻮﺭﺍﮐﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻴﺪ، ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﺷﺪ، ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻗﺼﻪ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻴﺪ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻥ، ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﻈﺎﻳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﺟﻮﺍﻧﯽ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﺷﺪ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻭ ﻣﻌﻘﻮﻟﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺷﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﺕ ﺑﺪﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﯼ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻓﺮﺩ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮﯼ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻨﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﺷﺎﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺍﮎ، ﻣﺴﮑﻦ ﻭ... ﺩﺍﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ:
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ؟
ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺣﺶ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﺮﺳﺎﻳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻴﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺗﺶ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺠﺎﺩ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻫﺎﻳﺶ ﻋﺮﺽ ﻣﯽﮐﻨﺪ: ﻭ ﺍﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻣﻦ ﮐﻞ ﻟﺬﺓ ﺑﻐﻴﺮ ﺃﻧﺴﮏ؛
ﺍﺯ ﻫﺮ ﻟﺬﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﻡ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻟﻘﺎﯼ ﺗﻮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽﺑﺮﻡ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻭﺝ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﻟﻘﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺰﺍﺣﻤﺖﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺭﺍﻫﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮﺩ، ﻫﻴﭻ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻃﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺷﺎﺩﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه......... ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ:
ﺍﻣﺎ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﻟﺎﺍﻗﻞ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺸﻮﺩ، ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﻟﺘﺬﺍﺫﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﻠﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﻠﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻭﻇﺎﻳﻔﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﺰﺍﺡ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺩﺭ ﺣﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺍﺗﻠﺎﻑ ﻭﻗﺖ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻤﺴﺨﺮ، ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﺤﺒﺎﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻳﮏ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻠﺎﻝ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﺎﻭﻩ، ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺑﻌﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.
ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻣﻠﺎﮎ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ؛ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻭ ﻳﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﺁﺧﺮ، ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎﻟﻎ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺳﻦ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭﺩ. ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ
@nazz_ir