امروز رفتم اکانتای همکلاسی هامو دیدم.. بیوش:لذتی که در انتقام هست در بخشیدن نیست اسم اکااانتش:باختم دلم را به نگاه مهربانت.. بیوش:لینک همستر کامبت قضاوت؟نه فقط خدایاشکرت‌‌..

مقاومت در برابر گوش دادن به آهنگ تو پاییز یه جور دیگه ای مشکله

یک تئوری هست که که میگه اگه اصلا نتونی آینده ات رو تصور کنی امکان اینکه مرگت نزدیک باشه هست.. خب پیش به سوی مرگ و. فراتر از آن..

باید روزی صدبار با خودم تکرار کنم که : نا امیدی گناه کبیره است پ.ن:عکس تزئینی است

لازم نیست از برج میلاد بپری خانم شجاع، تو تو زندگی وقتی ترسیدی جا نزن و به دید شک به همه تصمیمات نگاه نکن..

دیشب دلم میخواست کفشامو بغل کرده بخوابم..بخاطر اینکه کفشه زیباست؟نه .به خاطر اینکه آدم کفش دوستیم کلا؟نه. به خاطر اینکه کفشام یاد آور خاطره یا آدم خاصی اند؟نه .به خاطر اینکه کل بازار و زیر و رو کردم واسه خریدنش؟اصلا نه.. میخوام با تصمیماتم مهربون باشم‌.. اینشکلی با خودم مهربون ترم..

دختره از کنارم رد شد.. همین الان..به دوستش گفت بریم بخوابیم دیگه بیدار نشیم با خنده گفت..ولی من جدا بهش نیاز دارم..

بچا من امروز به شکل وحشتناکی دعا لازمم ..روانه کنید دعاهاتون رو ملتمسانه

(و فردا😬)

تمایلم واسه رسیدن به گفتگو های جوندار بهم میزنه سلسه مراتب استارت خوردنشو..واسه همینه که با آدما نا آشنا اصلا نطقم وا نمیشه..راستش انگیزه ندارم از روزمره حرف بزنم تا برسه به جنس حرف هایی که دوست دارم..ولی واسه آدمای اشنا این دیگه لازم نیست..بعد از سلام میتونی بپرسی تو زندگی رو چجوری میبینی؟

البته میدونم که این سلسه مراتبه واجبه تا خودت با چشم ببینی سد یخ بینتون چه بامزه آب میشه ولی خوب تاحدی خجالتی بودن تا حدی بی حوصلگی و تا حد کمی هم نا امیدی از آدم مقابل باعث میشه این سلسه مراتب طی نشه و من پرررررحرف جمع های صمیمی آدم درونگرای دیگر جمع ها دیده بشم..

ندونستن میزان فاصله اذیتم می‌کنه. باید بدونم "چند کیلومتر" با مقصد فاصله دارم. "چند بغل" از فلانی دورم. "چه تعداد دسته گل" باید کف خیابون بچینم تا برسم به مزار عزیزجون. "چندتا قابلمه قرمه‌سبزی" تا بودن توی خونه در کنار مامان مونده. باید بر اساس معیارهایِ خودم بدونم فاصله رو، نه بر اساس روزهای تقویم دکوری روی میز.