و همچنان داستان دستفروش ها و کتاب های قدیمی... نامه عاشقانه برای سی و هشت سال پیش=) دیگه بقیش رو نمیشه گذاشت 🙂

🟣 ● در ادبیات ما "عشوه" با "خریدن" معنا پیدا می کند، همانطور که حافظ می گوید: عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت ● زندگی در این دنیا مانند یک بازار است(اَلدُّنْيَا سُوقٌ رَبِحَ فِيهَا قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُونَ) که در هر قدمی که برمی داریم مغازه ای وجود دارد که با عشوه گری از شما درخواست می کند کالای او را بخرید؛ اما وای بر شما اگر فریب بخورید و چیزی از او بخرید چون آنچه که از دست می دهید با آنچه که به دست می آورید برابری نمی کند(اكرم نفسك عن كل دنيه و ان ساقتك الى الرغائب فانك لن تعتاض‌ بما تبذل من نفسك عوض). رهزنانند به هر گام یکی عشوه دهی وای بر تو گر از این عشوه دهان عشوه خری ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

ای قوم من! این زندگی دنیا فقط کالایی بی ارزش و زودگذر است، و بی تردید آخرت سرای همیشگی و پایدار است. يَا قَوْمِ إِنَّمَا هَٰذِهِ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا مَتَاعٌ وَ إِنَّ الْآخِرَةَ هِيَ دَارُ الْقَرَارِ

🟣 ● زندگی ما مجموعه ای از عادت های روزانه است که نتیجه آن بی ذوقی و خستگی مداوم است. نظامی می‌گوید: آنچه در راسِ رسیدن به سعادت قرار دارد، استقبال از اموری خلافِ عادت است. هر چه خلاف آمدِ عادت بود قافله سالارِ سعادت بود ● حافظ هم با آوردن مثالی از خود، که در آن توانسته از زلفِ پریشان معشوق به جمعیتِ خاطر برسد، نتیجه می‌گیرد که راهِ کامیابی، از شکستنِ عاداتِ به ظاهر آرامش دهنده و تکرار شونده می‌گذرد. از خلاف آمدِ عادت بطلب کام که من کسبِ جمعیت از آن زلف پریشان کردم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 یکی از آقای امام صادق‌ پرسید که آيا این خلايق، همه در شمار آدم‌ هستند؟! حضرت در جواب فرمودند: این افراد را از شمار آدمیان جدا کن: • كسى را كه مسواك نمیزند! • كسى كه در جاى تنگ، باز مینشیند! • كسى كه در کاری که به او مربوط نیست دخالت میکند. • كسى كه در مورد موضوعی كه خودش هم به آن علم ندارد، مجادله میكند. • كسى كه بى دلیل خود را در بستر بيمارى اندازد! • كسى كه بدون هیچ مصيبتى، سر و وضعش ژوليده و پريشان باشد. • كسى كه با یاران خود درباره حقيقتى كه همه آنها بر آن هم‌ نظرند، مخالفت كند. • كسى كه به مفاخر پدران خود ببالد؛ اما از كارهاى نيک و شايسته آنان بى بهره باشد. و او همان است كه خداي عز و جل فرموده است آنان چهار پاياني بيش نيستند بلكه گمراه تراند. أَنَّهُ قَالَ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع أَ تَرَى هَذَا اَلْخَلْقَ كُلَّهُ مِنَ اَلنَّاسِ فَقَالَ أَلْقِ مِنْهُمُ اَلتَّارِكَ لِلسِّوَاكِ وَ اَلْمُتَرَبِّعَ فِي مَوْضِعِ اَلضِّيقِ وَ اَلدَّاخِلَ فِيمَا لاَ يَعْنِيهِ وَ اَلْمُمَارِيَ فِيمَا لاَ عِلْمَ لَهُ وَ اَلْمُتَمَرِّضَ مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ وَ اَلْمُتَشَعِّثَ مِنْ غَيْرِ مُصِيبَةٍ وَ اَلْمُخَالِفَ عَلَى أَصْحَابِهِ فِي اَلْحَقِّ وَ قَدِ اِتَّفَقُوا عَلَيْهِ وَ اَلْمُفْتَخِرَ يَفْتَخِرُ بِآبَائِهِ وَ هُوَ خِلْوٌ مِنْ صَالِحِ أَعْمَالِهِمْ فَهُوَ بِمَنْزِلَةِ اَلْخَلَنْجِ يُقْشَرُ لِحَاءً عَنْ لِحَاءٍ حَتَّى يُوصَلَ إِلَى جَوْهَرِيَّتِهِ وَ هُوَ كَمَا قَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِنْ هُمْ إِلاّ كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِيلاً ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● ‌شاید مهم ترین تجربه ما لحظه ای باشد که به تنهایی با خداوند سبحان در روز حشر دیدار می کنیم( لَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَىٰ كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ) و این تنهایی، تنهایی محض است و مانند دنیا نیست که چون فریاد کنیم، ده ها نفر حاضر بشوند. حق تعالی خلق را گوید بحشر ارمغان کو از برای روز نشر جئتمونا و فرادی بی نوا هم بدان سان که خلقناکم کذا ● ‌و این تنهایی شاید از جنس آن تنهایی باشد که یک زندانی در زندان انفرادی تجربه می کند و از همه ی زمان ها و مکان ها منقطع می شود. لحظه ای که اولین بار خودش را بیرون از جسم می بیند و در خطاب به خودش می گوید: با خودت چه کرده ای؟ و این سوال دردناک ترین و اولین جمله ای است که او در دیدار با خودش بیان می کند. در ادبیات ما به این نوع خطاب، صنعت تجرید می گویند که شاعر در این صنعت از خودش جدا می شود و از خودش مثال می زند: همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم کای دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت ● پیمودن این مسیر در روز حشر آنگونه سخت است که شهریار را به زبان می آورد و در یک سوال بی پاسخ می گوید: چرا باید راه قیامت را به تنهایی پیمود؟ شهریارا بی‌حبیب خود نمی‌کردی سفر این سفر راه قیامت می‌روی، تنها چرا؟! ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________