ای کاش بنت الصابر یک کانال کوچیک بود و میشد حرف زد.. حرف ها زد.. ای کاش گمنامی محض بود و میشد دهان باز کرد..

روزی می رسه که دیگه بین شما نیستم هم نشین این صوت بوده ام لطفا اگر خواستید یادم کنید، در هم نشینی با این چند دقیقه به یادم باشید..

وصیت دیگر آنکه شما فرزندان آقای صابرید نور چشمی های بابا هرکجا اسم بابایمان موسی بن جعفر آمد، اگر شد دختر را فراموش نکنید..

هرچند این ها همه اش به رزم در میدان بستگی دارد.. آخرش معلوم می شود که واقعا چه کسی چه کاره بود اما رقصی چنین میانه میدانم آرزوست...

شاید باور تون نشه اما مدتی سکوتم.. با حرف زدن چیزی عایدم نشد شاید با کمتر حرف زدن و سکوت چیزی حاصل شد مدتی سکوتم از این بابت که مبهوتم که چطور میشه چشمها کور بشه و گوش ها کر چطور اتفاقات رو نمی بینیم؟ چطور پاییز جلوی چشم مون و دل های ما مدت هاست پاییزه و خزون.. که چطور یک نفر هست که هر لحظه مشرف برماست و با ماست و همراه که با هر اشتباه و خطای ما درد می کشه و ما به روی خودمون هم نمیاریم.. که چطور میشه هنوز تو برنامه های خود سازی نماز اول وقت نوشته میشه.. چطور بعد از عمری که گذشت هنوز یک نماز درست نشده باشه که لاقل اول وقت خونده بشه.. من این روزا بدهکار ترین طلبکارم.. بدهکارم به او و طلبکارم از خودم اما چیزی که استقامت منه دونده ی خسته بودنمه! شما رو نمی دونم..

می دونید سکوتم.. سکوت! نا امید نه ها ساکت! دیگه حتی متنی رو نمی تونم بنویسم براتون نگفتنی جدیدی رو نمی تونم بگم.. این همه بقیه گفتن چه سود؟ حاصلش چی بود؟ نه نا امید هستم، نه بی رغبت، نه بی انگیزه نه.. فقط ساکتم و به جهان و تحولات و آدم هاش نگاه می کنم.. کمی هم دلگیرم.. یکساله همه سعی ما جوابگو بودن بوده که اگر چیزی از برکت آقای صبر همراهمه، به بقیه هم برسه.. الان با کسانی رو به رو شدم که وابسته شدن به پرسیدن بدون فکر کردن! و نمی دونم این جواب دادن ها موجب وابستگی بوده از بابت عدم به کار انداختن عقل یا اینکه جماعت همه این طور هستند...

اینکه دنبال چاره باشیم برای حال مون خیلی خوبه.. راه درست اما اینه اول خودمون دنبال چاره بگردیم بعد از بقیه بپرسیم. اکثر ما راه راحت تر رو پیش گرفتیم. خودمون رو راحت کردیم. فکر و عقلی که خدا داده تا به خودش برسیم رو خیلی دست کم گرفتیم...

قبلا ها فکر می کردم افراد نخبه عقل شون با بقیه آدم ها فرق می کنه! هوش بیشتری دارن! بعدا اما متوجه شدم همهٔ انسان ها از یک میزان هوش برخودار هستند و هرکسی در یک موضوع خاص نخبه است و دانشمند و فیلسوف فقط کشف نکرده... این پرسیدن ها و راحت به جواب رسیدن ها شده دیوار بین ما و رابطه ای که با خلق داریم که چرا خلق شدیم؟

https://daigo.ir/pm/bZrve9 شما بگید..

می بینید؟ حتی شماهم حرفی ندارید این یعنی یک جای کار می لنگه، خیلی خیلی هم می لنگه

اگر شما همون خانم ۳۱ ساله هستید که به خدا اگر به جز این روز ها سکوتم و حرف دیگه ای رو به شما زده باشم... اتفاقا زمانی که پیام شما رو دیدم حرف ها اومد تو ذهنم برای جواب اما موقع نوشتن بعد از چند ساعت طور دیگه ای شد انگار روی صحبتم با شما نبود

📪 پیام جدید 💬سلام سلام. شاید ایراد اینجاست که توی کانال کمتر مباحثه میشه.. با مباحثه میشه ذهن‌ها رو به فکر کردن واداشت. مثلا وقتی سوالی می‌کنن شما راهنمایی کنید که طرف فکر کنه و خودش به جواب برسه و شما در آخر فقط تایید کنید عزیزم #دایگو

شما یادتان نمی آید حتما اما بارها برایتان گفتم در خانه یا اتاق تان چیزی داشته باشید که با دیدنش هم دلتنگ امام شوید و هم دل تان آرام شود... این بیرق تمام من است! سه سال است جزوی از من است.. به داد خودتان برسید یک چیزی برای خودتان کنار بزارید..

دنیا عجیب ترین مسافر خانه است... عزیز ترینی می آید و عزیز ترینی می رود

سلام شیعه آقا حزب الله از ابتدای طوفان الاقصی تعداد ۴۸ شهید رو اعلام کرده.. یکی شون محمد نجیب حلاوی ما بقی رو خودتون پی اون بگردید

📪 پیام جدید 💬https://eitaa.com/nuriehsadayt/5240 ممنونم؛ ایرانی نبوده داخلشون؟ #دایگو قربون دل نگران تون، ان شاءالله هرجا هستن در پناه امام باشن تو حزب الله ایرانی نگفتن تابه حال

... _ریشه یابی باید کرد یک وقتی از نا امیدی انسان دچار میشه فکر می کنه کمبود اعتماد به نفسه یک وقتی هم امید هست اما اعتماد به نفس هم هست برای کسانی که قبلا از اعتماد به نفس خوبی برخوردار بودن معمولا نا امیدی نا امیدی از یک موضوع مهم که در همهٔ مسائل بروز پیدا می کنه.. ریشه یابی کنید

من تپش قلب دارم برای سخنرانی سید، روز جمعه

فقط یک خبرِ! قرار نیست حتما اتفاق بیوفته یا حتی اتفاق نیوفته فقط یک خبر واقعی یا غیر واقعی یک خبر شیرین #اینستاگرام امروز

یک خبر واقعی! واقعا حزب الله اولتیماتوم داده که اگر بمبارون رو تا قبل از سخنرانی رژیم غاصب تموم نکنه پشیمون میشه! و تو سخنرانی این معلوم میشه...

https://eitaa.com/ehtezaar/92 بعد مدت ها خیلی چسبید زیارت قبول خانواده صبور

اعضای پیج اینستاگرامم برایم غریبه اند. آن ها را می توانم ببینم. می توانم وارد صفحه شان شوم، عکس هایشان را ببینم، نظراتشان را بخوانم. شما را اما نمی بینم، پیام هم اگر بدهید گمنام هستید و می مانید.. پس چرا اینگونه برای قلبم آشنایید؟ چرا اینقدر می شناسمتان؟ چرا تک تک تان در سینه ام جای دارید؟ چرا هرکجا که می روم حرف هایتان به یادم می آید، گریه کردن هاتان، بغ کردن هاتان، تنها بودن هاتان، در میان جمع بودن و تنها بودن هامان. آیا جز این است که قلوب اجماعی دارند و بهم پیوند خورده اند؟!