eitaa logo
عرفان، اوج ناز
113 دنبال‌کننده
252 عکس
0 ویدیو
0 فایل
با لمس آدرسهای زیر عضو کانالهای ما در تلگرام و ایتا شوید: تفسیر قرآن: @alquran_ir نهج البلاغه: @nahj_ir صحیفه سجادیه: @sahifeh_ir اخلاق، اوج نیاز @nyaz_ir عرفان، اوج ناز @nazz_ir خانواده امن در ایتا @amn_org بیداری در ایتا @bidary_ir مدیریت: @bidaryir
مشاهده در ایتا
دانلود
(۹۳) از آیت الله مصباح یزدی ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ: ‏ ‏ﻃﺒﻖ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺍﺳﻠﺎﻡ، ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺑﺪﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ‏ ‏ﺍﮔﺮ ﺷﺎﺩﯼ‌ﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ ﺁﻳﺎ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﯼ‌ﻫﺎﻳﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟ ‏ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻴﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻁ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ، ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ، ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ. ‏ ‏ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ. ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﺧﺮﺕ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ‏ ‏ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺷﻮﺩ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻳﺎ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ. ‏ ‏ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺰﻥ‌ﻫﺎﻳﯽ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻫﻢ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﻭ ﻫﻢ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮﺗﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﻣﺜﻠﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺶ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﻓﺮﺣﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﮔﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ. @nazz_ir
(۹۴) از آیت الله مصباح یزدی ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ: ‏ ‏ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﺡ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻧﮑﻮﻫﺶ ﺁﻣﻴﺰ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ: ﺍﻧﻪ ﻟﻔﺮﺡ ﻓﺨﻮﺭ؛ ‏یعنی: ‏ﺍﻭ [ﺍﻧﺴﺎﻥ] ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﺨﺮﻓﺮﻭﺵ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ﻳﺎ: ﻟﺎ ﺗﻔﺮﺡ ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﻳﺤﺐ ﺍﻟﻔﺮﺣﻴﻦ. ‏ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻧﻌﻤﺖ‌ﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ، ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ‌ﺑﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩ. ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﺵ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ‏ﻟﺎ ﺗﻔﺮﺡ ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﻳﺤﺐ ﺍﻟﻔﺮﺣﻴﻦ؛ ‏یعنی: ‏ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﻧﮑﻦ، ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ‏ ‏ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺩﺭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺗﻌﺒﻴﺮ «ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ» ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺮﻭﺭﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﺡ‌ﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﺭﻭﺩ. ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺎﺩﯼ‌ﻫﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺗﮑﺎﻣﻠﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، ‏ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺎﻓﻞ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﻴﻔﺶ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ‌ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﺨﺮ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ. ‏ ‏ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻫﻢ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻭﺿﻌﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ: ‏ﺍﻧﻪ ﮐﺎﻥ ﻓﯽ ﺃﻫﻠﻪ ﻣﺴﺮﻭﺭﺍ؛ ‏ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺟﻬﻨﻤﻴﺎﻥ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﻣﯽ‌ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ. @nazz_ir
(۹۵) از آیت الله مصباح یزدی ﺣﺰﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ: ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺣﺰﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﺪﺍ، ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﻣﺴﺆﻭﻟﻴﺖ‌ﻫﺎﯼ ﺷﺮﻋﯽ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﺵ ﮐﻨﺪ، ﺣﺰﻧﯽ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؛ ﺣﺰﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺎﻗﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺷﺪﻩ، ﺍﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﺪ، ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺰﻥ‌ﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻧﺮﺳﺪ، ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺪﯼ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺷﺮﻋﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﻫﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ‏ ‏ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﮐﻨﺪ، ﺟﻬﺎﺩ ﺑﺮﻭﺩ، ﺑﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‌ﻫﺎﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﻳﻨﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ؟ ‏ ‏ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻴﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻭ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ. @nazz_ir
(۹۶) از آیت الله مصباح یزدی ‏ﺷﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ: ‏ ﻧﮑﺘﻪ ﺳﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺵ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ؛ ‏ ‏ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮐﻮﺩﮎ ﺧﺮﺩﺳﺎﻟﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻴﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺧﻮﺭﺍﮐﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻴﺪ، ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﺷﺪ، ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻗﺼﻪ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻴﺪ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻥ، ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ‌ﻫﺎﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﻈﺎﻳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ‏ ‏ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﺟﻮﺍﻧﯽ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﺷﺪ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻭ ﻣﻌﻘﻮﻟﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺷﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ‌ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﺕ ﺑﺪﻧﯽ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ‌ﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ‏ ‏ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻟﺶ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﯼ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻓﺮﺩ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮﯼ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ. ‏ ‏ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻨﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ‌ﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﺷﺎﺩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ‌ﻫﺎﻳﯽ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺍﮎ، ﻣﺴﮑﻦ ﻭ... ﺩﺍﺭﺩ. @nazz_ir
(۹۷) از آیت الله مصباح یزدی ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ: ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪ‌ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ؟ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺣﺶ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﺮﺳﺎﻳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻴﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺗﺶ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ. ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺠﺎﺩ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻫﺎﻳﺶ ﻋﺮﺽ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ: ﻭ ﺍﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻣﻦ ﮐﻞ ﻟﺬﺓ ﺑﻐﻴﺮ ﺃﻧﺴﮏ؛ ‏ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻟﺬﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﻡ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ، ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻟﻘﺎﯼ ﺗﻮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ‌ﺑﺮﻡ. ‏ ‏ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻭﺝ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﻟﻘﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺰﺍﺣﻤﺖ‌ﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺭﺍﻫﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ‏ ‏ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮﺩ، ﻫﻴﭻ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻃﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺷﺎﺩﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. @nazz_ir
(۹۸) از آیت الله مصباح یزدی ادامه......... ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ: ‏ﺍﻣﺎ ﺷﺎﺩﯼ‌ﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﻟﺎﺍﻗﻞ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺸﻮﺩ، ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ‏ ‏ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﻟﺘﺬﺍﺫﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽ‌ﺑﺮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ، ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﻠﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﻠﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ﺷﺎﺩﯼ‌ﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻭﻇﺎﻳﻔﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﺰﺍﺡ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺩﺭ ﺣﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺍﺗﻠﺎﻑ ﻭﻗﺖ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻤﺴﺨﺮ، ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﺤﺒﺎﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻳﮏ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻠﺎﻝ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﺎﻭﻩ، ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺑﻌﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ‏ ‏ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻣﻠﺎﮎ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ؛ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻭ ﻳﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽ‌ﺑﺎﺷﺪ. ‏ ‏ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﺁﺧﺮ، ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ، ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎﻟﻎ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﭽﻪ‌ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺳﻦ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭﺩ. ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻣﯽ‌ﻓﻬﻤﺪ @nazz_ir
(۹۹) از آیت الله مصباح یزدی ادامه......... ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ: ‏. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺷﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻳﮏ ﮐﻮﺩﮎ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻴﺪ، ﺍﻭ ﺍﺻﻠﺎ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺿﺮﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ‏ ‏ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﺣﺰﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻳﻦ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻔﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺰﺍﯼ ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﺎﺩ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺻﻠﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺎﯼ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﮑﺶ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺰﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺨﻨﺪﺍﻧﻴﻢ، ﺁﻳﺎ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ؟! ﻗﻄﻌﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼ‌ﻫﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺁﻥ ﺣﺰﻥ‌ﻫﺎﻳﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺖ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﻭ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﮑﺎﯼ ﺍﻃﻠﺎﻕ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ، ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ‌ﻫﺎﯼ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺭﺿﺎ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ‌ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ﻭ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻨﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ...، ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭ! ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﺛﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ‏ ‏ﺍﮔﺮ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻟﺎﺍﻗﻞ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺷﺨﺺ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻔﺶ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ. ‏ ‏ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻭﺍﻗﻊ ﻧﮕﺮﯼ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ‌ﻫﺎﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ‌ﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ‌ﺁﻳﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻧﻮﻉ، ﺷﮑﻞ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ؛ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ، ﻓﻘﺮ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ، ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻋﺰﻳﺰﯼ ﺍﺳﺖ، ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻠﺎﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻟﺰﻟﻪ، ﺳﻴﻞ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ﻣﺴﻠﻤﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ‌ﻫﺎﻳﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ، ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺮﻁ ﻫﺮ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺍﺳﺖ. @nazz_ir
(۱۰۰) از آیت الله مصباح یزدی ﺩﺍﻡ‌ﻫﺎﯼ ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ: ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻗﻞ ﺍﻟﻨﻮﻡ ﺑﺎﻟﻠﻴﻞ ﻭ ﺍﻟﮑﻠﺎﻡ ﺑﺎﻟﻨﻬﺎﺭ ﻓﻤﺎ ﻓﯽ ﺍﻟﺠﺴﺪ ﺷﻴﯽ ﺀ ﺍﻗﻞ ﺷﮑﺮﺍ ﻣﻦ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻭ ﺍﻟﻠﺴﺎﻥ ﻓﺎﻥ ﺃﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻗﺎﻟﺖ ﻟﺴﻠﻴﻤﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ: ﻳﺎ ﺑﻨﯽ ﺍﻳﺎﮎ ﻭ ﺍﻟﻨﻮﻡ ﻓﺎﻧﻪ ﻳﻔﻘﺮﮎ ﻳﻮﻡ ﻳﺤﺘﺎﺝ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺍﻟﯽ ﺍﻋﻤﺎﻟﻬﻢ. ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻥ ﻟﻠﺸﻴﻄﺎﻥ ﻣﺼﺎﺋﺪ ﻳﺼﻄﺎﺩ ﺑﻬﺎ ﻓﺘﺤﺎﻣﻮﺍ ﺷﺒﺎﮐﻪ ﻭ ﻣﺼﺎﺋﺪﻩ ﻗﻠﺖ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﯽ ﻗﺎﻝ ﺍﻣﺎ ﻣﺼﺎﺋﺪﻩ ﻓﺼﺪ ﻋﻦ ﺑﺮ ﺍﻟﺎﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺒﺎﮐﻪ ﻓﻨﻮﻡ ﻋﻦ ﻗﻀﺎﺀ ﺍﻟﺼﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﺘﯽ ﻓﺮﺿﻬﺎ ﺍﻟﻠﻪ. ﺃﻣﺎ ﺍﻧﻪ ﻣﺎ ﻳﻌﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻤﺜﻞ ﻧﻘﻞ ﺍﻟﺎﻗﺪﺍﻡ ﺍﻟﯽ ﺑﺮ ﺍﻟﺎﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺯﻳﺎﺭﺗﻬﻢ ﻭﻳﻞ ﻟﻠﺴﺎﻫﻴﻦ ﻋﻦ ﺍﻟﺼﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻨﺎﺋﻤﻴﻦ ﻓﯽ ﺍﻟﺨﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻤﺴﺘﻬﺰﺋﻴﻦ ﺑﺎﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﻳﺎﺗﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﻔﺘﺮﺍﺕ «ﺃﻭﻟﺌﮏ ﻟﺎ ﺧﻠﺎﻕ ﻟﻬﻢ ﻓﯽ ﺍﻟﺂﺧﺮﺓ ﻭ ﻟﺎ ﻳﮑﻠﻤﻬﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻨﻈﺮ ﺍﻟﻴﻬﻢ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺰﮐﻴﻬﻢ ﻭ ﻟﻬﻢ ﻋﺬﺍﺏ ﺃﻟﻴﻢ. » ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻮﺀ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ: ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻋﻠﻤﺎﯼ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﻭ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺳﻴﺮ ﻭ ﺳﻠﻮﮎ، ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭ، ﻣﻮﺍﻧﻌﯽ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺭﺍﻳﺞ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺗﻘﺮﺏ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ‌ﺁﻳﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﺧﻮﺭﯼ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻣﯽ‌ﮔﺮﺩﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻟﺬﺍﻳﺬ ﻳﺎ ﻣﻨﺎﻓﻌﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ، ﻓﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﻭ ﻳﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻗﻮﺍﯼ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭﺍﺟﺒﺶ ﻣﯽ‌ﮔﺮﺩﺩ. ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﻟﺬﺕ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻟﺬﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻟﺬﺗﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰﺩ. ‏ ‏ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﭘﺮﺧﻮﺭﯼ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻟﺎﺕ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ‌ﻣﺎﻧﻨﺪ. @nazz_ir