🟣 معیارِ دوستانِ دَغَل، روزِ حاجت است قرضی، به‌رَسمِ تجربه، از دوستان طلب ● اگر می خواهید کسی را از خود دور کنید، فقط کافی ایست که از او طلب پول کنید و هر بار هم که نزد شما آمد درخواست خود را تکرار کنید. این روش می تواند کسی که در ادعای دوستی خود صادق نیست را رسوا کند. مرد می‌پرسید زانکش بود زر مرد را رسوا کند بس زود زر ● دوست [واقعی] به سه خصلت آزموده شود، در صورتی که همه را داشت او دوستی با صفا است، وگرنه او فقط دوست خوشی ها است نه سختیها: ١. یا از او درخواست پولی کن ٢. یا مالی را به او بسپار ٣. یا در پیشامدی ناگوار او را داخل کن. يُمتَحَنُ الصَّديقُ بِثَلاثِ خِصالٍ ، فَإِن كانَ مُؤاتِيا فيها فَهُوَ الصَّديقُ المُصافي ، و إلاّ كانَ صَديقَ رَخاءٍ لا صَديقَ شِدَّةٍ : تَبتَغي مِنهُ مالاً ، أو تَأمَنُهُ عَلى مالٍ ، أو تُشارِكُهُ فِي مَكروهٍ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

آخرین نامه... محمد حنفیه بعد اینکه امام حسین علیه السلام را در کربلا همراهی نکرد و مانع این شد که بسیاری از بنی هاشم امام حسین علیه السلام را همراهی کنند، این نامه را بعنوان آخرین نامه از کربلا دریافت کرد:... اما بعد مثل اين كه دنيا اصلا وجود نداشته و آخرت هميشگى و دائم بوده و هست، و السلام! اما بعد؛ «کَأَنَّ اَلدُّنْیَا لَمْ تَکُنْ وَ کَأنَّ اَلْآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ» @normah

🟣 مولانا در کمتر جایی از آثار خود به وقایع تاریخی پرداخته است که یکی از آنها به جنگی برمی گردد که در اثر آن شهر بلخ را ترک کرد و گویا این جنگ باعث شد که او فراغ سنگینی از یار و شهر کهن بلخ را تجربه کند تا در قالب غزل بگوید: خوشی آخر بگو ای یار چونی از این ایام ناهموار چونی به روز و شب مرا اندیشه توست کز این روز و شب خون خوار چونی از این آتش که در عالم فتاده‌ست ز دود لشکر تاتار چونی در این دریا و تاریکی و صد موج تو اندر کشتی پربار چونی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● خداوند سبحان می فرماید: خود را در خطر و مهلکه نیفکنید(وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ). مولانا می گوید: خطاب این آیه در مورد کسی است که مرگ برای او به معنای خطر و زیان است. آنک مردن پیش چشمش تهلکه‌ست امر لا تلقوا بگیرد او به دست ● و مرگ برای کسی که جان خودش را عزیز تر می دارد، خطر به شمار می رود. ما ترک جان از اول این کار گفته‌ایم آن را که جان عزیز بود در خطر بود ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● انسان همانطور که تنها به این دنیا پا نهاده است، تنها نیز در پیشگاه خداوند سبحان حاضر می شود(وَ لَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَىٰ كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ). آن‌گاه که همه چیز پیچاپیج است، جزء او کس دیگری نباشد. تا بدانی که وقت پیچاپیچ هیچ‌کس مر ترا نباشد هیچ ● مولانا می گوید: حال آنکه در آخر تنها می شوید، بهتر است در این جهان تعلق خاطری نسبت به کسی پیدا نکنید. چون به آخر ، فرد خواهم ماندن خُو نباید کرد با هر مرد و زن ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● و هر کسی که در این دنیا دور از مردم زندگی می کند، تنها نیست. ز خود جداشدگان پُرس دردِ تنهایی که هر که دور ز مردم فتاده تنها نیست! ● کسی به خلوت درویشی درآمد؛ گفت: " چرا تنها نشسته‌ای؟" و او در پاسخ گفت: "این دم تنها شدم که تو آمدی" ● به امام صادق عرض شد: چرا به عقیق (وادی عقیق) خلوت گزیده ای (یعنی: چرا خانه نشین خانه نشین شده ای) مگر از تنهایی خشنودی؟ فرمود: اگر تو هم طعم شیرین تنهایی را بچشی از خودت نیز گریزان شوی، سپس افزود: کمتر نصیبی که بنده از تنهایی می یابد، آسودگی از مدارا نمودن با مردم است. وَ تَعَجَّلْتَ الْوَحْدَةَ- فَقَالَ(ع)لَوْ ذُقْتَ حَلَاوَةَ الْوَحْدَةِ لَاسْتَوْحَشْتَ مِنْ نَفْسِكَ ثُمَّ قَالَ(ع)أَقَلُّ مَا يَجِدُ الْعَبْدُ فِي الْوَحْدَةِ [أَمْنُ مُدَارَاةِ النَّاسِ‏ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________