💠استوری حدیث: ارزشمندترين مردم كيست؟ 🔸حدیثی از امام کاظم علیه السلام

الإمام الكاظم عليه السلام ـ مِن كَلامِهِ عِندَ قَبرٍ حَضَرَهُ ـ : إنَّ شَيئاً هذا آخِرُهُ لَحَقيقٌ أن يُزهَدَ في أوَّلِهِ، وإنَّ شَيئاً هذا أوَّلُهُ لَحَقيقٌ أن يُخافَ آخِرُهُ . [ معاني الأخبار : ص 343 ، تحف العقول : ص 408 كلاهما عن حفص بن غياث النخعي ، بحار الأنوار: ج 73 ص 103 ح 91 . ] امام كاظم عليه السلام ـ در سخنانى بر سر قبرى كه بر آن حاضر شده بود ـ : چيزى (دنيا و زندگى) كه پايانش اين است ، سزاوار است كه به ابتداى آن ، دل بسته نشود ، و چيزى (آخرت) كه ابتدايش اين جاست ، سزاوار است كه از پايان آن ، ترسيده شود

✳️◻️✳️◻️✳️◻️ ✳️◻️✳️ ✳️ #فضل_النبي_المصطفی_في_القرآن #لتؤمنن_به_و_لتنصرنه ✨وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ ميثاقَ النَّبِيِّينَ لَما آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتابٍ وَ حِكْمَةٍ ثُمَّ جاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ قالَ أَ أَقْرَرْتُمْ وَ أَخَذْتُمْ عَلى‏ ذلِكُمْ إِصْري قالُوا أَقْرَرْنا قالَ فَاشْهَدُوا وَ أَنَا مَعَكُمْ مِنَ الشَّاهِدين‏ و خداوند از پیامبران پیمان گرفت که شما را کتاب و حکمت دادم؛ به پیامبری که شما را تصدیق و به رسالت نزد شما می آید، ایمان بیاورید و یاری اش کنید؛ خداوند عزوجل گفت: آیا اقرار کردید و عهد مرا پذیرفتید؟ گفت: پس شهادت دهید و من نیز با شما از شاهدانم (سوره آل عمران، آيه ۸۱) ▫️▫️▫️ 🔰اخذ شدن عهدِ رسالت حضرت ختمی مرتبت (صلی الله علیه و اله و سلم)، از تمامی انبیاء و رسولان ⚪️حضرت اول شخص عالَم امکان ، محمد المصطفی (صلی الله علیه و اله و سلم) فرمودند: ▫️...فَأَخَذَ لِيَ الْعَهْدَ وَ الْمِيثَاقَ عَلَى جَمِيعِ النَّبِيِّينَ وَ هُوَ قَوْلُهُ الَّذِي أَكْرَمَنِي بِهِ جَلَّ مِنْ قَائِلٍ‏ « وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثاقَ النَّبِيِّينَ ..» ▪️خداوند عزوجل ، عهد و میثاق مرا از تمامی انبیاء اخذ نمود و مرا به این فضیلت کرامت بخشید؛ آنجا که در آیه حضرت قرآن می فرماید: ..(اشاره به شریفه ۸۱ سوره مبارکه آل عمران) ▪️وَ قَدْ عَلِمْتُمْ أَنَّ الْمِيثَاقَ أُخِذَ لِي عَلَى جَمِيعِ النَّبِيِّينَ وَ أَنِّي أَنَا الرَّسُولُ الَّذِي خَتَمَ اللَّهُ بِيَ الرُّسُلَ وَ هُوَ قَوْلُهُ تَعَالَى: «رَسُولَ اللَّهِ وَ خاتَمَ النَّبِيِّينَ» ‏ ▪️و می دانید آن عهد و پیمان اخذ شده از انبیاء، عهد و پیمان من بوده و اینکه پیامبری هستم که رسالت تمامی انبیاء با من ختم می شود ؛ آنجا که می فرماید «او رسول الله و خاتم انبیاء است» (سوره احزاب، آيه۴۰) ▫️فَكُنْتُ وَ اللَّهِ قَبْلَهُمْ وَ بُعِثْتُ بَعْدَهُمْ وَ أُعْطِيتُ مَا أُعْطُوا وَ زَادَنِي رَبِّي مِنْ فَضْلِهِ مَا لَمْ يُعْطِهِ لِأَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ غَيْرِي ▪️ به خدا قسم که من ، قبل از تمامی انبیاء بوده ام و بعد از تمامی انبیاء مبعوث شده ام؛ و خداوند عزوجل به من فضائلی اعطاء کرده که به هیچ خلقی غیر از من آنها را نداده است ▫️فَمِنْ ذَلِكَ أَنَّهُ أَخَذَ لِيَ الْمِيثَاقَ عَلَى سَائِرِ النَّبِيِّينَ وَ لَمْ يَأْخُذْ مِيثَاقِي لِأَحَدٍ وَ ▫️مِنْ ذَلِكَ مَا نَبَّأَ نَبِيّاً وَ لَا أَرْسَلَ رَسُولًا إِلَّا أَمَرَهُ بِالْإِقْرَارِ بِي وَ أَنْ يُبَشِّرَ أُمَّتَهُ بِمَبْعَثِي وَ رِسَالَتِي ▪️ از این رو ست که خداوند عزوجل، میثاق مرا از تمامی انبیاء اخذ کرد و میثاق هیچ کس را از من اخذ نکرد ▪️ و بدین جهت است که هیچ نبی و رسولی به نبوت و رسالت مبعوث نشد ؛ مگر اینکه من او را امر کردم به اقرار به (رسالت) خودم و اینکه امّت اش را بشارت دهد به بعثت و رسالتم . 📔الهداية الكبرى ؛ ص۳۸۰ ☑️عهدی که از تمامی انبیاء اخذ شد، عهد ایمان آوردن به رسول اکرم (صلی الله علیه و اله و سلم) ، تصدیق کردن ایشان،‌ تسلیم و رضا بودن در برابر اوامر آن حضرت و نیز یاری و نصرت وصی ایشان حضرت امیرالمومنین علی (علیه السلام) بود: ➖..أَخْذِ مِيثَاقِ النَّبِيِّينَ بِالتَّسْلِيمِ وَ الرِّضَا وَ التَّصْدِيقِ لَهُ .. 📔بحار الأنوار ؛ ج۱۶ ؛ ص۳۴۳ ➖..أَخَذَ بَعْدَ ذَلِكَ مِيثَاقَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و اله و سلم) عَلَى الْأَنْبِيَاءِ بِالْإِيمَانِ بِهِ وَ عَلَى أَنْ يَنْصُرُوا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ (علیه السلام) 📔تفسير القمي ؛ ج۱ ؛ ص۲۴۷ 📔تأويل الآيات الظاهرة في فضائل العترة الطاهرة ؛ ص۱۲۱ ✔️آنچه که سبب گردید نبي ای از انبیاء، به نبوت مبعوث شده و شایستگی این برگزیدگی و اصطفاء را پیدا کند، معرفت او نسبت به رسول اکرم (صلی الله علیه و اله و سلم) و اقرار او به ولایت امیرالمومنین علی (علیه السلام) بود: ▫️وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ مَا تَنَبَّأَ نَبِيٌّ إِلَّا بِمَعْرِفَتِي وَ الْإِقْرَارِ لَنَا بِالْوَلَايَةِ ▪️به خدا قسم،‌ نبی ای به نبوت مبعوث نشد، مگر به واسطه معرفتش نسبت به من (رسول خدا) و اقرار به ولایت ما اهل بیت (علیهم السلام) 📔بحار الأنوار ؛ ج۴۰ ؛ ص۹۶