#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۲۷)
ادامه بحث تاثیرگذاری انسانها بر یکدیگر
ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﭘﺎﻳﻴﻦ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻳﮏ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﺑﺮ ﻳﮏ ﮐﻠﺎﺱ ﻣﺜﺎﻝ ﺯﺩ.
ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻠﺎﺱ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺑﻴﺎﻥ ﻳﺎ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﯼ ﮔﻔﺘﺎﺭﯼ ﻳﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻧﻮﺩ ﺩﺭﺻﺪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻃﺮﺯ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ، ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻧﻮﻉ ﻟﺒﺎﺱ، ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﮐﻠﺎﺱ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ.
ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﯼ ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﯽﭘﻮﺷﺪ، ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺯﻣﻴﻨﻪﻫﺎﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﻭ ﻳﺎ ﮔﻔﺘﺎﺭﯼ ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺜﻠﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭﻟﯽ ﻧﺤﻮﻩ ﯼ ﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﻃﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ؛
ﻣﺜﻠﺎ، ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺷﺨﺼﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ پنجاه ﺩﺭﺻﺪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻭ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻋﮑﺲ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻫﻢ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺮ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺩﻋﻮﺕ، ﺍﺭﺷﺎﺩ، ﺗﺒﻠﻴﻎ، ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻧﻬﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﮑﺮ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻃﺒﻊ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎ، ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺨﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻘﻞ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮑﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ؛ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﻣﺨﺎﻃﺒﻤﺎﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺩﻗﺖ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮﯼ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ.
ﺁﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﻋﻠﻤﯽ ﺍﺳﺖ، ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭﮎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺭﮎ ﻧﻴﺴﺖ. ﺩﺭ ﻧﻘﻞ ﻣﻄﺎﻟﺐ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺫﻫﻨﯽ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﯼ ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﮔﻔﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۲۸)
ﺩﺭ ﮐﺘﺐ ﺭﻭﺍﻳﯽ ﺑﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﮐﺘﻤﺎﻥ ﺳﺮ» ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﻫﺪﯼ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﺘﻤﺎﻥ ﮐﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ.
ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﮕﺮ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﻳﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻌﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟
ﻳﺎ ﭼﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻠﺎﻫﺎﻳﯽ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ، ﻋﻠﺖ ﺁﻥ ﺍﻓﺸﺎﯼ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺫﮐﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﺳﺮﺍﺭﯼ ﻣﯽﺩﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮐﺘﻤﺎﻥ ﮐﻨﻴﻢ؟
ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻣﻞ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺳﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮐﺘﻤﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﺁﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﻔﺖ؟
ﻣﻠﺎﮎ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﭼﻴﺴﺖ؟
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ، ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﯽ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻳﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩ.
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺩﯼ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﺍﻳﻦ ﺣﺠﻢ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻳﺎ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭﮎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻣﻄﺎﻟﺐ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﮔﻔﺖ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﮔﻤﺮﺍﻫﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﻟﻮ ﻋﻠﻢ ﺍﺑﻮﺫﺭ ﻣﺎ ﻓﯽ ﻗﻠﺐ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻟﻘﺘﻠﻪ؛
یعنی:
ﺍﮔﺮ ﺍﺑﻮﺫﺭ ﺑﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺭﺩ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽﻳﺎﻓﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ کشت!
ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﯼ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ، ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ، ﺩﺭ ﺳﻄﺤﯽ ﺑﺎﻟﺎ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻔﻆ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ؛ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﻔﻆ ﺩﺭﺁﻳﺪ، ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﯽﻓﻬﻤﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﻳﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻳﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺳﻮﺀﻇﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۲۹)
ادامه بحث در مورد کتمان سر
ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺘﺎﺏ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ؛ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻧﻮﺷﺖ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ ﻭ ﻋﺮﻓﯽ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮔﺮﺩﺩ؛
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ «ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ» ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ. ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﻣﯽﻓﻬﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﻭ ﻋﺮﻓﺎ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﻋﺮﻓﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ:
ﺍﮔﺮ «ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ» ﻳﺎ «ﻣﺠﻤﻮﻉ ﻋﺎﻟﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﺷﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ»، ﺍﻳﻦ ﮐﻔﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻋﺮﻓﺎ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ «ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ» ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻋﺮﻓﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻧﻔﻬﻤﻴﻢ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻏﻠﻄﯽ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻟﻔﻆ ﺍﺯ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺁﻥ ﻋﺎﺟﺰ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻈﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎﺀ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ، ﺭﻭﺯﯼ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﺮﺩ.
ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: «ﺍﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ، ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺼﺎﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ. »
ﻳﻌﻨﯽ:
ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﯽﮔﻔﺖ، ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻮﺀ ﻓﻬﻢ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻥﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪند!
ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﻢ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ «ﻋﻠﯽ ﺍﻟﻠﻬﯽ» ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﺪﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺍﮔﺮ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑﻫﺎﻳﯽ ﺑﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻓﻬﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﺜﻠﺎ، ﻫﻤﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﻘﺎﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ
ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ - ﺍﻟﻌﻴﺎﺫ ﺑﺎﻟﻠﻪ - ﻣﺒﻐﺾ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻬﻤﺸﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ. ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﯼ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﻭﻟﻴﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻳﺎ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺻﻠﺎﺣﻴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺻﻠﺎﺣﻴﺖ ﺷﻨﻴﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﺯ «ﺍﺳﺮﺍﺭ» ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۳۰)
ادامه بحث در مورد کتمان سر
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﮐﺮﺩ - ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺫﮐﺮ ﺷﺪ - ﻣﻌﺎﺭﻓﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺗﻮﺣﻴﺪ، ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﻨﻴﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﮔﻤﺮﺍﻫﯽ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﺍﻳﻢ. ﺍﻣﺎ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﺨﺘﺺ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴت.
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻋﻤﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻘﻴﻪ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺳﺨن ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ ﺑﺮای ﺧﻠﺎفت ﺑﭙﺬﻳﺮﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ؛ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﯼ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ، ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽﺳﻨﺠﻴﺪﻧﺪ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﮐﻴﺴﺖ، ﭼﺮﺍ ﻣﺪﻋﻴﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﻴﻦ ﺧﻠﺎﻓﺖ، ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺼﺐ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻭ...
ﻣﺎ ﺑﺤﻤﺪﺍﻟﻠﻪ، ﺩﺭ ﻳﮏ ﮐﺸﻮﺭ ﺷﻴﻌﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﻨﻴﻢ؛ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﺮﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺣﻔﻆ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺷﺮﻳﮏ ﺷﻮﻳﻢ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﺎﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ، ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ،
ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﺵ ﺻﺤﻴﺤﯽ ﺩﺭ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻠﻮﻳﺤﯽ، ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺍﺋﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻧﮑﻮﻫﺶ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﻌﺪﻭﺩﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻄﻠﻊ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﺍﺩﻩﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍﺣﻞ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﮑﯽ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻧﺎﺗﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ: ﻣﺴﺄﻟﻪ ﯼ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﺛﻨﺎ ﻋﺸﺮ، ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ، ﺧﻴﺎﻝ ﻧﮑﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺤﺜﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ.
(ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻳﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺪﺍﯼ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﻗﻴﺎﻡ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻏﺎﺻﺐ ﺟﻨﮕﻴﺪ. )
ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﻮﺩ؟
ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻳﺪ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ «ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ، ﺣﺘﯽ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﻟﻘﻤﻪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺖ. »
ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ:
ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻖ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ، ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ؟
ﻧﮑﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﻫﺪﯼ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﻢ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺰﺩﻳﮑﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺁﻥ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻄﺢ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۳۱)
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﺭﺣﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻗﻮﻣﺎ ﮐﺎﻧﻮﺍ ﺳﺮﺍﺟﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﺭﺍ؛
یعنی:
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﮐﻨﺪ (ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ) ﮐﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
«ﺳﺮﺍﺝ» ﺍﻋﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭼﺮﺍﻍ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ
ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﺼﺐ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ
ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ «ﻣﻨﺎﺭ» ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﭼﺮﺍﻍ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﺳﺖ
ﻭ «ﻣﻨﺎﺭ» ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﭼﺮﺍﻍ ﭘﺮﻧﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻫﺮﻭﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺁﻥ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺭﻩ ﻣﻨﺎﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﺑﻖ، ﺑﻠﻨﺪﻳﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻭﺭ ﻗﺎﺑﻞ ﺭﺅﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﮔﻢ ﻧﺸﻮﻧﺪ.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻪ «ﺧﺪﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﻭ ﻣﻨﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ» ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﻳﮑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻭﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺗﻮﺍﻓﻖ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺑﺎ ﮐﺮﺩﺍﺭ؛ ﺷﺮﻁ ﺍﺻﻠﯽ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔﻔﺘﺎﺭ:
ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﮑﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﺬﻫﺐ ﺻﺤﻴﺢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
«ﻧﻮﺭ» ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﻭ ﻣﻠﺎﻳﻤﺖ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺛﺮ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ،
ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ «ﻧﺎﺭ» ﻣﯽﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭ ﺑﻮﺩ، ﻧﻪ ﻧﺎﺭ.
ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻃﻮﺭﯼ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻭ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺍﺫﻳﺖ ﺷﻮﺩ،
ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻨﺪﯼ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ،
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻠﺎﻳﻤﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﺮﻑ ﺣﻖ ﺩﺭ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺍﺛﺮ ﮐﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۳۲)
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﮐﺎﻧﻮﺍ ﺩﻋﺎﺗﺎ ﺍﻟﻴﻨﺎ ﺑﺎﻋﻤﺎﻟﻬﻢ ﻭ ﻣﺠﻬﻮﺩ ﻃﺎﻗﺘﻬﻢ؛
ﺁﻧﺎﻥ (ﻧﻪ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻠﮑﻪ) ﺑﺎ ﺍﻋﻤﺎﻟﺸﺎﻥ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻮﺍﻧﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﺎ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪ، ﮔﺎﻫﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻳﮏ ﺷﺨﺺ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻨﺶ ﺿﻌﻒ ﻭ ﻧﻘﺼﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺘﺶ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ، ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻋﻤﻞ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺧﺪﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﮐﻨﺪ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻠﺎﺵ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻋﻤﻞ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻣﺎ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﭼﻪ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻴﻢ - ﮐﻪ ﺭﺳﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺆﻭﻟﻴﺖ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ - ﻭ ﭼﻪ ﻏﻴﺮ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ. ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﻨﺪ:
ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻭ ﭼﺎﻩ ﺍﺳﺖ
ﺍﮔﺮ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻨﺸﻴﻨﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﯽ ﺷﺎﻥ ﮐﻨﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺆﺛﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎﺭﻣﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﮔﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺴﺮ، ﻓﺮﺯﻧﺪ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﮑﺎﻧﻤﺎﻥ ﺍﻟﮕﻮ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻠﻮﻳﺤﯽ، ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﯼ ﻣﻨﻔﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻧﮑﻮﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ:
ﻟﻴﺲ ﮐﻤﻦ ﻳﺬﻳﻊ ﺍﺳﺮﺍﺭﻧﺎ؛
ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﯼ ﺻﺤﻴﺢ، ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﻫﻨﻤﻮﻥ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﺎ ﺍﻓﺸﺎﯼ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺑﮑﻮﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺛﺮ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻧﻪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻤﺮﺍﻫﯽ ﺑﻴﻔﮑﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۳۳)
ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﯽ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ، ﺍﻧﻤﺎ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻮﻥ ﺍﻟﺬﯼ ﻳﺨﺎﻓﻮﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻳﺸﻔﻘﻮﻥ ﺍﻥ ﻳﺴﻠﺒﻮﺍ ﻣﺎ ﺍﻋﻄﻮﺍ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺪﯼ ﻓﺎﺫﺍ ﺫﮐﺮﻭﺍ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻧﻌﻤﺎﺋﻪ ﻭﺟﻠﻮﺍ ﻭ ﺍﺷﻔﻘﻮﺍ ﻭ ﺍﺫﺍ ﺗﻠﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻳﺎﺗﻪ ﺯﺍﺩﺗﻬﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎ ﻣﻤﺎ ﺍﻇﻬﺮﻩ ﻣﻦ ﻧﻔﺎﺫ ﻗﺪﺭﺗﻪ ﻭ ﻋﻠﯽ ﺭﺑﻬﻢ ﻳﺘﻮﮐﻠﻮﻥ.
ای ﭘﺴﺮ ﺟﻨﺪﺏ! ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﺁﻧﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻨﺪ، ﻭ ﺑﻴﻢ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ می لرﺯﻧﺪ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ میﺷﻮﻧﺪ، ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ، ظهور قدرت خداوند ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ، ﻭ ﺑﺮ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺗﻮﻛّﻞ میﻛﻨﻨﺪ.
ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﺁﺛﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ.
ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻥ، ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﺆﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﻭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻭ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺳﺖ ﮐﻢ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺫﮐﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﺳﻄﺤﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻳﺎ ﮐﺎﻓﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﺆﻣﻦ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﻓﺮ ﻭ ﻣﻨﮑﺮ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﻣﺆﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪ، ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﻓﻮﺍﻳﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭ ﺑﺤﺚﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﮐﺞ ﺍﻧﺪﻳﺸﯽﻫﺎ ﺍﺯ ﺻﺪﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ «ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ» ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ «ﮐﻔﺮ ﻇﺎﻫﺮﯼ».
ﺍﺛﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺣﮑﺎﻣﯽ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺘﺮﺗﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺛﻮﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺩﺭ ﺍﺳﻔﻞ ﺍﻟﺴﺎﻓﻠﻴﻦ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﺴﻮﺯﺩ.
ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﻣﻨﺎﻓﻘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﻧﻈﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻧﺶ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ، ﺗﺼﺮﻑ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺍﻟﺶ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﺪ، ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺶ ﺍﺭﺙ ﻣﯽﺑﺮﺩ ﻭ...، ﻭﻟﯽ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺍﺣﮑﺎﻣﯽ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺻﺪﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ، ﻧﻤﺎﺯ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ، ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺍﻭﻝ ﻫﻢ ﻣﯽﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻠﺎﺻﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻭﻟﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۳۴)
ادامه بحث ایمان ظاهری و ایمان واقعی
ﺁﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ ایمان ظاهری برخی از انسانها ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩﺷﺎﻥ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻣﻠﺎﮎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻠﺎﻡ، ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻬﺎﺩﺗﻴﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﻬﺎﺩﺗﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩ ﺟﺰﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽﺁﻳﺪ. ﺷﻬﺎﺩﺗﻴﻦ ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺍﻧﻴﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨد.
ﺍﺣﮑﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺑﺎﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﺭﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﻭ ﻋﻘﺎﺏ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺣﮑﻢ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﺳﺖ، ﻣﻠﺎﮐﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻔﮑﻴﮏ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺭﺍ «ﺍﺳﻠﺎﻡ» ﺑﻨﺎﻣﻴﻢ ﻭ ﻭﺍﮊﻩ «ﺍﻳﻤﺎﻥ» ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ، ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺒﺮﻳﻢ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻗﺎﻟﺖ ﺍﻟﺄﻋﺮﺍﺏ ﺁﻣﻨﺎ ﻗﻞ ﻟﻢ ﺗﺆﻣﻨﻮﺍ ﻭ ﻟﮑﻦ ﻗﻮﻟﻮﺍ ﺃﺳﻠﻤﻨﺎ ﻭ ﻟﻤﺎ ﻳﺪﺧﻞ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻓﯽ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ.
یعنی:
«ﺍﺳﻠﺎﻡ» ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻟﻔﻆ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻴﺮﻭﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ «ﺍﻳﻤﺎﻥ» ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺍﺳﺖ؛ ﻟﻤﺎ ﻳﺪﺧﻞ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻓﯽ «ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ». »
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۳۵)
ادامه بحث ایمان ظاهری و ایمان واقعی
ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ، ﻧﺒﻮﺕ، ﻣﻌﺎﺩ ﻭ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮﯼ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ، ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻟﻮﺍﺯﻣﺶ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ، ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﮑﻨﺪ ﻭ ﺗﻘﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﻣﺆﻣﻦ ﺁﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻳﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺣﮑﻢ ﻣﺆﻣﻦ ﺁﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ (ﺍﻫﻞ
ﺗﺴﻨﻦ) ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺷﻴﻌﻪ، ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺷﺪﻧﺪ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭﻟﯽ ﮐﺘﻤﺎﻥ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﻔﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻫﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺁﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻣﯽﮐﻨﺪ:
«ﻳﮑﺘﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﻪ
ﻳﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﻟﺎ ﻣﻦ ﺃﮐﺮﻩ ﻭ ﻗﻠﺒﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﻟﺎﻳﻤﺎﻥ.»
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﮐﻔﺮ ﺷﻮﺩ؛ ﺗﻬﺪﻳﺪﺵ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺜﻠﺎ – ﺍﻟﻌﻴﺎﺫ ﺑﺎﻟﻠﻪ - ﺳﺐ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﻳﺎ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﮑﻨﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﺸﻴﻢ، ﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﯼ ﻣﻌﻈﻤﻪ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻧﮑﻨﯽ ﺧﻮﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﯽﺭﻳﺰﻳﻢ، ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﻆ ﺟﺎﻧﺶ، ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺗﺒﺮﯼ ﮐﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ، ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛
ﺍﻟﺎ ﺃﻥ ﺗﺘﻘﻮﺍ ﻣﻨﻬﻢ ﺗﻘﺎﺓ.
ﺗﻘﻴﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺿﺮﺭ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﺆﻣﻦ ﺁﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻳﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻋﻤﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻘﻴﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺻﺎﻟﺘﺎ ﺳﺮﻭ ﮐﺎﺭﺵ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺑﺎﻃﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺭﺍ ﻓﺮﺽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﻭ ﺭﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺶ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ.....
@nazz_ir
مدیریت:
@bidaryir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۳۶)
ﺷﺮﻁ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ:
اﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﺪﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﺧﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻠﯽ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﻫﺪ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮﺩ، ﻭﻟﯽ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻭﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻪ «ﻣﺮﺟﺌﻪ» ﻣﻌﺮﻭﻓﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﺍﯼ ﮔﺮﺩﺩ «ﮐﺎﻓﺮ» ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﺗﺮﮎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﮐﺎﻓﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺧﻮﻥ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺣﻠﺎﻝ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﻣﻴﺴﺸﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻓﺠﺎﻳﻊ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻧﺪ.
ﺣﺮﻓﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﺨﺺ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﮑﻤﻴﺖ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ - ﻭ ﺍﻳﻦ ﮐﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺮﮎ - ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ!
ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ.
در شماره آینده نظر ائمه اهلبیت علیهم السلام را در این باره بخوانید.
@nazz_ir
مدیریت:
@bidaryir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۳۷)
ﺷﺮﻁ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ از نظر ائمه اهلبیت علیهم السلام:
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ نظراتی که در درس گذشته گفته شد، ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺟﺌﻪ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺭﺍ.
ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺮﻑ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻗﻠﺒﯽ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻭﺩ، ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ:
ﻓﻤﻦ ﻳﻌﻤﻞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺫﺭﺓ ﺧﻴﺮﺍ ﻳﺮﻩ. ﻭ ﻣﻦ ﻳﻌﻤﻞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺫﺭﺓ ﺷﺮﺍ ﻳﺮﻩ.
ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺠﺎﺯ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻠﻪ، ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺣﻴﺎﺕ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩ، ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﺧﺮﺕ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﺎﺕ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﻋﺬﺍﺏ ﺷﺪ، ﺍﮔﺮ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ، ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺣﻞ، ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺭﻭﺩ.
ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﯽﺩﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻧﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻃﻨﺎ ﮐﺎﻓﺮ ﮔﺮﺩﺩ.
ﻧﻤﻮﻧﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﮐﻢ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺩﻗﺖ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﯽ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ؛
ﺍﻳﻦ ﺳﻨﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ:
ﺛﻢ ﮐﺎﻥ ﻋﺎﻗﺒﺔ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺃﺳﺎﺅﺍ ﺍﻟﺴﻮﺍﯼ ﺃﻥ ﮐﺬﺑﻮﺍ ﺑﺂﻳﺎﺕ ﺍﻟﻠﻪ.
یعنی:
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻣﺮﯼ ﻋﺎﺩﯼ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻫﺮﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺎﮐﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﺗﮑﺬﻳﺐ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ».
ﭘﺲ ﻧﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺟﺌﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻫﻴﭻ ﺗﺄﺛﻴﺮﯼ ﺩﺭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻧﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﺍﯼ ﺷﺪ ﻓﻮﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﻮﺩ.
ﺍﮔﺮ ﻣﺆﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﻫﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻬﻠﺖ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻨﺎﻫﺶ، ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ، ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
@nazz_ir
مدیریت:
@bidaryir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۳۸)
ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﯽ
اﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ:
ﺍﻭﻟﺎ، ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﻭ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﯼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛
ﺛﺎﻧﻴﺎ، ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻓﻘﻂ ﻣﻠﺎﮎ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ؛
ﺛﺎﻟﺜﺎ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺗﻴﻦ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ - ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ - ﺑﻪ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺷﻬﺎﺩﺗﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﻠﺘﺰﻡ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺷﻬﺎﺩﺗﻴﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺩ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﻗﻄﻌﺎ ﮐﺎﻓﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺟﺰﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻢ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ:
ﻟﻤﺎ ﻳﺪﺧﻞ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻓﯽ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ.
ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ «ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ» ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﺳﻠﺎﻣﯽ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ.
ﻧﮑﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ است ﮐﻪ، ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺎﻳﻞ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻌﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻋﺎﻫﺎﺷﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ:
ﺭﺑﻨﺎ ﻭ ﺍﺟﻌﻠﻨﺎ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻟﮏ؛
یعنی:
ﺧﺪﺍیا! ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺪﻩ.
ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﺎﻟﯽ ﺗﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ، ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۳۹)
ادامه بحث در مورد ایمان ظاهری و واقعی
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﻣﺆﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﺩ - ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ - ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ، ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻠﮏ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﭘﺎﮎ ﺷﻮﺩ.
ﺍﮔﺮ ﭘﺎﮎ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﺑﺮﺯﺥ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﭘﺎﮎ ﺷﻮﺩ، ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﻗﺒﺮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮔﺬﺭﺩ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺷﺐ، ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﻳﯽ ﺫﮐﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﺎﮎ ﺷﺪ، ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ،
ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﭘﺎﮎ ﺷﻮﺩ.
ﺍﮔﺮ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﭘﺎﮎ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﻋﺮﺻﺎﺕ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺸﺮ، ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺗﺸﻨﮕﯽ، ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ، ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ، ﻭﺣﺸﺖ، ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﮎ ﺷﻮﺩ.
@nazz_ir
سلام بر اعضای محترم کانال
لطفا برای هرگونه اظهار نظر، نقد، پبشنهاد، سوال در مورد مطالب و..... به:
@bidaryir
پیام دهید، سپاسگزارم.
هدایت شده از بیداری بیداری
سلام
در کانال «خانواده امن» از امروز بمناسبت سالروز شهادت صدیقه طاهره بحث جدیدی در موضوع «خطبه بلند حضرت زهرا سلام الله علیها» آغاز شده، برای مطالعه این مبحث با ارزش، به آدرس زیر مراجعه فرمائید:
@amn_org
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۰)
ادامه سخن در مورد بخشیده شدن مومن واقعی در مراحل جان کندن، قبر، برزخ، عرصات قیامت، محشر
ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺣﻞ، ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﯼ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ:
ﻣﻮﻗﻊ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ،
ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﻗﺒﺮ،
ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ
ﻭ ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ، ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:
«ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺿﻤﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ، ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﮑﻨﻴﺪ.»
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﺎﺏ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﺘﻤﺎ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﻋﺬﺍﺏ ﺑﮑﺸﺪ. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ، ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺩﺍند! ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ، ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥﻫﺎ ﺳﺎﻝ!!!
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽﺑﺮیم......
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺷﻔﺎﻋﺖ، ﺑﯽ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻓﻠﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺮﺍﺣﻠﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺎﺭﺳﺎﺯ، ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺏﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﭘﺎﮎ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۱)
ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺳﻄﺢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭﺟﺎﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺫﮐﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺩﻗﻴﻖ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻠﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ.
ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﻨﻴﻢ.
ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺰﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﺭﺙ ﺑﺒﺮﻳﻢ، ﺫﺑﻴﺤﻪ ﻣﺎﻥ ﺣﻠﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ
ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﻨﻴﻢ.
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺪ، ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﯼ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺗﺮﻗﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ - ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ - ﺗﻨﺰﻝ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﯼ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻮﻝﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮﻣﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ، ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺄﺛﻴﺮﺵ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ.
@nazz_ir