#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه...... ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﺧﻮﺍﺏ:
ﻧﮑﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺻﺮﻑ ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﻮﺿﻮﻋﻴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺤﻮﻩ ﯼ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻥ، ﮔﭗ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺑﯽ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺧﻮﺩﺳﺎﺯﯼ ﺍﺳﺖ:
ﻭ ﻣﻦ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﻓﺎﺳﺠﺪ ﻟﻪ ﻭ ﺳﺒﺤﻪ ﻟﻴﻠﺎ ﻃﻮﻳﻠﺎ؛
ﻭ ﺷﺐ ﺭﺍ [ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ] ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﯼ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺻﺒﺢ ﮔﺮﺩﺍﻥ.
ﻭ ﻣﻦ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﻓﺘﻬﺠﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﻠﺔ ﻟﮏ ﻋﺴﯽ ﺃﻥ ﻳﺒﻌﺜﮏ ﺭﺑﮏ ﻣﻘﺎﻣﺎ ﻣﺤﻤﻮﺩﺍ؛
ﻭ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﺘﻬﺠﺪ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﯼ ﺍﻓﺰﻭﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻭﺭ، ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺤﻤﻮﺩ (ﺷﻔﺎﻋﺖ) ﻣﺒﻌﻮﺙ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ.
ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺷﺐ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ.
ﻣﺴﺘﺤﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ، ﺍﺑﺘﺪﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﮐﻌﺖ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﮐﻌﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪ... ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭﺍﺟﺒﺸﺎﻥ ﻟﻄﻤﻪ ﺍﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﻴﺎﻳﺪ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﻋﻤﺮﺷﺎﻥ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭﻗﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ ﻋﻤﺮﺷﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺟﺪﻭﻝ ﭘﺮﮐﺮﺩﻥ، ﻓﻴﻠﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻥ، ﺳﺨﻦ ﻟﻐﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ... ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﺧﻠﺎﻑ ﺷﺐ، ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺧﻮﺩﺳﺎﺯﯼ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻓﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ، ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺟﻤﻌﯽ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺗﺤﺼﻴﻞ، ﺗﺪﺭﻳﺲ، ﺟﻬﺎﺩ، ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ... ﺍﺳﺖ.
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻏﻠﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ، ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻭﺍﺟﺐ ﮐﻔﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ، ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﺋﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻋﺎﺟﺰﻳﻢ، ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﺳﺮﯼ ﺭﺍ ﺟﺰﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯﻣﺎﻥ قرار دهیم
ﺩﻭ ﺩﺍﻡ ﺷﻴﻄﺎﻥ:
ﻧﻴﮑﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﯽ، ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺍﻡﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ، ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﺆﺛﺮﺗﺮﻳﻦ ﺩﺍﻡﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩ ﻣﯽﮔﺴﺘﺮﺍﻧﺪ،
ﻳﮑﯽ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ،
ﺩﻭﻡ ﺁﻥ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺩﻳﻨﯽ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﺵ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺩﻳﻨﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﺤﺼﻴﻞ، ﺗﺪﺭﻳﺲ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﯽ ﻭ... ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻭﻇﺎﻳﻔﯽ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻗﻮﺍﻡ، ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ، ﻫﻢ ﺣﺠﺮﻩ ﺍﯼﻫﺎ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ،
ﺍﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺭﻭﯼ ﻳﮏ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺧﺎﺹ، ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻣﻬﻢ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻏﻔﻠﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﺎ، ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺛﺎﻧﻴﺎ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻟﻘﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ؛ ﺛﺎﻟﺜﺎ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺑﻄﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻳﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ ﻣﻦ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ، ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻫﻴﭻ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﺧﻮﺩ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﺮﺩﺩ.
ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﻡﻫﺎﯼ ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ، ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻭﻝ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺗﻘﺮﺏ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﻧﻤﺎﺯ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ، ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ، ﺩﻳﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻫﺘﻤﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻭﻝ ﻭﻗﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﯼ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﺩﻳﻨﯽ ﻣﯽﻧﮕﺮﺩ:
ﺛﻢ ﮐﺎﻥ ﻋﺎﻗﺒﺔ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺃﺳﺎﺅﺍ ﺍﻟﺴﻮﺍﯼ ﺃﻥ ﮐﺬﺑﻮﺍ ﺑﺂﻳﺎﺕ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﮐﺎﻧﻮﺍ ﺑﻬﺎ ﻳﺴﺘﻬﺰﺅﻥ؛
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﺑﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﮑﺬﻳﺐ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﯽ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺁﻥ، ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻄﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭ ﺩﻧﻴﺎﮔﺮﺍﻳﯽ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﯽ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺮﺑﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ.
ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺍﻧﺪﮎ ﻣﯽﻓﺮﻭﺷﻨﺪ، ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺃﻭﻟﺌﮏ ﻟﺎ ﺧﻠﺎﻕ ﻟﻬﻢ ﻓﯽ ﺍﻟﺂﺧﺮﺓ ﻭ ﻟﺎ ﻳﮑﻠﻤﻬﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻨﻈﺮ ﺍﻟﻴﻬﻢ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺰﮐﻴﻬﻢ ﻭ ﻟﻬﻢ ﻋﺬﺍﺏ ﺃﻟﻴﻢ؛
یعنی:
ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺪﺍﻥﻫﺎ ﻧﻨﮕﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻴﺪﯼ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ (ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ) ﻋﺬﺍﺏ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮ ﻭﺳﻮﺳﻪﻫﺎﯼ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺯﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﮐﺎﺳﺘﯽ ﺍﺧﻠﺎﻗﯽ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻣﻦ ﺍﺻﺒﺢ ﻣﻬﻤﻮﻣﺎ ﻟﺴﻮﯼ ﻓﮑﺎﮎ ﺭﻗﺒﺘﻪ ﻓﻘﺪ ﻫﻮﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺠﻠﻴﻞ ﻭ ﺭﻏﺐ ﻣﻦ ﺭﺑﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﻮﺗﺢ ﺍﻟﺤﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﻦ ﻏﺶ ﺍﺧﺎﻩ ﻭ ﺣﻘﺮﻩ ﻭ ﻧﺎﻭﺍﻩ ﺟﻌﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻣﺄﻭﺍﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺣﺴﺪ ﻣﺆﻣﻨﺎ ﺍﻧﻤﺎﺙ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻓﯽ ﻗﻠﺒﻪ ﮐﻤﺎ ﻳﻨﻤﺎﺙ ﺍﻟﻤﻠﺢ ﻓﯽ ﺍﻟﻤﺎﺀ؛
ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻟﻐﻮﯼ ﻭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺣﯽ ﻫﻢ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺨﺺ ﻣﺆﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﻤﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺫﯼ ﺷﻌﻮﺭ، ﻓﻄﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻠﺎﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺍﻣﻮﺭ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﯼ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺫﯼ ﺷﻌﻮﺭ، ﺟﻠﺐ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻭ ﺩﻓﻊ ﺿﺮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩﯼ ﺭﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﯼ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﻮﺩ، ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ، ﻫﻴﭻ ﺗﻤﺎﻳﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﺳﺮﺍﻍ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛
ﻣﺜﻠﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﯼ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭﺩ ﻳﺎ ﺳﺮﺩﺭﺩ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ، ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻧﺸﺪﻩ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻟﺬﺕ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺑﻨﺪﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺁﻳﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟
ﻣﺜﻠﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺼﻴﺒﺘﯽ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺧﻄﺮﯼ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﯽ ﻣﻨﻔﻌﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺪ، ﺩﻝ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ؟
ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻭﺑﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﻮﺩ ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟
ادامه این بحث را در شماره آینده بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه بحث از شماره پیش:
ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻭﺑﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﻮﺩ ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟
ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻟﺬﺕ، ﻳﮏ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﮐﺸﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ؟
ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻄﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻭ ﻋﻤﻴﻘﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﻓﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻠﺐ ﺁﻥ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻳﺎ ﻟﺬﺕ ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ.
ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﯽ، ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ «ﻫﻢ» ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﺎﺭﻩ ﺟﻮﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻄﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﯼ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، «ﻣﻬﻤﻮﻡ» ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ.
ﻭﺍﮊﻩﻫﺎﯼ ﻣﻬﻢ، ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﻃﻠﺎﻋﺎﺕ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻄﺮﯼ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺁﻥ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻣﯽﻭﺭﺯﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ، ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻠﺎﺵ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﻄﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ، ﻣﻬﻤﻮﻣﻴﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ هاﻳﺸﺎﻥ:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺟﻬﻨﻤﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻫﻤﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﮔﺮﺩﺩ، ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻮﺩﺁﻭﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻟﺬﺗﺶ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟
ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺷﺨﺺ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ، ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﺸﻬﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺯﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﺩﯼ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ، ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ:
ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻳﻘﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ.
ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:
ﻋﻠﺎﻣﺖ ﻳﻘﻴﻨﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟
ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺩﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺭﻧﮓ ﭼﻬﺮﻩﺍﻡ ﺯﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻭﺭﯼ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻫﻤﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ.
ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﻓﺮﺩﺍ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽﻫﺎ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻤﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺁﻳﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺣﺪﻳﺜﯽ ﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﯼ، ﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮﯼ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﺭﻓﻊ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﮑﺮﺩ، ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه....... ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ هاﻳﺸﺎﻥ:
ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﺎﻟﯽ ﻳﻘﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻴﺸﺎﻥ، ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺿﻌﻒ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﭘﺴﺖ، ﻣﻘﺎﻡ، ﻣﻨﺰﻟﺖ، ﺛﺮﻭﺕ ﻭ... ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺄﻣﻞ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺩﻫﻴﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ، ﺍﻣﺎﻣﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﻭﺍﻋﻈﯽ، ﻧﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩ. ﻭﻟﯽ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﻗﺎﻳﻘﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺛﺮ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮﺍﻋﻆ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﯼ:
ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺧﻄﺮ ﺟﺪﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﭼﺎﺭﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﯼ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺧﻄﺮﻫﺎﯼ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ، ﻋﺎﻗﻠﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﮐﻪ ﺍﻫﻤﻴﺘﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺍﺳﺖ، ﺑﯽ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺴﺐ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻭ ﻟﺬﺍﻳﺬ ﻣﺎﺩﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻴﺰﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﻄﺮﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ، ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﻋﺒﺎﺭﺕ «ﻓﮑﺎﮎ ﺭﻗﺒﺘﻪ» ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻏﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﯼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺭﯼ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺭﻭﯼ ﮔﺮﺩﻧﻢ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺍﻓﺴﺎﺭﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه.... ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﯼ:
ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ، ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻤﺎﻥ ﮔﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻴﻢ.
ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺭﻫﺎﻳﯽ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ، ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺎ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ:
ﻣﻦ ﺍﺻﺒﺢ ﻣﻬﻤﻮﻣﺎ ﻟﺴﻮﯼ ﻓﮑﺎﮎ ﺭﻗﺒﺘﻪ ﻓﻘﺪ ﻫﻮﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺠﻠﻴﻞ؛
یعنی:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺍﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻤﯽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺳﺒﮏ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﺳﺎﺩﻩ ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻭ ﺭﻏﺐ ﻣﻦ ﺭﺑﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﻮﺗﺢ ﺍﻟﺤﻘﻴﺮ؛
ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮﺩﯼ ﺍﻧﺪﮎ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺩﻝ ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ ﺍﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺒﮏ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺍﺳﺖ.
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻋﻘﻞ ﻣﺎ ﺍﻗﺘﻀﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﺧﻄﺮﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻫﻤّﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﻨﺪﻳﻢ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺁﺳﺎﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ، ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﻭ ﻓﺮﺩﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ:
ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﻭﻇﺎﻳﻔﯽ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ ﻣﻮﻇﻒ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺣﻮﺍﻳﺠﺸﺎﻥ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﺮﺧﻮﺍﻩ، ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻭ ﺻﻤﻴﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﮑﻨﺪ.
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﻣﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﺿﺮﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؟!
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻣﺎﻳﻪ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﯽﺷﻤﺎﺭﺩ، ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻭ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﮐﻠﺎﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻗﺼﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺷﮑﻞ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻣﺶ ﺧﻠﻊ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ:
ﻣﻦ ﻏﺶ ﺍﺧﺎﻩ ﻭ ﺣﻘﺮﻩ ﻭ ﻧﺎﻭﺍﻩ ﺟﻌﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻣﺄﻭﺍﻩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺣﺴﺪ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻥ:
ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ، ﺣﺴﺪ ﺍﺳﺖ:
ﻣﻦ ﺣﺴﺪ ﻣﺆﻣﻨﺎ ﺍﻧﻤﺎﺙ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻓﯽ ﻗﻠﺒﻪ ﮐﻤﺎ ﻳﻨﻤﺎﺙ ﺍﻟﻤﻠﺢ ﻓﯽ ﺍﻟﻤﺎﺀ؛
یعنی:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺣﺴﺪ ﻭﺭﺯﺩ، ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﻤﮏ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺣﻞ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﮐﻮﺩﮐﯽ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺨﺺ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﺴﺪ ﻣﯽﻭﺭﺯﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﻬﺬﻳﺐ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻧﮑﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺶ ﺭﻳﺸﻪ ﻣﯽﺩﻭﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻬﻨﻤﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻧﻤﯽ ﺳﺎﺯﺩ.
ﺁﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﻳﯽ، ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺗﮑﻮﻳﻨﯽ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻳﺎ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﮐﺴﺒﯽ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺛﺮﻭﺕ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺍﺳﺖ، ﺣﺴﺪ ﻭﺭﺯﺩ؟
ﺣﺴﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻮﻟﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺨﺺ ﺣﺴﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍست!!
ﺣﺴﺪﻭﺭﺯﯼ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩﯼ ﺁﻧﻬﺎ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ - ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ - ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﮐﺴﺒﯽ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺣﺴﺪ ﻭﺭﺯﺩ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺛﺮﻭﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﻠﺎﺵ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﻢ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد ﺣﺴﺪ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻥ:
ﺁﻳﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﮑﻴﻢ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺣﮑﻤﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ. ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻠﮏ ﺧﻮﺩﺵ ﺗﺼﺮﻑ ﮐﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺼﺮﻓﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻭ ﺣﮑﻤﺖ ﺍﺳﺖ. ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ (ﺣﺴﺪ) ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺭﻭﺩ، ﻧﻮﻋﯽ ﺷﺮﮎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻳﺪ.
ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺎﻟﮑﻴﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﻨﻴﻢ.
ﺣﺴﺪ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻄﺮﺍﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﮔﺮ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﯼ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺴﺪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺷﻮﺩ، ﻓﻮﺭﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻄﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺗﻠﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﺪ؛ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﻮﻳﻢ.
ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺣﺴﺎﺩﺕ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺪﺍﻭﻡ، ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﻣﯽﺍﻧﺠﺎﻣﺪ. ﺭﻳﺸﻪ ﯼ ﮐﻔﺮ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻫﻢ ﺣﺴﺪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ.
ﺭﻳﺸﻪ ﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻓﺘﻨﻪﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﮓﻫﺎﯼ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻃﯽ ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻧﻔﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﮊﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪﻫﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺣﺴﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺮﺩﻧﺪ، ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ.
ﺣﺴﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﯼ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ، ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ﭘﺎﺩﺍﺵﻫﺎﻳﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻟﻤﺎﺷﯽ ﻓﯽ ﺣﺎﺟﺔ ﺍﺧﻴﻪ ﮐﺎﻟﺴﺎﻋﯽ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﺼﻔﺎ ﻭ ﺍﻟﻤﺮﻭﺓ ﻭ ﻗﺎﺿﯽ ﺣﺎﺟﺘﻪ ﮐﺎﻟﻤﺘﺸﺤﻂ ﺑﺪﻣﻪ ﻓﯽ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻮﻡ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻋﺬﺏ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻣﺔ ﺍﻟﺎ ﻋﻨﺪ ﺍﺳﺘﻬﺎﻧﺘﻬﻢ ﺑﺤﻘﻮﻕ ﻓﻘﺮﺍﺀ ﺍﺧﻮﺍﻧﻬﻢ.
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺑﻠﻎ ﻣﻌﺎﺷﺮ ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻭ ﻗﻞ ﻟﻬﻢ ﻟﺎ ﺗﺬﻫﺒﻦ ﺑﮑﻢ ﺍﻟﻤﺬﺍﻫﺐ ﻓﻮﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﺗﻨﺎﻝ ﻭﻟﺎﻳﺘﻨﺎ ﺍﻟﺎ ﺑﺎﻟﻮﺭﻉ ﻭ ﺍﻟﺎﺟﺘﻬﺎﺩ ﻓﯽ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﺳﺎﺓ ﺍﻟﺎﺧﻮﺍﻥ ﻓﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻟﻴﺲ ﻣﻦ ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻣﻦ ﻳﻈﻠﻢ ﺍﻟﻨﺎﺱ.
ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﺹ، ﻣﻠﺎﮎ ﻋﻤﻞ:
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺣﻮﺍﻳﺞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﺑﻴﻦ ﺻﻔﺎ ﻭ ﻣﺮﻭﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺳﺎﺯﺩ، ﺛﻮﺍﺏ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﺟﻬﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻏﻠﺘﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻈﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺕ، ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎﺕ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﻮﺀ ﺗﻌﺒﻴﺮﻫﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺸﻮﺩ:
ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺕ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ، ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﺩ ﮐﻨﻨﺪ
ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.
ﻫﺮ ﺩﻭﯼ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖﻫﺎ ﻏﻠﻂ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﺍﺳﺖ.
پاسخ درست در مورد این سوء تعبیرها را در شماره آینده بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد: ﭘﺎﺩﺍﺵﻫﺎﻳﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﻫﻤﻴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺟﺮ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﺟﺮ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ، ﻧﻴﺖ، ﺳﻌﯽ ﻭ ﺗﻠﺎﺵ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﺹ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻠﺎﮎ ﻋﻤﻞ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎﺕ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ، ﻣﺜﻠﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﮐﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﻬﻴﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻫﺴﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻴﺘﯽ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺛﻮﺍﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺜﻠﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩﺭﯼ ﺻﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﯼ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﯼﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺗﻮﺍﻧﺶ ﻣﺒﻠﻐﯽ - ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻧﺪﮎ - ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺻﺮﻑ ﮐﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻃﻠﺒﮕﯽ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؛ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﮐند!
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻃﻠﺒﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻳﻪ ﯼ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﻳﺪﻧﺪ، ﺷﻬﺮﻳﻪ ﯼ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺣﻔﻆ ﻋﺰﺕ ﻭ ﮐﺮﺍﺕ ﻭﯼ ﻧﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻭ ﺧﺮﺝ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻘﺪﺍﺭ، ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺑﻮﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد: ﭘﺎﺩﺍﺵﻫﺎﻳﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺪﺍﺭﺩ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﺩﻧﻴﻮﯼ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﺯ ﺑﻌﻀﯽ ﺟﻬﺎﺩﻫﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ:...
ﻭ ﻳﺆﺛﺮﻭﻥ ﻋﻠﯽ ﺃﻧﻔﺴﻬﻢ ﻭ ﻟﻮ ﮐﺎﻥ ﺑﻬﻢ ﺧﺼﺎﺻﺔ...
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻨﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺭﺯﺵ ﻳﺎﺑﯽ ﺩﻗﻴﻘﯽ ﺍﺯ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﺷﻬﺪﺍﯼ ﺟﻨﮓﻫﺎﯼ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ، ﻣﺴﺄﻟﻪ ﯼ ﺗﻔﻀﻠﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ، ﻓﻮﻕ ﺍﺟﺮ ﻭ ﺛﻮﺍﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻋﻤﺎﻝ، ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻀﺎﻋﻒ ﻟﻤﻦ ﻳﺸﺎﺀ ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻭﺍﺳﻊ ﻋﻠﻴﻢ؛
ﻭ ﻣﻦ ﺟﺎﺀ ﺑﺎﻟﺤﺴﻨﺔ ﻓﻠﻪ ﻋﺸﺮ ﺃﻣﺜﺎﻟﻬﺎ...
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺗﺤﻘﻖ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺳﻠﺴﻠﺔ ﺍﻟﺬﻫﺐ، ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮﺭ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﮐﻠﻤﺔ ﻟﺎ ﺍﻟﻪ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﻠﻪ ﺣﺼﻨﯽ ﻓﻤﻦ ﺩﺧﻞ ﺣﺼﻨﯽ ﺃﻣﻦ ﻣﻦ ﻋﺬﺍﺑﯽ... ﺑﺸﺮﻭﻃﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﺎ ﻣﻦ ﺷﺮﻭﻃﻬﺎ.
ﺁﺭﯼ، ﮐﻠﻤﻪ ﯼ «ﻟﺎ ﺍﻟﻪ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﻠﻪ» ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻬﺎ ﻭ ﺷﺮﻭﻃﻬﺎ.
ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻁ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﺁﻥ ﮐﻠﻤﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻗﺘﻀﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻫﻢ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﯽﺳﻮﺯﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ؛ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺣﺘﺮﺍﻗﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮐﺴﻴﮋﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ...
ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻓﻌﻠﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮﯼ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺻﯽ، ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺛﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir