#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد: ﭘﺎﺩﺍﺵﻫﺎﻳﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﻫﻤﻴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺟﺮ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﺟﺮ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ، ﻧﻴﺖ، ﺳﻌﯽ ﻭ ﺗﻠﺎﺵ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﺹ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻠﺎﮎ ﻋﻤﻞ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎﺕ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ، ﻣﺜﻠﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﮐﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﻬﻴﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻫﺴﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻴﺘﯽ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺛﻮﺍﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺜﻠﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩﺭﯼ ﺻﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﯼ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﯼﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺗﻮﺍﻧﺶ ﻣﺒﻠﻐﯽ - ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻧﺪﮎ - ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺻﺮﻑ ﮐﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻃﻠﺒﮕﯽ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؛ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﮐند!
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻃﻠﺒﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻳﻪ ﯼ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﻳﺪﻧﺪ، ﺷﻬﺮﻳﻪ ﯼ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺣﻔﻆ ﻋﺰﺕ ﻭ ﮐﺮﺍﺕ ﻭﯼ ﻧﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻭ ﺧﺮﺝ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻘﺪﺍﺭ، ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺑﻮﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد: ﭘﺎﺩﺍﺵﻫﺎﻳﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺪﺍﺭﺩ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﺩﻧﻴﻮﯼ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﺯ ﺑﻌﻀﯽ ﺟﻬﺎﺩﻫﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ:...
ﻭ ﻳﺆﺛﺮﻭﻥ ﻋﻠﯽ ﺃﻧﻔﺴﻬﻢ ﻭ ﻟﻮ ﮐﺎﻥ ﺑﻬﻢ ﺧﺼﺎﺻﺔ...
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻨﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺭﺯﺵ ﻳﺎﺑﯽ ﺩﻗﻴﻘﯽ ﺍﺯ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﺷﻬﺪﺍﯼ ﺟﻨﮓﻫﺎﯼ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ، ﻣﺴﺄﻟﻪ ﯼ ﺗﻔﻀﻠﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ، ﻓﻮﻕ ﺍﺟﺮ ﻭ ﺛﻮﺍﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻋﻤﺎﻝ، ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻀﺎﻋﻒ ﻟﻤﻦ ﻳﺸﺎﺀ ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻭﺍﺳﻊ ﻋﻠﻴﻢ؛
ﻭ ﻣﻦ ﺟﺎﺀ ﺑﺎﻟﺤﺴﻨﺔ ﻓﻠﻪ ﻋﺸﺮ ﺃﻣﺜﺎﻟﻬﺎ...
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺗﺤﻘﻖ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺳﻠﺴﻠﺔ ﺍﻟﺬﻫﺐ، ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮﺭ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﮐﻠﻤﺔ ﻟﺎ ﺍﻟﻪ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﻠﻪ ﺣﺼﻨﯽ ﻓﻤﻦ ﺩﺧﻞ ﺣﺼﻨﯽ ﺃﻣﻦ ﻣﻦ ﻋﺬﺍﺑﯽ... ﺑﺸﺮﻭﻃﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﺎ ﻣﻦ ﺷﺮﻭﻃﻬﺎ.
ﺁﺭﯼ، ﮐﻠﻤﻪ ﯼ «ﻟﺎ ﺍﻟﻪ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﻠﻪ» ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻬﺎ ﻭ ﺷﺮﻭﻃﻬﺎ.
ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻁ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﺁﻥ ﮐﻠﻤﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻗﺘﻀﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻫﻢ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﯽﺳﻮﺯﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ؛ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺣﺘﺮﺍﻗﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮐﺴﻴﮋﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ...
ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻓﻌﻠﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮﯼ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺻﯽ، ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺛﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺁﺛﺎﺭ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ:
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﯼ ﺳﻠﺒﯽ ﻗﻀﻴﻪ، ﺑﻪ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻳﮏ ﺳﻨﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ. ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻓﻘﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻓﻘﺮﺍ ﻏﻔﻠﺖ ﻣﯽﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺠﻞ ﻣﯽﺷﺪ.
ﻧﻤﻮﻧﻪ ﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ، ﺗﺄﺧﻴﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﯼ ﻋﺬﺍﺏ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﺗﻬﻴﺪﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻏﺬﺍ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺬﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻧﺎﺯﻝ ﻧﮑﺮﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ، ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ.
ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﺵ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﻭﻗﻮﻉ ﺳﻴﻞ ﻫﺎ، ﺯﻟﺰﻟﻪﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﺗﻬﻴﺪﺳﺖ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﯼ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺗﺮ ﺷﺪﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺎﺕ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺳﺆﺍﻟﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺳﺆﺍﻟﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﮐﻪ: ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻋﺬﺍﺏ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺪﻧﺪ؟
توضیح در این زمینه را در شماره بعد بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻟﺰﻭﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺗﺤﻘﻖ ﻭﻋﺪﻩﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﻧﮑﺘﻪ ﯼ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺗﺤﻘﻖ ﻭﻋﺪﻩﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ، ﻓﺮﻳﺐ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﻮﺀ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﻋﺪﻩﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮ ﻣﯽﺧﻮﺭﻳﻢ. ﻣﺜﻠﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ، ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺘﺎﻥ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ.
ﺁﻳﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ (ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﯼ ﻗﺎﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ:
ﻳﺎ ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺫﮐﺮﻭﺍ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺍﻟﺘﯽ ﺃﻧﻌﻤﺖ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻭ ﺃﻧﯽ ﻓﻀﻠﺘﮑﻢ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ؛
ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ:...
ﻭ ﻓﻀﻠﻨﺎﻫﻢ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ.
ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﻫﻢ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ: ﻭ ﻗﺎﻟﻮﺍ ﻟﻦ ﺗﻤﺴﻨﺎ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﺍﻟﺎ ﺃﻳﺎﻣﺎ
ﻣﻌﺪﻭﺩﺓ... ؛
ﻭ ﻳﻬﻮﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﮑﻨﺪ، ﺟﺰ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﻌﺪﻭﺩ.
ﺁﻧﺎﻥ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻋﺰﻳﺰ ﮐﺮﺩﻩﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ:...
ﻧﺤﻦ ﺃﺑﻨﺎﺀ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺃﺣﺒﺎﺅﻩ...
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺻﻬﻴﻮﻧﻴﺴﺖﻫﺎ ﻣﺪﻋﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﻣﻠﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﯼ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻔﻴﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻠﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﻴﻊ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷند!
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺋﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﻣﺮﺟﺌﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺗﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺻﺮﻑ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﮐﺒﺎﻳﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘﺎﻳﺪﯼ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻫﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﯼ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﻭ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﻫﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﻧﻴﺰ ﺷﻮند! ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘﺎﻳﺪﯼ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﺎ - ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ - ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻧﺪ، ﺗﻠﺎﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﺩﻭﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻏﻠﻂ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﺍﻧﻪ ﻟﻴﺲ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺑﻴﻦ ﺍﺣﺪ ﻗﺮﺍﺑﺔ؛
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﻣﻦ ﮐﺎﻥ ﻟﻠﻪ ﻣﻄﻴﻌﺎ ﻓﻬﻮ ﻟﻨﺎ ﻭﻟﯽ ﻭ ﻣﻦ ﮐﺎﻥ ﻟﻠﻪ ﻋﺎﺻﻴﺎ ﻓﻬﻮ ﻟﻨﺎ ﻋﺪﻭ؛
ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﻄﻴﻊ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺎ ﻭ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﺮﯼ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﻮﺕ، ﺩﻋﻮﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺿﯽ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺟﺰ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺍﻋﻤﺎﻟﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﺿﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻄﺮ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ
ﻣﻄﻠﺐ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﻭﺭﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺭﻳﺸﻪ ﻭ ﻋﻤﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺛﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺻﺮﻑ ﮔﻔﺘﻦ «ﺍﺣﺐ ﻋﻠﻴﺎ» ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﯽ ﮔﻔﺘﻦ «ﺍﺣﺐ ﻣﺤﻤﺪﺍ» ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﺆﺛﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ علی ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍست!
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﺳﻮ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻮ ﻧﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻧﮑﻨﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺎ ﺟﺰ ﺩﺭ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺟﺪﻳﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﺳﭙﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﺷﺮﻁ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺎ، ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻠﺎﺵ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﻫﻢ ﺗﻠﺎﺵ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﮑﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻞ ﺁﻥ ﺗﻠﺎﺵ ﮐﻨﺪ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻇﻠﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺴﺖ، ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺻﺮﻑ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺁﻧﺎﻥ، ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼﻫﺎ ﻭ... ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻫﻞ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ - ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﻨﺪ - ﮔﻮﻫﺮ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺎﺧﻮﺍﻩ ﺍﺛﺮﺍﺗﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻣﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺻﺮﻓﺎ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺧﻠﺎﺻﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﻴﻌﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻧﻤﺎ ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻳﻌﺮﻓﻮﻥ ﺑﺨﺼﺎﻝ ﺷﺘﯽ ﺑﺎﻟﺴﺨﺎﺀ ﻭ ﺍﻟﺒﺬﻝ ﻟﻠﺎﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﻥ ﻳﺼﻠﻮﺍ ﺍﻟﺨﻤﺴﻴﻦ ﻟﻴﻠﺎ ﻭ ﻧﻬﺎﺭﺍ. ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻟﺎ ﻳﻬﺮﻭﻥ ﻫﺮﻳﺮ ﺍﻟﮑﻠﺐ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻄﻤﻌﻮﻥ ﻃﻤﻊ ﺍﻟﻐﺮﺍﺏ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺠﺎﻭﺭﻭﻥ ﻟﻨﺎ ﻋﺪﻭﺍ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺴﺄﻟﻮﻥ ﻟﻨﺎ ﻣﺒﻐﻀﺎ ﻭ ﻟﻮ ﻣﺎﺗﻮﺍ ﺟﻮﻋﺎ. ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻟﺎﻳﺄﮐﻠﻮﻥ ﺍﻟﺠﺮﯼ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻤﺴﺤﻮﻥ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﺨﻔﻴﻦ ﻭ ﻳﺤﺎﻓﻈﻮﻥ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﺰﻭﺍﻝ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺸﺮﺑﻮﻥ ﻣﺴﮑﺮﺍ. ﻗﻠﺖ ﺟﻌﻠﺖ ﻓﺪﺍﮎ ﻓﺄﻳﻦ ﺃﻃﻠﺒﻬﻢ ﻗﺎﻝ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻋﻠﯽ ﺭﺅﺱ ﺍﻟﺠﺒﺎﻝ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻟﻤﺪﻥ ﻭ ﺍﺫﺍ ﺩﺧﻠﺖ ﻣﺪﻳﻨﺔ ﻓﺴﻞ ﻋﻤﻦ ﻟﺎﻳﺠﺎﻭﺭﻫﻢ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺠﺎﻭﺭﻭﻧﻪ ﻓﺬﻟﮏ ﻣﺆﻣﻦ ﮐﻤﺎ ﻗﺎﻝ ﺍﻟﻠﻪ «ﻭ ﺟﺎﺀ ﻣﻦ ﺃﻗﺼﯽ ﺍﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﺭﺟﻞ ﻳﺴﻌﯽ... » ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻘﺪ ﮐﺎﻥ ﺣﺒﻴﺐ ﺍﻟﻨﺠﺎﺭ ﻭﺣﺪﻩ.
ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺷﻴﻌﻪ ﻭ ﻣﺤﺐ:
ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻭﻳﮋﮔﯽﻫﺎﯼ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻔﺎﺕ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺻﺮﻑ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻭﯼ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ، ﺭﻓﺘﺎﺭ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ... ﺍﻟﮕﻮ ﻭ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﻣﺘﻤﺴﮏ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﻩ ﻋﻤﻠﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﮐﻠﻤﻪ ﯼ «ﺷﻴﻌﻪ» ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻭ ﺍﻥ ﻣﻦ ﺷﻴﻌﺘﻪ ﻟﺎﺑﺮﺍﻫﻴﻢ؛
ﻭ ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﻭ [ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ] ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﻴﻤﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﻔﮑﻴﮏ ﮐﺮﺩ.
@nazz_ir