حیران به اطراف نگاه می‌کند صدای جیغ ، بوی دود... نفسش می‌رود هرچه نگاه می‌کند عمویش را نمی‌بیند به گریه می‌افتد؛ اما بی صدا مدتی بود که اینجا پناه گرفته بود.. حتی صدای نفس کشیدنش هم شنیده نمی‌شد که اگر شنیده می‌شد خیلی وقت پیش گوشش هم مانند دامنش می‌سوخت... کمی سرش را خم می‌کند مردانی که نمی‌شد مرد صدایشان کرد و دخترکان و زنان حرم... سریع رویش را برمی‌گرداند اما دیر شده بود... حرام لقمه ای چشمش به او افتاده‌ و به ثانیه نمی‌کشد که پرده‌ی خیمه‌ آتش می‌گیرد و دستان کوچک او... جیغ کوتاهش دست خودش نیست و قهقهه‌ی آن نامسلمان از عمو ناامید شده‌ ، عمه را صدا می‌زند عمه سریع به دنبال صدا می‌گردد اما دیر می‌رسد... دخترک عمویش را زودتر پیدا می‌کند... ✍🏻خودنویس

روضه خوانت می‌شوم با روضه‌ای تک مصرعی بر زمین بودی و بر جسم تو پیراهن نبود...

امشب یکی از دردناک‌ترین صحنه های عمرمو دیدم همسر یکی از شهدای جنگ ۱۲ روزه با پسره چهل روزش نشسته بودن سر مزار شهیدشون...

_سکه‌های ویرانگر

نعل تازه به سم اسب زدن فکر که بود؟ که سراپای تو با سطح زمین یکسان شد..

چراغ از بهر قبر من‌ نیارید چراغم‌ روی‌ زیبای‌ حسین‌ است..

لطفی که کرده ای تو به من مادرم نکرد ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین..

+از امام صادق علیه السلام روایت است: هرکس این سوره(سوره ی جمعه)را در شب جمعه بخواند کفاره ی گناهان ما بین دو جمعه خواهد بود...

ماه امشب